Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου.
“Υπάρχουν τρεις αρχές στην ανθρώπινη ύπαρξη: η αρχή της σκέψης, η αρχή της ομιλίας και η αρχή της πράξης. Κάθε σύγκρουση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους πηγάζει από το ότι κανείς άνθρωπος δε λέει ποτέ αυτό που σκέφτεται και δεν κάνει αυτό που λέει… εκεί έρχεται η πράξη…”.
Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Υπάρχω άρα εκφράζομαι. Εκφράζομαι άρα επικοινωνώ. Επικοινωνώ άρα σχετίζομαι. Σχετίζομαι άρα σκέφτομαι. Όλα φαύλος κύκλος. Ή όχι.
Ένα αγκάθι στρογγυλοκάθεται μέσα στο μυαλό μου. Φαίνεται ακίνδυνο, σχεδόν χαριτωμένο. Και χαμογελά σαν εκείνες τις κούκλες των ταινιών τρόμου. Το αγκάθι είναι μικρό μικρό, όλο και συρρικνώνεται στα πηγάδια του μυαλού μου. Συρρικνώνεται και άφοβα ταξιδεύει. Χωρίς προορισμό συγκεκριμένο, ανιχνεύει τις αντιστάσεις μου. Μαθαίνει το καλό και το κακό, το μάταιο και την ελπίδα, που μου καλλιεργήθηκαν κάποτε και αποθηκεύτηκαν στο σκληρότερό μου δίσκο από όλους… το ασυνείδητο. Με ματώνει στο διάβα του, μα δεν πονάω. Περίεργο.
Εμφανίζονται ξάφνου μπροστά μου οι ασπάλαθοι. Οι ασπάλαθοι και οι τύραννοι με κατατρέχουν. Και ο νους μου ακολουθεί πιστά αυτό το αγκάθι, που μοιάζει να με πολεμά ξερνώντας αίμα. Αλήθεια, μπορώ να φτύσω επιτέλους και να ηρεμήσω την ψυχή μου που συνεχώς τρέχει; Είμαι ανήσυχο πλάσμα, ασυμβίβαστο, αδέσποτο. Νόμιζα πως μού είχαν τάξει την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Είχα την εντύπωση πως οι Άνθρωποι δεν στιβάζονται ούτε παρατάσσονται, αλλά χορεύουν και κυνηγούν τη ζωή. Τους αξίζει ειλικρινά μια ζωή χωρίς αγκάθια και πληγές. Μια ζωή γεμάτη φως εν δυνάμει τούς αγγίζει με την παλάμη μικρού παιδιού, εάν βέβαια κατορθώσουν αυτό να το αποδεχτούν σαν προοπτική.
Με πνίγει το αίμα μέσα μου, γύρω μου, μπροστά μου.
Ξάφνου, αρχίζω να βήχω… Ο βήχας σταδιακά με λυτρώνει. Γίνεται όλο και πιο συχνός, όλο και πιο έντονος, σπασμωδικός κι απόλυτα ανεξέλεγκτος. Μ’ αρέσει, τολμώ να πω. Δεν φοβάμαι που θέλω να τα ξεράσω όλα. Χάνω τον έλεγχο και μ’ αρέσει. Κι αυτό περίεργο, σαν να έχω προετοιμαστεί κάποτε για κάτι παρόμοιο. Νιώθω άνετα που εκθέτω το μέσα μου έξω στον δρόμο με τις σκιές. Δεν με τρομάζει η σκέψη μήπως ποδοπατηθώ από τις μάζες. Τι χειρότερο μπορώ να πάθω; “Είμαι εδώ. Ολόκληρη. Σε εμπιστεύομαι… άσε με να έρθω μαζί σου”. Σου μιλώ λοιπόν. Μοιράζομαι το Εγώ μου μαζί σου. Σου απλώνω το χέρι. Σε ανέχομαι πλάι μου, να μου κάνεις παρέα, να περπατάς μαζί μου. Εσύ, ως ένα alter ego, κρύβεσαι στα μονοπάτια του μυαλού μου και ακολουθείς το αγκάθι. Με καθοδηγείς, με συμβουλεύεις, με ορίζεις. Χρειάζομαι όρια άλλωστε. Ποιος μπορεί να αντέξει την ελευθερία του μυαλού του; Ποιος έχει τη δύναμη να κατευθύνει τα δικά του αγκάθια; Άνθρωποι-σκιές με χαιρετούν, άλλοτε καλωσορίζοντάς με, άλλοτε κουνώντας μου το μαντήλι. Η καρδιά μου ραγίζει με όλους αυτούς που έρχονται και φεύγουν. Πέρα δώθε… Εδώ κι εκεί… ζαλίζομαι με το τικ τακ της εναλλαγής. Έτσι λοιπόν γίνεται, όταν “μιλάμε”; Τέτοια πράγματα συμβαίνουν, όταν επικοινωνούμε, όταν σχετιζόμαστε ο ένας με τον άλλον; Στον βωμό της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, λοιπόν, οφείλω να προστατεύσω τον εαυτό μου από το πένθος. Δεν είμαι και πολύ σίγουρη τι κάνω. Αδυνατώ να κλάψω, να χαρώ, να ξανακλάψω, να ξαναχαρώ… δεν αντέχω.
Τι διάολε, σε μια ρόδα που γυρίζει θα τοποθετήσω την ψυχή μου;
Τι είναι ελευθερία και τι δικαιοσύνη; Κι αν ακόμη καταφέρουμε κάποτε να τα ορίσουμε με εργαλείο όλα αυτά τα ασυνάρτητα αγκάθια του μυαλού μας, ποιο το νόημα να υπάρχουν ανεξάρτητα από τον Άνθρωπο; Ο Άνθρωπος είναι το αγκάθι που ορίζει. Μετακινεί βουνά κι ανοίγει τη θάλασσα στα δυο. Ζει στον Παράδεισο. Αναγκάζεται να φύγει, για να βρει τον εαυτό του, τις αλήθειες της ζωής, τη δική του Αλήθεια. Έρχεται σε σύγκρουση με τη μήτρα που τον γέννησε, με την ύπαρξή του την ίδια, με το Εγώ του, προκειμένου να ξεκλειδώσει με τις αλήθειες του τις πόρτες του κόσμου. Κι όταν πολεμήσει τους δαίμονές του, θα γνωρίσει τον Άλλον, θα επικοινωνήσει, θα εκφραστεί ως στα βάθη του μυαλού και της ψυχής του, θα σχετιστεί με αγάπη, δικαιοσύνη κι ελευθερία, θα φτιάξει τον δικό του Παράδεισο στη γη. Απλά θα τα έχει ορίσει ο ίδιος, σαν ένας μικρός ταπεινός θεός που ποθεί να νιώθει υπεύθυνος της δικής του ύπαρξης – σε συνάρτηση βέβαια με τον κόσμο που τον περιβάλλει.
Μέτρον γαρ των πάντων Άνθρωπος εστί.
Η παράσταση «Ecce Homo» σε πρωτότυπο κείμενο και σκηνοθεσία του Γιάννη Τσιαβού από την ομάδα “δυόtrees” στο θέατρο Studio 29A είναι μια ηχηρή εκμυστήρευση των αληθειών του Ανθρώπου και μια πρότυπη υπέρβαση των αφηρημένων ιδανικών μιας αυστηρά οριοθετημένης κοινωνίας. Δικαιοσύνη, ελευθερία, αλήθεια, ψέμα, σεβασμός κι εκμετάλλευση αποτελούν έννοιες υπό αμφισβήτηση, διαπραγμάτευση και οριοθέτηση στη βάση της αποδοχής του Ανθρώπου ως ιδανικού και μέτρου όλων των πραγμάτων. Οι αφηρημένες αυτές έννοιες στο πλαίσιο της σύγχρονης κοινωνίας αντιμετωπίζουν τον Άνθρωπο ως εξιλαστήριο θύμα και τον κακοποιούν. Ο τελευταίος γίνεται ουραγός μιας κοινωνίας της μάζας, θυτών και θυμάτων. Ο άνθρωπος μετατρέπεται σε αντικείμενο εκμετάλλευσης και χειραγώγησης. Θεωρεί πως αγωνίζεται για το δίκιο, αλλά καταντά ένα άθλιο υποκείμενο δίχως βούληση και πυγμή, δήθεν αγωνιζόμενο για τα ωραία και μεγάλα ιδανικά. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου και της δύναμης. Ο Άνθρωπος χρειάζεται να πολεμήσει σαν αγρίμι, για να γλιτώσει το κλουβί. Κι αυτό το αγκάθι που τριβελίζει το μυαλό του και τη φωτεινή πηγή για την ψυχή του, τα εντοπίζει και τα αναγνωρίζει μόνο μέσα του. Τέσσερις homines λοιπόν, χρησιμοποιώντας ευφάνταστα θεατρικά μέσα και τεχνικές σε ένα πολύ ατμοσφαιρικό θεατράκι, κατορθώνουν να διεγείρουν, να προβληματίσουν, να συγκινήσουν με τα νοήματα που πραγματεύονται.
Μουσική Πρόταση:
Μαύρη Παλίρροια. “Το κορίτσι”.
,
Διαβάστε και αυτό:
Γιάννης Τσιαβός, σκηνοθέτης: «Λόγος ή βία; Δικαιοσύνη ή ελευθερία, απασχολούν την παράσταση «Ecce Homo».
-k-
.
STUDIO 29A
«ECCE HOMO» του Γιάννη Τσιαβού.
Το Ecce Homo (Ιδού ο άνθρωπος) πραγματεύεται την πορεία του ανθρώπου, ως πολιτικό ον μέσα στον ιστορικό χρόνο, σαν μια σπειροειδή τροχιά που τον οδηγεί στο μηδενισμό.
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κάθε Σάββατο & Κυριακή. Ωρα 21:00
-k-
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 20/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν τέλη Μαίου 2019 – Πληροφορίες για τα 9α ΘΒΘ θα βρείτε ΕΔΩ – Facebook pages ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
