.
Προσωπικότητες του καλλιτεχνικού χώρου προσκαλούνται και καλούνται να εξομολογηθούν στην Κουλτουρόσουπα πως αντιμετωπίζουν το #Μένουμε_σπίτι δίνοντας το δικό τους οδηγό επιβίωσης στην εποχή ενός αόρατου εχθρού…
#Ημερολόγια_καραντίνας 7 – Αντώνης Τσιπιανίτης.
Από ιστορική άποψη δεν συμβαίνει κάτι το πρωτόγνωρο επειδή υπάρχει πανδημία. Όπως δεν είναι πρωτόγνωρο να γίνει ένας πόλεμος.
Πόλεμοι και επιδημίες είναι δυστυχώς μια συνηθισμένη κατάσταση στην ιστορία του πλανήτη μας. Αυτό που δεν είναι συνηθισμένο είναι να μένουν 3.5 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε καραντίνα.
Οι συνέπειες αυτής της συνθήκης είναι ακόμη άγνωστες.
Είναι βέβαιον πως θα υπάρξουν ανεργία, φτώχεια, πείνα, εγκληματικότητα κι ενδεχομένως θάνατοι εξαιτίας όλων αυτών. Σε ποιο βαθμό; Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά.
Ακούγονται όλα τα σενάρια, από τα πλέον αισιόδοξα έως τα πλέον απαισιόδοξα.
Προσωπικά επιλέγω κάποιο από τα αισιόδοξα.
Ο Τσώρτσιλ όταν, στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου, είχε ερωτηθεί αν είναι αισιόδοξος, είχε απαντήσει:’ Φυσικά και είμαι αισιόδοξος, δεν συμφέρει να είμαι οτιδήποτε άλλο’.
Με εκφράζει απόλυτα.
.
.
Πιστεύω λοιπόν ότι -εφόσον βέβαια δεν υπάρξει κάποια δυσάρεστη εξέλιξη με τον ιό, που θεωρώ πως δεν θα υπάρξει – θα επιστρέψουμε σιγά σιγά στην ομαλοποίηση της ζωής μας, θα μας πάρει όμως ένα διάστημα (για την Ελλάδα μιλώ) που θα πιεστούμε αρκετά από τις συνέπειες του φρεναρίσματος της οικονομικής δραστηριότητας για τόσο διάστημα.
Στο διάστημα αυτό, ναι είναι αναπόφευκτο να βιώσουμε εξαιρετικά δυσάρεστες καταστάσεις. Πιστεύω όμως ότι μετά από κάποιους μήνες θα αρχίσουμε να ξαναβρίσκουμε το ρυθμό μας.
Μόνο που για την Ελλάδα ίσως πάρει λίγο περισσότερο από ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, διότι εκείνες έχουν δυνατή βιομηχανία που την επόμενη μέρα θα ξαναρχίσει να λειτουργεί ενώ εμείς στηριζόμαστε ως επί το πλείστον στον τουρισμό που…
Δύο θεωρώ πως είναι τα μεγάλα διδάγματα αυτής της περιόδου:
Το ένα, πως χωρίς δυνατή Δημόσια Υγεία, είμαστε ‘ανοχύρωτη πόλη’. Μακάρι αυτό να έχει γίνει κατανοητό εκεί που πρέπει.
Το δεύτερο, πως ο τουρισμός μας είναι λογικό να αποτελεί τη βαριά μας βιομηχανία δεν πρέπει όμως να παραμείνει και η μοναδική, καθώς αποδεικνύεται εξαιρετικά ευάλωτος όχι μόνο σε καταστάσεις όπως αυτή που περνάμε αλλά και αργότερα λόγω κλιματικής αλλαγής.
Μια ανομβρία ενός ή δύο χρόνων, είναι αρκετή για να μας στερήσει από το νερό που χρειάζεται για να πλύνουμε τα εκατομμύρια σεντόνια και πετσέτες των τουριστών, να κάνουν το καθημερινό τους ντους και γενικά την υγιεινή του σώματος, να μαγειρευτεί το φαγητό τους και φυσικά για να έχουν να πιουν. Χωρίς μεγάλη επάρκεια νερού ο τουρισμός θα συρρικνωθεί δραματκά. Και, στα χρόνια που έρχονται, το ενδεχόμενο λειψυδρίας λόγω της σοβαρής πλέον κλιματικής μεταβολής είναι ανησυχητικά πιθανό.
Σε ό,τι με αφορά, η κατάσταση αυτή δεν επέφερε κάποιες συνταρακτικές αλλαγές στην προσωπική μου ζωή.
Οι συγγραφείς μένουμε έτσι κι αλλιώς πολύ καιρό στο σπίτι, μόνοι με τους εαυτούς μας και με τα πρόσωπα των έργων μας που πρόκειται να δημιουργήσουμε.
Δεν με καταπιέζει λοιπόν να βρίσκομαι σπίτι τόσο πολύ. Όταν βγαίνω έξω είναι που παραξενεύομαι, με τη διαφορετική πόλη που συναντώ.
Όμως, ακόμη κι έτσι, η εικόνα αυτή για έναν δημιουργό έχει ενδιαφέρον, όπως και κάθε κατάσταση μη ‘ομαλή’.
Εν ολίγοις, ως συγγραφέας δεν έχω θέμα ακόμα και στρατός να βγει στο δρόμο. Όλα τα περιμένει ένας δημιουργός και δεν εκπλήσσεται με τίποτα-μόνο με την ανθρώπινη ανοησία, αφέλεια και ευπιστία. Αλλά ας μην το αναλύσω.
Στα μέτρα υγιεινής, εκεί κι αν δεν έχω πρόβλημα αφού όλη μου η ζωή ήταν αυτή ενός μικροβιοφοβικού, που σημαίνει πως έπλενα τα χέρια μου με το παραμικρό-τα έπλενα ακόμη κι επειδή είχε πολλή ώρα να τα πλύνω κι ας μην είχα αγγίξει κάτι βρώμικο-και φυσικά κυκλοφορούσα πάντα με αντισηπτικά μαντιλάκια.
Ποτέ δεν είχα ακουμπήσει το πόμολο και τα κουμπιά του ασανσέρ με γυμνό χέρι-πάντα κρατούσα χαρτί κουζίνας ή χαρτομάντηλο για να τα πιάνω – όπως επίσης και ποτέ δεν είχα πληκτρολογήσει σε ΑΤΜ με γυμνό χέρι.
Εννοείται πως με το που έβγαινα από λεωφορείο ή μετρό, απολύμαινα αμέσως τα χέρια μου με αντισηπτικό μαντηλάκι αφού κάποια χειρολαβή θα είχα ακουμπήσει, έστω και για λίγο, κι επίσης καθάριζα το κινητό μου τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα.
Στα ξενοδοχεία βάζω πάντα δική μου μαξιλαροθήκη στο μαξιλάρι και έχω δική μου πετσέτα προσώπου (πετσέτα μπάνιου χρησιμοποιώ του ξενοδοχείου, οκ δεν γίνεται να τα έχουμε όλα υπό έλεγχο…).
Εννοείται πως απολυμαίνω κι εγώ την λεκάνη της τουαλέτας κι ας υπάρχει χαρτί που λέει πως έγινε απολύμανση.
Επίσης δεν αφήνω ποτέ την οδοντόβουρτσα στο μπάνιο όταν βγαίνω από το δωμάτιο, διότι μπορεί να πέσουν πάνω της τα χημικά από τα καθαριστικά που θα χρησιμοποιήσει η καθαρίστρια.
Δεν θα επεκταθώ σε ό,τι άλλο έκανα τόσα χρόνια για να περιορίσω την επαφή με μικρόβια, αλλά καταλαβαίνετε πόσο τυχεροί είστε που δεν έχει αναλάβει κάποιος σαν εμένα τα μέτρα υγιεινής για την περίοδο της καραντίνας…θα στενάζατε…
Εν κατακλείδι, πιστεύω πως από εμάς εξαρτάται να περιορίσουμε τις αρνητικές συνέπειες του lockdown, κάνοντας έξυπνες κινήσεις μόλις τελειώσει η καραντίνα.
Θα είναι δύσκολα για ένα διάστημα, ενδεχομένως και πολύ δύσκολα. Αλλά και ποια γενιά δεν πέρασε δύσκολες καταστάσεις –και πολύ εντονότερες από αυτήν; Ας κάνουμε εμείς το καλύτερο που μπορούμε κι από κει και πέρα, quesera, sera!
.
Αντώνης Τσιπιανίτης, θεατρικός συγγραφέας
Με νέες εξομολογήσεις τα #Ημερολόγια καραντίνας θα συνεχίζονται όσο θα #Μένουμε_σπίτι…
.
Ενώ έχουν δημοσιευτεί:
Φωτογραφικό υλικό
