Φωτογραφία Ἐπικεφαλίδας: «[…] Ἀπ’ τὸ Σκοπὸ, νὰ τὸ, προβαίνει· ὧ πόσο/ σὺ τὴ νύχτα τερπνὰ παρηγορίζεις!/ Ὕμνον παθητικὸ θὲ νὰ σοῦ ὑψώσω,/ Παθητικὸ σὰ ἐσένα, ὅταν λαμπίζεις / Στρογγυλὸ, μεσουράνιο, καὶ τὸ φῶς σου/ σὲ ταφόπετρα ὀλόασπρη ἀποκοιμίζεις». Δ. Σολωμὸς – «Ὠδὴ στὴ Σελήνη». Φωτογραφία τοῦ ἀρθρογράφου, 3/12/2017, τίτλος: «Φεγγάρι μὰς»»
«Ἡ νεότητα τραβὰ τοὺς σκελετοὺς ἔξω ἀπ΄ τὶς ντουλάπες καὶ ἐπιμένει νὰ ἐξηγηθοῦν. Ἀναμφίβολα ἡ παλαιότερη γενιὰ φοβάται καὶ δυσπιστεῖ τὴν νεότερη. Ἡ νεότερη εἶναι ἡ ἐκδικητικὴ Νέμεσι στὸ κατόπι της. […] Ἀπὸ τὴν ἀναταραχὴ τῆς νιότης, πρέπει νὰ προέλθει αὐτὸ τὸ ὡραίο ὑλικὸ – ἔνα ὑγειὲς, δυνατὸ, ἐπιθετικὸ πνεύμα τόλμης καὶ πράξης. […] Τὸ νὰ κρατὰ κανεὶς τὶς ἀντιδράσεις του ζεστὲς κὶ ἀληθινὲς, εἶναι νὰ ἔχει βρεῖ τὸ μυστικὸ τῆς διαρκοῦς νεότητας καὶ ἡ διαρκεῖς νεότητα εἶναι ἡ λύτρωση.»
Στὸ Ἀριστερὰ καὶ Δεξιὰ: Περιοδικὸ τῆς ἐλευθεριακὴς σκέψης 1, τεύχος 1 Ἄάνοιξη, 1965) σὲλ 22
Μετάφραση τοῦ ἀρθρογράφου
O χρόνος,
|
|
ὁ αἰῶνας ὅταν ἀρρωσταίνει,
γεννιοῦνται οἱ ἀσθένειες τοῦ ἀγρίου ενστίκτου,
στὸν ἄνθρωπο· εἶναι οἱ ἀπάνθρωπες·
οἱ ὄσες πράξεις ἀντιστοιχοῦν στὸ ζωώδες φυσικὸ ἔνστικτο κὶ ὄχι, στὸ φυσιολογικὸ λογικὸ τῆς ἐνδελέχειας.
Στὰ σοφὰ χρόνια,
οἱ «πατέρες», ‘κείνοι δηλαδή που κινοῦν νήματα καὶ δράσεις, ‘κείνοι που τὰ ἠνία κρατοῦν, γεμάτοι ἀπὸ ζωὴ, ἀγῶνα καὶ μαθήματος, βλέπουν, τὴν δύση τοὺς ὅταν σιμώνει· καὶ ξέρουν πως πρὶν τελειώσει ὁ αἰῶνας τοὺς, πρέπει, τοὺς νεοσσοὺς νἀνδρώσουν καὶ νὰ ὀπλίσουν μὄσα ὄπλα καὶ σοφία τὰ σπαργανικὰ τοὺς χέρια καὶ μποροῦν νὰ κρατήσουν, γιὰ νἀλλάξει ἡ ἐποχὴ αἰσίως καὶ νὰ ἔχει τελεστεῖ τὸ προγονικὸ καθήκον στὸ παρὸν.
«καὶ νῦν, Κύριε ὁ Θεός μου, σὺ ἔδωκας τὸν δοῦλόν σου ἀντὶ Δαυὶδ τοῦ πατρός μου, καὶ ἐγώ εἰμι παιδάριον μικρὸν καὶ οὐκ οἶδα τὴν ἔξοδόν μου καὶ τὴν εἴσοδόν μου» (Γ΄ Βασ: Γ,7). «Ὀνειρο Σολωμοντος.» Πίνακας (λάδι) τοῦ Λοῦκα Τζιορντάνο, 1693, Museo del Prado, Μανδρίτη»
΄΄
Μοιάζουν τὰ χρόνια τὰ σοφὰ μὲ τὸ παλαιὸ φυτὸ, που καθαρίζεται ἀπὸ τὰ ξερὰ κλώνια καὶ τὰ φύλλα τὰ νεκρὰ ἀπὸ τὶς σπασμένες κορυφὲς καὶ τὶς κουρουκλιασμένες ρίζες, γιὰ νἀνθίσει πάλι, κουρεμένο, νεογνὸ καὶ νὰ καρπίσει ἐκ νέου τὸν αἰῶνα τὸν καινὸ.
.
Μὰ· σὰν ἔρθουν τὰ χρόνια τὰ χλωμὰ, τἀδύναμα κὶ ὁ σάπιος ὁ αἰῶνας, οἱ κύριοι τῶν ἠνίων, διεφθαρμένοι ἀπὸ κρασὶ καὶ φαγοπότι καὶ μύριες ἠδονὲς, μὲ μάτια σκαμένα καὶ ἀχόρταγα, φαφούτικα στόματα, ἀρχιλίπαροι γαντζώνονται ἀπ’ τὰ λουριά μὴν τυχὸν τοὺς φύγει τὸ ὰξίωμα κὶ ἡ ἄμαξα πρὶν τὴν στερνὴ πνοὴ, βλέπουν τὴν Δύση που ἔρχεται σὰ μιὰ κλεψίδρα που στάζει ἀνηλεῶς τὸ τέλος, τῆς ἀδηφαγίας στὴν γκιλοτίνα – τὸ μαχαίρι.
«Οἱ κύριοι τοῦ σάπιου αἰῶνα. «Μακάβριος χορὸς» σύγχρονος πίνακας τοῦ Πῶλ Ροῦμσεϊ »
”
Τότε φουσκώνουν τὰ στομάχια μὲ πλεονεξία καὶ νὰ σοῦ ἡ ἀτέρμονη ἀεροφαγία, δίχως ντροπὴ, δίχως ἀξία, μόνο· ἄπατο βαρέλι τὸ κάθε τῶρα – ὅ,τι φάμε καὶ ὅ,τι πιούμε.
.
Ἡ κλεψύδρα σημαίνει τὸ ξύπνημα τοῦ θηρίου, που ἀλυχτὰ γιὰ ἐπιβίωση καὶ βλέπουν τοὺς νεοσσοὺς σὰν ἀπειλὴ γιὰ τὴν κυριαρχία τοὺς στὸ κοπάδι. Στὴν ἀρχὴ σιωπὴ· Συνομοσία εὔκολη που ἀπλόχερα μοιράζεται. Ψιμυθιώνεται μὲ σάλτσα ὑπεροχῆς καὶ μεγαλείου. Ἡ ἀπλότητα τῶν νεοσσῶν ἀπὸ ἀπειρία, βαπτίζεται χρόνια ἀναπηρία. Ἔπειτα ἀφοπλισμὸς, ὁ αποκλεισμὸς μέχρι τὴν ἀσφυξία ἢ χειρότερα ἀκόμα ἐξανδραποδισμὸς καὶ ἐθελοδουλία σάπιων καρπῶν . Μοιάζει τὸ θεριὸ τοῦ παλαιοῦ, μὲ τὸ φυτὸ που τρωγοπίνει τοὺς χυμοῦς τῶν ἴδιων τῶν καρπῶν του γιὰ νὰ συντηρήσει τὰ ξεμωραμένα, μαδημένα κλώνια, κάτι χορτάρια γλισχρὰ που γατζώνονται σὰ βδέλλες στὸν κορμὸ.
Μα ἡ φύση, μονομερῶς ποτὲ δὲν δρὰ.
«καὶ ἐλάλησε Κύριος πρός με λέγων· υἱὲ ἀνθρώπου, τὰ ὀστᾶ ταῦτα πᾶς οἶκος Ἰσραήλ ἐστι, καὶ αὐτοὶ λέγουσι· ξηρὰ γέγονε τὰ ὀστᾶ ἡμῶν, ἀπόλωλεν ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, διαπεφωνήκαμεν.» (Ἰεζ:ΛΖ’,11). «Ὀραμα ταῆς κοιλάδας τῶν ξηρῶν ὀστῶν» (1865) Λιθογραφία τοῦ Γουστάβου Ντορὲ, Γάλλου εἰκονογράφου βιβλίων τοῦ 19ου αἰῶνος. »
.
Κάποιοι καρποί που γλίτωσαν στο χῶμα καὶ κάποιες ρίζες καλὲς, που πολεμήσαν τὴν ἀρρώστια θὰ ξεπεταχτοῦν, σφυρηλατημένες στὴν ἀνάδερφη κακουχία.
.
Νὰ. Ευδοκιμούν. Ἄναρχους ξεπετοῦν βλαστοῦς, ἀδούλωτους. Μετὰ μανίας καὶ διαρκῶς, ἀκούραστα, σὰν ἀπὸ παιχνίδι ἄλλο, ἐπιβίωσης -ὅμως- κὶ αὐτὸ, τυλίγονται σὰν τὰ φίδια τῆς Νέμεσις πάνω στὶς ρίζες τὶς παλιὲς, πάνω στὰ φύλλα, στὰ κλαδιὰ καὶ στὸ κορμὸ τοῦ ξεκουτιασμὲνου φυτοῦ.
Ἀγωνίζονται. Τὸ πνίγουν, γιὰ νὰ μὴν πνιγοῦν στὴν ἔν παρανοίᾳ προγονικὴ ἀσφυξία. Τὰ σπαργανικὰ χέρια, σύντομα, βάφονται μὲ τὴν βαθιὰ πορφύρα· τὰ δάκρυα στεγνώνουν, χαλκεύονται τὰ σπλάχνα, μπροστὰ σὲ τόση ἀγριότητα, βάναυσα μαθαίνουν οἱ νεοσσοὶ γιατὶ ἄλλη εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ἐντελέχεια κὶ ἄλλη ἡ ζωώδης· καὶ γιατὶ, ἄν τὴν δεύτερη διαλέξεις, ἀπὸ αὐτὴν, τὴν δεύτερη θὰ φαγωθεῖς, ὅπως εἴπε Κάποιος, ἄν μαχαίρι τραβήξεις, ἀπὸ μαχαίρι θὰ θανατωθεῖς·
«Τὸ νεκρὸ σάρκιο τῆς γενιὰς. Λαξευμένη παράσταση στὴν πόρτα τοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ
Ντουόμο τοῦ Μιλάνου στὴν Ἰταλία.
/
Φεῦ!
Σαν τὸν Τιτάνα Κρόνο, που πνίγοντας τὸν Οὐρανὸ, πήρε τὴν θέση του στὴν παιδοφαγία, αναπαράγεται ὁ φαύλος κύκλος τῶν γενεῶν, στοὺς νεοσσοῦς που τὸν ζυγὸ θἀποτινάξουν· Πρέπει ἔπειτα νὰ ἐπιλέξουν.
«Ἡ πτώση τῶν Τιτάνων» Πίνακας (λάδι) τοῦ Κορνέλις βὰν Χάαρλεμ, 1588-1590, Κρατικὸ Μουσεῖο γιὰ τὴν Τέχνη στὴν Κοπενχάγη, Δανία .»
.
Κρονίδιδες θὰ ζοῦν, αναπαράγοντας τὶς σάπιες μορφὲς, φοβούμενοι τὴ μάχαιρα ἢ τὸ δρεπάνι που θὰ τοὺς θερίσει, δίκαια καταδίκη, γιὰ τὸ κρίμα τῆς ἀναπόφευκτης πατριδοκτονίας, ἢ, Ὀλύμπιοι θα φανοῦν καὶ στοϊκοὶ θἀποδεχθοῦν τὴν μοίρα τοὺς, ἀπεργαζόμενοι μὲ ὄτι σπορὰ φυτέψουν, γιὰ τὰ ἐκ νὲου, σοφὰ χρόνια;
«Ὁ Κρόνος» ἢ «Ὁ Κρὸνος καταβροχθίζει τὸν Ὑιό του» Πίνακας (λάδι) τοῦ Φλαμανδοῦ Πῆτερ Πῶλ Ρούμπενς, 1636, Μουσεῖο τῆς Πράντο, ‘Ισπανία»
.
Σπὸροι!
Κὶ ἄν τὰ ξερόφυτα ἔχουν οἴηση,
μὴν ὀρρωδείτε, μὴν ὑποδουλώνεστε-, μὴν συμβιβάζεστε·
ἀντισταθεῖτε στὸν αἰῶνα,
σὰν τὴν σελήνη στὸ σκοτάδι,
ὄχι, για τὸ ψωμὶ -μὰ γιὰ τὸ Πνεύμα,
ἀντισταθεῖτε ἄξια, ἔτι καὶ ἔτι,
ἐπὶ γεννημάτων σκορπιῶν καὶ ἐχιδνῶν,
βαδίζουν παλικαρίσια οἱ πύρινες, πατούσες.
«ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό·
καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα·
καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό.
αὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω. (Λουκ: Η’,5-8)
«Ὁ σποριὰς » Πίνακας (λάδι) τοῦ Βίνσεντ βὰν Γκὸνγκ, Ἰούνιος 1888, Μουσεῖο Κρόλλερ-Μούλλερ, Ὀττερλο, Ὁλλανδία »
.
3/12/2017
Θεσσαλονίκη ὑπὸ Πανσέληνο.
Μέχρι τὸ ἐπόμενο δεκαήμερο
Dημήτριος Χατζηθεοδοσίου
Φωτογραφικό υλικό
