ΚΑΛΟΣΩΡΙΣΑΤΕ «ΣΤΟΝ ΠΑΛΜΟ ΤΩΝ ΦΟΥΑΓΙΕ…». Τη ΝΕΑ θεατρική στήλη της «Κ».
Εκεί που πάλλεται η καρδιά του θεάτρου… εκεί που το «θεώμαι» γίνεται «εκφράζομαι» και η θέαση – κουβέντες… ζουμερές, αιχμηρές, απενοχοποιημένες… στον «παλμογράφο», κάθε 15 και 30 του μηνός από την Πίτσα Στασινοπούλου.
Πολύ τα αγαπώ τα φουαγιέ… Ειδικά τα μικρά- παρείστικα, με φώτα χαμηλά και παλιακό άρωμα «θεατρίλας». Με τραπεζάκια πολυκαιρισμένα, συλλεκτικές αφίσες και πηγαδάκια πολύχρωμα. Τα αγαπώ για το χαλαρό «πριν» της προσμονής και το λυτρωτικό «μετά» της αποφόρτισης… Για τη συνύπαρξη και την τελευταία γουλιά καφέ- μια ατάκα δρόμο απ’ το τρίτο κουδούνι… Για το «μετά» όταν σκέψεις και συναίσθημα- βουβά συσσωρευμένα κατά τη θέαση- βρίσκουν ηχηρή δίοδο μέσα από λόγια και οι φανατικοί «πηγαδιστές» μεγαλουργούν! Άλλοτε για να αντλήσουν κάτι πολύτιμο κι άλλοτε για να θάψουν… ό,τι θάβεται! Απόλαυση!
.
Σ’ αυτά τα «παλλόμενα» φουαγιέ με τους ασυντόνιστους ρυθμούς λέω να στήσω τον «παλμογράφο» μου και να καταγράφω το αποτύπωμα. Που δεν αποκλείεται η μορφή του θα παραπέμπει σε σουρεαλιστικό πίνακα… σχιζοφρενούς, με αιχμηρές κορυφές σαν καρφιά, μαλακές καμπύλες σαν χάδι, ευθείες και γωνίες… Κι αφού θα το καταγράφω, γιατί να μη το μοιραστώ να το «μελετάμε» παρέα; Τόσα μυαλά μαζεμένα, όλο και κάποιο συμπέρασμα μπορεί να βγεί! Αλλά και να μη βγει… θα μείνει η χαρά του μοιράσματος, λίγο είναι; Αρκεί να παραμένουν αλώβητες οι παλμογραφικές κεραίες. Που έστησα στο πρώτο αγαπημένο φουαγιέ και…
.
– Βρε κορίτσια… Έχετε παρατηρήσει ότι σε όποια παράσταση πάμε πλειοψηφεί θεαματικά το γυναικείο κοινό;
– Χμμ… τώρα που το λες… Για να δω..2- 5-8-12 μετρημένοι άνδρες όλοι κι όλοι!
– Τί μετράς χριστιανή μου, το γυναικομάνι βγάζει μάτι! Πρώτη φορά το παρατηρείς; Το θέμα είναι πώς εξηγείται!
– Μ’ αρέσει που ψάχνεις «ακαδημαϊκή» εξήγηση! Γιατί δεν ρωτάμε τους εαυτούς μας; Γιατί ήρθαμε τρεις γυναίκες χωρίς τους συμβίους μας;
– Α, ο δικός μου δεν ξεκουνιέται για θέατρο, το βαριέται λέει, είναι του σινεμά… Πού να του έλεγα και για «εναλλακτική»… ο ένας απ’ τους δυο μας θα διανυκτέρευε εκτός!
– Καλά τον Αλέκο τον ξέρετε… Θα άφηνε το τσάμπιον λήνγκ σήμερα για το θέατρο; Ούτε ως ανέκδοτο! Δεν μπήκα καν στον κόπο.
– Γιατί ο Μάκης καλύτερος είναι; Έτσι και βάλει την παντόφλα, στις 7 νταν, μόνο με… εγχείρηση του τη βγάζεις! Όχι θέατρο… ούτε μέχρι το σουβλατζίδικο στη γωνία! Άσε που μια φορά τον κατάφερα και πέσαμε σε πατάτα κι από τότε- το 2012 ήταν θυμάμαι- πέρα από τρικούβερτο καυγά, λες και έφταιγα εγώ, ακούει για θέατρο και βγάζει καντήλες…
– Και μετά ψάχνεις για «εξηγήσεις»… Κι όχι μόνο στο θέατρο, γενικά σε εκδηλώσεις, ζήτημα να πετύχεις μια χούφτα άντρες μέσα σε γυναικείο λεφούσι! Ο ένας δεν ξεκουνιέται, ο άλλος σνομπάρει, ο παράλλος δεν αφήνει τα αθλητικά, του αλλουνού του πέφτει βαρύ… Στην τελική, αν το θέατρο περίμενε απ’ το ανδρικό κοινό, θα μας είχε αποχαιρετήσει προ πολλού!
– Πες το ψέματα! Μάλλον για «γυναικεία υπόθεση» το κόβω… Αλλά τί φταίνε κι οι άντρες, είναι η φτιάξη τέτοια! Πιο μονοδιάστατοι, πιο «περιορισμένοι», αν με εννοείς… Ενώ οι γυναίκες, ως πολυσύνθετα όντα, είμαστε παιδί μου πιο ανοιχτές και δεκτικές σε ερεθίσματα.
– Ώπα, αυτό σηκώνει πολλές ερμηνείες!
– Διαλέγεις και παίρνεις! Άντε, σβήστε τα τσιγάρα, τρίτο κουδούνι!
.
Στο παραδίπλα πηγαδάκι με δύο νεαρά ζευγάρια, οι δαιμόνιες κεραίες χτύπησαν φλέβα, πιάνοντας τη λέξη-κλειδί «Κουλτουροβραβεία»…
– Καλά ήσασταν κι εσείς στην εκδήλωση; Πώς δεν σας είδαμε;
– Ε με τόσο κόσμο που είχε, λογικό! Και μεταξύ μας, δεν περιμέναμε τέτοιο χαμό!
– Εμείς πάλι δεν περιμέναμε από ένα τοπικό σάιτ τέτοια «υπερπαραγωγή»! Εντυπωσιακό και μπράβο τους!
– Σύμφωνοι, αλλά έγιναν και λάθη και νομίζω ότι έκριναν επιεικώς τους εαυτούς τους, όταν ξέρουμε τί εστί Κουλτουρόσουπα όταν πρόκειται για άλλους… Δαγκώνει!
– Συγγνώμη βρε Τάκη, αλλά αυτή η μιζέρια ειλικρινά με ξεπερνά! Κάποιος μου δείχνει το φεγγάρι κι εγώ κοιτάω το δάχτυλο! Παραβλέπω την ουσία του θεσμού, παραβλέπω τον άθλο της διοργάνωσης και την επιτυχία και μένω σε λάθη! Να το λένε κάποιοι επειδή «όσα δεν φτάνει η αλεπού…» να το καταλάβω… αλλά εσύ;
– Κοίτα να δεις… Δεν μιλάω για τη διάρκεια που προσωπικά με κούρασε, ούτε για τεχνικά λάθη που συμβαίνουν παντού… Έχω όμως ενστάσεις για κάποια βραβεία.
– Μα τα βραβεία προέκυψαν από ψηφοφορίες του κοινού και μιας επιτροπής πολλών. Η Κουλτουρόσουπα απλά τα παρουσίασε! ΤΙ ΔΕΝ καταλαβαίνεις;
– Δίκιο έχει Τάκη η Ελένη, το πράγμα είναι ξεκάθαρο, γιατί τα μπλέκεις; Οι όποιες ενστάσεις σου αφορούν στην επιτροπή και στο κοινό, όχι στο σάιτ, είναι παράλογο!
– Εντάξει, το δέχομαι… Αλλά δεν δέχομαι την επιείκια για τα δικά τους, όταν κράζουν των άλλων
– Είσαι με τα καλά σου; Δηλαδή να αυτομαστιγωθούν για ΠΟΙΟ λόγο;;; Επειδή τόλμησαν να οργανώσουν με χίλια ρίσκα μια αντικειμενικά πετυχημένη γιορτή; Οι άνθρωποι ζήτησαν κατανόηση ως πρωτάρηδες που τους λείπει η εμπειρία… μίλησαν πρώτοι οι ίδιοι για λάθη… και επιτέλους υπάρχει στη μέση ο συναισθηματισμός, διάολε! Για το δικό σου «παιδί» μιλάς, όσο αντικειμενικός μπορεί να είσαι!
– Έτσι είναι φίλε! Κι όταν το «παιδί» σου, που μόνο εσύ ξέρεις τα βάσανά του, σε βγάζει ασπροπρόσωπο με το παραπάνω, του λες μπράβο, δεν ψάχνεις να χτυπήσεις τις αδυναμίες του. Εγώ πάντως το απόλαυσα κι ομολογώ ότι στην απονομή του Βαλτινού βούρκωσα… Σπάνια στιγμή!
– Κι εγώ Λευτέρη και νομίζω πολλοί… Άσε δε την έκπληξη με τον Πυρπασόπουλο! Το περιμένατε;
– Όχι βέβαια! Μεγάλη αγένεια… ποιος ξέρει τί χαμός έγινε στα παρασκήνια… μάλλον «παίζει» κόντρα με Μαρκουλάκη, δεν εξηγείται αλλιώς το «καλάμι»! Ευτυχώς όμως ο «Πουπουλένιος» έσκισε… Φαντάζομαι Τάκη γι αυτό δεν έχεις ένσταση, έτσι;
– Ε όχι δα!! Δυο φορές είδα την παράσταση! Αλλού πάει η ένσταση…
– Παιδιά αφήστε τις ενστάσεις και την πάρλα, τρίτο κουδούνι, μπαίνουμε!
.
Το «μετά» πηγαδάκι δύο ώριμων κυριών που βγήκαν ξινισμένες, είχε άλλου τύπου ζουμί:
– Βρε Μαίρη, πήρε πουθενά το μάτι σου τη ξεκαρδιστική κωμωδία που διαβάσαμε;
– Μη μου θυμίζεις τί διαβάσαμε, να χαρείς! Κι ενώ λέω ότι δεν θα την ξαναπατήσω απ’ τις παπάρες που μας φλομώνουν, νάτο πάλι! Τσίμπησα σα χάνος! Ποια ξεκαρδιστική μου λες… από το χασμουρητό μου πόνεσαν τα σαγόνια!
– Επιτέλους να το διασταυρώσω με κάποιον, γιατί άρχισα να ανησυχώ σοβαρά. Έβλεπα τους γύρω να χασκογελάνε και μου ‘ρχόταν τρέλα! Λέω είμαι καταθλιπτικιά και δεν το ξέρω…
– Αυτό πάλι! Γύρω- γύρω όλοι μες στα χάχανα κι εσύ στη μέση σαν τη Μεγάλη Παρασκευή… Να έχεις πάψει από ώρα να παρακολουθείς αυτό το πράμα πάνω στη σκηνή και να αναρωτιέσαι αν αρμενίζεις στραβά εσύ ή ο γιαλός.
– Α να γειά σου! Και να παλεύω η καψερή να βρω το αστείο, μπας και παρεξήγησα και να βρίσκω μονάχα σάχλα και ξανά—μανά σάχλα! Λέω δεν μπορεί… οι πολλοί ακούν κάτι που ΔΕΝ ακούω εγώ!
– Σιγά μη με επηρεάσουν οι πολλοί! Έχω μήπως εγγυήσεις να εμπιστευθώ αυτούς κι όχι τα αυτιά μου; Βλέπω τα «κριτήρια των πολλών» γενικώς! Απ’ την πολιτική μέχρι τις τηλεθεάσεις… άσε με καημένη!
– Όπως και να το κάνεις όμως «αγριεύεσαι» να νιώθεις τόσο μόνος ανάμεσα σε πολλούς! Να εισπράττουν όλοι σχεδόν κάτι που εσύ με τίποτα!
– Μην είσαι απόλυτη, είδα κι άλλους «πονεμένους», έστω λίγους… Δεν ήμασταν δα η εξαίρεση!
– Αμ κι αυτοί τη ίδια μοναξιά δεν θα ένιωθαν ;
– Μοναξιά μοιρασμένη είναι παρηγοριά! Άντε βιάσου, θα χάσουμε το λεωφορείο, τα υπόλοιπα στο δρόμο…
.
Αγαπημένα φουαγιέ κρατάτε γερά, ο «παλμογράφος» θα στήνει τις κεραίες του δυο φορές το μήνα και ό,τι ψαρέψει! Από γαύρο μέχρι λαβράκι!… Καλή αντάμωση σε 15 μέρες.
Φωτογραφικό υλικό
