Πρόκειται για μια χαρισματική ηθοποιός, σκηνοθέτιδα και δασκάλα με μεγάλη και σπουδαία καριέρα σε θέατρο, τηλεόραση και σινεμά, με εξαίρετες συνεργασίες δημιουργών και καλλιτεχνών, ενώ μια από τις μεγάλες της αρετές η φωνή και ο λόγος που εκφέρει, ο τρόπος ζωής και αξίζει να ειπωθεί μια πολύ ωραία φινετσάτη γυναίκα,
Με αφορμή τη παράσταση «Φθινοπωρινή Ιστορία» του Αλεξέι Αρμπούζωφ που θα παρουσιαστεί στο Μέγαρο Μουσικής για δυο παραστάσεις (24 και 25/01), με εξαντλημένα τα εισιτήρια, η αξιολάτρευτη Πέμη Ζούνη μιλά στον Γιάννη Τσιρόγλου για την Κουλτουρόσουπα.
-θα ήθελα να ξεκινήσουμε με αυτή τη θεσπέσια φωνή. Πιστεύατε ποτέ πως θα έχει ξεχωριστά τη μεγάλη αυτή καριέρα;
Όχι, δεν το ήξερα, δεν το πίστευα, το είδα σιγά σιγά, ευγνωμονώ αυτό το δώρο που μου δόθηκε… και η αλήθεια είναι πως μια εποχή η φωνή μου πληρωνόταν πιο ακριβά από την παρουσία μου…
-Μέχρι και ο απαιτητικός Θόδωρος Αγγελόπουλος εσάς επέλεξε για κάποιες από τις ταινίες του.
Μάλιστα μου πρότεινε να παίξω στην πρώτη του ταινία, αλλά λόγω εγκυμοσύνης δεν μπόρεσα καθώς τα γυρίσματα ήταν σε βουνά και χιόνια.. οπότε δεν μπόρεσα να το γευτώ, ωστόσο συνεργαστήκαμε στο «Μια αιωνιότητα και μια μέρα»…
-Σας γυρίζω ξανά πίσω, συγκεκριμένα στο μακρινό 2008, τότε που υποδυθήκατε την Μπλανς Ντυμπουά στο «Λεωφορείον ο Πόθος» σε σκηνοθεσία Αντώνη Καλογρίδη, στο ΚΘΒΕ με έναν άγνωστο τότε πανελλαδικά Βασίλη Μπισμπίκη. Μια παράσταση που πραγματικά καταγράφηκε στη μνήμη όσων τυχερών την είδαν μέχρι σήμερα, πιστέψτε με. Τι μνήμες έχετε από τη παράσταση και από τη Θεσσαλονίκη;
Είναι σα να ναι χθες, δεν το πιστεύω πως κοντεύουν 20 χρόνια. Παρότι ήμουνα τυχερή και έπαιξα σε πολύ σημαντικές παραστάσεις με πολύ ωραίους σκηνοθέτες και συμπρωταγωνιστές, το «Λεωφορείο» σημάδεψε και μένα.
Ήταν ένα σύνολο αισθήσεων, σκέψεων και συγκυρίας που έδωσε ένα αποτέλεσμα μοναδικό. Ήταν από τις πολύ ωραίες στιγμές του Καλογρίδη, ήταν εξαιρετικός ο θίασος, οι φωτισμοί, οι μουσικές, είμασταν σε μεγάλη έμπνευση όλοι μας.
-Βέβαια, αφορμή της κουβέντας μας η θεατρική παράσταση «Φθινοπωρινή Ιστορία» που ενώ παίζετε αυτό τον καιρό Αθήνα κάνετε μια στάση στο Μέγαρο Μουσικής και είναι μια παράσταση που αρέσει πολύ, παίζετε με γεμάτο θέατρο…
Είναι άλλη μια ευτυχισμένη στιγμή.
-Υπάρχει και μια καλή βάση, έχετε μια μαστόρισσα σκηνοθέτιδα την Βάνα Πεφάνη και τον πάντα ωραίο Σταύρο Ζαλμά. Με την πρώτη έχετε άλλη μια πρόσφατη επιτυχία, «Ο Αδελφός μου ο Αμαντέους», ενώ επανασυνδέεστε με τον δεύτερο.
Βρισκόμαστε ξανά με τον Σταύρο Ζαλμά και την Βάνα Πεφάνη, είχαμε ανεβάσει πέρσι το «Αδελφός μου ο Αμαντέους» που πήγε πάρα πολύ καλά, άρεσε πολύ στον κόσμο και βραβεύτηκε μάλιστα με το Βραβείο Κοινού στα 13α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2024
Είναι λοιπόν ένα πολύ όμορφο έργο του Αρμπούζωφ, που η ματιά της σκηνοθέτιδας μας το έκανε να σπαρταράει διαχρονικά και όχι μόνο για την ηλικία του «φθινοπώρου» αλλά για όλες τις ηλικίες. Ανακαλύπτοντας τους χυμούς του έργου και τους χαρακτήρες έφερε την ερωτική ιστορία στο σήμερα και αφορά τους πάντες. Πως; Με μια σκληρότητα, με ένα χιούμορ, με μια τρυφερότητα και κυρίως απρόβλεπτη, όπως είναι και η ματιά της μάνας. Είναι ένα παιχνίδι αφύλακτο από τους πρωταγωνιστές, επικίνδυνο μα και τρυφερό.
-Είναι ένα έργο εξαιρετικά αισιόδοξο με χαρακτήρες που δεν το βάζουν κάτω, δεν έχουν εγκαταλείψει την επιθυμία να βρουν την ευτυχία. Ένα μάθημα ζωής;
Χωρίς να μου αρέσουν τα μηνύματα, νομίζω ναι. Είναι μια συνωμοτική σκέψη που μοιραζόμαστε, ότι τελικά, τη διαδρομή της ζωής πρέπει να διανύσουμε με χάρη και χαρά και όχι με γκριζάδα.
Και οι δυο ήρωες έχουν περάσει πολλούς πόνους και έχουν ταλαιπωρηθεί. Ο ένας έχει επιλέξει να είναι περιχαρακωμένος στο θετικό μυαλό του και στα κουτάκια νομίζοντας πως όλα τα έχει τακτοποιήσει και η άλλη έχει αντιδράσει με το απρόβλεπτο και με το αλλοπρόσαλλο για πολλούς. Αυτοί οι δυο κόντρα χαρακτήρες θα συναντηθούν και θα γίνει χαμός…
-Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή και για ποιο λόγο την επιλέγετε;
Υπάρχουν πολλές σκηνές που μου αρέσουνε, αλλά θα ξεχώριζα εκείνη που με τον Ζαλμά είμαστε μισομεθυσμένοι και γελάμε χωρίς να μπορούμε να συγκρατηθούμε και συμβαίνουν διάφορες γελοιότητες… είναι η στιγμή που έχουν χαλαρώσει από το ποτό και τους βλέπουμε τσαλακωμένους, την αγαπώ πάρα πολύ.
-Όμορφος δεν είναι μόνο εξωτερικά ένας άνθρωπος αλλά και εσωτερικά. Τι θέση έχει η μεταβλητή της ομορφιάς στο συγκεκριμένο έργο;
Είναι μια μελέτη ακριβώς αυτό που είπατε. Δεν έχει να κάνει τυχαία η τοποθέτηση μιας σάρκας πάνω στα κόκκαλα, δηλαδή το σχήμα, η έκφραση του προσώπου και η εξωτερική ομορφιά, αλλά αυτό που κουβαλάς μέσα σου.
-Αν συμπυκνώνατε σε μια φράση το βασικό μήνυμα που στέλνει αυτό το έργο, ποια θα ήταν αυτή;
Όταν η ηρωίδα μου φωνάζει μέσα στη βροχή, «ελάτε να σπάσουμε την ομπρέλα».. Να αντισταθούμε, να μην παραδοθούμε στα γηρατειά, ουσιαστικά να μη παραδοθούμε από τη ζωή.
-Ιδανικά τι θα θέλατε να αποκομίσουν οι θεατές από τη παράσταση;
Αυτό που παίρνουνε είναι συγκίνηση και χαρά. Βγαίνουνε χαμογελαστοί, αυτό το χαμόγελο. θέλω να έχουνε.
-Στη μακρά και πλούσια σε δράση πορεία, ποιους σταθμούς, συνεργασίες ή πρόσωπα θα ξεχωρίζατε;
«Η μικρή μας πόλη» σε σκηνοθεσία του Μ. Βολονάκη. Μεγαλώνοντας όμως οι σταθμοί για μένα παιχτικά και ως βαθμός ωριμότητας, το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» σε σκηνοθεσία του Βαλτινού, η «’Η Μαργαρίτα Γκωτιέ ταξιδεύει απόψε” και το «Λεωφορείο ο Πόθος του Καλογρίδη.
«Η μικρή μας πόλη»
Αυτοί ήταν τεράστιοι σταθμοί χωρίς να υποβαθμίζω άλλες όπως η συνεργασία με τον Πήτερ Στούρουα στην Επίδαυρο από το θίασο Καρέζη – Καζάκου με την «Ηλέκτρα»…. και πολλά άλλα.
-Σε μια συνεργασία, ποια στοιχεία σας γοητεύουν ιδιαίτερα και τα αναζητάτε και ποια σας απωθούν και δυσκολεύουν το έργο σας;
Το να αγαπά ο σκηνοθέτης ή ο συμπρωταγωνιστής το θέατρο και να μην είναι το εγώ του πιο πάνω από αυτό, αν συμβαίνει αυτό, κακοφορμίζει τις σχέσεις μας. Επιπλέον η συγγένεια της σκέψης και της αισθητικής χωρίς απαραιτήτως να έχουμε την ίδια.
.jpg)
-Κάνοντας έναν απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας σας, πόση δικαίωση νιώθετε για τους στόχους σας;
Δεδομένου δεν είχα ποτέ στόχους, όρμησε η τύχη με το που έβγαλα τη σχολή και με αιφνιδίασε … και δεν προλάβαινα καν να ονειρευτώ κάτι, υπήρξα πάρα πολύ τυχερή. Επίσης ήμουνα τελείως ανίκανη να κάνω κάποια στρατηγική και να βάλω στόχους, απλώς αγαπούσα κάποια στιγμή να παίξω κάποιους ρόλους, μου ερχόντουσαν άλλα σπουδαία. Νομίζω ξεπέρασαν οι ίδιοι στόχοι αυτά που θα μπορούσαν να ονειρευτώ.
-Και πώς θα ορίζατε και πόσο σας επηρεάζουν οι όροι «επιτυχία», «αποτυχία» και «κριτική»;
Αυτά είναι κάποια «εργαλεία» που πρέπει να τα δουλέψεις γιατί εμπλέκεται πάρα πολύ ο εγωισμός και επειδή δεν μ αρέσει, είχα το νου μου όταν τσατιζόμουνα, αυτοαναλυόμουνα. Ήθελα να γίνω καλύτερος άνθρωπος.
Στις κριτικές προσπαθούσα να βρω τι με βοηθάει.
Όσο αφορά την επιτυχία ήμουν ξεκάθαρη. Πέρα από την εισπρακτική, δηλαδή το να γεμίζει το θέατρο, που σου έδινε μεγάλη ικανοποίηση, είναι να σου πούνε ένας μπράβο; Το ήθελα μόνο από ανθρώπους που παραδεχόμουνα, ή από ένα δύσκολο θεατής που βρίσκετε στην αίθουσα. Βέβαια όλα αυτά είναι ακόμη υπό μελέτη καθώς σε διαμορφώνουν.
.jpg)
-Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίσατε κατά τη διάρκεια των χρόνων στο θέατρο;
Το να μπορώ να συνυπάρχω με τους ανθρώπους χωρίς συγκρούσεις και να αναμετριέμαι με τους ρόλους τίμια. Χωρίς δηθενιές και ψευτιές.
– Τι θα συμβουλεύατε σε νέα παιδιά που επιθυμούν να γίνουν ηθοποιοί; Είναι ένα επάγγελμα που μπορεί να τους προσφέρει ηθική ικανοποίηση αλλά και ικανοποιητικές οικονομικές απολαβές;
Να διαλέξουν αυτό που θέλουν πραγματικά, να το ενεργοποιήσουν και να το υπηρετήσουνε γιατί ο άλλος δρόμος θα είναι πολύ δύσκολος.
-Έχουν αντοχές τα σημερινά παιδιά να οδηγηθούν σε δύσκολα μονοπάτια;
Οι σημερινές γενιές είναι λίγο του γρήγορου αποτελέσματος, ωστόσο, μόνο όσοι είναι ψωνισμένοι με την καλή έννοια με την Τέχνη θα αντέξουν την «λάντζα»… και το θέατρο έχει πολλή λάντζα!
-Από τα σύγχρονα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο θεατρικός χώρος, ποια θεωρείτε μείζονα;
Η έλλειψη περισσότερων σοβαρών παραγωγών, σε μια χούφτα μετριούνται σήμερα.
– Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η επίτευξη της αρμονίας ανάμεσα σε δουλειά και προσωπική ευτυχία;
Είναι δύσκολη, πολλή περισσότερο όταν μεγάλωνα την κόρη μου. Αυτό ήταν μια μεγάλη μάχη μέσα μου όταν έχεις παιδί και οικογένεια. Πως το πάλεψα; Σύμφωνα με τις δικές μου προτεραιότητες. Αν και δεν νομίζω να αδίκησα ένα από τα δυο, σαφώς στέρησα στιγμές, προσπάθησα να κρατήσω μια ισορροπία.
– Υπάρχουν όνειρα και σχέδια που δεν έχουν υλοποιηθεί και τα δρομολογείτε για το μέλλον;
Βέβαια, υπάρχουν ρόλοι που θα θελα να παίξω, ταξίδια που δεν πρόλαβα να κάνω… δεν παραιτούμαστε ποτέ…
-Και έτσι πρέπει να μην παραιτούμαστε ποτέ, ευχαριστώ θερμά κα Ζούνη για τη συνομιλία.
ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
«Φθινοπωρινή ιστορία» του Αλεξέι Αρμπούζωφ.
Πρεμιέρα: Παρασκευή 24 Ιανουαρίου, 20:30
Ο Ροντιόν και η Λύντια θα μπουν μαζί στο μαγικό κόσμο του τσίρκου; Θα χορέψουν κλακέτες στη βροχή; Θα σπάσουν επιτέλους αυτή την ηλίθια ομπρέλα ή θα αποφασίσουν να πετάξουν μαζί της;
Σκηνοθεσία: Βάνα Πεφάνη. Ερμηνεύουν: Πέμη Ζούνη & Σταύρος Ζαλμάς.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή 24 και Σάββατο 25 Ιανουαρίου στις 20:30.
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
