Συνομιλεί (και γράφει) η Σωφέρ Θεάτρου, Ζωή Ταυλαρίδου.
Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης, ως ο Ταλθύβιος της Εκάβης, παρουσιάζει με πολύ γλαφυρό τρόπο την προσωπικότητα που υποδύεται σε συνάρτηση τόσο με την Εκάβη όσο και με την κόρη της, την Πολυξένη. Στην ελληνική μυθολογία ο Ταλθύβιος είναι ένας από τους αγγελιαφόρους του Αγαμέμνονα κατά τον Τρωικό Πόλεμο. Ο Ταλθύβιος αναφέρεται σε αρκετά χωρία στην Ιλιάδα, όπου εμφανίζεται ως απεσταλμένος του Αγαμέμνονα μαζί με τον συνάδελφό του, Ευρυβάτη, για να πάρει τη Βρισηίδα από τον Αχιλλέα. Εμφανίζεται, επίσης, ως πρόσωπο στις Τρωάδες και την Εκάβη του Ευριπίδη. Επίσης αναφέρεται, αν και δε λαμβάνει μέρος, στον Ορέστη του Ευριπίδη. Ο Ταλθύβιος θεωρείται πως επέζησε από τον Τρωικό Πόλεμο και πέθανε στο Αίγιο της Αχαΐας. Αργότερα, ο Ταλθύβιος απαντάται να τιμάται ως ήρωας στη Σπάρτη.
Ο Ταλθύβιος της Εκάβης είναι το τραγικό εκείνο πρόσωπο που φέρνει στην κακόμοιρη μάνα, την Εκάβη, το «μαύρο μαντάτο» της θυσίας της κόρης της και της ζητά να σταθεί στα πόδια της και να την θάψει. Είναι ο αγγελιαφόρος που με πόνο αναγγέλλει το θάνατο της Πολυξένης, θρηνεί για το αδικοσφαγμένο κορίτσι και περιγράφει με ενάργεια και θαυμασμό το μέγεθος της θυσίας της και την ανωτερότητά της. Το μόνο πρόσωπο, του οποίου ο χαρακτήρας δεν παρουσιάζει προβλήματα ηθικής, είναι η Πολυξένη, η κόρη της Εκάβης, η οποία αναδεικνύεται ως πρότυπο ευγένειας, με ξεκάθαρα κίνητρα και με αξιοθαύμαστη συνέπεια ανάμεσα στα λόγια και στις πράξεις της. Καθοριστικός και δυναμικός είναι και ο ρόλος του Χορού των γυναικών, το ηθικό στήριγμα της βασίλισσας αλλά και η ουσιαστική της βοήθεια στις δύσκολες στιγμές. Πρόκειται για ένα έργο με στιβαρές ερμηνείες, άγρια ένστικτα και συγκρούσεις, μας επισημαίνει ο Ιωσήφ.
Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης μας δίνει πληροφορίες και για τον άνθρωπο πίσω από τον Ταλθύβιο. Μεγάλωσε στη Νάουσα και μυήθηκε στην τέχνη του θεάτρου από τον πατέρα του, ο οποίος είναι ερασιτέχνης ηθοποιός. Ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την τέχνη του θεάτρου στο Γυμνάσιο με το Όνειρο του Σκιάχτρου. Σπούδασε στο Κλασικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Καποδιστριακού της Αθήνας και στη Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ο ίδιος μάς περιγράφει αναλυτικά την πορεία του στη δραματική τέχνη αλλά και τα μελλοντικά του σχέδια. Θεωρεί το θέατρο ταυτόχρονα καλλιτεχνική και πολιτική πράξη, στόχος της οποίας είναι να εγείρει ερωτήματα και προβληματισμούς, να άγει την ψυχή, κι όχι απλά να προσφέρει μια πρόσκαιρη απόλαυση. Θεωρεί το ταλέντο αναντικατάστατο στοιχείο του ηθοποιού αλλά μη επαρκή συνθήκη για τη σφυρηλάτηση της θεατρικής προσωπικότητας. Δίχως σκληρή δουλειά, ο ηθοποιός δεν ολοκληρώνεται και χάνεται στην άβυσσο της σκηνής. Ο Ιωσήφ μας μιλάει για όσα αγαπάει με πολύ συναίσθημα κι ειλικρίνεια. Σας προσκαλούμε να τον γνωρίσετε καλύτερα.
Ευχαριστούμε θερμά τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη για τη συνέντευξη που παραχώρησε στη Σωφέρ καθώς και το Θέατρο Δάσους για την φιλοξενία.
Δείτε τη συνέντευξη:
Βιντεολήψη και μοντάζ: Τάσος Πέππας
Επίλογος: Το θέατρο δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ερήμην του ανθρώπου. Αλλά κι ο άνθρωπος δεν έχει την ευκαιρία να ολοκληρωθεί ως προσωπικότητα ερήμην του θεάτρου κι οποιασδήποτε άλλης καλλιτεχνικής ή πνευματικής δραστηριότητας. Οι άνθρωποι του πνεύματος επιχειρούν μέσω του δημιουργικού τους οίστρου να απορροφήσουν τον τυχόν πνευματικό και δημιουργικό μας αποχρωματισμό. Μας περιμένουν με την ενέργεια και την ψυχή τους, να μας προβληματίσουν, να μας συγκινήσουν, να ξυπνήσουν μέσα μας συναισθήματα και να μας οδηγήσουν στην κάθαρση. Γιατί η ψυχή του θεάτρου είναι ο άνθρωπος και μόνο ο άνθρωπος.
.
Δείτε & αυτά:
ΦΕΣΤΙΒΑΛ:
ΘΕΑΤΡΟ:
ΜΟΥΣΙΚΗ:
ΣΙΝΕΜΑ:
Φωτογραφικό υλικό
