Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.
Μοιάζει η ζωή μου να χωράει ολόκληρη σε ένα δωμάτιο ένα επί ένα με τοίχους πλαστικούς, άφθαρτους, ακέραιους.Ο καθένας μπορεί να δει μέσα μου. Όλοι κάθονται τριγύρω και με κοιτάνε διερευνητικά. Δυστυχώς, δεν μπορώ να δω κι εγώ με τη σειρά μου έξω. Εγκλωβισμένη στην αλήθεια μου, θωπεύω -άλλοτε με ευλάβεια άλλοτε με διστακτικότητα- τα τείχη που έχω χτίσει. Αναρωτιέμαι αν αυτά ήταν η επιλογή μου εξαρχής. Αλλά και πάλι… και οι ζωές των άλλων γεμάτες τείχη είναι, απολογούμαι στο αγύριστο κεφάλι μου. Σκληρή η πέτσα τους, πλαστική, άφθαρτη, ακέραιη. Παρακολουθούνται, αλλά δεν βλέπουν. Ά-τιμη αλήθεια.
Επιλέγω αυτό το δωμάτιο ένα επί ένα, για να χτίσω σχέσεις. Το διακοσμώ με βάζα και λουλούδια, να νιώθω όμορφα. Τα λουλούδια και τα βάζα μού δείχνουν δειλά πού μπορώ να τοποθετήσω την ψυχή μου. Στου συζύγου μου τα τρεμάμενα χέρια, θαρρώ. Πόσο αφηρημένος είναι ωστόσο. Πόσο αφημένος στο μυαλό του, πόσο ανήμπορος φαντάζει στα μάτια μου. Να ζήσει μαζί μου δεν μπορεί. Με φιλάει διαρκώς… στο μέτωπο. Προσπαθώ να δω το σώμα μου και την ψυχή μου μέσα σε αυτόν. Προσπαθώ να με δω στα μάτια του. Γελάμε. Αλλά κάνει τόση ψύχρα στο δωμάτιο αυτό. Με γκρεμίζει κάθε μέρα και πιο πολύ. Έχω την αίσθηση πως ζω μέσα σε καθρέπτη.
Μια τυχαία συνέντευξη θα καταρρακώσει την ψυχή μου. Μια τυχαία εξομολόγηση θα με σκοτώσει, θα με αποτελειώσει. Ποιος φαντάζεται την απιστία… ποιος μπορεί να αποδεχτεί το παρανάλωμα μιας ψυχής και τη διάλυση των δύο… Η ένωση των συζύγων σε σάρκα μία αποδεικνύεται μαύρη τρύπα που καταπίνει οτιδήποτε ζωντανό. Κινούμαι στο δωμάτιο εφιαλτικά αργά, παραπατάω, προσπαθώ να σταθώ, δεν ξέρω να κρατηθώ από πουθενά. Ο άνδρας μου προσπαθεί να δικαιολογήσει την ερωτική του έλξη και πράξη για μια γίδα που δεν βελάζει, τα πρόβατα βελάζουν, οι γίδες καγχάζουν (;). Γελάω κλαίγοντας. Να και κάτι που μαθαίνω, την ώρα που εκσφενδονίζω με τρομοκρατημένη λύσσα τα βάζα και τα λουλούδια σε αυτό το ένα επί ένα δωμάτιο με την αισθητική του λουλουδιού. Τόσο ρομάντζο ειλικρινά δεν το αντέχω. Οι μάσκες έχουν ήδη πέσει. Ο άνδρας μου καγχάζει στο πάτωμα.
Τα βάζα εκρήγνυνται το ένα μετά το άλλο σε όλα τα τείχη που έχουμε εξ απαλών ονύχων κατασκευάσει, σαν αρχιτέκτονες της ζωής που μοιραία δεν είμαστε. Κι ούτε θα γίνουμε, εφόσον ερωτευόμαστε “γίδες”. Κι ας παρακολουθούμε ομάδες αυτογνωσίας για τις “κτηνοβασίες” μας. Πώς γίνεται να ερωτευόμαστε κτήνη κι όχι Ανθρώπους; Πόσο μάς έχει απογοητεύσει το είδος μας; Πότε απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλον τόσο πολύ, που ακρωτηριάζουμε την ψυχή μας συνευρισκόμενοι ερωτικά με υποκείμενα, αντικείμενα, συνήθειες, τους εαυτούς μας τους ίδιους; Τίποτε δεν μπορούμε να μοιράσουμε πια. Ούτε ένα κομμάτι ψωμί στον άνθρωπο του δρόμου. Θρηνώ καθισμένη στο πάτωμα αγγίζοντας τα κομμάτια των βάζων.
Θέλετε να δώσουμε ένα τέλος στην ιστορία; Τελειώνει η γίδα. Κι ίσως κάτι άλλο να αρχίσει, ίσως όχι. Γιατί η Σύλβια ένα αθώο ζώο ήταν, ένα σύμπτωμα εξακολουθεί να είναι, κάτι που μας βοηθά ίσως να δούμε την πείνα μας από την αρχή. Μας βοηθά να θέσουμε κατ΄επιλογήν τις σχέσεις μας σε άλλη βάση, να γλιτώσουμε τις ψυχές μας από τα πλαστικά δωμάτια και τα βάζα με τα λουλούδια. Και φυσικά να αφήσουμε τις γίδες στην ησυχία τους.
Η παράσταση – αριστούργημα του Έντουαρντ Άλμπι «Η Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια;» («Τhe Goator Whois Sylvia?»), ένα από τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, σε μετάφραση – σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη στο Θέατρο Αμαλία, αγγίζει με θάρρος την κενότητα και ματαιοδοξία των ανθρώπινων σχέσεων εντός του έγγαμου βίου και τις εκθέτει στα μάτια των θεατών με έναν αριστοτεχνικά δεμένο κωμικοτραγικό τρόπο. Πρόκειται για σχέσεις επιδερμικές, τυπικές, σχέσεις του φαίνεσθαι. Από τις σχέσεις αυτές λείπει η σύγκρουση, η επαφή με τον εαυτό, η εμβάθυνση στα τραύματα και τις εσώτερες ανάγκες, η αυτοκριτική, το μοίρασμα, η επαφή.
Τα κενά αυτά αποκρυσταλλώνονται στις σαρκικές σχέσεις και την απόλαυση αποκλειστικά των υλικών αναγκών. Το να ερωτευθεί κανείς μια γίδα μέσα στο πλαίσιο μιας ήδη υπάρχουσας σχέσης που αξιώνει την ολοκληρωτική αγάπη δεν σχετίζεται απλώς με μιαν ανωμαλία των σεξουαλικών του ορέξεων, αλλά με την αδυναμία της επαφής του με αυτό που συνθέτει την ύπαρξή του και της ουσιαστικής επικοινωνίας με τον οποιοδήποτε άλλον. Σχέση σημαίνει επαφή κι επικοινωνία. Διαφορετικά, η σχέση αυτή μια απλή σπατάλη είναι.
Μουσική Πρόταση:
Zack Hemsey – “The Way (Instrumental)”
.
Δείτε & αυτά:
/
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα ΕΔΩ
-Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιαζουμε ΕΔΩ
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία – ΕΔΩ
.
–Θέατρο Δάσους & Θέατρο Γης 2019: πρόγραμμα εκδηλώσεων ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
