,
(2 φορές το μήνα στις σελίδες της “Κ”)
.
Προσεχώς στην “Κ” – «Πέρα από το ρόλο»: Όταν ο ηθοποιός μιλά μέσα από το ρόλο αλλά και για το ρόλο – Βίντεο.
/
Τι συναισθήματα μας προξενεί παρακολουθώντας μια θεατρική παράσταση; Τι σκέψεις δημιουργεί; Με ποια ερωτήματα φεύγουμε; Ποιες απαντήσεις καταφέρνουμε να δώσουμε και τι μνήμες μας ξυπνά;
Αφορμή, το βραβευμένο με Olivier Award έργο του Άρθουρ Μίλλερ «Σπασμένο Γυαλί», σε σκηνοθεσία Άσπας Καλλιάνη, που παρουσιάζεται με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Αριστοτέλειον, γιατί «Πέρα από αυτό που βλέπεις»… θα δοθούν όλες οι απαντήσεις με τη ματιά της Ψυχοθεραπεύτριας Νέλης Βυζαντιάδου.
.
Το ζέσταμα
Διαβάζοντας τον τίτλο της παράστασης που θα έβλεπα έκανα ήδη τις δικές μου πρώτες σκέψεις. Ποιο να είναι άραγε το σπασμένο γυαλί, αναρωτιόμουν και έσπευσα να υποθέσω πως σπασμένο γυαλί μπορεί να ήταν ο γάμος της Σύλβια Γκέλμπεργκ με το Φίλιπ. Σκεφτόμουν επίσης ότι θα μπορούσε ο τίτλος να αναφέρεται στην ψυχή της πρωταγωνίστριας περιγράφοντας τον κατακερματισμένο ψυχισμό της. Έπρεπε να κάνω υπομονή μέχρι να ακουστεί το τρίτο κουδούνι και να βγουν οι ηθοποιοί στη σκηνή.
Η δράση
Με το που ξεκίνησε η παράσταση σταμάτησα να αναρωτιέμαι γιατί η απάντηση υπήρχε ήδη μπροστά μου. Σπασμένα γυαλιά στους δρόμους της Γερμανίας αλλά σπασμένα γυαλιά και στο σπίτι των Γκέλμπεργκ μετά από ένα ακόμη βίαιο ξέσπασμα του Φίλιπ. Η εικόνα των σπασμένων γυαλιών στους δρόμους και των Εβραίων που έπρεπε να καθαρίσουν τα πεζοδρόμια κρατώντας στα χέρια τους οδοντόβουρτσες ήταν το εκλυτικό αίτιο για τη Σύλβια και την εμφάνιση του σωματικού συμπτώματος της παράλυσης. Αντικρίζοντας η ίδια τα σπασμένα γυαλιά ήρθε σε επαφή με ασυνείδητο και απωθημένο υλικό της μνήμης της. Κι όταν αυτό το υλικό αναδύθηκε στην επιφάνεια τότε εκείνη δεν το άντεξε και το σωματοποίησε.
.
.
Συμπάσχοντας με τους Εβραίους πονούσε ουσιαστικά για την ίδια και για κάθε φορά που δεχόταν την υποτίμηση και την απαξίωση του συζύγου της χωρίς να μπορεί να αντιδράσει. Ήταν τόσος ο ψυχικός πόνος που κουβαλούσε μέσα της. Κι αυτός ο πόνος μετατράπηκε σε σωματικό σύμπτωμα καθώς όσα ξεχνά η ψυχή, τα θυμάται αλλά και τα θυμίζει το σώμα. Κι ήταν σαν να είχε αποφασίσει αυτή η γυναίκα να μην προχωρήσει, να μην κάνει ούτε μισό βήμα γιατί μόνο έτσι θα εξηγούσε στον εαυτό της και αργότερα θα δικαιολογούσε την επιλογή του συντρόφου της. Μόνο αν σταματούσε η ίδια να εξελίσσεται. Δεν είναι εύκολο να μένει κανείς 20 ολόκληρα χρόνια σε ένα γάμο με μεγάλα ελλείμματα. Δεν είναι εύκολο να θυσιάζει 20 χρόνια της ζωής του για να εισπράττει μια συμπεριφορά που δεν του αξίζει. Το κάνει όμως εύκολα αν πιστεύει ότι μόνο αυτό του αξίζει και η Σύλβια ήταν μια γυναίκα με χαμηλή αυτοεκτίμηση και διαστρεβλωμένη εικόνα εαυτού. Δεν έδινε αξία στην ίδια με αποτέλεσμα να επιτρέπει συμπεριφορές που ήταν χαρακτηριστικές συμπεριφορές συναισθηματικής και σωματικής κακοποίησης.
.
.
Δεν ήταν η οδοντόβουρτσα που της προξένησε τόση οδύνη αλλά όλες εκείνες οι φορές που είχε νιώσει η ίδια τόσο μικρή και ασήμαντη μπροστά στο σύζυγό της χωρίς να έχει το θάρρος να αντισταθεί και να αντιδράσει. Είχε υποταχθεί σε μια σχέση χωρίς αγάπη, χωρίς νοιάξιμο, χωρίς ενσυναίσθηση και όλο αυτό το είχε απωθήσει στο μυαλό της για να καταφέρει να επιβιώσει συναισθηματικά. Και βλέποντας τη Σύλβια με τα παραλυμένα πόδια στη σκηνή σκεφτόμουν πόσες γυναίκες αλλά και πόσοι άντρες κυκλοφορούν ανάμεσα μας έχοντας παραλύσει συναισθηματικά – αν όχι σωματικά – επειδή βρίσκονται σε μια σχέση στην οποία δυσφορούν. Γιατί η υστερία δεν είναι μόνο γυναικείο προνόμιο. Κι έφερα στο μυαλό μου θεραπευόμενους που βιώνουν μια αφόρητη εσωτερική σύγκρουση και αδυνατούν να τη λύσουν μια που τους είναι απαγορευτικό να πάρουν μια απόφαση που μπορεί να πληγώσει τον άλλον. Και προκειμένου να μην πληγώσουν τον άλλον προτιμούν να πληγώνονται οι ίδιοι. Κι είναι πολλοί αυτοί.
Κι όσο συνεχιζόταν η παράσταση τόσο πιο πολύ συγκινούμουν με αυτά που έβλεπα να εκτυλίσσονται μπροστά μου αλλά και με εκείνα που θυμόμουν από ανθρώπους που έχουν έρθει ή εξακολουθούν να έρχονται στο γραφείο μου προκειμένου να περάσουν απέναντι. Γιατί για μένα από τις πιο δυνατές σκηνές του έργου ήταν όταν ο Dr. Χάιμαν μιλούσε για το ελάφι που είχε τυφλωθεί από τους προβολείς του αυτοκινήτου που το πλησίαζε και ο μόνος τρόπος για να σωθεί ήταν να περάσει απέναντι. Ακούγεται πολύ απλό αλλά είναι τόσο δύσκολο να περάσει κανείς απέναντι, να κάνει δηλαδή την υπέρβαση και να τολμήσει την αλλαγή. Να αποχωριστεί το γνώριμο κι ας είναι επώδυνο. Να βγει από τη ζώνη ασφάλειας και να επιχειρήσει να κάνει κάτι προς όφελος του. Κι είναι πολλά τα ελάφια που μένουν κοκκαλωμένα στη θέση τους, παγωμένα, χωρίς να κάνουν ούτε μπρος ούτε πίσω. Μένουν μαρτυρικά στη θέση του τρομοκρατημένου αδύναμου πλάσματος που περιμένουν καρτερικά το αυτοκίνητο να πέσει πάνω τους λες και δεν έχουν διέξοδο. Κι είναι πολλοί οι άνθρωποι που μένουν στάσιμοι στη ζωή τους, παγωμένοι, χωρίς να κάνουν ούτε μπρος ούτε πίσω. Μένουν μαρτυρικά στη θέση του τρομακρατημένου αδύναμου θύματος που επιτρέπουν στο θύτη να ξεσκίζει την ψυχή τους λες και δεν έχουν διέξοδο.
Είχα την ελπίδα πως η Σύλβια θα περπατούσε, θα σηκωνόταν και θα έκανε τα βήματα για να περάσει απέναντι. Είχε άλλωστε έναν ένθερμο υποστηρικτή που είχε ήδη μετατραπεί σε θαυμαστή της. Είχε κοντά της το γιατρό της που αν και δεν είχε γνώσεις ψυχιάτρου μπορούσε να λειτουργεί πολύ θεραπευτικά πάνω της. Εκείνη όμως δεν ήταν έτοιμη να τον ακολουθήσει ή δεν ήταν αρκετά δυνατή για να προσπαθήσει. Ή δεν ήθελε να αφήσει το γνώριμο κι ας ήταν επώδυνο. Ο μόνος τρόπος για να βγει από την παγίδα στην οποία ήταν εγκλωβισμένη για 20 ολόκληρα χρόνια ήταν να την αφήσει ο Φίλιπ. Κι έτσι έγινε. Ο Φίλιπ πέθανε και με το θάνατό του την απελευθέρωσε. Πόσο τραγικό να πρέπει να πεθάνει κάποιος για να απελευθερωθεί ο άλλος. Τραγικό και άδικο.
Κι ενώ η σκηνή γέμιζε με μαύρα υφάσματα για να συμβολίσουν την απώλεια και το πένθος, η Σύλβια γιόρταζε την επιστροφή της στη ζωή πατώντας στα πόδια της και περνώντας απέναντι κρατώντας τη βαλίτσα στα χέρια της και αφήνοντας το φως να πέσει πάνω της χωρίς να την τυφλώνει. Κι όσο έβλεπα τη Σύλβια να ατενίζει το φως χωρίς να τυφλώνεται τόσο σκεφτόμουν εκείνους τους ανθρώπους που καταφέρνουν να βγουν από το σκοτάδι, να ανακαλύψουν το φως της αλήθειας και να το κοιτάξουν κατάματα χωρίς να φοβηθούν ότι θα τυφλωθούν. Κι όσο πιο κοντά βρίσκονται στο φως, τόσο πιο αληθινοί γίνονται. Κι όσο πιο αληθινοί γίνονται, τόσο πιο ολοκληρωμένη είναι η ζωή τους. Κι όσο πιο ολοκληρωμένη είναι η ζωή τους, τόσο πιο ευτυχισμένοι νιώθουν οι ίδιοι μια που η ευτυχία δεν είναι τίποτε άλλο από το να μπορεί να δίνει κανείς νόημα στη ζωή του. Και η πρωταγωνίστρια είχε βρει το νόημα που τη συγκινούσε. Θα έσωζε τον κόσμο, αυτό είχε αποφασίσει. Κι ακούγοντας την σκεφτόμουν πως αυτό είναι και το στοίχημα με το οποίο παίζει συχνά ένας θεραπευτής. Να σώσει τον κόσμο.
Το κλείσιμο
Μήπως είναι αυτό το στοίχημα με το οποίο παίζω κι εγώ; Λίγα χρόνια πριν θα απαντούσα με το χέρι στην καρδιά πως επιθυμούσα πράγματι να σώσω τον κόσμο. Σήμερα δεν επιθυμώ να σώσω κανέναν παρά μόνο να εμπνεύσω αυτούς που θέλουν να εμπνευστούν για να περάσουν απέναντι. Κι αν αυτή η έμπνευση αποδειχθεί βοηθητική θα είναι πολύ σημαντικό. Κι αν αυτή η έμπνευση βιωθεί από κάποιους ως σωτηρία ακόμη καλύτερα.
Τυχαία αποσπάσματα από τη παράσταση
111111111111111111111111111
-k-
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ
«ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΓΥΑΛΙ» του Άρθουρ Μίλλερ
Κοινωνικό
Είδαμε, βαθμολογήσαμε με 5,1 και σχολιάζουμε εδώ
Στο έργο αυτό, μια από τις πιο σημαντικές και ώριμες δουλειές του Μίλλερ, ο συγγραφέας ψυχαναλύει ένα γάμο και μας δείχνει όλα αυτά που μας κρατούν ακίνητους τη στιγμή που θα έπρεπε να δράσουμε.
Σκηνοθεσία: Άσπα Καλλιάνη.
Ερμηνεύουν: Γιάννης Βούρος, Παναγιώτα Βλαντή, Χάρης Σώζος, Βάσω Γουλιελμάκη, Ελίνα Μάλαμα.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή: 21.00 μμ. Σάββατο: 18.00 μμ & 21.00 μμ. Κυριακή : 18.30 μμ (έως 26 Ιανουαρίου).
-k-
.
Δείτε & αυτά:
/
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
..
Ακολουθήστε μας στα social media
.
Φωτογραφικό υλικό
