Πώς είπατε; «Ημέρα της Γυναίκας»; ΟΧΙ… δεν θα πάρω!
Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Ως γυναίκα προς γυναίκα, αλλά και προς… (καταπιεσμένο) άνδρα βεβαίως, θέλω να δηλώσω υπεύθυνα και βάσει των συνεπειών του νόμου ότι « ο κορεσμός που υπέστην μέσω πολλαπλών αναλύσεων και αλλότριων κραυγών επί του γυναικείου ζητήματος με κάνει να αναφωνώ ότι ΜΠΟΥΧΤΙΣΑ!» Κάθε χρόνο, επί χρόνια, στις 8 Μαρτίου να ακούω κατ’ επανάληψη για: Την ιστορία του γυναικείου κινήματος, το οποίο εμπέδωσα πλήρως και μπορώ να δώσω τις σχετικές εξετάσεις με εξασφαλισμένη επιτυχία. Την θέση της γυναίκας στην σημερινή κοινωνία, τις σε βάρος της ανισότητες, τον ρατσισμό που υφίσταται, τους πολλαπλούς ρόλους της που αν απαριθμήσω θα τελειώσω… αύριο, τον σε βάρος της σεξισμό από τους… «πού πήγαν οι άνδρες, βρε κορίτσια;»! Τον υπέρτατο ρόλο της ως μητέρας και στυλοβάτη της οικογένειας, τις πολύπλοκες ψυχοσωματικές της ανάγκες που η μελέτη τους οδηγεί κορυφαίους ερευνητές σε σκίσιμο διδακτορικών, ηρεμιστικά ή ένα βήμα πριν το… μοιραίο διάβημα! Να παρακολουθώ αφιερώματα σε «μεγάλες» γυναίκες – πρότυπα, που πια αποστήθισα, ή αφιερώματα «μεγάλων» ανδρών σε γυναίκες, οι οποίοι κατάφεραν με την τέχνη τους να ξορκίσουν το πιστοποιημένο «φαλλοκρατικό γουρούνι»…
Νισάφι κυρίες μου! Επιτέλους μέτρο, ΟΥΣΙΑ χωρίς υποκρισία και ΠΡΑΞΕΙΣ για τα μεγάλα σημερινά ζητούμενα! Από την εποχή της μαύρης καταπίεσης, της δουλείας, της άρνησης ψήφου, του καμένου σουτιέν, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι του «φεμινισμού» και οι έννοιες ήρθαν τα πάνω – κάτω! Όταν καθιερώθηκε η Μέρα της Γυναίκας το 1909, στη μνήμη των πρώτων γυναικείων αγώνων του 1857 ενάντια σε μια σκληρή εκμετάλλευση, υπήρχε ένα σαφές, διακριτό, καθολικό μήνυμα, άμεσα σχετιζόμενο με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έκτοτε το κίνημα του φεμινισμού, μέσα από υπερβολές, υστερίες, γραφικότητες, συγχύσεις… εκτροχιάστηκε, βγήκε από τις ράγες κι έπεσε στο κενό. Αντί της συνεργασίας, στοχοποίησε το άλλο φύλο, το έχρησε αντίπαλο και ζήτησε τα αυτονόητα με χροιά εκδικητική. Τα παλιά στερεότυπα αντικαταστάθηκαν από νέα, χωρίς σαφή ταυτότητα, στόχο ή πλαίσια…. ένα νεφελώδες «δεν ξέρουμε τι θέλουμε» γενικώς, εδώ στην … «άγρια» Δύση! Με ίση αμοιβή στην εργασία με τους άνδρες, αλλά με ειδικά προνόμια λόγω μητρότητας… Με ίση μεταχείριση στον κοινωνικό χώρο, αλλά με προβάδισμα της «τονισμένης» θηλυκότητας… Με αποδοχή της ισότητας αλλά στα δύσκολα επίκληση της γυναικείας «ευαισθησίας»… Με επίδειξη ισχύος αλλά στα ζόρια πρόσκληση του «αντιπάλου»… Με απελευθέρωση στις σχέσεις αλλά με τον άνδρα «κυνηγό» και «ιππότη»…. Και τί να σου κάνει πια και το έρμο ανδρικό φύλο, που παραδέρνει αβοήθητο έως ευνουχισμένο μέσα στη στρεβλή φεμινιστική καταιγίδα…
Το ξέρουν βέβαια οι άνδρες ότι πληρώνουν βαριές αμαρτίες αιώνων και τις πληρώνουν ακριβά… Αρκεί να βρεθούν υφιστάμενοι γυναίκας προϊσταμένης για να ζήσουν στο πετσί τους όλα τα συσσωρευμένα απωθημένα ενός φύλου που έζησε πολλά –πολλά χρόνια στη μαύρη καταπίεση… Ή να βρεθούν σε … άτυχη σεξουαλική στιγμή για να βιώσουν τι σημαίνει διασυρμός και ύπουλο χτύπημα εκεί που πονάει, από ένα φύλο που βιάστηκε κατ’ εξακολούθηση… Ή να διανοηθούν να ασκήσουν «βέτο» στην οικογένεια για να δουν τι σημαίνει «πάνω χέρι» από γυναίκες για χρόνια υποταγμένες σε αφέντες –δυνάστες, χωρίς φωνή… Ή έστω να διανοηθούν απλά να έχουν τον τελευταίο λόγο με συνομιλητή γυναίκα! Και άντε μετά από τέτοια βαριά προϊστορία που δεν ξεπλένουν όλα τα ποτάμια της γης, να τολμήσουν να ψελλίσουν τα τωρινά τους δίκια… να τολμήσουν να καθιερώσουν κι αυτοί μια «Ημέρα του άνδρα», όταν όλες οι μέρες αιώνων ήταν κατάδικές τους κι … αλώνιζαν ανεμπόδιστα! Πάντως αν σήμερα το τολμούσαν για να διεκδικήσουν την χαμένη τους τιμή και ταυτότητα, να διαμαρτυρηθούν για την «ύπουλη» καταπίεση που υφίστανται από το γυναικείο φύλο, να προβάλλουν χωρίς κόμπλεξ την αθωότητα – απλότητα – ευθύτητα του «μεγάλου παιδιού» που τους χαρακτηρίζει και τέλος… μεταμεληθούν για προηγούμενες και τωρινές αμαρτίες, εγώ δηλώνω θερμή υποστηρίκτρια! Που, μεταξύ μας, «είμαι» και άνευ επετειακής ημέρας…
Οπότε κυρίες μου, με τις τιμητικές εκδηλώσεις και τις βαρετά επαναλαμβανόμενες κορώνες περί της σπουδαιότητας, της υπεροχής – εν τέλει – του φύλου μας και των κοινωνικών δικαιωμάτων του… χαλαρώστε! Το φύλο που η φύση όρισε να γεννά τη ζωή, την αρσενική και τη θηλυκή, είναι εκ προοιμίου προνομιούχο και ένεκα του μοναδικού αυτού προνομίου, προικισμένο ομοίως με υψηλές και πολυσύνθετες «τεχνικές προδιαγραφές» και λειτουργίες για τη διαιώνιση του είδους, έναντι των απλούστερων του αρσενικού. Γεγονός που οι άνδρες υποσυνείδητα από καταβολής του φύλου τους «φέρουν βαρέως» αισθανόμενοι «ανεπαρκείς» και αυτή η υφέρπουσα μειονεκτικότητα, τους οδηγεί από καθαρή άμυνα στην… επίθεση. Μεταφραζόμενη σε καταπίεση ενός «θέσει ισχυρού» απέναντι στην απροσδιόριστη απειλή ενός «φύσει ισχυρού»… Άλλωστε η μάνα του δυνάστη θα είναι γι αυτόν πάντα ιερή… Και πίσω, πλάι, μπροστά, δεξιά ή αριστερά ενός «μεγάλου» άνδρα πάντα θα βρίσκεται μια γυναίκα. Κινώντας αριστοτεχνικά με τις «υψηλές προδιαγραφές» της τα καθοριστικά νήματα ενώ ο «μεγάλος» ζει μακάρια στον κόσμο της επίπλαστης ισχύος του. Δεν είναι τυχαίο ότι ολόκληρες γενιές γυναικών επέλεξαν συνειδητά την ασφάλεια του παρασκήνιου αποφεύγοντας έξυπνα την έκθεση και ευθύνη του προσκήνιου, το οποίο… χάρισαν μεγαλόψυχα στον «αφελή»! Είπαμε… πολυσύνθετες εγκεφαλικές λειτουργίες… άγνωστο έως οδυνηρό πεδίο για τον αθώο άνδρα!
Οπότε ας αφήσουμε τις διακρίσεις, το κανάκεμα του φύλου μας και τα από καιρό χαμένα στερεότυπα. Τις ακραίες αναφορές σε σεξισμούς που φτάνουν να βλέπουν ακόμη και σε ένα (άκρως επιθυμητό) κομπλιμέντο… σεξουαλική παρενόχληση! Ή στα δύσκολα, όταν δεν μας «βγαίνει», να επικαλούμαστε «σεξισμό» σαν ασπίδα προστασίας του άτυχου θύματος! Ή καταγγελίες για «εμπορευματοποίηση» του γυναικείου σώματος μέσω της διαφήμισης, όταν ο έμπορος είναι η κάτοχος! Πολυτέλειες βολεμένων… Εκεί που πραγματικά αξίζει να εστιάσουν όλες οι αναφορές την περιβόητη «ημέρα» είναι στην ΒΙΑ και στην πληγή του trafficking, της σύγχρονης σωματεμπορίας, ενός φαινόμενου που έχει λιγότερο έμφυλη διάσταση και περισσότερο κοινωνική– νομική – οικονομική. Και κυρίως στην τραγική θέση της γυναίκας στον ανατολικό και τον τρίτο κόσμο όπου τα αυτονόητα του δυτικού γι αυτές, καταργούνται βάναυσα… Και πάνω σ’ αυτά τα τόσο σοβαρά ζητήματα, ανθρωπίνων δικαιωμάτων τελικά, αναρωτιέται κανείς για το ρόλο και τη δράση των πολυπληθών και γενναία επιδοτούμενων ανθρωπιστικών και δη γυναικείων οργανώσεων τόσα χρόνια! Που αναλώνονται σε καλοπληρωμένες καμπάνιες «ευαισθητοποίησης», πολυδάπανα συνέδρια με αναλύσεις και στατιστικές βεβαίως, φανταχτερές εκδηλώσεις μετά χορηγού, βαρύγδουπες επετειακές μέρες – καλή ώρα – και επί του πρακτέου… από το κακό στο χειρότερο! Πού είναι ο ρόλος τους ως «μοχλών πίεσης»; Ποιες ουσιαστικές παρεμβάσεις έχουν να αναφέρουν; Τι προσφέρει η συμμετοχή τους στα «κέντρα λήψης αποφάσεων»; Μπλα, μπλα. μπλα…. την ώρα που στρατιές γυναικών πουλιούνται σε σύγχρονα παζάρια και γενιές ολόκληρες σε Ασία και Αφρική λογίζονται κατώτερες του ζώου…
Φτάνει πια με τις ανούσιες (φρικιαστικές) στατιστικές- καταγραφές, τις βαθυστόχαστες αναλύσεις και τις υποκριτικές κορώνες «αλληλεγγύης», γυναικών βολεμένων, χορτασμένων, επιτυχημένων, απελευθερωμένων, με καριέρες, λούσα, οικογένειες, εραστές, δικαιώματα, τσαμπουκά και δυνατές φωνές… Που μέσα από την ασφάλεια, τη βολή και το αξίωμα θαρρούν πως πείθουν και «ευαισθητοποιούν» μιλώντας ακαδημαϊκά για τη γυναίκα «κατώτερη του ζώου»! Και από ΠΡΑΞΗ μόνο αφίσες και ιλουστρασιόν φυλλάδια με μπλα…μπλα… μπλα…
ΟΧΙ ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΩ (αυτή) ΤΗΝ «ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ»!
(με πλήρη επίγνωση της τύχης που μου επιφυλάσσουν οι… ομόφυλες!)
Φωτογραφικό υλικό