Από τη στήλη «Στον παλμό των φουαγιέ» της Πίτσας Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα.
Δεν χρειάζεται νομίζω ιδιαίτερη ανάλυση για τον τρόπο που λειτουργεί το γνωστό μαλάκιο, ονόματι σουπιά, προκειμένου να διαφύγει τον κίνδυνο όταν «στριμώχνεται» απειλητικά… οι πάντες, θαλασσινοί και ορεσείβιοι, γνωρίζουμε ότι για παρόμοιες περιστάσεις η φύση το έχει προικίσει με ένα σατανικό όπλο, τόσο απλό και συνάμα τόσο αποτελεσματικό: αμολάει μπόλικο, κατάμαυρο μελάνι από σακούλα που διαθέτειγι αυτό τον σκοπό, θολώνει σαν πίσσα τα νερά, γίνεται καπνός κι ο αντίπαλος με στραβωμένα μάτια ψάχνει μάταια στη θολούρα το θήραμα που μην το είδατε! Κάπως έτσι η ύπουλη τακτική του μαλακίουέχει αποκτήσει μεταφορική έννοια στην καθημερινότητα- που πιο εύστοχα δεν γίνεται!- για όποιον ξεγλιστρά από τα ζόρια θολώνοντας πίσω του τα νερά ή αποποιείται των ευθυνών του σφυρίζοντας αδιάφορα αφού προηγουμένως έσπειρε δαιμόνια μαυρίζοντας τον τόπο… Αυτό που λέμε «αμόλησε η σουπιά το μελάνι της και την έκανε»!

Για όποιον αναρωτιέται πού κολλάει η ψαρο-συζήτηση και δεν αντελήφθη το προφανές, θα το κάνω πιο λιανά, καθώςαφορά στην παρούσα τακτική του Κράτους έναντι του πολύπαθου Θεάτρου! Όπου κράτος βλέπε «σουπιά» και θέατρο «αντίπαλος», σε μια διανομή ρόλων καθορισμένη από αιώνων… Μα θα μου πεις, γιατί «αντίπαλος» του κράτους το θέατρο, τί προηγούμενα έχουν;; Πολλά και σοβαρά φίλε μου, για την ακρίβεια χαώδεις διαφορές με μια άβυσσο να τους χωρίζει που καμιά γέφυρα δεν θα καταφέρει ποτέ να ενώσει, γιατί αν το κάνει ο ένας από τους δύο χάνει την ταυτότητά του… Διότι από τη μια όχθη στέκεται η Εξουσία (κράτος) με όλα τα εργαλεία της για υπακοή στις επιταγές της και στην αντίπερα όχθη στέκεται η Τέχνη (θέατρο) με τα δικά της μέσα για κριτική της Εξουσίας κι αφύπνιση των εξουσιαζόμενων, με ένα αδιάβατο ορμητικό ποτάμι να ρέει ανάμεσά τους χωρίς περάσματα… Κι επειδή η Εξουσία δεν αντέχει την κριτική που κλονίζει τα θεμέλιά της και το Θέατρο δεν αντέχει το καπέλωμα που του στερεί το οξυγόνο της ελεύθερης έκφρασης, τούτοι οι δύο θεσμοί δεν γίνεται εξ ορισμού να «φιλιώσουν» και το Θέατρο θα παραμένει εσαεί «απέναντι» στην κάθε μορφής Εξουσία, που θα το αντιμετωπίζει ενστικτωδώς ως επικίνδυνο «αντίπαλο»…
Όπου αίφνης αναδύεται ως κεραυνός εν αιθρία μια πανδημία και προσφέρει στην εξουσία ανέλπιστη ευκαιρία να καταφέρει άκοπα βαρύτατο πλήγμα στον ανέκαθεν επικίνδυνο αντίπαλο, καταστέλλοντας έστω και προσωρινά την υπονόμευσή της. Με πρώτο και άμεσο μέτρο το λουκέτο, που ωστόσο στα πλαίσια ενός καθολικού λοκντάουν, έγινε φυσικά αποδεκτό για λόγους δημόσιας υγείας και με την ελπίδα του προσωρινού, σε μια κοινωνία μουδιασμένη από τον φόβο του άγνωστου ιού… Βεβαίως σε κείνη την περίπτωση του κλεισίματος με κρατική εντολή, η κυβέρνηση όφειλε να αποζημιώσει κάθε πληγέντα εργαζόμενο προκειμένου να επιβιώσει και (τί περίεργο!) οι καλλιτέχνες υπήρξαν ως… είθισται ο τελευταίος τροχός της αμάξης, που για να εισπράξουν τα πενιχρότατα επιδόματα απαιτούνταν ένα κάρο τυπικές προϋποθέσεις, καθώς αντιμετωπίστηκαν ως «χομπίστες» ενός τομέα περιττής πολυτέλειας κι όχι ως επαγγελματίες βιοποριζόμενοι από την τέχνη τους… Μετά από πολύμηνη πλήρη απραξία και μια μεγάλη μερίδα τους να μην «δικαιούται» καν το επίδομα πείνας οδηγώντας τους στην απελπισία και σε μεροκάματα του ποδιαριού για την επιβίωση, άκουγαν να ανοίγουν σταδιακά όλοι οι τομείς ο ένας μετά τον άλλον και για τον δικό τους ούτε κιχ! Άκρα του τάφου σιωπή για το άνοιγμα των θεάτρων κι αυτιά θεόκλειστα στις αγωνιώδεις εκκλήσεις!

Μέχρι που καλοκαιριάτικα, αφού πλέον λειτουργούσαν τα πάντα και υποδεχόμασταν περιχαρείς τουρίστες, το κράτος εδέησε να… κάνει τη χάρη (και) στο ξεχασμένο θέατρο να λειτουργήσει σε ανοιχτούς χώρους με σκληρούς περιορισμούς στην πληρότητα, που παρότι σήμαιναν οικονομική ζημιά, εντούτοις ο θεατρικός κόσμος πανηγύρισε την πολυπόθητη επιστροφή! Τήρησε με υποδειγματική συνέπεια όλα τα μέτρα προστασίας, προσάρμοσε το ρεπερτόριο ώστε να ανταπεξέλθει στις συνθήκες, πάσχισε για το καλύτερο παραβλέποντας τη δεδομένη χασούρα και κουτσά- στραβά έβγαλε τη θερινή σεζόν πασχίζοντας να επουλώσει πληγές και προσδοκώντας με ελπίδα στον επερχόμενο θεατρικό χειμώνα… Μόνο που από το φθινόπωρο και παρά την εκτεταμένη φυσική ανοσία και εμβολιαστική κάλυψη, η επιδημιολογική εικόνα χειροτέρεψε με μια νέα μετάλλαξη του ιού και οι ελπίδες πήγαν στον αγύριστο… εκεί που το χιλιοταλαίπωρο θέατρο περίμενε πώς και πώς μια ανάκαμψη, είδε τους ηθοποιούς να νοσούν και να απέχουν περιστασιακά και τις αίθουσες να αδειάζουν απελπιστικά από φοβισμένους θεατές, βιώνοντας πλέον ο κλάδος αργό θάνατο…

Ουδείς βέβαια μπορεί να τα βάλει με τα «καπρίτσια» ενός ιού και τη νόσησηπου προκαλεί, έστω κι αν η παρούσα μετάλλαξη παρά τη μεγάλη μεταδοτικότητα αποδεικνύεται πολύ λιγότερο νοσογόνα δίνοντας ελπίδες για έξοδο από το σκοτεινό τούνελ… Μπορεί όμως κάλλιστα να τα βάλει με τη διαχείριση από το κράτος- σουπιά! Το οποίο, έχοντας απαξιώσει πλήρως όχι μόνο το θέατρο αλλά κάθε μορφή τέχνης και πολιτισμού ως «αχρείαστα είδη» (καθότι βλαπτικά για το ίδιο όπως προείπαμε), κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να τα απαξιώσει ΚΑΙ στη συνείδηση του κόσμου, στοχοποιώντας τους χώρους τέχνης – πολιτισμού- ψυχαγωγίας ως άκρως επικίνδυνους «υπερμεταδότες» του ιού! Αγνοεί προκλητικά καθημερινούς αναγκαστικούς συνωστισμούς χωρίς κανένα έλεγχο σε μέσα μεταφοράς, χώρους δουλειάς, σουπερμάρκετ, εργοστάσια κλπ και ενοχοποιεί το Θέατρο (!), ίσως τον μοναδικό χώρο με απόλυτο έλεγχο στην είσοδο, υποδειγματική τάξη και επίβλεψη, απολύμανση, καθορισμένες αποστάσεις, υποχρεωτική μάσκα σε όλη τη διάρκεια, την παραμικρή σωματική επαφή, που ουδέποτε χρεώθηκε «κρούσματα», ακριβώς λόγω του πλήρως ελεγχόμενου χώρου περιορισμένων ατόμων! Εντούτοις για τη «σουπιά» κρίνεται επικίνδυνα… νοσηρόςκαι παρότι απέκλεισε τιμωρητικά τους ελεγμένους ανεμβολίαστους, δεν έπαψε στιγμή να καλλιεργεί μεθοδικά φοβιστικές εντυπώσεις για την αποφυγή του, καταναλώνοντας περίσσιο μελάνι για τη θολούρα!

Γιατί γνωρίζει φυσικά τη δύναμη του φόβου που παραλύει το μυαλό και στην οποία ελάχιστοι μπορούν να αντισταθούν και να εκλογικεύσουν με ψυχραιμία, οπότε την εκμεταλλεύεται στο έπακρο για τους ατυχείς αποδέκτες που μετά από τόνους καθημερινής τρομοκράτησης δεν τολμούν ούτε έξω από θέατρο να περάσουν, έστω κι αν πρόκειται αποδεδειγμένα για έναν από τους ασφαλέστερους χώρους… αφού το κράτος τον στιγμάτισε ως «επικίνδυνο», πάει και τελείωσε και πάσα αιτιολογία επ’ αυτού περιττή! Ωστόσο δεν φτάνει που η σουπιά θολώνει συστηματικά τα νερά με το σκοτάδι του φόβου χωρίς ποτέ να εξηγεί τα «πώς» και τα «γιατί», αλλά αφού κάνει την κουτσουκέλα κι αφήσει πίσω της μαυρίλα, ξεγλιστρά ύπουλα για να αποφύγει ευθύνες και συνέπειες… Δεδομένου ότι τώρα ΔΕΝ κλείνει με κρατική εντολή τα θέατρα όπως επί καραντίνας που υποχρεούνταν να αποζημιώσει, αλλά τα οδηγεί με πλάγιο τρόπο εκφοβισμού του κόσμου στο «εθελούσιο» λουκέτο,αφήνοντάς τα στη μαύρη κι άραχνη τύχη τους να παλεύουν για την επιβίωση με έρημες αίθουσες- αυτές που η σουπιά φρόντισε φιλότιμα να αδειάσει! Με το θεατρόφιλο κοινό τρομοκρατημένο να μην πλησιάζει, τους επιχειρηματίες να βουλιάζουν στα χρέη και τους καλλιτέχνες να ζητιανεύουν ξανά μανά ελεημοσύνη από κουφούς κι ανάλγητους… Οι οποίοι μόλις χθες εδέησαν να αναγγείλουν ως στήριξη καθεστώς αναστολής εργασίας για απασχολούμενους στον πολιτισμό, που δυο μήνες τώρα κραυγάζουν ότι ξεπέρασαν τα όρια αντοχής τους! Ε λοιπόν, δεν πίστευα ποτέ ότι το εν λόγω ύπουλο μαλάκιο με μια σακούλα μελάνι μπορεί να καταφέρει τόση ζημιά! Είδες η άτιμη η σουπιά;;;Το θέμα όμως είναι για πόσο εμείς οι θεατές θα καταπίνουμε άκριτα το φοβιστικό μελάνι της, αφήνοντας ως θεατρόφιλοι (;) αυτό που αγαπάμε να ψυχορραγεί…

Πίτσα Στασινοπούλου
.
.
Φωτογραφικό υλικό