Γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά πέρασε τα παιδικά της χρόνια στον Πειραιά και τη Κρήτη. Μετά το σχολείο σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή Ίασμος του Βασίλη Διαμαντόπουλου από όπου κι αποφοίτησε το 2008.
Πληθώρα οι συμμετοχές της στο θέατρο «Κλάξον, Τρομπέτες και Πλάκες», «Ερωτευμένη με τον Βανγκ Γκονγκ», «Εκπαιδεύοντας Τη Ρίτα», «Βάκχες», «Το Μανιφέστο του πολέμου», «Οι Τενόροι», «Το Σώσε», «Δείπνο Ηλιθίων» «Πανικός στο Υπουργείο» κ.ά., τηλεόραση «Singles 2,1/2», «Το Κόκκινο Δωμάτιο», «Υπάρχουν άντρες κι άντρες», «Χαρά αγνοείται», «Πίσω στο Σπίτι», «Μάλιστα, Σεφ!» «Αν Ήμουν Πλούσιος», «Έτερος Εγώ – Κάθαρσις κ.ά.
Με αφορμή την παράσταση «Lemons, Lemons, Lemons, Lemons» του Σαμ Στάινερ που κάνει πρεμιέρα στις 10 Οκτώβρη στο Θέατρο Αυλαία συνομιλήσαμε με την εξαίρετη ηθοποιό, Άννα Μενενάκου
Συνέντευξη στην Ελένη Γιαννακίδου για την Κουλτουρόσουπα
- Άννα, μίλησέ μας για την υπόθεση της παράστασης «Lemons, Lemons,Lemons, Lemons» που ανεβαίνει σε λίγες μέρες στο Αυλαία.
Είναι μια δυστοπική ιστορία που εξετάζει την επικοινωνία και τη δύναμη της γλώσσας. Η Μπερναντέτ και ο Όλιβερ ζουν σε έναν κόσμο όπου μια νέα νομοθεσία περιορίζει τον αριθμό των λέξεων που μπορούν να πουν καθημερινά σε 140. Αυτός ο περιορισμός αναγκάζει το ζευγάρι να επανεξετάσει πώς επικοινωνεί, τι αξίζει να ειπωθεί, και πώς μπορούν να εκφράσουν συναισθήματα με περιορισμένες λέξεις.Το έργο εξετάζει τα όρια που επιβάλλονται στην επικοινωνία και πώς αυτά τα όρια μπορούν να επηρεάσουν τις σχέσεις, ιδίως στη συναισθηματική σύνδεση ενός ζευγαριού. Ταυτόχρονα, αναδεικνύει την αντίθεση ανάμεσα στην υπερβολική χρήση λέξεων που δεν έχουν ουσία και την ανάγκη για ουσιαστική επικοινωνία, δείχνοντας ότι οι λέξεις δεν είναι πάντα αρκετές, και μερικές φορές η σιωπή ή η σωματική έκφραση μπορεί να πει περισσότερα από τις λέξεις.
- Πιστεύεις πως ένα έργο με μια τέτοια υπόθεση που για πολλούς χαρακτηρίζεται δυστοπική βρίσκει αναφορές στην εποχή μας; Γιατί;
Ναι, πιστεύω πως βρίσκει αναφορές στην εποχή μας. Η δυστοπική φύση του έργου θυμίζει τις σύγχρονες πιέσεις στην ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, καθώς και την επιρροή της τεχνολογίας στις σχέσεις μας. Παρά την πληθώρα επικοινωνιακών μέσων, φαίνεται ότι η αληθινή σύνδεση σε όλες τις σχέσεις έχει γίνει πιο δύσκολη, σχεδόν ανύπαρκτη πολλές φορές. Θεωρώ πως το Lemons είναι πιο επίκαιρο από ποτέ!
- Ποιες είναι οι δυσκολίες αλλά και η μαγεία να μετέχεις σε ένα έργο όπου παίζουν μόνο δυο ηθοποιοί ; Στο συγκεκριμένο εσύ κι ο Γιώργος Ζυγούρης;
Η συμμετοχή σε ένα έργο όπου παίζουν μόνο δύο ηθοποιοί έχει τις δικές της προκλήσεις και τη δική της μαγεία. Από τη μία, η δυσκολία έγκειται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει περιθώριο για απόσπαση ή χαλάρωση – η ενέργεια και η σύνδεση πρέπει να διατηρούνται συνεχώς ζωντανές. Η ευθύνη μοιράζεται αποκλειστικά στους δύο ηθοποιούς, οι οποίοι πρέπει να βρουν έναν ισορροπημένο και δυναμικό ρυθμό καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Από την άλλη, η σύνδεση που αναπτύσσεται ανάμεσα μας, η αμεσότητα, η αλληλεπίδραση, και η ευκαιρία να εμβαθύνουμε στη σχέση των χαρακτήρων είναι έντονα. Με τον Γιώργο Ζυγούρη, η συνεργασία μας έχει αυτή την ένταση και την αλληλοϋποστήριξη που απαιτείται, δημιουργώντας μια δυνατή χημεία επί σκηνής.
- Διαβάζουμε στο κείμενο πως οι λέξεις σε μια σχέση δυο ανθρώπων είναι τόσο σημαντικές όσο κι οι σιωπές που βρίσκονται ανάμεσά τους. Πιστεύεις πως αυτό αποτελεί και το δυνατό σημείο της παράστασης που, ενώ σήμερα υπάρχουν άπειροι δίαυλοι επικοινωνίας, έχει χαθεί η προσωπική αληθινή επαφή;
Ναι, πιστεύω πως αυτό είναι ένα από τα πιο δυνατά σημεία της παράστασης. Οι λέξεις και οι σιωπές σε μια σχέση είναι εξίσου σημαντικές, γιατί δεν είναι μόνο ό,τι λέγεται, αλλά και ό,τι μένει ανείπωτο που καθορίζει την ποιότητα της επικοινωνίας. Σήμερα, παρά την πληθώρα μέσων που έχουμε για να επικοινωνούμε, η αληθινή επαφή συχνά χάνεται. Η παράσταση αναδεικνύει αυτή τη διαφορά ανάμεσα στην επιφανειακή επικοινωνία και την ουσιαστική σύνδεση.Το έργο θέτει ερωτήματα για το τι πραγματικά λέμε και τι εννοούμε, αλλά και για το πώς μπορούμε να γεμίσουμε τις σιωπές με νόημα. Είναι μια αντανάκλαση της εποχής μας, όπου παρά την υπερβολή στην επικοινωνία, λείπει η ουσία, και εκεί ακριβώς έγκειται η δύναμη της παράστασης.
- O τίτλος του έργου από μόνος του κεντρίζει το ενδιαφέρον ακόμη και σε ένα θεατή που δεν γνωρίζει το κείμενο. Πώς συνδέεται ο τίτλος με την πλοκή της παράστασης και με τους δύο πρωταγωνιστές;
Ο τίτλος «Lemons, Lemons, Lemons, Lemons, Lemons» είναι σίγουρα αινιγματικός και κεντρίζει το ενδιαφέρον. Στην ουσία, ο τίτλος συνδέεται με τη δυσκολία και την απογοήτευση που βιώνουν οι δύο πρωταγωνιστές καθώς προσπαθούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους μέσα σε ένα καταπιεστικό και περιοριστικό σύστημα. Το «λεμόνι» γίνεται ένα σύμβολο για όλα εκείνα που δεν μπορούν να ειπωθούν ή που ειπώνονται λανθασμένα. Πιστεύω πως ο συγγραφέας δίνει τη δυνατότητα στον θεατή “όπου λεμόνια” να βάλει τις δικές του λέξεις.
- Μίλησέ μας για τους συντελεστές της παράστασης, έχεις κι άλλες συνεργασίες στο παρελθόν μαζί τους;
Το «Lemons… » έχει μια εξαιρετική ομάδα συντελεστών, με κάποιους από τους οποίους έχουμε συνεργαστεί στο παρελθόν. Η Ζαφειρία Δημητροπούλου – Del Andel, που σκηνοθετεί την παράσταση, είναι μια αγαπημένη συνεργάτιδα και γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Η οπτική της για το θέατρο και η ικανότητά της να αποτυπώνει τις ανθρώπινες σχέσεις με όχημα το σωματικό θέατρο είναι μοναδικές. Ο Αντώνης Γαλέος έκανε την μετάφραση και τον ευχαριστώ προσωπικά για την άρτια εργασία του αλλά και επειδή μου πρότεινε το Lemons! Η Αμαλία Κοσμά επιμελήθηκε την κίνηση. Η Μαίρη Τσαγκάρη έχει δημιουργήσει ένα αφαιρετικό σκηνικό που ενισχύει την ατμόσφαιρα του έργου, δίνοντας έμφαση στη δυναμική της επικοινωνίας. Η πρωτότυπη μουσική του Τεντ Ρέγκλης και ο φωτισμός της Έλενας Πετροπούλου συμβάλλουν καθοριστικά στην ανάδειξη του δυστοπικού τοπίου της παράστασης. Η μουσική δημιουργεί μια αίσθηση έντασης και απομόνωσης, ενώ οι φωτιστικές επιλογές της Έλενας αναδεικνύουν τις συναισθηματικές καταστάσεις των χαρακτήρων, ενισχύοντας την ατμόσφαιρα του έργου. Επιπλέον, ο Γιάννης Διασσακής έχει αναλάβει την παραγωγή των βίντεο της παράστασης και η Λίνα Λαμπροπούλου, ως βοηθός σκηνοθέτη, συνεισφέρει με τη γνώση και την υποστήριξή της.
- Το έργο ανεβαίνει σ ένα κεντρικό Θέατρο της Θεσσαλονίκης, ποια η σχέση σου με την Πόλη μας;
Είναι ιδιαίτερη, καθώς έχω την επισκεφτεί αρκετές φορές στο παρελθόν για να παίξω σε παραστάσεις. Κάθε φορά που έρχομαι, με αγκαλιάζει η ζεστασιά της και η δυναμική της ενέργεια. Η Θεσσαλονίκη έχει ένα κοινό που αγαπάει το θέατρο, δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για νέες παραγωγές και υποδέχεται τα πρωτοποριακά πράγματα ευχάριστα. Είναι μια πόλη με έντονη πολιτιστική ζωή και αυτό μου δίνει χαρά και έμπνευση. Ανυπομονούμε όλοι να παρουσιάσουμε το «Lemons, Lemons, Lemons, Lemons, Lemons» και να νιώσουμε τον παλμό του κοινού.
- Θεωρείς πως το θεατρόφιλο κοινό της Θεσσαλονίκης είναι ένα δύσκολο κοινό;
Δεν αισθάνθηκα ποτέ κάτι τέτοιο. Απαιτητικό με την καλή έννοια ναι. Αλλά ποιος θεατής που αγαπάει το θέατρο, τους συγγραφείς και τους ηθοποιούς και επενδύει τα χρήματά του για να παρακολουθήσει μια παράσταση και να συνδεθεί δεν είναι; Οφείλει να είναι απαιτητικός! Αυτό κάνει καλύτερους και εμάς τους δημιουργούς.
- Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται η παράσταση;
Σε ενήλικες και νέους που ενδιαφέρονται για το σύγχρονο θέατρο και τα κοινωνικά ζητήματα. Ο περιορισμός της γλώσσας και η επίδρασή του στις σχέσεις είναι ένα θέμα που αγγίζει όλες τις ηλικίες.
- Σου αρέσει να υπάρχει μια διάδραση με το κοινό; Και πώς καταλαβαίνεις αυτό να επιτυγχάνεται; Με την απόλυτη ησυχία, τα προσηλωμένα βλέμματα, το θερμό χειροκρότημα;
Ναι, η διάδραση με το κοινό είναι πολύ σημαντική για μένα, ειδικά όταν το έργο το επιτρέπει. Ακόμα και σε παραστάσεις που δεν υπάρχει άμεση επικοινωνία, νιώθεις την ενέργεια και την ανταπόκριση του κοινού. Αυτό μπορεί να εκφραστεί με πολλούς τρόπους: την απόλυτη ησυχία, τα προσηλωμένα βλέμματα που νιώθεις ότι παρακολουθούν κάθε σου κίνηση ή, φυσικά, το θερμό χειροκρότημα στο τέλος. Όλα αυτά είναι δείγματα ότι το κοινό έχει συνδεθεί με την παράσταση. Σίγουρα τα παραπάνω προσθέτουν μια μαγεία, δημιουργώντας έναν αληθινό διάλογο μεταξύ σκηνής και πλατείας.
- Διαβάζεις τις Κριτικές των παραστάσεων και πόσο σε επηρεάζουν;
Ναι, διαβάζω τις κριτικές των παραστάσεων, γιατί είναι πάντα ενδιαφέρον να βλέπεις πώς αντιλαμβάνονται άλλοι τη δουλειά σου. Ωστόσο, προσπαθώ να κρατάω μια ισορροπία. Οι θετικές κριτικές μπορεί να σου δώσουν χαρά, αλλά και οι αρνητικές είναι χρήσιμες αν προσφέρουν εποικοδομητική κριτική. Στο τέλος της ημέρας, όμως, το πιο σημαντικό είναι πώς αισθάνομαι εγώ για τη δουλειά μου και η ανατροφοδότηση που μου έχει δώσει το κοινό.
- Πέρα από το Θέατρο, έχεις πολλές συμμετοχές σε τηλεοπτικές σειρές αλλά και στον κινηματογράφο, μίλησέ μας για αυτές.
Είχα την τύχη να συμμετάσχω σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές, εργάζομαι στην τηλεόραση από φοιτήτρια. Στην τηλεόραση, η γρήγορη ροή και ο συνεχής ρυθμός απαιτούν μια διαφορετική προσέγγιση στην υποκριτική, ενώ στον κινηματογράφο υπάρχει περισσότερος χώρος για λεπτομέρειες και εμβάθυνση στον χαρακτήρα. Το κάθε μέσο έχει τη δική του μαγεία. Η τηλεόραση σου δίνει την ευκαιρία να συνδεθείς με ένα ευρύτερο κοινό, ενώ ο κινηματογράφος μπορεί να σε οδηγήσει σε έναν κόσμο όπου η αφήγηση γίνεται πιο εσωτερική και καλλιτεχνική. Κάθε συμμετοχή με δίδαξε κάτι νέο και με βοήθησε να εξελιχθώ ως ηθοποιός.
- Σε μαγεύει περισσότερο ο χώρος του Θεάτρου ή της Τηλεόρασης και γιατί;
Κάθε χώρος έχει τη δική του μαγεία, αλλά το θέατρο έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Η άμεση επαφή με το κοινό, η αίσθηση της παρουσίας στην σκηνή και η ενέργεια που ανταλλάσσουμε με τους συναδέλφους και τους θεατές είναι κάτι μοναδικό. Σε κάθε παράσταση, κάθε βράδυ είναι διαφορετικό, και αυτό δημιουργεί μια αίσθηση ζωντάνιας και αμεσότητας που είναι δύσκολο να βρεις αλλού. Από την άλλη, η τηλεόραση προσφέρει τη δυνατότητα να μοιραστείς την ιστορία σου με ένα πολύ ευρύτερο κοινό και να εξερευνήσεις χαρακτήρες σε βάθος μέσα από τις σειρές. Κάθε μέσο έχει τη δική του μαγεία, αλλά το θέατρο μου προσφέρει την αυθεντικότητα και την αμεσότητα που με εμπνέει πιο βαθιά.
- Ποια ήταν τα πρώτα σου βήματα στον χώρο της υποκριτικής Τέχνης; Περίγραψέ μας του αρχικούς φόβους και τις ανησυχίες σου.
Θυμάμαι με πολύ αγάπη τα πρώτα χρόνια μετά τη σχολή, εργαζόμουν και στον χώρο της τηλεόρασης και στο θέατρο. Θυμάμαι ότι πάντα ήθελα να είμαι προετοιμασμένη σωστά, ήμουν αρκετά αγχωμένη για το αν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω σε αυτό που μου ζητούσε ο σκηνοθέτης μου αλλά και πολύ χαρούμενη και ευτυχισμένη γιατί έκανα αυτό που αγαπούσα και συνδεόμουν με συναδέλφους που παίζαμε σαν παιδιά.
- Ποια συμβουλή δίνεις στους συναδέλφους ηθοποιούς που τώρα ξεκινούν τα πρώτα τους βήματα;
Προς τους νέους ηθοποιούς είναι να είναι αφοσιωμένοι και να μην φοβούνται να είναι ευάλωτοι επί σκηνής.
- Ποια είναι τα επόμενα σχέδια της Άννας Μενενάκου; Πότε ένας ηθοποιός νιώθει πλήρης; Όταν έχει ήδη κάνει επιτυχίες κι είναι αναγνωρίσιμος από το κοινό ή όταν κάνει σχέδια για το μέλλον;
Μετά τις παραστάσεις μας στην Θεσσαλονίκη, θα κατηφορίσουμε στην Αθήνα και στο θέατρο του Νέου Κόσμου από τις 30 Οκτωβρίου. Όσον αφορά την αίσθηση της πληρότητας, νομίζω ότι δεν έρχεται μόνο από τις επιτυχίες ή την αναγνωρισιμότητα. Ένας ηθοποιός νιώθει πλήρης όταν έχει τη δυνατότητα να εκφράσει τον εαυτό του και να συνδεθεί με το κοινό. Η δημιουργική διαδικασία, η προσωπική ανάπτυξη και οι σχέσεις που αναπτύσσεις μέσα από την τέχνη είναι εξίσου σημαντικές. Κάθε νέο σχέδιο και κάθε νέα συνεργασία είναι μια ευκαιρία να εξελιχθείς και να ανακαλύψεις νέα κομμάτια του εαυτού σου.
ΑΥΛΑΙΑ
«Lemons Lemons Lemons Lemons Lemons» του Sam Steiner
Πρεμιέρα: Πέμπτη 10 Οκτωβρίου, 21:00
Σε ένα φανταστικό μέλλον, όπου η κυβέρνηση εφαρμόζει έναν αυστηρό νόμο που περιορίζει την καθημερινή ομιλία, μέσα στη δίνη των κοινωνικοπολιτικών θεμάτων που εγείρονται, μια όμορφη και συγκινητική ερωτική ιστορία, μεταξύ δύο πολύ διαφορετικών ατόμων, μας θυμίζει ότι σχεδόν πάντα «η κάθε λέξη μας μετράει»!
Σκηνοθεσία: Ζαφειρία Δημητροπούλου Del Angel. Ερμηνεύουν: Άννα Μενενάκου, Γιώργος Ζυγούρης.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη 10, Παρασκευή 11, Σάββατο 12 στις 21:00, Κυριακή 13 Οκτωβρίου , 20:00. Τετάρτη 16 , Πέμπτη 17, Παρασκευή 18 , Σάββατο 19 στις 21:00 Κυριακή 20 Οκτωβρίου, 20:00
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
