Μια «προσεκτική» παράσταση «Το Τίμημα» του Άρθουρ Μίλλερ στο νέο Υπερώο.
…είδαμε [στο τσακ…] και σχολιάζουμε…
Στο “Τίμημα” ή “Theprice” όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος, ο Άρθουρ Μίλλερ παραθέτει βασικά στοιχεία της δραματουργίας του. Τοποθετώντας στο μικροσκόπιο μία οικογένεια μικροαστών στην Αμερική του 1968 υποδεικνύει την διάψευση του Αμερικάνικου ονείρου: δυο αδέρφια (ένας πετυχημένος γιατρός και ένας αστυνομικός) συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια με αφορμή το ξεπούλημα της πατρικής τους περιουσίας. Οι πράξεις και οι επιλογές του παρελθόντος έρχονται στο προσκήνιο και δημιουργούν μια έκρυθμη κατάσταση στις ήδη τεταμένες σχέσεις των δύο αδερφών. Ανάμεσα τους βρίσκονται η γυναίκα του αστυνομικού και ο έμπορος παλαιών αντικειμένων που επισκέφτηκε το σπίτι για να κάνει την εκτίμηση των προς πώληση αντικειμένων .
Το “Τίμημα” έχει άρα διπλή έννοια στο συγκεκριμένο έργο του Μίλλερ. Αφενός αναφέρεται στο υλικό τίμημα, στην τιμή που καλείται να πληρώσει κάποιος προκειμένου να αποκτήσει ένα αγαθό. Αφετέρου αναφέρεται στο τίμημα που πληρώνει κανείς ανάλογα με τις πράξεις και τις επιλογές του. Στο συγκεκριμένο έργο, ο γιατρός επέλεξε να φύγει από την πατρική του εστία για να σπουδάσει και να ακολουθήσει την ιατρική, ενώ ο έτερος αδερφός επέλεξε να παραμείνει στο σπίτι και να φροντίζει τον πατέρα του, εγκαταλείποντας το όνειρο του για σπουδές. Η διάψευση των ονείρων για εξέλιξη και κάθε ελπίδας για διάκριση διαφαίνονται ξεκάθαρα και σε αυτό το έργο του Μίλλερ.
Σε αυτά τα στοιχεία βασίζεται και η σκηνοθεσία της Άσπας Καλλιάνη, η οποία εστίασε στο ρεαλιστικό παίξιμο. Ιδιαίτερη πινελιά ρεαλισμού έχει καταφέρει να δώσει στα σημεία όπου οι δυο βασικοί χαρακτήρες του έργου λογομαχούν, μέσα από τον ρυθμό, την ένταση και την συνεχή κλιμάκωση των συναισθημάτων τους που καταλήγει στην κορύφωση του έργου, την τελική δηλαδή σύγκρουση. Το γεγονός αυτό κρατάει τελικά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, παρά το διάλλειμα που γίνεται στην μέση περίπου της παράστασης.
Οι ηθοποιοί της παράστασης (Σταύρος Ζαλμάς, Στέλλα Καζάζη, Αλέξανδρος Μούκανος και Χρήστος Σιμαρδάνης) καταφέρνουν να αποφύγουν τις υπερβολές και τις έντονες συναισθηματικές εξάρσεις με αποτέλεσμα να είναι ιδιαίτερα πειστικοί. Ξεχωρίζει ο κ. Σιμαρδάνης, λόγω της ερμηνείας του ως ηλικιωμένου και φιλάργυρου εκτιμητή: Η στάση του σώματος, το βλέμμα, ο βηματισμός του και ο τρόπος ομιλίας του παραπέμπουν αμέσως στον φιλοχρήματο και άπληστο έμπορο που ενσαρκώνει. Κατά αυτόν τον τρόπο τονίζει την εξέχουσα σημασία που κατέχει το υλικό αγαθό στη ζωή μας, όπου τα όνειρα και η ελπίδες διαψεύδονται διαρκώς. Παράλληλα η ερμηνεία του δίνει και μια νότα κωμικότητας στο έργο.
Το μόνο ίσως από τα στοιχεία της παράστασης του Κρατικού Θεάτρου που θα μπορούσε να συγκαταλεχθεί στα αρνητικά[-] είναι η σκηνογραφία. Ο Γιώργος Γεωργίου επέλεξε μεν τον ρεαλισμό τοποθετώντας σωρεία επίπλων και αντικειμένων στον χώρο δίνοντας την αίσθηση του παλιού πατρικού σπιτιού. Ωστόσο δεν φαίνεται ναέλαβε υπόψην του τις διαστάσεις του Νέου Υπερώου.Το αποτέλεσμα είναι ο μικρός σκηνικός χώρος να φαίνεται βαριά φορτωμένος ως και γεμάτος και να μπουκώνει η σκηνή χωρίς να υπάρχουν επάνω ηθοποιοί.
Επιπλέον, η παραφορτωμένη σκηνογραφία δυσκόλευε ιδιαίτερα την κίνηση των ηθοποιών, παρά τις έντεχνες και φιλότιμες προσπάθειες τους να το παρακάμψουν. Οι ηθοποιοί, για να κινηθούν μέσα στο χώρο έπρεπε διαρκώς να υπερπηδούν αντικείμενα- εμπόδια, κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα λειτουργικό για τους ίδιους, ενώ παράλληλα αποσπά και το μάτι του θεατή από την κυρίως δράση.
Αντίθετα με την σκηνογραφία, τα κοστούμια του Γιώργου Γεωργίου ήταν ιδιαίτερα εύστοχα. Αντιπροσώπευαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την κοινωνική και οικονομική θέση του κάθε χαρακτήρα: γυαλιστερό κοστούμι για τον πετυχημένο γιατρό (Σ. Ζαλμά), συντηρητικό κοστούμι για τον αστυνομικό ( Α. Μούκανος), χαριτωμένο φόρεμα για την κομψή σύζυγο (Σ. Καζάζη), φθαρμένα και χοντρά υφάσματα για τον εκτιμητή (Χ. Σιμαρδάνης).
Κλείνοντας[=]
…θα διαπιστώσουμε πως πρόκειται για μια προσεγμένη παράσταση του Κρατικού Θεάτρου, με τον ρεαλισμό να χαρακτηρίζει τόσο τη σκηνοθετική ματιά όσο και το παίξιμο των ηθοποιών. Το δίλλημα ανάμεσα στο υλικό τίμημα και το τίμημα της προσωπικής επιλογής καθώς και ο τρόπος που είναι δοσμένο το έργο, τόσο ερμηνευτικά όσο και σκηνοθετικά είναι τα στοιχεία εκείνα που κάνουν τη συγκεκριμένη παράσταση ενδιαφέρουσα.
Βαθμολογία
6,5 στα 10
Για την “Κ” – Βίκη Φραγκούδη
.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Ειρήνη Αδαμίδου
Σκηνοθεσία: Άσπα Καλλιάνη
Σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Γεωργίου
Μουσική: Γιώργος Μελισσινός
Φωτισμοί: Γιώργος Φρέντζος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Αναστασίου
Οργάνωση παραγωγής: Χριστίνα Ζαχαροπούλου
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ:
Μετάφραση: Ειρήνη Αδαμίδου
Σκηνοθεσία: Άσπα Καλλιάνη
Σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Γεωργίου
Μουσική: Γιώργος Μελισσινός
Φωτισμοί: Γιώργος Φρέντζος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Αναστασίου
Οργάνωση παραγωγής: Χριστίνα Ζαχαροπούλου
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ:
Σταύρος Ζαλμάς, Στέλλα Καζάζη, Αλέξανδρος Μούκανος, Χρήστος Σιμαρδάνης.
-Ολοκληρώνονταιοι παραστάσεις της απόλυτα επιτυχημένης εισπρακτικά παράστασης «ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ», την ερχόμενη Κυριακή 13 Απριλίου. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΕΣ ΘΕΣΕΙΣ.
Φωτογραφικό υλικό
