ΌΤΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ, ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΔΕΚΑΡΑ ΤΣΑΚΙΣΤΗ… ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ.
Βιομηχανία Αισιοδοξίας: Σφύριξε χαρούμενα… μπορείς;;;
Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το καταφέρεις. Δεν θέλω και να σας σοκάρω, αλλά δεν μπορώ, θα σας το αποκαλύψω: Το σύμπαν δεν δίνει δεκάρα τσακιστή, πολλώ δε μάλλον να καταστρώνει συνωμοσίες για την πάρτι σας. Η παραπάνω φράση, εκτός που έχει πυροδοτήσει μια ολόκληρη φιλοσοφία θετικής σκέψης κι ενέργειας (η οποία δεν βρίσκει εφαρμογή ούτε στους ίδιους τους αλχημιστές), έχει επίσης ανοίξει το δρόμο για μια νέα μορφή λογοτεχνίας και συγγραφής, τη «βιομηχανία αισιοδοξίας» όπου άνθρωποι ανά τον κόσμο, από απεγνωσμένες νοικοκυρές μέχρι διακεκριμένους ψυχοθεραπευτές, συγγράφουν μετά μανίας κείμενα με ευφάνταστους τίτλους του τύπου «Πώς να πετύχω», «Πως πέτυχα: τρεις απλοί κανόνες που θα σε βοηθήσουν», «Θετική σκέψη: το κλειδί για την επιτυχία» και άλλα πολλά. Και ο πολύς κόσμος, τα διαβάζει, τα ενστερνίζεται, τα κάνει ευαγγέλιό του, και κάθεται στον καναπέ του στωικά μην κάνοντας τίποτα, μόνο σκέφτεται θετικά και περιμένει την επουράνια βοήθεια να του έρθει συμπαντοκατέβατη! (λησμονώντας το αρχαίο και πάνσοφο «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», γιατί κι η Αθηνά μόνη της, απηύδησε και σε βαρέθηκε μες στην οκνηρία σου!)
Αν και είναι προφανές, ωστόσο καλό είναι να αναφερθεί ότι: Η αισιοδοξία είναι ένα χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης, όπως η καλοσύνη, ή η ματαιοδοξία ή τόσα άλλα. Δεν διδάσκεται από συγγράμματα, αλλά καλλιεργείται με καθημερινά παραδείγματα in vivo. Δεν μπορείς να διαβάσεις για παράδειγμα ένα βιβλίο υπό τον τίτλο «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» και ξαφνικά, από το πουθενά να είσαι σε θέση να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις (ειδικά όταν ο συγγραφέας του φημολογείται πως αυτοκτόνησε! Όμως αυτό είναι απλά μια φήμη και δεν θα σταθούμε). Το «θέλω πολύ, το πιστεύω πολύ, και άρα θα γίνει» δεν μπορεί να βρίσκει εφαρμογή πάντα. Εναπόκειται και αυτό, όπως και σχεδόν καθετί άλλο, στην τύχη, την σύμπτωση, την κατάλληλη χρονική στιγμή, την ευνοϊκή πλανητική θέση, τη δική σου προσπάθεια για να το πετύχεις, τις πράξεις και τα έργα σου, είναι τελικά ένα αποτέλεσμα που εξαρτάται από πολύ περισσότερες συνιστώσες εκτός της προσωπικής κοσμοθεωρίας και φιλοσοφίας του καθενός. Αν ήταν έτσι, σε ένα απλό λαϊκίστικο παράδειγμα (τα οποία χρησιμοποιούνται κατά κόρον στα εν λόγω βιβλία για να πείσουν), κάθε Πέμπτη και Κυριακή όλοι θα κερδίζαμε το Τζόκερ (είναι κανείς που δεν το θέλει ΠΟΛΥ;; Όχι, για να ξέρω), σε κάθε διαγωνισμό θα έβγαιναν νικητές όλοι οι συμμετέχοντες και ούτω καθεξής.
Και τι γίνεται με την κριτική σκέψη; Με την πραγματιστική θεωρία; Τι συμβαίνει με ανθρώπους που τα βάζουν κάτω, ζυγίζουν, προετοιμάζονται για ενδεχόμενα, ελπίζουν και συνάμα φοβούνται; Έχουμε φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο, που αν ένας τέτοιος άνθρωπος (με μια απολύτως «λογική» σκέψη – και δεν είναι λίγοι) αποτύχει σε ένα εγχείρημα, να τον ζώνουν οι ενοχές: Μήπως δεν το πίστεψα αρκετά; Μήπως το γκαντέμιασα εν τη γεννέση του; Μήπως δεν ήμουν αρκετά αισιόδοξος και θετικός; Μήπως εν τέλει φταίω εγώ για αυτήν την αποτυχία; Όχι, όχι, η ερώτηση είναι πιο απλή και απαλλαγμένη από κάθε είδους τύψη: Μήπως απλώς, δεν ήταν για να γίνει;
Φράσεις που συναντάμε συχνά στο είδος αυτό είναι, Αποδέξου τον πόνο κι εκμεταλλεύσου τον (manual για να αποδεχτείς κάτι που σε ενοχλεί και πάει κόντρα σε ότι σε ευχαριστεί δεν έχω βρει ακόμα) Διώξε τον φόβο κι αγνόησέ τον (τον φόβο! Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά κάθε ζωντανού σύνθετου οργανισμού, εσύ να τον διώξεις! Να τον κάνεις «Μπου» να τρομάξει και να φύγει), Δέξου τις κακοτυχίες σαν εμπόδια που θα σε κάνουν καλύτερο (να γίνω καλύτερος υπερνικώντας εμπόδια όπως η αρρώστια κι ο θάνατος; Ευχαριστώ, θα προτιμήσω να παραμείνω χειρότερος…) και άλλες παρόμοιες. Δε λέω, είναι καλό να διαβάζεις πού και πού και λίγο λυρικό διδακτισμό, είναι ευχάριστο, είναι ενδιαφέρον, μπορεί να αποβεί και αρκούντως κινητήριο, έμπνευση που σε κάποια χρονική στιγμή σου λείπει, αλλά όλα με μέτρο και όριο. Όχι να γίνονται τούτοι οι «Οδηγοί αισιοδοξίας και διαβίωσης» σημαία και να προσπαθούμε από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε από απλοί, φθαρτοί, θνητοί άνθρωποι με τα τόσα ελαττώματά μας, Υπεράνθρωποι.
Και καλό είναι, όπως μας αρέσει να μελετάμε την θετική μας πλευρά και να προσπαθούμε να την καλλιεργούμε, το ίδιο να κάνουμε και με τη σκοτεινή μας ρίζα. Να διαβάσουμε και κάτι που γράφτηκε για την ανθρώπινη μιζέρια, την ανθρώπινη φθαρτότητα, την απαισιοδοξία και την απόγνωση. Μπορεί να γνωρίσουμε καλύτερα αυτές μας τις πτυχές, να τις αποδεχτούμε ευκολότερα, και τελικά να τις υπερβούμε με αυτόν τον τρόπο.
Σας αφήνω με μια φράση από τα παλιά, από έναν συγγραφέα – φιλόσοφο που την αξία του την απέδειξαν οι αιώνες, όχι οι πωλήσεις στα ράφια βιβλιοπωλείων.
.
Με ανέλπιστα και φοβερά πράγματα οι Θεοί υφαίνουν τη ζωή μας. Εκείνα που ήταν για να γίνουν δεν έγιναν ποτέ. Κι αυτά που γίνονται, δεν ήταν για να γίνουν. Σιωπή. (Ευριπίδης, Μήδεια)
– και δε πα να στύβεσαι για αισιοδοξία, άμα οι «Θεοί» δεν….τότε ΔΕΝ! Τότε…Σιωπή.
Φωτογραφικό υλικό
