Αναμφισβήτητα την αγάπησαν μικροί και μεγάλοι τεσσάρων γενεών. Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πει: «Μην πεις ποτέ κακό για την Αλίκη γιατί είναι η γυναίκα, που πάντα θα αντιπροσωπεύει τα χρόνια της αθωότητάς μας»
Γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1934 στο Μαρούσι. Το υποκριτικό της ταλέντο ξεχώρισε από τα παιδικά της ακόμα χρόνια και συγκεκριμένα από τότε που ήταν μαθήτρια. Πρωταγωνίστησε στις περισσότερες σχολικές θεατρικές παραστάσεις. Το 1952 έδωσε εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Το 1953, στο δεύτερο έτος της σχολής, της δόθηκε ένας μικρός ρόλος, αυτός της Λουιζόν στον «Κατά φαντασίαν ασθενή» του Μολιέρου, ενώ τον ίδιο χρόνο πήρε και το ρόλο της Ολυμπίας στις «Φουσκοθαλασσιές» του Δημήτρη Μπόγρη. Το καλοκαίρι του 1954 αντικατέστησε την Άννα Συνοδινού, όπου έπαιζε την Ιουλιέτα, η οποία αποχώρησε από το θίασο του Νίκου Χατζίσκου.
Πολλές από τις παραστάσεις υπήρξαν τεράστιες εμπορικές επιτυχίες, «Καμπαρέ», «Εβίτα», «Ωραία μου κυρία», «Πέπσι», ενώ πολεμήθηκε σκληρά και από συναδέλφους της, για κάποιες από τις επιλογές της, «Λυσιστράτη», «Αντιγόνη», «Η κυρία με τις καμέλιες». Η θεατρική της παρουσία έκλεισε το 1996 με το έργο «Η Μελωδία της Ευτυχίας» των Ρότζερς και Χάμερσταϊν, όπου έπαιζε το ρόλο της Μαρίας.
Λίγο αργότερα, οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο καλπάζουσας μορφής. Η ίδια είχε δηλώσει το Μάιο του 1996 σε τηλεοπτική συνέντευξή της: «Είμαι σίγουρη, ελπίζω ότι θα ξεπεραστεί», εξηγώντας πως ξεκίνησε το σοβαρό πρόβλημα της υγείας της… Η τελευταία δημόσια εμφάνιση της αξέχαστης Αλίκης, που εμφανώς καταβεβλημένη επιστρέφει από τη Βοστώνη στην Ελλάδα στις 16 Μαϊου του 1996, δύο μόλις μήνες πριν φύγει από τη ζωή. Στις 23 Ιουλίου 1996 άφησε την τελευταία της πνοή στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών.
ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
1953-54: Κατά φαντασίαν ασθενής, του Μολιέρου
1953-54: Φουσκοθαλασσιές, του Δ. Μπόγρη
Καλοκαίρι 1954: Ρωμαίος και Ιουλιέτα, του Σαίξπηρ
1955-56: Η πινακοθήκη των ηλιθίων, του Ν. Τσιφόρου
1955-56: Ηθοποιός Κην, του Αλ. Δουμά
1955-56: Σιμούν, του Αν. Ρ. Λενορμάν
1956-57: Ντούο Σεμπαστιάν, των Χ. Λιντσάιο και Ρ. Κρόουζ
1956-57: Η θεατρίνα, των Σ. Μομ και Γκ. Μπόλτον
Καλοκαίρι 1957: Το κοντσέρτο, του Χ. Μπαρ
1957-58: Ο άγονος κήπος, του Ε. Μπάνιολντ
1957-58: Το δίχτυ της αράχνης, της Άγκ.Κρίστι
1958-59: Ωραία μου κυρία, του Τζ. Μπ. Σω
1959-60: Τόπο στα νιάτα, της Λ. Φοντόρ
1960-61: Ο πρίγκιψ και η χορεύτρια, του Τ.Ρόμαν
1960-61: Φτωχό σαν σπουργιτάκι, του Λ. Φοντόρ
1961-62: Αποκτά δικό της θίασο.
Περιοδεία σε διάφορες πόλεις και χωριά της Ελλάδας και στην Κύπρο. Παίζονται τα έργα «Ωραία μου κυρία», «Τόπο στα νιάτα», «Πειρασμός», του Γρ. Ξενόπουλου, «Τρελό καλοκαίρι», του Ε. Κέρκλαν και «Φτωχό σαν σπουργιτάκι»
Καλοκαίρι 1962: Οδός Ονείρων, του Μάνου Χατζιδάκι
1962-63: Καίσαρ και Κλεοπάτρα, του Τζ. Μπ. Σω
1962-63: Χτυποκάρδια στο θρανίο, του Αλ.Σακελάριου
Καλοκαίρι 1963: Περιοδεία στην Κωνσταντινούπολη, Μυτιλήνη και Χίο με τα έργα «Ωραία μου κυρία», «Τόπο στα νιάτα», «Σωφερίνα», «Πειρασμός» και «Φτωχό σαν σπουργιτάκι»
1963-64: Μια Κυριακή στη Νέα Υόρκη, του Ν. Κράσνα
1963-64: Περάστε την πρώτη του μηνός, των Ισ. Μπέκερτ και Στ. Αντοργιάν, Η Αλίκη, από αυτή τη σεζόν, γίνεται συνθιασάρχης με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ
1964-65: Κολόμπ του, Ζ. Ανουίγ
1964-65: Πειρασμός, του Γρ. Ξενόπουλου
1965-66: Ο κόσμος, της Σούζι Βογκ και του Π. Όσμπορν
1965-66: Η κόρη μου η σοσιαλίστρια, του Αλ.Σακελάριου
Η παράσταση μεταφέρεται και στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ από 20 Απριλίου 1966 και συνεχίζεται και την καλοκαιρινή περίοδο 1966 στην Αθήνα στο θέατρο ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ από 22 Ιουνίου 1966.
1966-67: Του φτωχού τ΄αρνί, του Στ. Τσβάιχ
1966-67: Αχ, αυτή η γυναίκα μου, των Ν. Τσιφόρου και Π. Βασιλειάδη
Η παράσταση μεταφέρεται και στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ από 30 Απριλίου 1967 και συνεχίζεται και το καλοκαίρι του 1967 στην Αθήνα στο θέατρο ΜΙΝΩΑ.
Καλοκαίρι 1967: Ζητείται νέα με προίκα, των Ν. Τσιφόρου και Π. Βασιλειάδη
1967-68: Τόπο στα νιάτα, του Λ. Φοντόρ
1967-68: Γλυκιά μου Μπριζίτ, των Π. Γκαβό και Ρ. Σαρβέι
Καλοκαίρι 1968: Ζητείται νέα με προίκα (στη Θεσσαλονίκη)
1969-70: Αυτό που ξέρει κάθε γυναίκα, του Τζ. Μπάρι
1969-70: Ναταλί (Ήρθα και θα μείνω), των Ρ. Βενσύ και Ζ. Βαλμύ
Η παράσταση μεταφέρεται και στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο ΧΑΤΖΩΚΟΥ από 26 Απριλίου 1970 και παρουσιάζεται εναλλάξ με το έργο “Αυτό που ξέρει κάθε γυναίκα” , από 8 Μαίου 1970.
1970-71: Επτά χρόνια γάμου, των Π. Βασιλειάδη και Λ. Μηχαηλίδη
Ο θίασος Αλίκης Βουγιουκλάκη-Δημήτρη Παπαμιχαήλ, αποκτά στέγη, στο θέατρο «Αλίκη»
1971-72: Βασίλισσα Αμαλία, του Γ. Ρούσσου
Η παράσταση συνεχίζεται και το καλοκαίρι του 1972 στον Πειραιά στο θέατρο ΣΚΥΛΙΤΣΕΙΟΝ, από 8 Ιουνίου 1972.
1972-73: Οι φυλακισμένοι της 2ας λεωφόρου, του Ν. Σάιμον
1972-73: Η θεατρίνα, των Σ. Μομ και Γκ. Μπόλτον
Το καλοκαίρι του 1973 η παράσταση παρουσιάζεται σε περιοδεία στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας και συνεχίζεται και την χειμερινή περίοδο 1973 – 74 στην Αθήνα στο θέατρο ΑΛΙΚΗ.
1973-74: Ωραία μου κυρία, του Τζ. Μπ. Σω
Η παράσταση μεταφέρεται και στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο ΧΑΤΖΩΚΟΥ από 14 Απριλίου 1974.
Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ αποχωρεί από το θίασο κι έτσι μένει η Αλίκη η μόνη θιασάρχης
1974-75: Μαντώ Μαυρογένους (Προδομένος λαός), του Γ. Ρούσσου
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ανεβάζει τη “Βασίλισσα Αμαλία” στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο ΧΑΤΖΩΚΟΥ από 4 Μαίου 1975 και το καλοκαίρι του 1975 παρουσιάζει την “Θεατρίνα” στην Δυτική Γερμανία , το Λονδίνο , τις Βρυξέλλες και τη Ζυρίχη.
1975-76: Καμπίρια, του Ν. Σάιμον
Καλοκαίρι 1976: Πειρασμός, του Γρ. Ξενόπουλου
Σεπτέμβριος 1976: Η Αλίκη περιοδεύει στην Αυστραλία για να παρουσιάσει το έργο «Το κορίτσι με τη χρυσή καρδιά»
1976-77: Το νυφικό κρεβάτι, του Γ. Ντε Χάρτογκ
Η παράσταση μεταφέρεται και στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο ΧΑΤΖΩΚΟΥ από 10 Απριλίου 1977.
Καλοκαίρι 1977: Ωραία μου κυρία, του Τζ. Μπ. Σω
Η παράσταση συνεχίζεται και τη χειμερινή περίοδο 1977 – 78 στο Θέατρο ΑΛΙΚΗ.
Καλοκαίρι 1978: Cabaret, του Τζ. Μάστεροφ
Η παράσταση συνεχίζεται και τη χειμερινή περίοδο 1978 – 79 στο Θέατρο ΑΛΙΚΗ και στη συνέχεια μεταφέρεται και στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ από 22 Απριλίου 1979 και για 3 βδομάδες.
Καλοκαίρι 1979: Καμπίρια, του Ν. Σάιμον
1979-80: Η Αλίκη περιοδεύει σε πόλεις της Ελλάδας με το έργο «Νυφικό κρεβάτι»
Καλοκαίρι 1980: Εύθυμη χήρα, των Φρ. Λέχαρ, Β. Λεόν και Λ. Στάιν
1980-81: Τζούλια, του Μπ. Σλέιντ
1981-82: Εβίτα, των Τ. Ράις και Άν. Λ. Γουέμπερ
Η παράσταση συνεχίζεται και το καλοκαίρι του 1982 στο ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ ΑΛΙΚΗ.
1982-83: Η κυρία με τις καμέλιες, του Αλ. Δουμά
Καλοκαίρι 1983: Η εύθυμη χήρα, των Φρ. Λέχαρ, Β. Λεόν και Λ. Στάιν
1983-84: Βίκτωρ-Βικτώρια, του Ρ. Σίντσελ
Μεταφέρεται στο θέατρο ΧΑΤΖΩΚΟΥ από τον Μάιο του 1984.
Ιούλιος 1984: Η Αλίκη περιοδεύει στην Αυστραλία με το έργο «Νυφικό κρεβάτι»
1984-85: Εκπαιδεύοντας, τη Ρίτα του Γ. Ράσελ (θιασάρχες είναι η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ)
Στη συνέχεια η παράσταση μεταφέρθηκε και στη Θεσσαλονίκη και σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα καθώς και στην Αμερική, τον Καναδά, την Αγγλία, τη Γερμανία, την Ολλανδία, την Ιταλία, το Βέλγιο, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Ρουμανία, τη Γαλλία, την Ελβετία και την Κύπρο.
1986: Λυσιστράτη (Επίδαυρος), του Αριστοφάνη
Η παράσταση ανέβηκε και στο ΘΕΑΤΡΟ ΔΑΣΟΥΣ
1986: Φιλουμένα Μαρτουράνο, του Εντ. Ντε Φίλιπο (θιασάρχες είναι η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ)
Η παράσταση μεταφέρθηκε και στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ από 19 Απριλίου 1987 και για ένα μήνα.
1986-87: Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά, των Π. Μπεριγιέ και Ζ. Π. Γκρεντί
Η παράσταση συνεχίστηκε και το καλοκαίρι του 1988 στο Κηποθέατρο ΑΘΗΝΑΙΟΝ και στη συνέχεια παρουσιάστηκε σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα
1989-90: Σίρλεϊ Βάλενταϊν, του Γ. Ράσελ
1990: Αντιγόνη (Επίδαυρος), του Σοφοκλή
Η παράσταση στη συνέχεια παρουσιάστηκε στην Καβάλα, τη Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα, τα Ιωάννινα , την Πάτρα, την Μεγαλόπολη και τον Πειραιά.
1990-91: Γλυκό πουλί της νιότης, του Τ. Ουίλιαμς
1991: Η κυρία δε με μέλλει, του Β. Β. Σαρντού
1992: Μις Πέπσι, της Π. Μπρινό
Στη συνέχεια η παράσταση ξεκινά περιοδεία σε όλη την Ελλάδα
1993-94: Ωραία μου κυρία, του Τζ. Μπ. Σω
Η παράσταση μεταφέρθηκε και στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο ΕΓΝΑΤΙΑ από 2 Μαίου 1994 και για ένα μήνα.
1994-96: Η μελωδία της ευτυχίας, των Ρ. Ρότζερ και Όσ. Χάμερσταϊν
Η παράσταση συνεχίζεται και τη χειμερινή περίοδο 1995 – 96 στο θέατρο ΑΛΙΚΗ από τις 12 Οκτωβρίου 1995. Στη συνέχεια μεταφέρεται στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Πειραιά από 26 Ιανουαρίου ως 25 Φεβρουαρίου 1996. Και τέλος συνεχίζει στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο ΑΘΗΝΑΙΟΝ από 8 Μαρτίου 1996. Στις 28 Απριλίου 1996 η Αλίκη αποχαιρετά για πάντα, από σκηνής, το κοινό της που τόσο τη λάτρεψε…
Το θέατρο Αλίκη στην οδό Αμερικής 4, στο κέντρο της Αθήνας, θα μας θυμίζει πάντα την ύπαρξη της.
