«Μα, ποια πάπια;». Για το Πείραμα του Edward Albert. Από τη θεατρική στήλη «Σωφέρ» της Ζωής Ταυλαρίδου.
Μια πάπια με παπιά δένει τη γλώσσα σου και αδυνατείς να μιλήσεις, να πεις κι εσύ “τα δικά σου”. Όχημα της σκέψης σου γίνεται ένα τηλέφωνο, ένα πακέτο κι ένα μεγάφωνο, λες κι επαρκούν. Κάθεσαι σε μια καρέκλα και μονολογείς. Αναρωτιέσαι για τη ζωή που έζησες, αν ήταν η σωστή. Μιλάς στο παρελθόν που έζησες και σε αυτό που δεν έζησες, χορεύεις μαζί του, τρέχεις να κρυφτείς από αυτό και συγχρόνως να το συναντήσεις. Τα παπάκια βγαίνουν χαρούμενα από τη λίμνη και σε κυνηγούν, επιθυμώντας ένα ωραίο παιχνίδι μαζί σου. Δεν καταλαβαίνεις πώς και πότε αυτά τα παπάκια, τα τόσο γλυκά κι αθώα, μετατράπηκαν σε Ερινύες που σε καταδιώκουν για τα σφάλματά σου, τις αδυναμίες σου, τα απωθημένα σου, για όσα διέπραξες ενάντια στο παιδί σου, τον/την σύντροφό σου, στον εαυτό σου. Η ζωή σου ολόκληρη έμπαινε αλαφιασμένη σε μικρά μικρά κουτάκια, χάρτινα και γκρι. Όλα τα ταξινομούσες, τα τοποθετούσες, τα ταίριαζες με τις γραβάτες και τις κάλτσες που φορούσες, τις τρύπιες και τις φθαρμένες. Κι εσύ, ο Άνθρωπος για όλες τις δουλειές κατ΄ευφημισμόν, αφού τακτοποιούσες με σπουδή τα κουτάκια σου, τα χάρτινα και γκρι, στα ντουλάπια της αποθήκης σου στο υπόγειο, επέμενες να μοντάρεις τις κάλτσες και να ράβεις τις γραβάτες σου, για να μην αλλοιωθεί κανένα κριτήριο ζωής κι αρχίσεις και τραγουδάς παιδικά τραγουδάκια αμέριμνος στην πλατεία μετά τα μεσάνυχτα.
“Κρατάω μια «βόμβα» στα χέρια μου… / δεν επιθυμώ να εκραγεί… / γιατί αν εκραγεί… / θα ανοίξουν στόματα… / και τότε…”
Τρελός ήσουν ούτως ή άλλως! Τι νόμισες; Στην προσπάθειά σου να οριοθετήσεις και να βάλεις σε μιαν τάξη τη ζωή σου, την έχασες. Η εγχείριση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε, Άνθρωπε. Η ζωή σου μπήκε σε κωματώδη κατάσταση, σε καταστολή, σε συντήρηση, στον ίδιο γκρι χρωματισμό, σε μια μεγάλη κάσα. Άλλοι σου προσφέρουν τις αλήθειες-δέματα, κι άλλοι σου συμμαζεύουν τον προσωπικό σου χώρο, για να σαρώσουν τα πάντα γύρω σου. Χορεύουν μαζί σου, ενώ κάθεσαι στην καρέκλα, στάσιμος και αξιοπρεπής. Κρατιέσαι στη ζωή από μια τούρτα γενεθλίων που θα φας εν τέλει μόνος σου, υπενθυμίζοντας στον εαυτό σου ότι το τικ τακ του ρολογιού πάνω από το κεφάλι σου δεν είναι καθόλου ενοχλητικό, ούτε καν αγχώδες, ούτε καν ανυπόμονο της αλλαγής σου. Κι αυτή η αλλαγή πλησιάζει σιγά σιγά, μετρώντας τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα του όρθιου ύπνου σου, σημαδεύοντάς σε με τον κρότο, τον αναπόδραστο και τον θλιβερό, ενός όπλου. Τώρα είσαι επιτέλους γυμνός από φόβους, ενοχές, ανασφάλειες και το αίσθημα του ανικανοποίητου, με τα οποία καταδίκαζες εσένα και τους δορυφόρους της ύπαρξής σου τόσα χρόνια. Τώρα κατάλαβες ότι δε χωράς πουθενά;
“Αυτό που με πονάει, είναι ότι ο ήλιος δε λάμπει./ Εγώ, βλέπω ένα πένθος, που μοιάζει με το μοναχικό αρουραίο που τριγυρνάει στους υπονόμους της πόλης./Μια λάβα με καταπλακώνει. / Δε φανταζόμουν ότι είναι έτσι η ζωή”.
Η παράσταση ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ του EDWARD ALBERT σε σκηνοθεσία Χριστίνας Μαγκάκη στο Θέατρο Φλέμινγκ προβάλλει με καυστικό και υπερρεαλιστικό τρόπο εκείνα τα κουτιά, μεγάλα και μικρά, τα χάρτινα και γκρι, όπου η ζωή κατατάσσεται και ταξινομείται, δίχως αυτή να διαθέτει τη βούληση να χωρέσει σε αυτά. Τρεις Άνθρωποι δραματοποιούν επί σκηνής με τη βοήθεια λιτών σκηνικών μέσων, μιας καρέκλας εφαπτόμενης με έναν τοίχο στο περιθώριο της σκηνής, ενός μεγάλου μυστηριώδους κουτιού που κάνει μέσω κούριερ την εμφάνισή του, μίας τούρτας γενεθλίων περιφερόμενης εδώ κι εκεί, μιας σφουγγαρίστρας με τη φιλοδοξία της εξαφάνισης όλης της βρώμας, ενός ημιδιάφανου διαχωριστικού πλαισίου που κρύβει τη γύμνια των ενοχών, ενός λευκού ρολογιού που θυμίζει την έλευση της ώρας-μηδέν και του όπλου της κάθαρσης, τον αγώνα του Ανθρώπου να αποδεχτεί το παρελθόν του ως βάση για το παρόν του και τη ζωή που πρόκειται να ζήσει. Όσο πιο ευρεία κι αυθεντική η αποδοχή, τόσο πιο καθαρό κι ελεύθερο για συγγνώμη διαγράφεται το παρόν του, τόσο πιο ελπιδοφόρο κι ελεύθερο ενοχών προμηνύεται το μέλλον του. Το παρελθόν του εμφανίζεται ενώπιόν του άλλοτε γυμνό και προκλητικό, άλλοτε φορώντας ρούχα καθαρίστριας ή αστυνομικού. Χορεύει μαζί του. Του επιτίθεται λεκτικά. Τον σαγηνεύει και τον προκαλεί. Τον αναστατώνει με το θάρρος και με το θράσος του. Τρέχει μαζί του αλλά από μια αντίθετη κατεύθυνση. Παρελθόν και παρόν έρχονται διαρκώς αντιμέτωπα και επιχειρούν να απεμπλακούν μέσω μιας συγχώρεσης. Η συγχώρεση ωστόσο δεν έρχεται ποτέ. Παρελθόν και παρόν δεν εφάπτονται ποτέ πραγματικά. Οι Ερινύες-παπάκια οπλίζουν με μια διεστραμμένη αθωότητα το όπλο της φυγής από το βάσανο μιας ζωής που δυστυχώς βιώθηκε ελάχιστα στην ουσία της. Το παρελθόν με όλη τη σκληράδα του, τα λάθη του και τις αδυναμίες του εξοβελίζει το μέλλον εκμηδενίζοντας το παρόν. Ο Άνθρωπος του ρολογιού προσπαθεί εναγωνίως να σβήσει τα κεράκια της τούρτας του. Με το όπλο στα χέρια το μόνο που καταφέρνει είναι να κατευθύνει τα παπάκια πάλι πίσω στην αφετηρία τους πλήρως ικανοποιημένα από το αποτέλεσμα της εκκίνησής τους. Το παρελθόν αποδεικνύεται νικητής με το δάχτυλο πίσω ένα σαρδόνιο χαμόγελο.
,
Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ
Αντί Επιλόγου: Σας παραθέτω: α) το τηλεοπτικό σποτ της παράστασης το Πείραμα του Edward Albert σε σκηνοθεσία Χριστίνας Μαγκάκη στο Θέατρο Φλέμινγκ, β) τα ποιήματα Οι Μοιραίοι και Τύψες του Κώστα Βάρναλη, και γ) το τραγούδι Δε χωράς πουθενά των Τρυπών.
.
Κι όπως πάντα, περιμένω με αγωνία τις σκέψεις και τα σχόλιά σας.
.
Α) TΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΟΥ EDWARD ALBERT. ΘΕΑΤΡΟ ΦΛΕΜΙΝΓΚ.
.
Β) ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ. ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ.
Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα)
όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.
Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!
Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!
Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Μάζη
κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.
— Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
— Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
— Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
— Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιός φταίει; ποιός φταίει; Κανένα στόμα
δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα.
Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Τύψες. Κώστας Βάρναλης.
— Τρεχούμενα νερά και δέντρα αιώνια,
λουλούδια, μυρωδιές, κοτσύφια, αηδόνια!
Πίκρες, καημούς και πάθη ξεφορτώσου,
μείνε μονάχος με τον εαυτό σου!
— Ήρθα στον κήπο να καθίσω, λίγο
τον τύραννο εαυτό μου να ξεφύγω.
Με κυνηγάει αλύπητα, και μ’ ένα
τρυπάνι μού χτυπάει τα σπλάχνα εμένα.
Πού ’σαι, Κόλαση ανύπαρχτη, να ’ρθω
να πέσω στη φωτιά σου να σωθώ!
28‒11‒1973
Γ) Δε χωράς πουθενά. Τρύπες.
Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Τρύπες
Αν δε χωράς μέσα σε μια άθλια πατρίδα
Αν δε σου φτάνει μια ελπίδα τυφλή
Αν δε χώρας μέσα σε μια ονειροπαγίδα
Αν δε χώρας σε μια αγκαλιά φυλακή
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
δε χώρας πουθενά δε χώρας πουθενά
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
δε χώρας πουθενά πουθενά πουθενά
Αν δε χώρας μέσα σ’ εν’ άνοστο αστείο
Αν δε σου φτάνει μια σκληρή προσευχή
Αν δε χώρας μέσα σ’ ένα ψυχοπορνείο
Αν δε χώρας σ’ ένα σπασμένο κορμί.
==================================================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
==================================================================================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================================================================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==================================================================================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων.
Φωτογραφικό υλικό
