Είναι ΑΥΤΟΣ Ο ΛΑΚΗΣ που αγαπήσαμε;;; Η (ανεξήγητη!) περίπτωση ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΥ.
Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου
Παρακολουθούμε με… κόπο τα τελευταία χρόνια τα «τσαντίρια» του. Είδαμε πριν λίγο καιρό και τρέιλερ με σκηνές της τελευταίας του παράστασης «Sorry, Iam Greek», που μας τα θύμισαν τραγικά και μας απέτρεψαν να πληρώσουμε ως θεατές… Είδαμε και τα δύο τελευταία του πολυδιαφημισμένα, στεγασμένα πια σε Δημοτικά Θέατρα, του Πειραιά το πρώτο και της Μυτιλήνης χθες… Τώρα, να μιλάς για «τσαντίρι» μέσα σε βελούδα, είναι κομματάκι οξύμωρο, αλλά μακάρι να ήταν ΑΥΤΟ το θέμα! Και μακάρι να ήταν ΜΟΝΟ στις συγκεκριμένες εκπομπές το θέμα! Ποιο θέμα; Η χαμένη από καιρό έμπνευση, το χαμένο χιούμορ, το χαμένο μέτρο!
Αναμφισβήτητα ο Λαζόπουλος είναι καλλιτέχνης που έχει κατά καιρούς δώσει εξαιρετικά δείγματα του πολυσύνθετου ταλέντου του ως δημιουργός και ηθοποιός. Η μακριά του πορεία από το Θεσσαλικό και το Ελεύθερο Θέατρο μέχρι πρόσφατα, έχει σημαδευτεί από επιτυχίες μοναδικές με επιθεωρησιακά κείμενα που άφησαν εποχή αλλά και έργα με το δικό του, προσωπικό στίγμα, δημιουργώντας ευφάνταστους, κλασικούς τύπους. Όσο για τους «Μήτσους» του, αποτέλεσαν ακόμα και για τους σκληρούς κριτικούς, μια τηλεοπτική όαση, μια σειρά με δύναμη, έμπνευση και ποιότητα, δίνοντας ταυτόχρονα ο ίδιος ρεσιτάλ ερμηνείας σε τόσο διαφορετικούς ρόλους. Και μετά ήρθε το «Αλ Τσαντίρι»… Που αρχικά ξεκίνησε σαν καθαρή πολιτική σάτιρα με έναν Λάκη «γύφτο» ορεξάτο, πάλι εμπνευσμένο, υποκριτικά άψογο και με σαφές στίγμα εκπομπής, η οποία όμως κυμάνθηκε σε ποσοστά τηλεθέασης γύρω στο 10%, καθόλου ικανοποιητικά. Και άρχισε να φέρνει καλεσμένους… να διανθίζει την πολιτική σάτιρα με πιασάρικες «σαβούρες» εμβόλιμα… να προσθέτει παιδαριώδη σκετσάκια και τραγούδια… να βγάζει πύρινους λόγους… να περιθάλπει κάθε αδικημένο… μέχρι που πέταξε την τραγιάσκα και τα ρούχα του «γύφτου», φόρεσε κοστούμι και, ω του θαύματος, η τηλεθέαση τινάχτηκε στο 40%, στο 50%, στο 60%!!!
Και ο συμπαθέστατος, αυθεντικός «γύφτος» με την εύστοχη σάτιρα που δικαιολογούσε άλλωστε την παρουσία του σε ένα «τσαντίρι», μετουσιώθηκε σε έναν κυριλέ κουστουμάτο stand –upcomedian που… όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει, μέσα σε ένα αχταρμά, χωρίς ειρμό, χωρίς μέτρο, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς έμπνευση! Σε έναν αχταρμά όπου χωράνε: καλεσμένοι ηθοποιοί και τραγουδιστές, κοινότυπα ανέκδοτα παλαιάς κοπής, βωμολοχίες με προτίμηση στα γεννητικά όργανα και τις «πορδές» ως σταθερή αξία, ξεπερασμένα αστεία (ο θεός να τα κάνει!) με μόνιμες πρωταγωνίστριες τις «γριές», τηλεοπτικά σκουπίδια ως- υποτίθεται- εμβόλιμες, «χαριτωμένες» ανάσες (και καθόλου για λόγους τηλεθέασης!), ανάμεσα στην περιβόητη πολιτική του σάτιρα! 
Η οποία «σάτιρα», έχει επίσης μεταλλαχθεί σε παραληρηματικό πολιτικό κήρυγμα με το δάχτυλο τεντωμένο, και ο ίδιος κινδυνεύει να περάσει σε γραφικότητα και τον αείμνηστο… Δελαπατρίδη! Μεγαλοστομίες, κραυγές, λαϊκισμός, «επανάσταση από οθόνης», ένα «εμπρός σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους…», όλα ειπωμένα με απίστευτο στόμφο, με κουραστική επανάληψη, από το βάθρο του «σοφού σωτήρα», προς ένα κοινό – μαθητές δημοτικού… Με κείμενα – απλή αναπαραγωγή της ειδησεογραφίας, η οποία άλλωστε με αυτούσια, βαρετά αποσπάσματα εκπομπών καταλαμβάνει τη μερίδα του λέοντος στο χρόνο. ‘Όμως ο «Δημόσιος Κατήγορος του Συστήματος» – με το οποίο άλλωστε ουδέποτε είχε… σχέση (!) – δεν περιορίζεται σε αυτόν τον ρόλο, καθώς έχει επωμιστεί και εκείνον του «Προστάτη παντός Αδικημένου», καθώς και του «Υπερασπιστή των Νέων» μέχρι σημείου εμετικού γλειψίματος! Δεν υπάρχει απεργός, συνδικαλιστής, κατατρεγμένος, γενικά «θύμα» του συστήματος ή νεολαίος, που να μη δεχτεί τη θερμή, προσωπική υποστήριξη του Λάκη για ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ αδιακρίτως και να μην αποτελέσει αφορμή για έναν ακόμα λίβελο καταγγελιών!
Αλλά στον αχταρμά χωράνε κι άλλα: σκετσάκια επιπέδου σχολικής παράστασης, τραγούδι από τον Λάκη, προσπάθεια «χορού» από τον Λάκη (θλιβερό θέαμα!), εμμονή με τις «γριές» του κοινού από τον Λάκη και σε όλη τη διάρκεια της εκπομπής ο Λάκης να «τα παίρνει» με τους συνεργάτες του, να χειρονομεί βουβά και τσαντισμένα με ένα περίεργο είδος «νοηματικής», να μορφάζει θυμωμένα μπροστά στη κάμερα, κι απορεί κανείς: τουλάχιστον ως προς αυτό, το εντελώς αντιτηλεοπτικό, που δεν έχουμε συναντήσει σε καμιά ζωντανή εκπομπή, δεν τον συμβούλεψε κανείς πόσο αντιαισθητικό και αγενές δείχνει και πόσο αγχώνει τον θεατή; Υποθέτουμε όμως ότι μάλλον τον συμβούλεψε, αλλά η υπέρμετρη αλαζονεία του Λάκη δεν του επιτρέπει να ακούει τίποτα από γύρω… Λες και βιώνει ένα περίεργο είδος «αυτισμού», αποκομμένος σε έναν δικό του κόσμο, βουλιαγμένος στην κούραση, τη μιζέρια, την επανάληψη, το λαϊκισμό, τη γραφικότητα, με ελάχιστες, αδιόρατες φωτεινές εκλάμψεις…. Είναι πολύ θλιβερό να βλέπεις ένα γνήσιο ταλέντο με σπουδαία προϊστορία, πεταμένο στην ευκολία και τη φτήνεια, βορά μιας αδηφάγας τηλεθέασης…
Και αναρωτιέσαι: είναι ΑΥΤΟΣ ο Λάκης, ο δημιουργός των «10 μικρών Μήτσων», του απολαυστικού επιθεωρησιακού «βλάχου», του φοβισμένου «μικρομεσαίου», του «Ήταν ένα μικρό καράβι», της «Κυριακής των παπουτσιών»….
Που πήγε η λαμπερή έμπνευση; Πού πήγαν η φαντασία και το πνεύμα; Που πήγε το ευρηματικό χιούμορ; ΠΟΥ ΠΗΓΕ Ο ΛΑΚΗΣ που αγαπήσαμε ;;;;;
Εκτός κι αν πήγε μια…. μεγααααααααλη βόλτα σε «χωράφια» ξένα για την ποιότητά του, παρασυρμένος από τηλεθεάσεις απατηλές και κάποια στιγμή, δεν μπορεί, ο… νόστος θα λειτουργήσει! Ή ίσως άρχισε ήδη να λειτουργεί…
Γιατί είναι αλήθεια ότι το χθεσινό του τσαντίρι από τη Μυτιλήνη, πρόδωσε σημάδια «νοσταλγίας» για τα «πάτρια εδάφη». Πιο ουσιαστικός στο λόγο του, με λιγότερες κορώνες και κραυγές, με κάποιες έξυπνες ατάκες, με λιγότερες σαβούρες εμβόλιμα και λιγότερα κουραστικά βίντεο. Χωρίς σαχλά ανέκδοτα, παρά την εμμονή με «γριές» και «πορδές» (υπομονή… κάποια στιγμή θα το καταλάβει!), χωρίς πολλά ανούσια χοροπηδητά. Κι όσο για τα σκετς και τους καλεσμένους του, αν εξαιρέσουμε τον Ζουγανέλη που επίσης έχει κουράσει με τον μονότονα επαναλαμβανόμενο «ζουγανελισμό» του και το άστοχο δρώμενό του, το σκετς με τον ταλαντούχο Λευτέρη Ελευθερίου, στηριγμένο σε εμπνευσμένο κείμενο και εξαιρετική ερμηνεία, τουλάχιστον μας πρόσφερε γέλιο και όχι γαργαλητό. Αλλά και στη νέα του σειρά «Δια ταύτα», παρά την απόπειρα «νεκρανάστασης» των Μικρών Μήτσων, δεν λείπουν σε ορισμένα επεισόδια, κάποιες φωτεινές διαλείψεις του δεδομένου συγγραφικού και υποκριτικού ταλέντου του Λαζόπουλου.
Λες;;;;;
Λάκη, αν δεν το έχεις καταλάβει, μόνο όποιος αγαπάει πραγματικά μπορεί να γίνει σκληρός και όχι κόλακας. Κι εμείς σε αγαπάμε και περιμένουμε με λαχτάρα να… γυρίσεις στο σπίτι «σου»!
Φωτογραφικό υλικό
