«Εργατική Πρωτομαγιά» αφιερωμένη δικαιωματικά στον… Σάκη (Ρουβά)! Και είμαι σίγουρη δεν θα… ανοίξει πουκάμισα στο «Της δικαιοσύνης ήλιε».
Όχι φίλε μου… δεν πρόκειται για λάθος στον τίτλο, ούτε για παραπλάνηση. Πρόκειται για κυριολεξία. Ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης που επέλεξε μετά από μακριά λάϊφ-στάιλ διαδρομή να (ανα)βαπτιστεί με τραγούδια – ορόσημα για την ευρεία εργατική τάξη, δικαιούται με το σπαθί του την εν λόγω αφιέρωση. Είναι αλήθεια ότι υπήρχαν αρκετοί υποψήφιοι «προτεινόμενοι» για την τιμή μεταξύ των Ραχήλ Μακρή, Γιάνη Βαρουφάκη και λοιπών όψιμων «αριστερών»/ αριστεροφανών, όμως… την τελευταία στιγμή με μια θεαματική τρίπλα την κέρδισε δικαιωματικά ο Σάκης Ρουβάς! Επιλέγοντας να ερμηνεύσει «Άξιον εστί» την επομένη της «Εργατικής Πρωτομαγιάς» ενώπιον του παμφάγου λαού που απολαμβάνει ηδονικά τους διχασμούς, ανεξαρτήτως αντικειμένου ή βαρύτητας… Και ελπίζω να μου επιτρέψει τη σημερινή ιστορική μέρα και κατά συνέπεια την αυριανή της συναυλίας, να θυμίσω σε επιλήσμονες ή ανιστόρητους ή αδιάφορους «φανς» κάθε είδους, κάποια ξεχασμένα γεγονότα που καθορίζουν το στίγμα της ως «Εργατικής γιορτής»….
Η οποία είναι τιμητικά αφιερωμένη στην μνήμη των θυμάτων της μεγάλης εξέγερσης και αιματηρής καταστολής των εργατών του Σικάγου, την 1η Μαίου του 1886, με σύνθημα «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση, 8 ώρες ύπνος». Τότε που η δουλειά ήταν ταυτισμένη με δουλεία και ο εργάτης με σκλάβο, στο απόλυτο έλεος ενός αφέντη- κυρίαρχου ζωής και θανάτου. Σε ένα βιομηχανικό κέντρο που έχτιζε την ανάπτυξή του πάνω στην ακραία εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού. 400.000 οι απεργοί τότε σε όλη τη χώρα, κοντά στις 100.000 στο Σικάγο, σε μια ειρηνική διαδήλωση που πνίγηκε στο αίμα. Λίγα χρόνια μετά, το 1893, διαδηλώνουν για πρώτη φορά οι εργάτες στην Ελλάδα με τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη ζητώντας 8ωρο, αργία την Κυριακή, ασφάλιση στα θύματα των εργατικών ατυχημάτων και φυσικά ακολουθούν συλλήψεις και τα σχετικά. Η «εργατομάνα» Θεσσαλονίκη με την «Φεντερασιόν» πρωτοστατεί στα πρωτομαγιάτικα συλλαλητήρια, μέχρι που το σημαδιακό 1936 θα χαρακτηριστεί το «ελληνικό Σικάγο» με την μαζική εξέγερση των καπνεργατών, τους δεκάδες τραυματίες και τους 16 νεκρούς, μεταξύ των οποίων ο Τάσος Τούσης… Αυτός που ο θρήνος της μάνας του ενέμπνευσε στον Γιάννη Ρίτσο τον «Επιτάφιο», μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη, συνθέτη επίσης του εμβληματικού «Άξιον εστί»…
Το έργο που θα ερμηνεύσει την επομένη της «Εργατικής Πρωτομαγιάς» ο Σάκης Ρουβάς. Άσχετα αν η συναυλία είναι αφιερωμένη στην τιμητική ιστορική μέρα ή όχι, αυτό που ενδιαφέρει είναι ΑΛΛΟ. Κατά πόσο μπορεί να σταθεί το επιχείρημα «δικαιούται να δοκιμάσει και θα κριθεί εκ του αποτελέσματος», που προσωπικά θεωρώ καθαρή υπεκφυγή προκειμένου να μην εκφράσει κάποιος σαφή θέση. Ίσως μου σχολιάσεις «σιγά το μείζον θέμα!», όμως θα σου απαντήσω ότι τόσος ντόρος, μόνο τυχαία ΔΕΝ γίνεται! Επιπλέον, η συγκεκριμένη περίπτωση σημειολογικά έχει ποικίλες και βαθύτερες αναγνώσεις, πέρα από τα κουραστικά, χιλιοειπωμένα προφανή. Διότι η ΟΥΣΙΑ της βρίσκεται ακριβώς στα ΜΗ προφανή. Και για να εκφράσω ξεκάθαρα την προσωπική μου θέση, απευθύνομαι στον Σάκη που ζήτησε να κριθεί εκ του αποτελέσματος και του λέω: «ΟΧΙ, δεν κρίνεσαι εν προκειμένω από το αποτέλεσμα, αλλά από τις προθέσεις» και εξηγώ…
Και για να μην παρεξηγηθώ, προσυπογράφω τα προφανή που αφορούν στο δικαίωμα καθενός στην όποια επιλογή και στο δικαίωμα καθενός να την κρίνει. Δηλώνω επίσης για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη ότι θαυμάζω: α) το κάλος ως φυσικό αγαθό (και ΟΧΙ εμπορεύσιμο), β) την χαρισματική σκηνική παρουσία, γ) τη θετική αύρα, δ) την πολλή δουλειά. Εκεί που έχω ένσταση μέχρι βαθμού απέχθειας είναι σε ΑΥΤΟ που αντιπροσωπεύει και υπηρετεί μέσω όλων αυτών. Ότι έθεσε τα προσόντα του στην υπηρεσία μιας καριέρας χρόνων, βασισμένης αποκλειστικά σε ευπώλητο λάιφ στάιλ, ανυπόφορη ελαφρότητα, γελοία τραγούδια, επίδειξη κοιλιακών… Ότι έχτισε συνειδητά για πολλά χρόνια μια εικόνα καλλιτέχνη με κυρίαρχα στοιχεία το σεξ απήλ, τα ανοιχτά πουκάμισα, τον προκλητικό χορό, «παίζοντας» χαριτωμένα με ανήλικες «ρουβίτσες», τραγουδώντας τους σαχλαμαρίτσες…
Και ξάφνου κάποια στιγμή… «συνειδητοποίησης» της κενότητας;… πτώσης των πωλήσεων;… κούρασης ηλικιακής;… κατέφυγε στην αναζήτηση ολούθε, το λες και «στροφή στην ποιότητα». Μια αξία που… απαξίωσε κατ’ εξακολούθηση όλα τα χρόνια που τραγουδώντας σαχλαμάρες μισόγυμνος έτρεφε τις φαντασιώσεις κορασίδων, ως βασική του κερδοφόρα αποστολή. Και πάνω στη στροφή της υπαρξιακής κρίσης, σε μια προσπάθεια αναβάθμισης του προφίλ του, μπλέχτηκε με τηλεπαρουσιάσεις, με συλλόγους επώνυμων φιλάνθρωπων κυριών, με τον κινηματογράφο, με το αρχαίο δράμα, ισχυριζόμενος ότι έχει δικαίωμα να εξελίσεται ως καλλιτέχνης… Ένα δικαίωμα, όχι απλά αναφαίρετο, αλλά και άξιο επιβράβευσης όταν πρόκειται για ουσιαστική εξέλιξη που επιτελείται με κόπο βήμα- βήμα και συνοδεύεται από αλλαγή μιας ολόκληρης φιλοσοφίας και τρόπου αντίληψης των πραγμάτων και ειδικότερα της τέχνης.
Συμβαίνει άραγε κάτι τέτοιο στην περίπτωση Ρουβά; Λυπάμαι αγαπητέ Σάκη, αλλά προσωπικά ΔΕΝ με πείθεις! Αυτό που εισπράττω με τα κατά καιρούς «ποιοτικά» πυροτεχνήματά σου, όπου ενδιάμεσα παρεμβάλλονται οι «δικές» σου συναυλίες, οι «δικές» σου φωτογραφίσεις κλπ. συνεχίζοντας να πουλάς όσο ακόμη σε παίρνει, το σέξυ προφίλ σου στις (ηλικιωμένες πια) ρουβίτσες, είναι ΑΛΛΟ Μια αγωνιώδης προσπάθεια παραμονής στο προσκήνιο, μέσα από προκλήσεις νέου τύπου, τώρα που η γυμνή πρόκληση υποχωρεί μοιραία… Μια προσπάθεια ανάδειξης σε «talkofthetown»/ μείζον θέμα συζήτησης, μέσα από απρόβλεπτες και ασύμβατες επιλογές με άλλοθι την «εξέλιξη»… Ένα άλλοθι που βολεύει πολύ να κρυφτείς πίσω του, προκειμένου να εξασφαλίσεις την προσοχή της κοινής γνώμης που είναι λογικό να κορέστηκε από σένα και να στρέφεται αλλού… Αν επρόκειτο για πραγματική ανάγκη εξέλιξης, όλα όσα εξακολουθούν να σε περιβάλλουν ως δημόσια εικόνα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Με το δικό σου χαρακτηριστικό παρελθόν, αλλά και παρόν, ΔΕΝ ξυπνάς ένα πρωί απότομα και από το πουθενά αποφασίζεις «τώρα θα υπηρετήσω την ποιότητα», προσδοκώντας επιπλέον να γίνεις πιστευτός ή να ζητάς να κριθείς «από το αποτέλεσμα».
ΠΟΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ στην τελευταία σου επιλογή να τραγουδήσεις «Άξιον εστί»; Το αποτέλεσμα είναι συγκεκριμένο. Θα τραγουδήσεις όσο καλύτερα μπορείς με τη γνωστή σου φωνή, είμαι σίγουρη ότι θα σεβαστείς το έργο και δεν θα… ανοίξεις πουκάμισα στο «Της δικαιοσύνης ήλιε». Και λοιπόν; Μια – έστω και άριστη ερμηνεία- δικαιώνει τη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ επιλογή; Θα κρίνω δηλαδή αν ερμήνευσες με σωστή φωνή και σεβασμό τα συγκεκριμένα κομμάτια; ΑΥΤΟ είναι το ζητούμενο εν προκειμένω της κρίσης; Ή το γεγονός ότι καταπιάστηκες με έναν κόσμο, εντελώς ξένο και ανοίκειο με τον κόσμο που ο ίδιος σηματοδοτείς και σε έχει σφραγίσει; Χωρίς να αντιλαμβάνεσαι εσύ και οι υποστηρικτές σου ότι αυτή η σφραγίδα που σε ακολουθεί με τη συναίνεσή σου, παρά τα μεθοδικά «πυροτεχνήματα», ευτελίζει την επιλογή και όχι βέβαια ένα έργο καταξιωμένο στη λαϊκή συνείδηση, «κτήμα» πλέον του κοινού και όχι του δημιουργού που λογικά παρεχώρησε την έγκριση. Καταξιωμένο, όχι από τη σπουδαία ερμηνεία του Μπιθικώτση που έτσι κι αλλιώς τότε υπήρξε κι αυτός αμφιλεγόμενος, αλλά από τη δύναμη της έμπνευσης, της αλήθειας, της υψηλής τέχνης, των κορυφαίων λόγων… Που όσο υπέροχα κι αν μου τα τραγουδήσεις Σάκη, εγώ θα νιώθω μάρτυρας μιας θλιβερής παρωδίας εν μέσω μιας «άνοιξης ακριβής»…
Βλέπεις…«για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή!» Σου λέει κάτι;
–
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ –κλικ στους τίτλους:
-Αν «Άξιον Εστί», θα κριθεί εκ του αποτελέσματος ο Σάκης Ρουβάς υποστηρίζει ο Γιώργος Παπαδόπουλος.
–Ενδιαφέρουσες «ΒΑΚΧΕΣ» αν έλειπε και ο Ρουβάς… Είδαμε και σχολιάζουμε..
-Παλιά μου τέχνη κόσκινο… ο τραγωδός ΣΑΚΗΣ ΡΟΥΒΑΣ ξεβρακώθηκε…
–Η σκηνοθέτις Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη ερωτεύτηκε [και αυτή] τον ΣΑΚΗ ΡΟΥΒΑ.
-Αι σιχτίρ απο δώ! Το άτυχο σαλάχι, στις δημόσιες σχέσεις του Σάκη Ρουβά…
Φωτογραφικό υλικό
