Συνέντευξη στην Ελπίδα Παπαδανιήλ
.
Απίστευτα φιλικός και λαλίστατος ο πολυτάλαντος καλλιτέχνης μιλά για την παράσταση «170 τετραγωνικά» που του χάρισε το βραβείο Δημήτρης Χορν, για την Βάλια Παπακωνσταντίνου με την οποία είναι συνοδοιπόροι στη ζωή και τη δουλειά, για την αγαπημένη του Κύπρο αλλά και για την πορεία του θεάτρου στην μετά κορονοϊού εποχή.
Γεννήθηκε στη Λευκωσία. Είναι αριστούχος απόφοιτος της Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Δραστηριοποιείται ως ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας, τραγουδοποιός και σκηνοθέτης.
Το 2020 του απονεμήθηκε το βραβείο Δημήτρης Χορν για την παράσταση «170 Τετραγωνικά» στην οποία υπογράφει επίσης το κείμενο και την μουσική. Ως ηθοποιός εργάστηκε σε 38 συνολικά επαγγελματικές παραστάσεις στο Εθνικό και στο Ελεύθερο θέατρο, στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και στο Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, ενώ συμμετείχε επίσης σε 5 τηλεοπτικές σειρές και 2 κινηματογραφικές ταινίες μεγάλου μήκους. Ως τραγουδοποιός αριθμεί 3 προσωπικούς δίσκους.
To 2012 ίδρυσε με την ηθοποιό Βάλια Παπακωνσταντίνου την εταιρεία Θεάτρου Ma Non Troppo, στα πλαίσια της οποίας πραγματοποίησε παραστάσεις σε κεντρικά θέατρα της Αθήνας. Παραγωγές της εταιρείας είναι: Τα Λουλούδια στην κυρία του Άκη Δήμου (2014, Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης), Χαρτοπόλεμος του Βαγγέλη Ρωμνιού (2017, 2018, 2019, Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης), Ο Αλαβροστοισειώτης του Παύλου Λιασίδη, παρουσιάστηκε στο Ελληνικό φεστιβάλ (2017, Σκηνοθεσία: Νίκος Χατζόπουλος). Την άνοιξη του 2019 η εταιρεία παρουσίασε το έργο 170 τετραγωνικά (Moonwalk) σε κείμενο του ιδίου, και σκηνοθεσία και πάλι του Γιώργου Παλούμπη η οποία συνεχίζεται για πέμπτη σαιζόν στην σκηνή του Θεάτρου Ιλίσια.
Στις 21 Φλεβάρη έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης το νέο του έργο Μακριά από παιδιά. Ένα σύγχρονο ρεαλιστικό κείμενο που αποτελεί το κλείσιμο της δραματικής τριλογίας, μαζί με τον Χαρτοπόλεμο και το 170 τετραγωνικά, τα οποία θα δει επιτέλους και η Θεσσαλονίκη στο Ράδιο Σίτυ
Συνέντευξη του πολυτάλαντου Γιώργη Τσουρή στην Ελπίδα Παπαδανιήλ για την Κουλτουρόσουπα
.
Ε.Π: 170 τετραγωνικά….Ένας τίτλος έργου που προβληματίζει….
Γ.Τ.: Ο τίτλος «170 τετραγωνικά» γεννήθηκε αφού γράφτηκε το έργο. Ο αρχικός τίτλος ήταν «Moonwalk», από τη γνωστή χορογραφία του Μάικλ Τζάκσον. Αυτό που ορίζει ο τίτλος του έργου, νομίζω ότι δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς ζώντας σε αυτή τη χώρα όπου τα μεγέθη είναι λίγο πολύ συγκεκριμένα, ένα μεγάλο σπίτι είναι λίγο παραπάνω από 150 τετραγωνικά κοντά στα 170 περίπου. Οπότε, τα 170 τετραγωνικά ορίζουν το χώρο της δράσης μας, το χώρο του σπιτιού, το χώρο της διεκδίκησης αυτής της κληρονομιάς γιατί περί κληρονομιάς πρόκειται. Λίγο πιο συμβολικά όμως ορίζουν και τον τρόπο που γνωρίζουμε να μετράμε τα πράγματα που έχουμε να μοιράσουμε.Τα συναισθήματα μας όμως, τα απωθημένα του παρελθόντος και οι πολύ σύνθετες σχέσεις ανάμεσα σε ανθρώπους που μεγάλωσαν μαζί δεν μετριούνται σε τετραγωνικά. Το κτηματολόγιο δεν καταγράφει αυτά που μοιραστήκαμε μέσα σε ένα ακίνητο. Όλα όσα μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα. Καλώς ή κακώς δεν χωράνε όλα σε αριθμούς.
Ε.Π.: Πράγματι και στη σημερινή εποχή κυριαρχούν οι αριθμοί…
Γ.Τ.:Τους χρειαζόμαστε τους αριθμούς, δεν είναι εχθροί μας φτάνει να είναι εργαλεία μας και όχι να μας εργαλειοποιούν. Το σπίτι που αφήνει πίσω ένας πατέρας μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα πέρα από την οικονομική του υπόσταση και αυτό ακριβώς εξετάζουμε στο έργο. Το πώς μια οικογένεια κάνει «ταμείο» για όλα όσα έζησε και όσα μεσολάβησαν, απομάκρυναν τους πολύ κοντινούς ανθρώπους και τους έκαναν μακρινούς.
Ε.Π.: Με ποια αφορμή ξεκίνησε η συγγραφή και κατόπιν η δραματουργία αυτού του έργου;
Γ.Τ.: Η αφορμή ήταν τρία ξεχωριστά πράγματα τα οποία ενώθηκαν και έγιναν ένα. Γενικά παίζω πολύ με τον αριθμό τρία, η τριλογία, τα τρία έργα, όλα τα μοτίβα και οι κατασκευαστικοί αρμοί αυτών των έργων πατάνε σε αυτόν τον αριθμό. Επί της ουσίας, τα στοιχεία που συνέθεσαν το συγκεκριμένο έργο ήταν κάποιες εμπειρίες έστω και περιφερειακές από ανθρώπους δικούς μου σε σχέση με το θέμα κληρονομιά, μια αδερφική σχέση που ήθελα να διαπραγματευτώ και αφορά το σύμπαν της συναδέλφου αλλά και συντρόφου μου Βάλιας Παπακωνσταντίνου και το τρίτο θέμα ήταν ο χαρακτήρας που εγώ υποδύομαι, ο οποίος μου ήταν πολύ γνώριμος και οικείος. Ένας άνθρωπος σαν πολλούς που έχω κατά καιρούς και ήθελα με κάποιο τρόπο να πω την ιστορία του. Έτσι βρήκα ένα τρόπο και μια πλοκή να χωρέσουν αυτά τα τρία στοιχεία για να μπορέσω να αφηγηθώ μια ιστορία που ένιωσα ότι θα μπορούσε όπως συγκινεί εμένα να συγκινήσει και πολύ κόσμο.
Ε.Π.: Πώς είναι να γράφετε για τον εαυτό σας και να παίζετε το ρόλο μετά;
Γ.Τ.: Ευλογία…. Μου αρέσει πολύ ο συνδυασμός να γράφω και να παίζω μετά τον ήρωα στην παράσταση. Προσωπικά απολαμβάνω τρομερά να γράφω τα πράγματα που θα κληθώ να παίξω στη σκηνή και ακόμη πιο πολύ χαίρομαι όταν γράφω πράγματα τα οποία δεν ξέρω ακριβώς πώς θα τα παίξω, πώς θα αρθώ στο ύψος των περιστάσεων… Κάτι τέτοιο είχα πάθει στο καινούριο έργο «Μακριά από παιδιά», για το οποίο είχα μια πολύ δημιουργική ανασφάλεια. Είναι σαν να βάζεις κάθε φορά μια δοκιμασία στον εαυτό σου για να μπορέσεις να υποστηρίξεις πάνω στη σκηνή αυτό που έχεις στο μυαλό σου ως συγγραφέας. Νιώθω ότι μέσα από αυτές τις προκλήσεις που μου έδωσε αυτή η τριλογία ψήθηκα πιο πολύ στη δουλειά και ανέπτυξα δεξιότητες που μπορώ πια να αξιοποιήσω σαν ηθοποιός.
Ε.Π.: Μια παράσταση σε απόλυτο sold out για 5 χρόνια, ένας ρόλος που σας χάρισε το Βραβείο Χορν…
Γ.Τ.: Είναι πολύ σημαντικά πράγματα αυτά αλλά και πολύ ανακουφιστικά μετά από 16 χρόνια επαγγελματικής πορείας, έχω –όπως και οι περισσότεροι- «φάει πολλά χαστούκια».. Ξέρετε… πέρασα ένα στάδιο που έλεγα ότι οι βραβεύσεις δεν έχουν και πολύ νόημα… Αλλά όταν μου ήρθε αυτή η βράβευση κατάλαβα ότι ο ηθοποιός έχει ανάγκη την αγάπη και την αποδοχή από όπου και αν προέρχεται. Όταν δε προέρχεται από ανθρώπους της δουλειάς είναι πάντα σημαντική… Με μια μικρή ρήτρα βέβαια… εξακολουθεί η προτεραιότητα να είναι το κοινό, το να μπορέσεις να επικοινωνήσεις την κάθε βραδιά μαζί του, να συγκινηθεί, να γελάσει, να είναι μαζί σου στην ιστορία, να πάρει κάτι από εσένα και να φύγει με αυτό. Γιατί όταν επικοινωνείς αυτό που έχεις να πεις μαζί του, το κοινό φεύγει κάθε βράδυ με κάτι στην τσέπη του, με μια εμπειρία που μπορεί να τον κάνει πιο πλούσιο. Αυτό που έχει σημασία είναι η ειλικρίνεια σε κάθε προϊόν για να μπορεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο και να φύγει από το θέατρο όπως γράφει κι ο Ελύτης, «με ένα δώρο ασημένιο ποίημα», με μιαν αλήθεια δηλαδή.
Ε.Π.: Τα επαναλαμβανόμενα sold out, η αναβάθμιση που κάνατε στην αίθουσα του θεάτρου Ιλίσια, κάτι σημαίνουν όμως για τη δουλειά που κάνετε, για τον τρόπο που δουλεύετε..…
Γ.Τ.: Το έχω αποκωδικοποιήσει λίγο αυτό που συμβαίνει με τη συγκεκριμένη παράσταση. Ξεκινώντας με τον «Χαρτοπόλεμο» θα σας πω πως ήταν επίσης μια πολύ μεγάλη επιτυχία. Σκεφτείτε ότι ξεκίνησε για 7-8 παραστάσεις φεστιβαλικά και κατέληξε στις 160-170. Και το καινούριο μας έργο, το «Μακριά από παιδιά»,έχει ξεκινήσει με πάρα πολύ αγάπη από το κοινό. Και στις τρεις παραστάσειςμαζευτήκαμε μια ομάδα καλλιτεχνών με ετερογενείς αναφορές και αισθητική με σκοπό να δημιουργήσουμε ένα καλό προϊόν και στο τέλος της ημέρας βάζοντας ο καθένας μας στο καλάθι ό,τι καλύτερο έχει, αυτό που φτιάχνουμε είναι καλύτερο από εμάς. Αυτή άλλωστε πιστεύω ότι είναι η ουσία της τέχνης μας, είναι ένα ομαδικό σπορ στο οποίο πρέπει να συλλειτουργήσουν πολλοί παράγοντες για να γίνει μια καλή δουλειά. Εξίσου σημαντικό είναι να είμαστε ανοιχτοί και ειλικρινείς ακόμη και στη μεταξύ μας συνεργασία, να αφήσουμε το «εγώ» μας λίγο στην άκρη και να δίνουμε βάση όχι σε αυτά που προσφέρουμε εμείς, αλλά σε αυτά που φέρνει ο άλλος στο άθροισμα. Να είμαστε γενναιόδωροι με το συνάδελφο, με τους συντελεστές και να επικεντρωθούμε στα καλά στοιχεία που εμείς από μόνοι μας δεν θα μπορούσαμε να φέρουμε στην ομάδα. Πιστεύω ότι με αυτό το άνοιγμα γίνονται οι καλές δουλειές.
Ε.Π.: Βασικά προσεγγίζετε τα έργα σας από τη ρεαλιστική τους πλευρά…
Γ.Τ.: Ναι και όχι… Και τα τρία έργα είναι ρεαλιστικά στη βάση τους με κάποια στοιχεία που φανερώνουν καταβολές και από άλλα είδη. Ο «Χαρτοπόλεμος» ας πούμε, πέρα από το ότι ήτανε κωμωδία στη δομή του, είχε δανειστεί πολλά στοιχεία από το θρίλερ και τη μαύρη κωμωδία. Το «170 τετραγωνικά» έχει καθαρά στοιχεία φάρσας. Το υβριδικό μοντέλο στο οποίο δουλεύουμε έχει βάση το ρεαλισμό που μπολιάζεται και με άλλα στοιχεία. Ο δικός μου ρόλος φερ’ ειπείν στα «170 Τετραγωνικά» είναι ένας πολύ πιστευτός θεατρίνος. Και πιστευτός -ή υπαρκτός αν θέλετε- και θεατρίνος. Ο κόσμος έχει ανάγκη να πιστέψει αυτό που βλέπει, να ταυτιστεί με αυτό που βλέπει, να νιώσει ότι μπήκε σε ένα σπίτι και βλέπει μια ιστορία δική του.Αλλά έχει και την ανάγκη να γελάσει και να ταξιδέψει πιο ανάλαφρα ακόμη και την πιο σκληρή ιστορία.
Ε.Π.:Βάλια Παπακωνσταντίνου, φίλοι, σύζυγοι, συνεργάτες…μια σχέση πολλών επίπεδων και ταχυτήτων…
Γ.Τ.: Συναντηθήκαμε στην πιο δημιουργική μας φάση, εξελισσόμαστε μαζί, αλλά όταν δημιουργούμε μαζί καλλιτεχνικά, τραβάμε ο ένας τον άλλο στα άκρα του. Όσες εντάσεις και διαφωνίες και να υπάρχουν, στο τέλος της ημέρας μας γλυκαίνει το αποτέλεσμα αλλά και το ίδιο το ταξίδι. Δεν είναι και πολύ εύκολο δύο άνθρωποι που πορεύονται μαζί στη ζωή να δουλεύουν και μαζί. Όταν όμως νιώθεις ότι υπάρχει ουσία και όλο αυτό είναι εποικοδομητικό, τότε το κάνεις..
Ε.Π.: Γιώργος Παλούμπης μια συνεργασία, μια σχέση που έχει διάρκεια….
Γ.Τ.:Έχουμε δουλέψει μέχρι τώρα έξι φορές μαζί με τον Γιώργο. Οι τέσσερις ήταν στα πλαίσια του δικού μας θεατρικού οργανισμού και οι άλλες δύο ήτανε στο Εθνικό Θέατρο και στο Σύγχρονο. Έχω δουλέψει τόσο πολύ μαζί του, όσο σχεδόν με όλους τους υπόλοιπους σκηνοθέτες μαζί και πιστέψτε με είναι καμιά εικοσαριά οι υπόλοιποι… Ο Γιώργος έχει ένα μαγικό άγγιγμα πάνω στα νεοελληνικά έργα και την αισθητική τους με πραγματικά αξιοζήλευτα χαρακτηριστικά όπως την επιμονή, την σταθερότητα αλλά και την ξεχωριστή ταυτότητα που την υποστηρίζει αμετακίνητοςώστε ακόμη και αν οι μόδες μεταβάλλονται σε πολλά θεατρικά πεδία, αυτός να έχει μια σταθερή αξία. Και αυτό πιστεύω είναι η επιθυμία όλων των καλλιτεχνών κατά βάθος, να μπορούν να αντέχουν μέσα στο χρόνο με την ταυτότητά τους και να ξεχωρίζουν. Ο Γιώργος το έχει κατοχυρώσει αυτό εδώ και πολύ καιρό. Έχει αναδείξει με την δουλειά του πολλά έργα και είναι οργανικό κομμάτι της ανανέωσης της νεοελληνικής δραματουργίας.
Ε.Π.: Το έργο «Μακριά από παιδιά» αποτελεί μαζί με τα «170 τετραγωνικά», και τον «Χαρτοπόλεμο», τα τρία έργα της δραματικής τριλογίας «Πατρική εστία – Οικογένεια στην Ελλάδα του σήμερα». – Όλα τα έργα σας έχουν ως επίκεντρο την οικογένεια και τις παθογένειές της. Πως επιλέξατε να ασχοληθείτε με αυτήν τη θεματολογία;
Γ.Τ.: Αυτό που ξεκίνησε τα πάντα ήταν ο «Χαρτοπόλεμος». Με αυτό το έργο θέλαμε να δώσουμε την ταυτότητα της εταιρίας μας και του οργανισμού μας. Παραμένει το αγαπημένο μου γιατί είναι κατά κύριο λόγο δημιούργημα ενός ανθρώπου που δυστυχώς έχει φύγει από τη ζωή, του Βαγγέλη Ρωμνιού, με τον οποίο είχαμε μια σχέση περισσότερο και από αδερφική.
Ε.Π.: Και τα τρία αυτά έργα έχουν ως επίκεντρο την οικογένεια και τις παθογένειές της. Γιατί και ως ομάδα αλλά και προσωπικά επιλέξατε να ασχοληθείτε με αυτή τη θεματολογία;
Γ.Τ.: Οι οικογενειακές σχέσεις είναι αγαπημένο θέμα της παγκόσμιας δραματουργίας. Σε αυτό δεν πρωτοτυπήσαμε. Και στα τρία έργα υπάρχει βέβαια καιπολύ έντονο κοινωνικό στίγμα που περνάει στην οικογένεια γιατί είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Τα πράγματα που συμβαίνουν έξω έχουν άμεση επίδραση, επενέργεια μέσα της. Από την άλλη, με το που εισέρχεται ένας άνθρωπος εκτός της εστίας στη σκηνή, ο πυρήνας των οικογενειακών σχέσεων αμέσως μπολιάζεται και με όλες τις υπόλοιπες σχέσεις. Στην ουσία θέλουμε να μιλήσουμε για τα πράγματα που μας ξεγυμνώνουν ψυχικά για να μπορέσει ο κόσμος να κοιτάξει λίγο μέσα του. Οι οικογενειακές σχέσεις κι η εστία είναι ένας πολύ ωραίος καμβάς. Φτάνοντας στην Ελλάδα του σήμερα και τη νεοελληνική δραματουργία θελήσαμε εξ αρχής να μιλήσουμε για μια γενιά που ζει στη συγκεκριμένη οικονομικό-πολιτική συγκυρίακαι κάνει την μετάβαση από παιδί σε γονιό. Ζει την ενηλικίωσή του και καταφέρνει να αφήσει πίσω του κάποια πράγματα, κάποιες καθηλώσεις της παιδικής ηλικίας. Αυτές οι καθηλώσεις παρουσιάζονται στα έργα, καθώς και η ελπίδα να ξεφύγουμε από αυτές και να συγχωρέσουμε το παρελθόν μας και τους ανθρώπους μας.
Ε.Π.: Στις μέρες μας διακρίνονται σημεία παθογένειας μέσα στην οικογένεια;
Γ.Τ.: Μορφές παθογένειας πάντα υπήρχαν όπως και η ενδοοικογενειακή βία. Απλά τα τελευταία χρόνια ξεκινάμε να μιλάμε για αυτά τα περιστατικά και ξεκινάμε επίσης και πιο ελεύθερα και ανεμπόδιστα να δραματουργούμε πάνω σε αυτή τη θεματολογία. Προσπαθούμε να μιλήσουμε για το σήμερα, φλερτάροντας με τη δραματουργία του παρελθόντος γιατί αυτή μας δίνει τις βάσεις, τις τεχνικές, τον τρόπο της αφήγησης.
Ε.Π.: Θα μπορούσατε να κάνετε κάποια συσχέτιση με την λειτουργία της οικογένειας στην Κύπρο, όπου και μεγαλώσατε;
Γ.Τ.: Δεν βρίσω ακραίες διαφορές για να είμαι ειλικρινείς.Είναι πολύ κοντά με το πλαίσιο της Ελλάδας.
Ε.Π.: Να σχολιάσουμε τα τελευταία γεγονότα που γίνονται στην Κύπρο; Διαμαρτυρίες εναντίων των μεταναστών, προκλήσεις των Τούρκων στα κατεχόμενα….
Γ.Τ.: Οι προκλήσεις ήταν και θα είναι πάντα εκεί. Το θέμα είναι πώς μπορεί η Ελλάδα και η Κύπρος να στρέψουν σωστά το βλέμμα της παγκόσμιας κοινότητας και όχι μόνο της ευρωπαϊκής, σε αυτό που συμβαίνει. Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές διότι ευθύνες για ό,τι συνέβη στην Κύπρο υπάρχουν σε όλες τις πλευρές, δεν είναι απλά ότι «ο κακός Τούρκος μπήκε και μας πήρε τη μισή Κύπρο…». Είναι ένα πολυπρισματικό θέμα…. τα λάθη τα δικά μας, οι μεγάλες δυνάμεις… Είναι πολύ σύνθετο το θέμα.
Ε.Π.: Ασχολείστε με πολλές πλευρές της Τέχνης. Είστε ηθοποιός, μουσικός, συγγραφέας και όλα τα κάνετε στο «πολύ» τους…. Πώς τα καταφέρνετε;
Γ.Τ.: Να σας πω.. Με έχει απορροφήσει τόσο πολύ το θέατρο που η ενασχόληση με τη μουσική και το τραγούδι γίνεται για τη δική μου προσωπική ευχαρίστηση και για κάποιες χιλιάδες «πιστούς» που αγαπάνε τα τραγούδια μου. Πιο πολύ επιστρατεύω την μουσική ιδιότητα στις παραστάσεις μας.
Ε.Π.: Θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση, μουσική σκηνή… που νιώθετε πιο ελεύθερος, ο εαυτό σας και γιατί;
Γ.Τ.: Θα τολμήσω να πω ότι νιώθω πιο καλά σαν ηθοποιός. Από τη σκηνή αντλώ την ελευθερία και την δημιουργικότητά μου για ό,τι άλλο κάνω.
Ε.Π.: Πώς βλέπετε την καλλιτεχνική πορεία;
Γ.Τ.: Νιώθω ότι το κοινό ήρθε πέρσι στο θέατρο πολύ διψασμένο. Αυτό που έγινε είχε πολλά χρόνια να συμβεί στη θεατρική Αθήνα. Το θεατρόφιλο κοινό είδε δουλειές που το σεβάστηκαν πολύ αλλά και δουλειές λιγότερο στιβαρές.Δηλαδήέχω την αίσθηση ότι κάποιες δουλειές έγιναν λιγότερο συγκροτημένα και στοχευμένα, ενώ κάποιες άλλες παραστάσεις έγιναν σε μια γόνιμη συγκυρίαμέσα από μια ανάγκη που ξεχείλισε για το καινούριο ή ακόμη και για το παλιό μεν αλλά πολύ καλοφτιαγμένο. Κάνοντας μια ανασκόπηση νομίζω ως θεατρική κοινότητα θα μπορούσαμε να δώσουμε καλύτερο προϊόν συνολικά, γιατί το κοινό μας τίμησε με τη φυσική του παρουσία σε απίστευτο βαθμό. Σκεφτείτε ότι ήταν soldout τα μισά θέατρα της Αθήνας… Ήταν μια σπουδαία ευκαιρία για να δώσουμε στο κοινό κάτι που θα το κρατήσει κοντά στο θέατρο.
Ε.Π.: Το κίνημα metoo διακρίνετε να έχει επηρεάσει τη διαδρομή του θεάτρου; Ίσως μια αναστολή του κόσμου προς το θέατρο;
Γ.Τ.: Αυταπόδεικτα όχι. Ο κόσμος ήρθε με πολύ μεγάλη αγάπη και λαχτάρα στο θέατρο, μας έδειξε τρομερή εμπιστοσύνη.
Ε.Π.: Που πιστεύετε ότι οφείλονταν όλες αυτές οι άσχημες συμπεριφορές;
Γ.Τ.: Πιστεύω ότι αυτού του είδους η βία υπήρχε διαχρονικά και αυτή τη στιγμή οι άνθρωποι εκφράζονται, μιλούν και κάνουν πολύ καλά. Η βασική ποιοτική και ποσοτική διαφορά είναι ότι ανοίγουν οι κλειστές πόρτες και αποκαλύπτεται αυτό που υπάρχει ανέκαθεν από πίσω. Όλα αυτά υπήρχαν πάντοτε, συνέβαιναν, απλά άλλαξε ο τρόπος που τα βλέπουμε. Ευθύνη όλων μας είναι να οξύνουμε την περιφερειακή μας όραση και να καταστήσουμε τον χώρο του θεάτρου, χώρο σκληρής δουλειάς –η δουλειά μας ήταν είναι και θα είναι σκληρή- αλλά και ενσυναίσθησης, χωρίς να ανθίζει η βία και η κατάχρηση εξουσίας.
Ε.Π.: Η ιστορία πάντως καταδεικνύει πολλά περιστατικά αρνητικών συμπεριφορών….
Γ.Τ.: Αυτό που μας δείχνει η ιστορία του θεάτρου είναι ότι υπήρχε μια συνέχεια στη βία και εμείς τώρα καλούμαστε να σπάσουμε τον τροχό. Υπήρχε μια στρατιωτική συνθήκη, περίεργή, καταχρηστική, η οποία δεν έχει λόγο να υπάρχει γιατίτο θέατρο σε στρατεύει από μόνο του και σε καλεί σε μεγάλη πειθαρχεία. Γι’ αυτό και πρέπει να καθορίσουμε ξεκάθαρα που συνίσταται αυτή η πειθαρχεία και ποια είναι τα όρια στα οποία κάποιος βοηθάει και ενισχύει αυτή την πειθαρχεία ή καταχράται τη θέση του «πάνω status»που έχει σε μια πρόβα. Γιατί στην πρόβα υπάρχει ιεραρχία και οφείλει να υπάρχει. Για μένα έτσι λειτουργεί καλύτερα το θέατρο. Η ιεραρχία είναι πολύτιμο πράγμα αλλά η ευθύνη του αρχηγού, του τιμονιέρη, είναι ακριβώς αυξημένη για αυτό το λόγο, γιατί πρέπει η εξουσία του να είναι πάντα ευδιάκριτα προς όφελος του αποτελέσματος και όχι προς όφελος εκπλήρωσης οποιουδήποτε δικού του ταπεινού ενστίκτου.
Ε.Π.: Τι είναι αυτό που σου αρέσει στη Θεσσαλονίκη;
Γ.Τ.: Η Θεσσαλονίκη είναι μια πανέμορφη πόλη. Είναι η πόλη που αγαπάω να ψωνίζω, αγαπάω να βολτάρω και πάνω απ’ όλα –είμαι κοιλιόδουλος το ομολογώ – να τρώω. Το φαΐ στην Θεσσαλονίκη είναι από άλλο πλανήτη! Η Θεσσαλονίκη στην παιδική μου μυθολογία είναι πόλη που γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν οι γονείς μου.
Ε.Π.: Πώς βλέπετε το κοινό της;
Γ.Τ.:Είναι ωραίο το κοινό της Θεσσαλονίκης, σκληρό αλλά δίκαιο και επί της ουσίας θεατρόφιλο. Ερχόμαστε με μεγάλη λαχτάρα για να δώσουμε τις θεατρικές μας εξετάσεις.
Ε.Π.: Η νέα σεζόν τι επιφυλάσσει;
Γ.Τ.: «170 Τετραγωνικά» στο θέατρο Ιλίσια για 5η χρονιά, «Μακριά από παιδιά», «Φόνοι στο Καμπαναριό» κωμική σειρά στον ALPHA από Οκτώβριο, 2 νέα τραγούδια και ένα νέο έργο που γράφεται μέρα με τη μέρα!
-k-
ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ
«170 τετραγωνικά» του Γιωργή Τσουρή.
Πρεμιέρα: Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου
Μια παραλλαγή των αρχαίων μύθων με σκοπό την αφύπνιση όλων για την κλιματική κρίση. Η Περσεφόνη, θεά του βλαστικού κύκλου, έχει φυλακιστεί σε έναν καινούριο λαβύρινθο, από τον επιστήμονα Δαίδαλο, εκπρόσωπο της ανθρωπότητας, με στόχο να του παρέχει τον απόλυτο έλεγχο των πόρων της γης.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης. Ερμηνεύουν: Αμαλία Αρσένη, Ήβη Νικολαΐδου, Θανάσης Ζερίτης, Ελένη Τσιμπρικίδου, Γιωργής Τσουρής.
Ημέρες και ώρες: Παρασκευή 22 και Σάββατο 23 στις 21:00 και Κυριακή 23/09 στις 19.00
—
.
Φωτογραφικό υλικό
