«ΣΤΟΝ ΠΑΛΜΟ ΤΩΝ ΦΟΥΑΓΙΕ»… πρωτοπόρο εναντίον κλασικού!
Στολισμένο γιορτινά το φουαγιέ. Με το δενδράκι του, τις χρυσοπράσινες γιρλάντες του, τα φωτάκια, τις γιαλιστερές μπάλες … Και ένα «πνεύμα Χριστουγέννων» να πλανάται στην ατμόσφαιρα με την αίσθηση ότι από κάπου θα σκάσει μύτη η επικαιρότατη φιγούρα του Εμπενίζερ Σκρούτζ… Όσο για τη διάθεση των θεατών- αν κρίνω από το παρόν αποτύπωμα του «παλμογράφου»- δεν θα την έλεγα ιδιαίτερα «γιορτινή». Είναι αλήθεια βέβαια ότι πέραν μιας πολύ μακρινής Γέννησης με διαψευσμένες ελπίδες… δεν έχουν και πολλές αφορμές να «γιορτάζουν» στο ζοφερό σήμερα, όμως ΔΕΝ πρόκειται περί αυτού. Τους βλέπω να βγαίνουν «κάπως» από την παράσταση, να αλληλοκοιτάζονται με νόημα και στήνω πάραυτα τις κεραίες στο κοντινό γυναικο-πηγαδάκι…
– Πω, Πω… Τί έζησα Θεέ μου! Ούτε στον εχθρό μου!
– …………
– Γιατί δε μιλάς; Σου πήρε τη λαλιά το δρώμενο;
– Δεν θέλω να μιλήσω γιατί θα μαλώσουμε, μέρες που είναι.
– Γιατί να μαλώσουμε… το να διαφωνούμε σημαίνει καυγάς; Και τί δηλαδή, επειδή έρχονται Χριστούγεννα οι άνθρωποι δεν πρέπει να διαφωνούν;
– Μη μου το παίζεις κινέζα…Ξέρεις καλά τί εννοώ! Ο τρόπος σου από το πρώτο δεκάλεπτο της παράστασης… οδηγεί ντουγρού στον καυγά- όχι στη διαφωνία.
– Δηλαδή δεν φτάνει που έμεινα και ανέχτηκα αυτό το πράμα, έπρεπε να το κάνω και με θαυμασμό; Σχιζοφρενής είμαι;
– Πάντως κολλημένη σίγουρα! Και επιτέλους το ότι δεν σου άρεσε, δεν σημαίνει ότι έπρεπε κάθε τρεις και λίγο να βρίζεις μέσα στα δόντια σου, να ανάβεις το κινητό ανά πέντε λεπτά να βλέπεις την ώρα και να ξεφυσάς σαν φουγάρο… η αριστερή μου πλευρά έπαθε ψύξη!
– Μωρέ και λίγα έκανα! Κανονικά έπρεπε να σηκωθώ στο δεκάλεπτο επιδεικτικά και να βγω έξω. Θα έπινα τη καφεδιά μου εδώ στο φουαγιέ και θα γλίτωνα τη σύγχυση!
– Απορώ γιατί δεν το έκανες! Άλλωστε δεν περίμενες ούτε να χαιρετήσουν οι άνθρωποι… άρπαξες την τσάντα, τους γύρισες αγενέστατα τον κώλο κι όπου φύγει- φύγει! Λες και σου έβαλαν νέφτι!
– Τι μου λες! Περίμενες μήπως και να χειροκροτήσω το έκτρωμα; Δεν φτάνει που έσκασα ένα ολόκληρο 10ευρο για 45 λεπτά σύγχυσης; Που χίλιες φορές να το έτρωγα σε σουβλάκια, δεν το συζητώ! Ακούς εκεί… «πρωτοπορία» οι πυροβολημένοι, μη βρίσω πάλι!
– Μα τί εμπάθεια είναι αυτή! Ειλικρινά με απογοητεύεις, σε είχα για πιο ανοιχτόμυαλη. Δηλαδή για σένα είναι αποδεκτό μόνο το συμβατικό θέατρο;
– Διακρίνω μια απαξίωση στο «συμβατικό» ή μου φαίνεται; Γιατί εγώ ξέρεις το λέω «κλασικό» και δεν πιστεύω να αμφισβητείς όσα σημαίνει η λέξη… κι εννοώ κάτι διαχρονικό, καταξιωμένο, με μεγάλη αποδοχή και διάρκεια..
– …και βέβαια συντηρητικό! Όχι όπως σε βολεύει μόνο! Γιατί αν μέναμε αποκλειστικά στα κλασικά, θα αναμασούσαμε αιώνια τα ίδια και τα ίδια, χωρίς να προχωράει τίποτα.
– Κάτσε, για να μη τρελαθώ… θέλεις να μου πεις ότι η σημερινή παράσταση «προχώρησε» τα θεατρικά πράγματα; Πρόσεξε να χαρείς τί θα πεις, τα νεύρα μου είναι κρόσσια…
– Μιλάω γενικά. Ότι αν δεν υπάρξουν κάποιοι καλλιτέχνες να τολμήσουν κάτι διαφορετικό από το «κλασικό» και συνηθισμένο, να πειραματιστούν βρε αδερφέ, πώς θα υπάρξει πρόοδος;
– Βρε άσε τις φιλολογίες και τα γενικά. Ειδικά μίλα μου! Για τη συγκεκριμένη παράσταση! ΠΟΥ είδες την «πρόοδο» και ΠΟΥ είδες τους «καλλιτέχνες»!
– Αυτό που κάνεις λέγεται μηδενισμός.
– Κι αυτό που κάνεις εσύ λέγεται… παρλαπιπισμός! Υπεκφεύγεις έτσι; Εμ βέβαια! Τί μπορείς να πεις, πέρα από γενικολογίες της πλάκας!
– Το χοντραίνεις τώρα! Κατά τα άλλα, «θα διαφωνούσαμε»- «δεν θα καυγαδίζαμε»… Τέλος πάντων, για να μη λες ότι υπεκφεύγω, δεν θα ισχυριστώ ότι είδα κάποια «πρόοδο», αλλά σίγουρα είδα ένα ενδιαφέρον πείραμα με προοπτικές και εναλλακτική οπτική.
– Ωπα, καλώς τη βαριά κουλτούρα! Κι εγώ πού ήμουν όταν… συνέβαιναν αυτά; Που από τα 45 λεπτά της παράστασης, τα 15 πέρασαν στην απόλυτη μούγκα, τα άλλα 15 με έναν ατάλαντο να κραυγάζει ακατάληπτα χωρίς λόγο λες και τον έσφαζαν και τα άλλα 15 με μια γυμνή ξαπλωμένη κατάχαμα να ανεμίζει πέπλα… Με δυο σελίδες μπουρδολογίας όλο κι όλο κι αντί μουσικής ένα τικ-τακ ρολογιού να σου τρυπά τον εγκέφαλο!
– Αχ βρε Βάσω μου κρίμα… τίποτα δε κατάλαβες από τους συμβολισμούς, γι αυτό αντιδράς τόσο επιθετικά!
– Ορίστε; Πώς είπατε… μαντάμ Κουλτουρίδου;
– Να, και η ειρωνεία είναι δείγμα ανεπάρκειας, Ό,τι δεν καταλαβαίνουμε, το ειρωνευόμαστε! Συνηθισμένη τακτική, σε κατανοώ…
– Κοίτα να δεις… μη ξεμαλλιαστούμε χριστουγεννιάτικα! Κράτα τις κατανοήσεις για πάρτη σου και απάντησε- ΑΝ μπορείς. Αν όχι, δε χρειάζεται να ζορίζεσαι…
– Παιδί μου όλο το κόνσεπτ παρέπεμπε στο σύγχρονο αδιέξοδο του αστού. Με την έλλειψη επικοινωνίας, την απελπισία , τη γύμνια της ψυχής και το τικ-τακ- αφελή μου Βάσω- είχε ολοκάθαρο συμβολισμό: την ωρολογιακή βόμβα που μετρά αντίστροφα για τον χρόνο της ατομικής έκρηξης! Απορώ γιατί δεν μπόρεσες να τα δεις…
– Γιατί φαίνεται έχω καταρράκτη… Και γιατί τις προάλλες είδα μια παράσταση με ΟΛΑ αυτά που περιγράφεις και ανατρίχιασα. Και χειροκροτούσα όρθια για 5 λεπτά. Μόνο που, ρε γαμώτο ! ΔΕΝ ήταν εναλλακτική, ούτε πρωτοπόρα, ούτε πειραματική. Ήταν ΑΛΗΘΙΝΗ και βάλε εσύ δίπλα όποια ταμπέλα γουστάρεις, αδιαφορώ!
– Χαίρω πολύ! Με τον συμβατικό τρόπο ξέρουν να το κάνουν όλοι! Σκοπός είναι να δώσεις κάτι έξω από τα συνηθισμένα, κάτι διαφορετικό, πρωτοποριακό…
– Σκοπός χρυσή μου είναι να ΑΓΓΙΞΕΙΣ με την τέχνη σου! Να μιλήσεις στο μυαλό και την καρδιά του άλλου, αυτό είναι μαγκιά! Χρησιμοποίησε όποια τρέλα ή πρωτοπορία θέλεις, αλλά ΚΑΝΤΟ και εγώ θα υποκλιθώ! Ποιος σου είπε ότι καταδικάζω το διαφορετικό όταν πετυχαίνει το στόχο του;
– Εξαρτάται πώς ορίζεις το διαφορετικό και πώς ορίζεις το στόχο…
– Τώρα τις κουμπάρες θα παίξουμε; Μιλάμε ή βήχουμε; Θέλεις ανάλυση για το τί εστί διαφορετικό από το κλασικό ή μήπως δεν άκουσες πριν το στόχο;
– Ωραία! Κι εγώ σε πληροφορώ ότι υπάρχουν θεατές που το μυαλό και το συναίσθημά τους διεγείρονται από κάτι προχωρημένο, πιο σύνθετο, έξω από τα γνωστά κλασικά καλούπια.
– Ε μα τότε ο στόχος πέτυχε κι εγώ μαζί τους! Δεν φαντάζομαι όμως να περιλαμβάνεις σ’ αυτά, την αηδία που μόλις είδαμε, έτσι; Γιατί αν μου πεις ότι σου «διέγειρε» οτιδήποτε, να πας να το κοιτάξεις τώρα που είναι αρχή!
– Εντάξει, δεν τρελάθηκα, ήταν όμως μια ενδιαφέρουσα εμπειρία που σίγουρα μου δημιούργησε σκέψεις και…
– Κοίτα… για να μη το κουράζουμε γιατί φουντώνω… ενδιαφέρουσα εμπειρία είναι ένα ταξίδι στο Μάτσου-Πίτσου, μάλιστα! Και οι μόνες σκέψεις που σου δημιουργεί η αταλαντοσύνη του κάθε πειραγμένου είναι από αυτοκτονικές έως δολοφονικές! Βλέπεις δεν είναι μόνο το χαμένο εισιτήριο είναι και τα λεφτά της συνεδρίας. Κατάλαβες;
– Ξέρεις τί κατάλαβα; Ότι η «αηδία» όπως τη λες , τελικά πέτυχε το στόχο της- σύμφωνα με τον ορισμό σου! Σου προκάλεσε ΚΑΙ σκέψεις ΚΑΙ συναισθήματα, αλλά αρνητικά. Εκτός αν η λίστα είναι επιλεκτική και περιλαμβάνει μόνο τα θετικά!
– Μ’ αυτή τη λογική δεν έχεις άδικο… αλλά πες μου: Υπάρχει λόγος να πληρώσω για να … τσαντιστώ; Δεν μου συμβαίνει ήδη κάθε τόσο στο τζάμπα; Τόοοοοση διαστροφή πιά; Ήμαρτον! Κοίτα να αναρρώσεις απ’ την όψιμη κουλτουρίαση και βιάσου να προλάβουμε το τελευταίο… Αν υποψιαστώ ότι θα πληρώσω ΚΑΙ ταξί για τους «πρωτοπόρους», κάποιος ΔΕΝ θα κάνει «καλά Χριστούγεννα»!
Δεν άκουσα την απάντηση, είχαν ήδη βγει στο δρόμο. Όμως μη δίνετε φίλοι μου σημασία στις «απειλές»… Τα Χριστούγεννα είναι εδώ και με λίγη… δημιουργική φαντασία μπορούν να είναι καλά! Και επιπλέον θεατρικά, με ή άνευ «πρωτοπορίας»!
Πολλές γιορτινές ευχές λοιπόν, μέχρι τις 30 του Δεκέμβρη….
Φωτογραφικό υλικό
