Κείμενο – ανταπόκριση Πίτσα Στασινοπούλου
Αδιαχώρητο στο θέατρο Αυλαία την Παρασκευή 19 Γενάρη για την παράσταση «Κάποιος να με προσέχει» του Φρανκ ΜακΓκίνες και σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου. Εντελώς αναμενόμενο βέβαια για μια πολυβραβευμένη παράσταση στα Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης και μάλιστα με κορυφαία εξ αυτών, που όσοι είδαμε το περσινό της ανέβασμα την εκθειάσαμε με υμνητικά σχόλια και φυσικά σπεύσαμε να την δούμε για δεύτερη φορά, καθότι ΔΕΝ χορταίνεται και δεν έχουμε συχνά την ευκαιρία να απολαμβάνουμε τόσο σπουδαίες δουλειές σε όλα τα επίπεδα! Ωστόσο εν προκειμένω μας δελέασαν (και) δύο επιπλέον παράγοντες: αφενός ότι υπήρχε αλλαγή στο καστ με αντικατάσταση δύο εκ των τριών ηθοποιών, που σημαίνει διαφορετική ερμηνευτική απόδοση και αφετέρου ότι ακολουθούσε η αγαπημένη μας Κουλτουροβραδιά, 45η στη σειρά (!), συζητώντας με τους ηθοποιούς για όσα συγκλονιστικά επί σκηνής μας καθήλωσαν και η ανάγκη του μοιράσματος ήταν πιο «επιτακτική» από κάθε άλλη φορά!
Δεν θα επιχειρήσουμε εδώ ανάλυση της παράστασης καθώς το έχουμε ήδη κάνει λεπτομερώς σε προηγούμενη κριτική μας άποψη (διαβάστε εδώ), απλά ως υπενθύμιση θα αναφέρουμε επιγραμματικά το θέμα της: Τρεις άγνωστοι μεταξύ τους, ένας Ιρλανδός δημοσιογράφος, ένας Αμερικανός γιατρός και ένας Άγγλος καθηγητής, που για διαφορετικούς λόγους ο καθένας βρέθηκαν στον Λίβανο, συλλαμβάνονται αναίτια και τυχαία ως όμηροι, αναγκασμένοι να βιώσουν ακραίες συνθήκες εγκλεισμού αγνοώντας την τύχη τους… προκειμένου να κρατηθούν ζωντανοί καταφεύγουν σε παιχνίδια του μυαλού, παρήγορες φαντασιώσεις με τους αγαπημένους στην πατρίδα, νοερά ταξίδια, σωτήριο χιούμορ, ενώ οι σχέσεις που μοιραία αναπτύσσουν, θα σφραγίσουν καταλυτικά και ανεξίτηλα τις ζωές τους με αμφίβολη κατάληξη είτε στον θάνατο είτε στην ελευθερία…
Ένα βαθύ ψυχολογικό έργο με συγκλονιστικό συναίσθημα, δυνατά πολυεπίπεδα νοήματα, ακροβατικές ισορροπίες, που αποδόθηκε σκηνοθετικά και ερμηνευτικά με τρόπο καθηλωτικό, οπότε ήταν λογικό στο φινάλε να σείεται η αίθουσα από παρατεταμένο, ζωηρό χειροκρότημα και επευφημίες στις απανωτές υποκλίσεις!
Βγαίνοντας λοιπόν με παρόμοια πληρότητα από ένα θεατρικό βίωμα που άγγιξε καθοριστικά μυαλό, ψυχή και αισθήσεις, νιώθει κανείς έντονα την ανάγκη να το επικοινωνήσει με τον «άλλον» και να ανταλλάξει σκέψεις ή αισθήματα που ήδη κατέκλυσαν το μέσα του, πολύ δε περισσότερο όταν έχει τη δυνατότητα να τα μοιραστεί με αυτούς που του τα γέννησαν! Ωστόσο, για κακή μας τύχη, από λάθος συνεννόηση δεν ενημερώθηκε ζωντανά το κοινό για την βραδιά που ακολουθούσε, με συνέπεια να παραμείνουν λίγοι από τους πολυπληθείς θεατές, ενώ ήταν βέβαιο ότι διαφορετικά θα έσφυζε το φουαγιέ… όμως παρά την αρχική απογοήτευση, δεν φανταζόμασταν ότι η συνέχεια με τη ζωντάνια και ποιότητα μιας από τις πιο μεστές κουβέντες που έχουμε κάνει, θα μας αποζημίωνε σε τέτοιο βαθμό!
Απέναντί μας οι τρεις ηθοποιοί Αντίνοος Αλμπάνης, Σωτήρης Σκάντζικας, Δημήτρης Παπαγεωργίου, εντυπωσιακά διαθέσιμοι και ευδιάθετοι για συζήτηση, λες και δεν ήταν αυτοί που πριν μερικά λεπτά «έβγαλαν τα σωθικά» τους στη σκηνή, κάνοντας τον θεατή να αναρωτιέται «μας πώς καταφέρνουν το μαγικό;» Και βέβαια από εκεί πιάσαμε την κουβέντα, για να συνεχίσουμε μπαίνοντας στα ενδότερα τόσο της ανανεωμένης παράστασης, όσο και του καυτού θέματός της, που πυροδότησε διαλόγους με βάθος και ουσία… γιατί στην προφανή ερώτηση «πόσο αφορά τον σημερινό θεατή», τα σχόλια ήταν καταιγιστικά από πλευράς συντελεστών και θεατών, καθώς το έργο μοιάζει ανατριχιαστικά επίκαιρο αν αναλογιστούμε τον πρόσφατο και συνεχιζόμενο πόλεμο στη Λωρίδα της Γάζας με αιχμαλωσίες αθώων ομήρων εκατέρωθεν ως «διαπραγματευτικό χαρτί», δηλαδή ακριβώς η συνθήκη που περιγράφει το έργο και «προσωποποιεί» συγκλονιστικά ένα δράμα το οποίο φτάνει στα αυτιά μας ως μακρινή απρόσωπη είδηση…
Σχολιάστηκαν πολλά για το τί σημαίνει «εγκλεισμός» και μάλιστα χωρίς ελπίδα, πόσο δοκιμάζει τα ανθρώπινα όρια, πού μπορεί να καταφύγει ο έγκλειστος για να κρατηθεί όρθιος, τί είδους σχέσεις αναπτύσσει με συγκρατούμενους σε οριακές, ζοφερές συνθήκες, πού μπορεί να βρει νόημα και παρηγοριά, πώς λειτουργεί το χιούμορ στην τραγικότητα, σε ποια βαθύτερα μηνύματα στοχεύει η παράσταση… παράλληλα συζητήθηκαν σκηνοθετικές επιλογές (πχ η χρήση της μαύρης κουκούλας), με ιδιαίτερη έμφαση στο δυνατό, αμφιλεγόμενο, μετέωρο φινάλε μιας αδιευκρίνιστης «φυγής», που μένει ανοιχτό σε διαφορετικά ενδεχόμενα και ερμηνείες από τον θεατή, ακόμα και διαμετρικά αντίθετες κι εδώ έγκειται η μυστηριώδης γοητεία του…
Μιλώντας για την παράσταση καθαυτή με τους δύο καινούργιους ηθοποιούς που αντικατέστησαν τους προηγούμενους εξηγώντας πώς έγινε η επαφή και διαδικασία, το στοιχείο που εντυπωσίασε όσους είδαν την περσινή παράσταση, ήταν η θεαματική αλλαγή της ερμηνείας του «σταθερού» Αντίνοου Αλμπάνη… Κάτι που αιτιολόγησε πλήρως ως συνέπεια της αλλαγής συνεργατών επί σκηνής, νιώθοντας την ανάγκη να αναπροσαρμόσει «από το μηδέν» τη δική του υποκριτική στα νέα ερμηνευτικά δεδομένα, που βέβαια ελάχιστοι στη θέση του θα έμπαιναν σε τόσο κοπιώδη διαδικασία από την αρχή… Σε αυτό το σημείο ήταν συγκινητικός ο τρόπος που εξέφρασαν αλληλοθαυμασμό και αλληλοσεβασμό μεταξύ τους σε μια σχέση φανερά αυθεντική με έκδηλη εκτίμηση, ενώ όταν αναφέρθηκαν στην σκηνοθέτιδα Αθανασία Καραγιαννοπούλου, μίλησαν όλοι τους για «μια από τις καλύτερες του χώρου», εκθειάζοντας τα προσόντα της τόσο ως επαγγελματία με αστείρευτες γνώσεις, όσο κυρίως ως άνθρωπο με εξαιρετική δοτικότητα και νοιάξιμο που σπανίζει…
Ωστόσο δεν υπάρχει λόγος να πλατειάζουμε παρασυρμένοι από το υπέροχο κλίμα στης βραδιάς, καθώς όλα αυτά και άλλα τόσα αποτυπώνονται ζωντανά στο βίντεο που ακολουθεί…Το μόνο που οφείλουμε (για την ακρίβεια νιώθουμε) να κάνουμε είναι να απευθύνουμε ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» πρωτίστως στους τρεις εξαίρετους ηθοποιούς, καταρχάς για το πολύτιμο δώρο της παράστασης που θα κρατήσουμε ανεξίτηλα στη μνήμη και κατά δεύτερον για την θαυμάσια, ουσιαστική κουβέντα που μας χάρισαν απλόχερα και απολαύσαμε όσο λίγες! Εννοείται φυσικά ότι ευχαριστούμε παρομοίως και το Θέατρο Αυλαία, όχι μόνο για τη ζεστή φιλοξενία, αλλά γιατί χάρη στη δική του παραγωγή αξιωθήκαμε μια σπουδαία καλλιτεχνική δουλειά και ευχόμαστε πάντα τέτοια!
Δείτε όλη την ενδιαφέρουσα συζήτηση στο παρακάτω βίντεο.
Ευχαριστούμε θερμά τον Τάσο Πέππα για την βιντεοσκόπηση, τους ηθοποιούς για τη παρουσία και τη διεύθυνση του θεάτρου για τη φιλοξενία.
Στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης: η παράσταση τιμήθηκε με 6 βραβεία: Καλύτερη Παράσταση 2023, Σκηνοθεσία (Αθανασία Καραγιαννοπούλου), Α’ Ανδρικού ρόλου (Αντίνοος Αλμπάνης), Ερμηνευτικού συνόλου, Φωτισμών (Λευτέρης Παυλόπουλος) και το Α’ Βραβείο Κοινού.
