Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου.
Πλάτη. Παντού μια πλάτη, γυρισμένη με αφέλεια. Και κατάνυξη. Ησυχία. Άδειο το δωμάτιο, μια φωλιά γεμάτη αναμνήσεις. Το δωμάτιό μου με αγκαλιάζει. Προσπαθεί να με κάνει να εκθέσω το πρόσωπό μου. Η ελάχιστη ρυτίδα του είναι κι ένα τεράστιο δείγμα ζωής, υπομονής, σχέσης. Ο Άλλος μου κι Εγώ κινηθήκαμε μαζί, χέρι χέρι, σε όλες τις χιλιομετρημένες ρυτίδες μου. Και αγκαλιάσαμε την πλάτη.
Θυμάμαι… Ένας καθρέπτης τα όνειρά μου. Κοιτάζομαι σε αυτόν κι αλλάζω καπέλα. Χτενίζομαι και μετρώ τα κουκιά της ζωής που ζήσαμε. Παντρεμένοι… Μια τρέλα ήταν, κι όπως το πάρει κανείς. Και μοναξιά. Σε ένα άδειο δωμάτιο πλέον μονολογώ. Κι αυτό λίγη σχέση έχει με την τύχη. Μάταιο να μονολογώ -ίσως. Δικαιολογείται ίσως. Εγκαταλελειμμένη στην τόση μοναξιά μου, βρίσκω παρέα τον εαυτό μου. Και συνεχίζω ακάθεκτη να χτενίζομαι. Μαζεύω τα μαλλιά μου, κάτι προσπαθώ να τα κάνω, αλλά δεν ξέρω τι. Θέλω και δε θέλω. Τα αφήνω ελεύθερα και τα μαζεύω πάλι. “Δε βαριέσαι, όλοι στα μαλλιά τους ξεσπάνε”, λέω. Θα ήθελα ωστόσο να μάθω ποια είμαι.
Ο Άλλος είναι χρόνια τώρα σε ένα Αλλού. Απών. Δεν καθρεπτίζεται σε κανέναν καθρέπτη. Δε χτενίζεται αναποφάσιστα. Δε στολίζεται και δε μετρά καμιά ρυτίδα. Σταθερός και στιβαρός, κουβαλητής ακέραιος του σπιτιού, πάροχος ασφάλειας και σιγουριάς, γεμάτος με μιαν αίσθηση οικογενειακής θαλπωρής και γαλήνης, μονίμως απουσιάζει. Υπάρχει κυρίως σαν πρόσωπο μιας κούκλας, η οποία παρεπιπτόντως παρατηρεί εξονυχιστικά τον κάθε τοίχο της φωλιάς μου. Βάζω το πρόσωπό μου μπροστά και του χαμογελώ, άλλοτε με μια γλυκιά συμπάθεια των τόσων χρόνων που περάσαμε μαζί, άλλοτε με ένα θυμωμένο μειδίαμα ενός “Γιατί σ’ εμένα;”. Έτσι έχω μάθει να αντιμετωπίζω τον σημαντικό μου εαυτό, τοποθετημένο απλά επάνω στη μάσκα του αγαπημένου μου Άλλου. Κι όμως, ούτε τα κορδόνια των παπουτσιών του δεν αισθάνομαι άξια να δέσω. Τι να ρωτήσω, πού να σταθώ; Όρθια περιφέρομαι στον δικό μου χώρο αναπνοής. Αναρωτιέμαι, φαντασιώνομαι, υποθέτω και διαρκώς κοιτάζομαι σε αυτόν τον καθρέπτη. Στο γυαλί αυτό έχω εναποθέσει όλα τα δάκρυα μιας ζωής που έχει ήδη κάνει τον κύκλο της. Το γυαλί αυτό μοιάζει με ένα πέρασμα.
/
Κάποτε, δεν είχα το θέλω να κρατήσω κανενός το χέρι. Ο κύριος και η κυρία Τάδε μου ήταν παντελώς αδιάφοροι. Περπατούσαν καμαρωτά στο πλήθος σφίγγοντας τα χέρια τους σε αγκαζέ πλάνο και χαμογελούσαν δεξιά κι αριστερά. Μου θύμιζαν το τσίρκο όπου πήγαινα μικρή. Με έναν παρόμοιο τρόπο, αβρότητας περισσής κι ευγένειας, οι τσιρκο-άνθρωποι χαιρετούσαν στο τέλος της παράστασης τους θεατές. Αυτό ακριβώς το μειδίαμα της συμπάθειας -για τα χρήματα που δώσαμε απολαμβάνοντας την παράσταση- ήταν ίδιο με το χαμόγελο των παντρεμένων, όταν κυκλοφορούσαν σε μέρη προορισμένα για παντρεμένους, γεμάτο αγκαζέ, περήφανα βλέμματα και… βέρες.
Είχα στο μυαλό μου διαρκώς να μη μου φύγει η μάσκα -τότε. Την έβγαζα κάθε βράδυ μπροστά στον καθρέπτη μου και χτενιζόμουν. Έβλεπα τον εαυτό μου, όπως ακριβώς είναι, μέσα σε ένα αντικείμενο, που εάν διαρραγεί, θα είναι μεγάλος μπελάς. “Πώς γίνεται το υποκείμενο να καθρεπτίζεται στο αντικείμενο”, αναρωτιέμαι ακόμη. Οι βέρες λοιπόν… Τις έβλεπα παντού να λάμπουν υπερήφανα, αποδίδοντας μιαν ξεχωριστή ταυτότητα στα πρόσωπα των δαχτύλων του δεξιού χεριού. Ο κύριος και η κυρία Τάδε αποκτούσαν κι αυτοί επιτέλους μιαν άλλη, ανώτερη φυσικά, ταυτότητα. Οι βέρες πρόσθεταν φως σε όλες τις εκδηλώσεις και σε όλους τους χώρους συνάθροισης. Τα άδεια από βέρες δάχτυλα έστεκαν αποσβολωμένα με τη θλίψη των γιορτών που δεν είχαν τη δυνατότητα να βιώσουν.
Βέρες χρυσές, μεγάλες και μικρές, κυνηγούν ακόμη και σήμερα τις αναμνήσεις μου και τα όνειρά μου, εντός κι εκτός του καθρέπτη μου. Ακόμη ταξιδεύω με εκείνες τις βέρες, ατενίζοντας καθημερινά το πρόσωπό μου στο αντικείμενο, που προσπαθεί απεγνωσμένα να ανακλά την αλήθεια μου. Βρίσκω κι εγώ μιαν ανακούφιση -άλλωστε. Ωστόσο, συνειδητοποιώ, παρόλη τη μοναξιά του έγγαμού μου βίου, πως είναι πολύ παρήγορο τελικά να νιώθεις δίπλα σου τη μυρωδιά ενός Άλλου, πάνω στον ώμο του οποίου να μπορείς να γείρεις, έστω και με τη συντροφιά του φεγγαριού… και λίγο πριν “κλείσεις τα μάτια σου”. Απλά χρειάζεται να πετάξεις τη μάσκα.
/
Στην παράσταση “Συνομιλίες Γυναικών. Woolfvs Joyce”, μια επιλογή κειμένων από τον Νίκο Βουδούρη και την Αναστασία Θεοφανίδου και σε σκηνοθεσία του Νίκου Βουδούρη από την ομάδα “Σχήμα εκτός Άξονα” στη Σοφίτα του Μπενσουσάν Χαν, “ανταμώνουν” ηρωίδες έργων της Βιρτζίνια Γουλφ και του Τζέιμς Τζόυς, με κείμενα της Ντόρις Λέσινγκ και της Εστέρ Βιλάρ. Οι ηρωίδες αυτές αποφασίζουν να επισκεφτούν τη σοφίτα του Μπενσουσάν Χαν μέσα από έναν καθρέπτη, ένα μαύρο καπέλο και το ομοίωμα ενός άνδρα. Οι ηρωίδες έρχονται στο σήμερα, για να μοιραστούν τη μοναξιά τους μαζί μας.
.
Η κ. Αναστασία Θεοφανίδου με ιδιαίτερη θεατρική άνεση κι έναν ξεχωριστό αυθορμητισμό μάς μεταγγίζει αυτή ακριβώς τη μοναξιά. Αφουγκράζεται τους ήχους της σοφίτας, το ελάχιστο τρίξιμό της. Παρατηρεί τις γραμμές του προσώπου της σε έναν μεγάλο καθρέπτη. Γίνεται το υποκείμενο μέσα στο αντικείμενο, κι ας τα θέλει χωριστά το συντακτικό. Εδώ υποκείμενο και αντικείμενο ταυτίζονται και συγχρονίζονται με τις αναπνοές των θεατών.
.
Πρόκειται για την παντρεμένη γυναίκα που αναρωτιέται εάν “έκανε καλά”. Θυμάται τις βέρες γύρω της ως σημειολογικό κατάλοιπο μιας κοινωνίας “οικογενειακής” με τη στενή έννοια του όρου. Της κάνει εντύπωση η λάμψη τόσων κοσμημάτων αναμεμειγμένων με το σφιχτό αγκαζέ των δήθεν συνοδοιπόρων της ζωής της. Μόνη νιώθει, έρημη. Χωρίς τον σύζυγο και τα παιδιά της, περιφέρεται μέσα στον χώρο, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της ότι αυτό της αναλογεί και της αξίζει. Είναι μεγάλο το τίμημα της μοναχικής ζωής, αλλά είναι ωραίο να έχεις κάποιον να γείρεις τα βράδια.
Φωτογραφίες: Elise Ntoremi Photography
.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Παρασκευή 1/2 και Σάββατο 2/2 στις 21:15 και Κυριακή 3/2 διπλή παράσταση στις 19:00 και 21:15
Κρατήσεις θέσεων-πληροφορίες: 2310-823444 (απαραίτητη η κράτηση λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων)
Μουσική Πρόταση:Παράταση:
Placebo – The Bitter End
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα ΕΔΩ
-Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιαζουμε ΕΔΩ
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία – ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
