.
Είδε και σχολιάζει η Μαρία Γρηγοριάδου.
.
Η Θεσσαλονίκη είχε την ευκαιρία να ζήσει τρεις μέρες τη μαγεία μιας διαφορετικής Λίμνης των Κύκνων στο Μέγαρο Μουσικής από το μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Μετά από την επιτυχία που γνώρισε η παράσταση στην Αθήνα, ανέβηκε στην πόλη μας, μιας και είναι γνωστό το καλλιτεχνικό παρελθόν του Ρήγου με το ΚΘΒΕ, και συνήθως φροντίζει να μας φέρνει κάποιες από τις νέες του παραγωγές. Βρεθήκαμε στην πρεμιέρα της Λίμνης των Κύκνων και σχολιάζουμε.
Η παράσταση, στην αίθουσα Φίλων Μουσικής του Μεγάρου ήταν κατάμεστη από κόσμο όλων των ηλικιών και ξεκίνησε μετά από λίγα λεπτά καθυστέρησης με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης να λαμβάνει τη θέση της. Η αυλαία σηκώνεται κι αυτό που αντικρίζουν τα μάτια μας δε θυμίζει σε τίποτα το σκηνικό μιας κλασικής στημένης ρώσικης Λίμνης των Κύκνων. Επάνω στη σκηνή βλέπουμε τον κακό Ρόθμπαρτ να μεταμορφώνει την Οντέτ σε κύκνο ενώ από πίσω ακούγεται μια σκοτεινή μουσική. Η ιστορία εξελίσσεται σ’ ένα σκηνικό μιας ξεραμένης λίμνης με μια πετρελαιοκηλίδα ενώ πίσω της βρίσκεται ένα βενζινάδικο. Ένα σαφές μήνυμα για την καταστροφή της φύσης και την επέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον.
Η σκηνοθεσία του Ρήγου ήταν σύγχρονη, ποπ, ρεαλιστική και τελείως διαφορετική από τα συνηθισμένα ενώ οι χορογραφίες ήταν πρωτότυπες στηριζόμενες σε κομμάτια των Πετιπά και Ιβάνοφ. Όλοι οι χορευτές ανταποκρίθηκαν στο υψηλό επίπεδο των απαιτήσεων με την Μαρία Κουσούνη να εντυπωσιάζει ως Οντέτ, όπου με την λεπτοκαμωμένη κίνησή της έμοιαζε με κύκνου καθώς τα χέριας της είχαν ‘’μετατραπεί σε φτερά’’. Η Ελεάνα Ανρεούδη ως Οντίλ είχε όλη την καθηλωτική και επιβλητική κίνηση εντυπωσιάζοντας μας ως Μαύρος Κύκνος καθώς και ο Βαγγέλης Μπίκος στο ρόλο του πρίγκιπα ήταν σα να είχε όλο το βάρος της παράστασης αφού με το χορό του εξέφρασε όλα τα συναισθήματα του Ζήγκφρηντ κι έκανε τη «Λίμνη των Κύκνων» να μοιάζει με έργο-καθρέφτη του δικού του εσωτερικού κόσμου.
Η μουσική του Πιοτρ Ίλιτς Ταϊκόφσκι είναι μια από τις πιο όμορφες που έχουν γραφτεί για μια ιστορία αγάπης στο κλασικό μπαλέτο. Ακόμη και τα νέα πρόσθετα κομμάτια μια σκοτεινής μουσικής που έκαναν την ιστορία να φαίνεται λίγο θρίλερ, έβαζαν το θεατή στη διάθεση του έργου, της σκοτεινής μαγείας την λίμνης και της καταστροφής. Μας άρεσε πάρα πολύ που υπήρχε η δυνατότητα να παίζει ζωντανά η ΚΟΘ κατά τη διάρκεια της παράστασης και να ανατριχιάζουμε με τη δύναμη της ερμηνείας όλων των γνωστών κομματιών του έργου. Με μαέστρο τον Ηλία Βουδούρη και πρώτο βιολί τον Αντώνη Σουσάμογλου, μια από τις καλύτερες ορχήστρες της χώρας προσέδωσε ακόμα μεγαλύτερη ένταση και ζωντάνια στο έργο.
Η λίμνη των Κύκνων είναι ένα έργο που αξίζει να δει κανείς είτε του αρέσει η κλασική εκδοχή της είτε όχι. Καταφέρνει να συνδυάσει το κλασικό μπαλέτο της πιο διάσημης ιστορίας με μια διαφορετική ποπ ματιά κι ένα μετα-καινούργιο τρόπο παρουσίασης. Ακόμα και τα κοστούμια ήταν στο ίδιο πλαίσιο, με το χορό άλλοτε να φορά γκρι σκούρα ρούχα, λερωμένα κοστούμια, άλλοτε να βγαίνουν άντρες και γυναίκες με άσπρες ή μαύρες μακριές τουτού, οι χορευτές των έξι χορών ήταν οι μόνοι που είχαν τα πιο χρωματιστά και κλασικά ενδύματα μαζί με των πρωταγωνιστών, ενώ η Βασίλισσα ήταν εκκεντρική με στρας και τεράστιες γόβες. Κυνηγοί και περίεργοι άνθρωποι πηγαινοέρχονταν στη σκηνή μεταφέροντας το μήνυμα της επικείμενης μαύρης μαγείας του κακού Ρόθμπαρτ και κατ’ επέκταση της καταστροφής. Στο τέλος ενώ φαινόταν η δύναμη του Μαύρου Κύκνου να έχει επιβληθεί ο Ρήγος αποφάσισε να μη δώσει ένα ξεκάθαρο τέλος ώστε ο κάθε θεατής να δώσει τη δική του ερμηνεία στην τελική επικράτηση Λευκού ή Μαύρου κύκνου, Αγάπης ή Εξαπάτησης, Καλού ή Κακού. Όλα έμοιαζαν τόσο ξένα για ένα κλασικό παραμύθι αγάπης που όσο τα έβλεπες ενθουσιαζόσουν με τη σύλληψη της ιδέας.
.
Σημειώνουμε τέλος, έτσι για την ιστορία, πως η παράσταση με υπογραφή Κωνσταντίνου Ρήγου και προς απογοήτευση παλαιών φανατικών θαυμαστών του, δεν περιείχε διόλου γυμνό…!
Πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
.
————————
——————–
—————-
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
