Λ. ΚΟΝΙΟΡΔΟΥ στο ΥΠΠΟ… ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ να ευχηθείς; Από τον «ΠΑΛΜΟ ΤΩΝ ΦΟΥΑΓΙΕ» της Π. Στασινοπούλου.
Αν για τα πολιτικο-καλλιτεχνικά πηγαδάκια η είδηση «κυοφορούνταν» και έμοιαζε αναμενόμενη, για όλους εμάς η έκπληξη ήταν μεγάλη και η είδηση καθόλου- μα καθόλου αναμενόμενη. Διότι ανάμεσα στην έτσι κι αλλιώς γνωστή πολιτική ταυτότητα της ηθοποιού με τη δημόσια στήριξη στην παρούσα κυβέρνηση, μέχρι την υπουργοποίησή της, ο δρόμος είναι πολύ μακρύς, δαιδαλώδης και δύσκολα «ερμηνεύσιμος» εν προκειμένω. Καθότι τα αγκάθια του, δεν σχετίζονται τόσο με τις αναπόφευκτες δυσκολίες διαχείρισης ενός υπουργείου, όσο με σειρά τραγικών πολιτικών λαθών (πόσο πιο κομψά να το πεις!) της εν λόγω διακυβέρνησης. Που παραπέμπουν σε επικίνδυνο ερασιτεχνισμό και είναι απορίας άξιο που μια σοβαρή επαγγελματίας ηθοποιός με περγαμηνές, επιλέγει συνειδητά να μετέχει σε ερασιτεχνικό… θίασο χαμηλοτάτου επιπέδου! Να αφήνει ή να πατάει με το ένα πόδι σε καταξιωμένα σχήματα και με το άλλο σε φτηνή αρπαχτή, κινδυνεύοντας – το λιγότερο- από διχασμό προσωπικότητας και επαγγελματικής ταυτότητας!
Από πλευράς κυβέρνησης βεβαίως, το όνομα Κονιόρδου στο τιμόνι του ΥΠΠΟ, σε επικοινωνιακό επίπεδο καταρχάς, προσφέρει αίγλη, περίπου αντίστοιχη με αυτήν της Μελίνας Μερκούρη στην ίδια θέση επί ΠΑΣΟΚ, τηρουμένων των αναλογιών. Επιπλέον, πρόκειται αναμφισβήτητα για πρόσωπο σχετιζόμενο ενεργά με τον πολιτισμό, που γνωρίζει καλά και εκ των έσω τα προβλήματα, τις ανάγκες, τις παθογένειες στον τομέα, υπηρετώντας τον με συνέπεια και καλλιτεχνικό ήθος για πολλά χρόνια, Φυσικά η αναγνωρισμένη καλλιτεχνική αξία ενός ηθοποιού, δεν συνεπάγεται απαραίτητα διοικητικές ικανότητες και αντίστροφα, μπορεί ένας ατάλαντος καλλιτέχνης με φτωχές επιδόσεις στην τέχνη του, να διαθέτει τα απαιτούμενα οργανωτικά προσόντα για μια διοικητική θέση. Έτερον, εκάτερον… Ωστόσο δεν αποκλείεται η Κονιόρδου, πέρα από καταξιωμένη τραγωδός, να διαθέτει επιπλέον και τα προσόντα για τη διοίκηση ενός υπουργείου και μένει να το αποδείξει, εάν και εφόσον… Χωρίς να γνωρίζουμε οι απέξω τα διαπιστευτήριά της στον τομέα «διοίκηση- οργάνωση», κατανοούμε βέβαια ότι το βασικότερο κριτήριο για την επιλογή της ήταν η δημόσια στήριξη στο κυβερνητικό έργο και μοιάζει αυτονόητο για τα ελληνικά δεδομένα, όπου τα κομματικά κριτήρια υπερτερούν καθοριστικά έναντι οποιασδήποτε αξιοκρατίας.
Από πλευράς Κονιόρδου όμως, η έκπληξη για την αποδοχή της υπουργοποίησης είναι δικαιολογημένη. Θα ρωτήσει κανείς γιατί… Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η μόνη καλλιτέχνιδα που εκθέτει την κομματική της ταυτότητα και την υπερασπίζεται δημόσια, ως αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα και μάλιστα ως στάση έντιμη και γενναία. Επιπλέον, το εδώ και χρόνια απαξιωμένο Υπουργείο Πολιτισμού- μόνιμα στον πάτο της κυβερνητικής ατζέντας και του κρατικού προϋπολογισμού- έχουν κληθεί να το υπηρετήσουν πρόσωπα πανάσχετα, φαιδρά, ανίκανα ή όλα αυτά μαζί, σαν τον ανεκδιήγητο Μιχάλη Λιάπη, τον Κωστάκη Καραμανλή, τον Νίκο Ξυδάκη, τον τελευταίο Αριστείδη Μπαλτά με την ευφυέστατη επιλογή «Φάμπρ» και όχι μόνο… Γενικώς, ό,τι «γραμμάτιο» περιμένει «εξόφληση», του δίνουμε το ΥΠΠΟ να ξεμπερδεύουμε με «υποχρεώσεις» και άστο να πορεύεται… Μετά από όλους αυτούς λοιπόν, είναι δυνατόν ένα πρόσωπο απόλυτα σχετικό με το αντικείμενο τουλάχιστον, να αποδειχθεί χειρότερο;
Η απάντηση είναι πως θεωρητικά όχι. Πρακτικά θα το δούμε. Ωστόσο, για ένα άτομο με καλλιτεχνικά και επαγγελματικά εύσημα, είναι άραγε δυνατόν η φιλοδοξία του σε αυτή τη θέση να εξαντλείται στο «μη χείρον βέλτιστον»: Είναι δυνατόν η Κονιόρδου- υπουργός, το μόνο που προσδοκά να περιορίζεται στο να μην αποδειχθεί χειρότερη των αδαών προκατόχων της; Δεν νομίζω. Λογικά και ακριβώς εξαιτίας των ευσήμων που κατέκτησε μέσα από μια μακριά και σπουδαία καλλιτεχνική πορεία, θα πρέπει να κουβαλά κάποιο όραμα και οι άνθρωποι του χώρου που υπηρετεί τόσα χρόνια, από τη συγκεκριμένη είναι φυσικό να το περιμένουν. Προφανώς δεν έτρεφαν παρόμοιες προσδοκίες από άσχετους τεχνοκράτες ή διαχειριστές εξουσίας, όμως από μία καλλιτέχνιδα «σαρξ εκ της σαρκός τους» και ζυμωμένη όσο λίγες με τα πολιτιστικά πράγματα της χώρας, είναι αυτονόητο να περιμένουν κάποιο φως… Και όχι μόνο οι συνάδελφοί της βεβαίως, αλλά το σύνολο του καλλιτεχνικού κόσμου και το σύνολο των πολιτών, για ένα αγαθό υψίστης αποστολής που θα έπρεπε επιπλέον να αποτελεί το μέγιστο «εξαγωγικό προϊόν» μιας χώρας σαν την Ελλάδα… Η οποία ωστόσο ως πολιτική νοοτροπία το κατατάσσει ανέκαθεν στην κατηγορία «για τα μπάζα», εξ’ ου και οι ανίδεοι που το διαχειρίζονται.
Εν αντιθέσει με την σχετικότατη Κονιόρδου, από την οποία όλοι περιμένουμε φως. Το θέμα είναι ΠΩΣ θα καταφέρει να ανάψει τη δάδα, μέσα στο κατασκότεινο τοπίο, ως μέλος μιας κυβέρνησης- ακυβέρνητης, που από την άνοδό της στην εξουσία, έχουμε χάσει το λογαριασμό μετρώντας απανωτές αποτυχίες. Που όσο ορκισμένη Συριζαία κι αν είναι η υπουργός, όση μεγαλοψυχία κι αν δείχνει συγχωρώντας κραυγαλέα λάθη κι ατζαμοσύνη, όσο κι αν υπακούει στο συναίσθημα παραβλέποντας τον ορθολογισμό, ΔΕΝ είναι δυνατόν να εθελοτυφλεί και να κλείνει τα μάτια στο ολοφάνερο μπάχαλο σε όλα τα επίπεδα και στο ολοκληρωτικό ξεστράτισμα από αρχές και ιδέες. ΔΕΝ είναι δυνατόν ένα καλλιεργημένο πνεύμα, ασκημένο για χρόνια στο μεγάλο σχολείο του θεάτρου, να μην αντιλαμβάνεται όσα ένας απλός, κοινός νους, που στη θέα των πάσης φύσης κυβερνητικών χειρισμών, απλά σταματά να λειτουργεί, καίγεται το εργαλείο! ΔΕΝ είναι δυνατόν μια καλλιτέχνιδα με δεδομένη ευαισθησία, ενισχυμένη από την τριβή με μεγάλους ρόλους και μεγάλα έργα, να μην επαναστατεί στο ξεπούλημα μιας ιδεολογίας που ενέπνευσε γενιές και οι τωρινοί εκπρόσωποι που υπερασπίζεται, πέταξαν στα σκουπίδια…
Κι αν μπορούμε να «κατανοήσουμε» την υπεράσπιση – έστω με υπέρβαση- για λόγους συναισθηματικούς, ίσως και δογματικούς, την ενεργό συμμετοχή σε όλη τούτη την παρωδία, ομολογούμε ότι δυσκολευόμαστε, εξ’ ου και η έκπληξη. Διότι δεν περιμέναμε με τίποτα ότι μία καλλιτέχνιδα με ποιοτική διαδρομή, υψηλό επίπεδο, πνεύμα, ήθος, ευαισθησία, επαγγελματισμό, δεν θα περιοριζόταν στην όποια λεκτική στήριξη, αλλά θα νομιμοποιούσε με την παρουσία και δράση της από θέση υπουργού, όλο αυτό το κυβερνητικό «αριστερό» μόρφωμα, που έχει τόση σχέση με την αριστερά, όση ο κάφρος με την τέχνη. Που υπερέβη τα εσκαμμένα και τις κόκκινες γραμμές εν ριπή οφθαλμού, καταπατώντας κάθε έννοια δικαίου, λογικής, ηθικής, αξιοπιστίας, παραβιάζοντας στοιχειώδη ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα, το ίδιο το σύνταγμα… Και σε αυτό το περιβάλλον, με αυτές τις α-πολίτιστες νοοτροπίες και αυτά τα α-πολίτιστα μυαλά, η Λυδία Κονιόρδου ως υπουργός Πολιτισμού θα καθίσει στο ίδιο τραπέζι ευελπιστώντας να φέρει φως… Ζητιανεύοντας επιπλέον τα παραπεταμένα ψίχουλα που της αναλογούν και που εν μέσω μνημονίων δυσκολεύεσαι να διακρίνεις με… γυμνό μάτι! «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε»…
Από την πλευρά μας κ. Κονιόρδου, έχετε φυσικά όλες τις ευχές, πρωτίστως για «επιβίωση», αλλά κάτι μας λέει ότι θα αποδειχθούν τυπικές και άχρηστες στο λάκκο των λεόντων. Εκτός κι αν αναδειχθείτε σε αυθεντική λέαινα εν μέσω «ποντικιών που βρυχώνται». Και είναι αλήθεια ότι μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους η φράση σας «προτιμώ να ανάψω ένα κερί παρά να βρίζω στο σκοτάδι», μόνο που καμιά φορά και με αναμμένο κερί… το βρισίδι συνεχίζεται. Εν πάση περιπτώσει και επειδή η ελπίδα κρατά τον άνθρωπο ζωντανό, διατηρούμε μια μικρή σε κάποια γωνιά, ότι ίσως το ερασιτεχνικό μπουλούκι των ατάλαντων δεν καταφέρει να καταπιεί μια σοβαρή επαγγελματία καλλιτέχνιδα, που ευχόμαστε να αντισταθεί στην ευτέλεια. Η προσδοκία να το αναβαθμίσει με τη συμμετοχή της είναι τόσο τολμηρή, που ξεπερνά τα όρια του θαύματος και προτιμούμε τον ρεαλισμό. Κάτι που θα συμβουλεύαμε και στην υπουργό, ξεχνώντας το σουρεαλιστικό βιντεάκι της- σαν να μην το είδαμε ποτέ!- , καθώς εδώ καλείται να υπηρετήσει την «τέχνη του εφικτού». ΑΜΗΝ!
—————————————————————————————————————————
#Κουλτουρόσουπα #kulrurosupa #Θεατρομανία #ΠαλμόςΤωνΦουαγιέ #ΠίτσαΣτασινοπούλου #ΛυδιάΚονιόρδου #ΥπουργόςΠολιτισμού #Σύριζα #Ανασχηματισμός
Φωτογραφικό υλικό
