Ψάχνοντας τη «Μύτη» και το μυαλό μας με τους Patari Project. Είδαμε στο θέατρο Πόρτα & Σχολιάζουμε.
Περιμένω στο Θέατρο Πόρτα να ξεκινήσει η παράσταση «Μύτη» των Patari Project η οποία είναι εμπνευσμένη από το ομώνυμο διήγημα του Νικολάι Γκόγκολ . Ξέρω εκ των προτέρων πως πρόκειται για κάτι τελείως διαφορετικό, έξω από τα θεατρικά δεδομένα, θέαμα, μιας και πρόκειται να το παρακολουθήσω από τη σκηνή με τους ηθοποιούς να βρίσκονται στις θέσεις των θεατών…. τρομακτικά περίεργο. Άλλωστε οι Patari Project φημίζονται για τη δράση τους σε μικρούς ή περίεργους χώρους όπως το «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο» της περσινής σεζόν που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς.
Στη «Μύτη» μας εμείς!
.
Για φαντάσου να ξυπνούσες μια μέρα έχοντας χάσει τη… μύτη σου! Άραγε μπορείς να το διανοηθείς; Πως θα αντιδρούσες και τι θα ένιωθες χάνοντας κάτι που θεωρείς δεδομένο;
Οι Patari Project μας δίνουν μια σουρεαλιστική, άκρως διασκεδαστική ιδέα για το τι μπορεί να συμβεί!
Βασισμένη λοιπόν στο διήγημα του Γκόγκολ, η παράσταση «Μύτη» αφηγείται την αγωνιώδη προσπάθεια του Κοβαλιώφ να βρει τη μύτη του, η οποία αποφασίζει μια ωραία πρωία να ανεξαρτητοποιηθεί και να ανακαλύψει τον κόσμο. Γείτονες, αστυνόμοι, συνεργάτες – ασφαλιστές, ντετέκτιβς μέχρι και η ίδια του η μάνα γίνονται όλοι ένα κουβάρι προσπαθώντας να βοηθήσουν ή να μπερδέψουν τον Κοβαλιώφ να βρει την αλανιάρα μύτη του! Πανδαιμόνιο!
Δεν χρειάστηκαν παρά μερικά λεπτά για να διαλυθούν οι όποιες αμφιβολίες μου σχετικά με τη μυστήρια αυτή προσέγγιση των Patari Project! Οι άνθρωποι είναι σαν ελβετικοί σουγιάδες! Τα κάνουν όλα και συμφέρουν!
Αναλυτικά και στα θετικά [+] της παράστασης ξεκινώ από τη σκηνοθέτιδα Σοφία Πάσχου. Η σκηνοθεσία της είναι πανέξυπνη και άκρως πρωτοποριακή. Νιώθεις πως δε σκηνοθετεί ηθοποιούς, ανθρώπους από σάρκα και οστά, αλλά πως ζωγραφίζει! Ζωγραφίζει εξωπραγματικά cartoons και τους δίνει πνοή και τρισδιάστατη υπόσταση. Παίζει στα όρια του πραγματικού και του αλλόκοσμου, με απίθανα γρήγορους ρυθμούς χωρίς να χωλαίνει.
/
Φυσικά για να καταφέρει να το κάνει αυτό χρειάζεται και μια ομάδα ηθοποιών αντίστοιχης δυναμικής και ερμηνευτικών δυνατοτήτων. Οι Θεοδόσης Κώνστας, Θάνος Λέκκας, Ηλίας Μουλάς, Κίττυ Παϊταζόγλου, Εριφύλη Στεφανίδου, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος απλά δεν πατούν στη γη! Η κίνηση όλων είναι μοναδική. Επιλέγουν να παίξουν στις πλάτες των θέσεων και κινούνται λες και βρίσκονται στα σύννεφα! Οι ερμηνείες τους είναι αξιομνημόνευτες, εναλλάσσοντας τους χαρακτήρες άψογα και ξεκάθαρα μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου.
Αλλάζουν τις ατάκες τους λες και παίζουν βόλεϊ και κλαίμε από τα γέλια με τους ευφυείς διαλόγους του Juan Ayala.
Δεν σταματούν όμως εδώ! Κρατάνε το ρυθμό τους ή τον αλλάζουν ανάλογα με τα κέφια τους παίζοντας οι ίδιοι μουσική επί… «σκηνής» χρησιμοποιώντας είτε τα μουσικά όργανα που βρίσκονται στημένα στο χώρο είτε τις ίδιες τους τις φωνές κάνοντας αρμονικές πενταφωνίες στη Μουσική Σύνθεση του Ανρί Κεργκομάρ που σιγοτραγουδάμε για ώρες βγαίνοντας από το θέατρο.
Οι φωτισμοί της Σοφίας Αλεξιάδου και η σκηνική επιμέλεια του Άγγελου Καρύδη πλαισιώνουν εύστοχα την πρωτότυπη αυτή ιδέα και εντείνουν ακόμη περισσότερο την εντύπωση πως δεν πρόκειται για αληθινούς ανθρώπους αλλά για animation ή κινούμενο σχέδιο που ξέφυγε από μια κόλλα χαρτί!
Στα αρνητικά [–] της παράστασης μια μικρή χρονικά μεν, αισθητή δε «κοιλιά» λίγο πριν το τέλος που μας έβγαλε για λίγο έξω από τον τρελό αυτό ρυθμό που τόσο κόπο έκαναν για να δημιουργήσουν. Προσωπικά θα προτιμούσα να ήταν και 50 λεπτη η παράσταση όπου θα ήταν 100% τέλεια.
Συνοψίζοντας [=], παρά τη μικρή «κοιλιά» της , σε καμία περίπτωση δεν χάνει τη δύναμή της. Γέλασα πολύ, διασκέδασα περισσότερο και είδα μια θεατρική προσέγγιση φρέσκια και μοναδική στο είδος της. Είναι μια παράσταση χάρμα ιδέσθαι!
Βαθμολογία:
7/10
Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
