Η συγγραφή και το θέατρο. Γράφει ο ηθοποιός & σκηνοθέτης Ιάκωβος Μυλωνάς.
Άλλη πονεμένη ιστορία. Η τέχνη χρειάζεται χρήματα. Αυτοί που ασχολούνται με την τέχνη χρειάζονται χρήματα. Πρέπει αν μη τι άλλο, τουλάχιστον να ‘χουν να φάνε. Οπότε αν δεν είσαι από πλούσια οικογένεια αποκλείεται να μπορέσεις να συνεχίσεις να γράφεις.
Βλέπω κάθε χρόνο που γίνεται πλέον το στούντιο για τους νέους συγγραφείς στο Εθνικό. Σ αυτό είχα περάσει κι εγώ την πρώτη χρονιά. Ε, και; Τι έγινε; Το μετά είναι το θέμα. Αν δεν έχεις χρήματα να ανεβάσεις εσύ τα έργα σου, μέχρι να σε αναγνωρίσουν στην αγαπημένη μας χώρα, σίγουρα θα χεις φτάσει 70 χρονών ή απλά θα έχεις πεθάνει.
Δυστυχώς ακόμα ένας τομέας που καταστράφηκε απ’ την κρίση. Όχι ότι υπήρχε ποτέ αλλά κάποτε δινόταν και κανένα χρηματικό βραβείο σε κανένα διαγωνισμό τώρα άκρα του τάφου σιωπή.
Δεν μπορούν να υπάρξουν νέοι συγγραφείς γιατί πολύ απλά δεν μπορεί το σύστημα να τους απορροφήσει. Τώρα θα μου πεις ποιο σύστημα; Έχεις δίκιο. Τέλος πάντων ότι υπάρχει αυτή τη στιγμή στην τέχνη.
Μπορεί όντως ένα νέο παιδί να έχει ταλέντο στη γραφή. Ε και; Δεν μπορεί να το σπουδάσει πουθενά. Επίσης δεν μπορεί να το εξελίξει πουθενά εκτός απ’ αυτό που είπαμε ότι κάνει το Εθνικό θέατρο που πραγματικά είναι ένας κόκκος μέσα στην άμμο.
Κάτι σεμινάρια που γίνονται από δω κι από κει είναι από άτομα αμφισβητήσιμης αξίας που δεν έχουν καμία μα καμία πιστοποίηση. Τι γίνεται λοιπόν μ’ αυτό το θέμα; Μπορεί ένας νέος θεατρικός συγγραφέας να βρει το δρόμο του και να προχωρήσει; Η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση.
Κανένα νέο παιδί που έχει ταλέντο στη συγγραφή δεν μπορεί να γίνει μεγάλος συγγραφέας γιατί δεν υπάρχει το ενδιάμεσο. Δεν υπάρχει τρόπος να πάρει πραγματική γνώση από πουθενά και επίσης δεν υπάρχει και αγορά να διοχετεύσει το έργο του. Άρα μετά την πρώτη προσπάθεια ή με το ζόρι και τη δεύτερη, οι περισσότεροι τα παρατάνε. Και έχουν και δίκιο.
Πάρε έναν υδραυλικό, πάρε έναν γιατρό, αν δεν έχει δουλειά είναι σίγουρο ότι θα αλλάξει κατεύθυνση. Έτσι και αυτοί που θέλουν να ασχοληθούν με τη συγγραφή θεατρικών έργων αν δεν μπορούν να διοχετεύσουν τα έργα τους απλά θα σταματήσουν.
Πόσα άτομα ταλαντούχα έχουν χαθεί στην Ελλάδα της κρίσης ή στην πελατειακή Ελλάδα; Χιλιάδες! Και είναι κρίμα. Η χώρα που γέννησε το θέατρο, η χώρα που γέννησε τους πρώτους μεγάλους συγγραφείς, τους πρώτους μεγάλους φιλοσόφους τώρα της έχουν δέσει ένα μαντήλι στο στόμα και προσπαθούν να την πνίξουν. Οι αγαπημένοι της φίλοι και σύμμαχοι.
Αν δεν έχεις τα φράγκα να κάνεις μόνος σου την παραγωγή αποκλείεται να βρεθεί κανένας να ανεβάσει το έργο σου. Δεν υπάρχει περίπτωση. Πρώτα απ όλα δε θα είναι καλό το έργο γιατί δε σου δόθηκε η ευκαιρία να εξελιχτείς πάνω σ’ αυτό που αγαπάς, αλλά και να είναι καλό, πάλι κανείς δε θα σου δώσει σημασία, γιατί πολύ απλά όλοι είναι χωμένοι τόσο πολύ βαθιά στη μιζέρια τους, που αποκλείεται να ασχοληθούν με σένα.
Πρέπει να βρεις τα λεφτά και να αναθέσεις σ’ έναν σκηνοθέτη να ανεβάσει το έργο σου. Μόνο έτσι. Κάτι προσπάθειες που γίνονται από κάτι δήθεν επαγγελματικά σχήματα να ανεβάσουν το έργο που γράφει κάποιος απ’ τους φίλους τους πάνε όλες στον Καιάδα.
Εκτός κι αν εσύ ο ίδιος μπορεί να ανεβάσεις τα έργα σου και να τα υποστηρίξεις. Αυτό γίνεται. Αν έρχεται και πολύς κόσμος και τα βλέπει τότε μπορείς να είσαι χαρούμενος αλλά και πάλι μην περιμένεις καμιά αναγνώριση από το σύστημα ή απ’ την πολιτεία, τουλάχιστον όχι τα πρώτα πενήντα χρόνια.
Τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα στον τομέα της συγγραφής του θεατρικού έργου. Προχθές μου έστειλε μια κοπέλα ένα μέηλ λέγοντας πως έχει γράψει ένα θεατρικό έργο αλλά δεν ξέρει που να το στείλει και πώς να το προωθήσει.
Η ίδια ακριβώς σκέψη περνάει απ’ όλους όσους γράφουν ένα θεατρικό έργο. Πως το προωθούμε μετά; Δυστυχώς δεν μπορώ να σας συμβουλέψω. Άλλωστε και το πιο απλό να σας έλεγα ‘’πηγαίνετε και δώστε το στον αγαπημένο σας ηθοποιό ή σκηνοθέτη’’ μάλλον στα σκουπίδια θα κατέληγε. Οπότε της είπα να το στείλει σε μένα που είναι σίγουρο ότι θα το διαβάσω κι αν μ’ αρέσει και πάρα πολύ, δεν ξέρεις ποτέ, μπορεί να το ανεβάσω κιόλας.
Όπως ακριβώς γίνεται με το καινούριο έργο που ανεβάζω τον Οκτώβρη. Το ‘’11’’ Ένα υπέροχο αστυνομικό θρίλερ για το εμπόριο ανθρώπων. Ένα καταπληκτικό έργο που όμως αν δεν το δίνανε σε μένα που τα διαβάζω όλα δε θα ανέβαινε ποτέ.
Μη με ρωτήσετε γιατί οι άλλοι δε τα διαβάζουν ή γιατί δε δίνουν σημασία σε νέους συγγραφείς. Μόνο εικασίες μπορώ να κάνω. Ίσως γιατί δε θέλουν να δίνουν ευκαιρίες σε νέα παιδιά ή δεν πιστεύουν στα νέα παιδιά ή σκέφτονται ότι ακόμα και να ανεβάσουν ένα έργο ενός νέου παιδιού ο κόσμος δε θα πάει να το δει. Δεν ξέρω, εγώ πάντως αυτά τα θεωρώ μπούρδες.
Αν δε βοηθήσουμε εμείς τα νέα παιδιά, ποιος θα τα βοηθήσει; Αν εμείς δεν ανοίξουμε το δρόμο στις νέες γενιές τότε τι θα απογίνουν όλα αυτά τα ταλέντα; Φυσικά και δεν έχουν όλοι τη στόφα για να γίνουν μεγάλοι συγγραφείς αλλά αλήθεια αν δεν τους δώσουμε την ευκαιρία πως θα το μάθουμε αυτό;
Έχουμε συνηθίσει να κλείνουμε τα μάτια μας και στην καλύτερη να αδιαφορούμε όταν βλέπουμε ένα ταλέντο κάθε είδους, απλά και μόνο για μη χαλάσουμε τη βολή μας. Αφήνουμε τα νέα παιδιά να καταστρέφονται ή να φεύγουν στο εξωτερικό. Φοβόμαστε να μη μας πάρει τη θεσούλα μας, να μην απειλήσει τον μίζερο μικρόκοσμο μας.
Είναι θλιβερό. Το κράτος έτσι κι αλλιώς είναι ανίκανο να κάνει κάτι. Ίσως μετά από εκατό χρόνια. Οι παραγωγοί απ’ την άλλη δίνουνε σημασία μόνο σε κάτι μπαρούφες που ξέρουν ότι θα τρέξει η μεγάλη μάζα του κόσμου και θα τις δει. Οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί είναι έρμαια σε όλο αυτό το στημένο παιχνίδι. Κι έρχεσαι εσύ και μου λες που να στείλω το έργο μου;
Σε μένα θα το στείλεις λοιπόν. Και θα προσπαθήσω με τη μικρή εμπειρία που έχω να σε συμβουλέψω ή αν μ’ αρέσει πολύ να το ανεβάσω εγώ.
Βέβαια γενικά στην Ελλάδα μην περιμένεις να βγάλεις λεφτά απ’ τη συγγραφή κι ούτε να περιμένεις να ζήσεις απ’ αυτή. Μη χάνεις όμως το κουράγιο σου. Γράψε, ξαναγράψε, δώστο σε κάποιους ανθρώπους που θαυμάζεις, αφού το κατοχυρώσεις βέβαια για παν ενδεχόμενο και ποιος ξέρει μπορεί κάποιος να το διαβάσει και μπορεί κάποιος να το προωθήσει και να γίνει το όνειρο σου πραγματικότητα.
Στη Νέα Υόρκη το μότο των καλλιτεχνών είναι you never know, κάντο κι εσύ δικό σου αυτό το μότο.
Μην αμελείς ότι γράφεις, να το κατοχυρώνεις σε συμβολαιογράφο ή να το βάζεις σ’ ένα φάκελο και να το ταχυδρομείς σε σένα ώστε να φαίνεται η ημερομηνία που το έγραψες. Τις περισσότερες φορές δε γίνονται δικαστήρια για το ποιος είχε την ιδέα αλλά ποιος την κατοχύρωσε πρώτος.
Ξέρω ότι όλα φαντάζουν δύσκολα μπροστά σου, αλλά να θυμάσαι ότι για όλους μας το ίδιο είναι. Ψάξε, επέμεινε, θα δεις, κάποια στιγμή θα συναντήσεις και καλούς ανθρώπους που δε φοβούνται να δώσουν ευκαιρίες σε νέα παιδιά.
Κι αν όντως περιμένεις από μένα να σε συμβουλέψω τότε σου λέω ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ! Αν δεν παλέψεις εσύ για τα όνειρα σου, ποιος περιμένεις να παλέψει;
Σας ευχαριστώ που πλέον επικοινωνείτε μαζί μου και μέσω μέηλ. Να ξέρετε ότι απαντώ σε όλους.
Όποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί μου μπορεί να μου στείλει μέηλ που βρίσκεται στο βιογραφικό μου πιο κάτω ή να αφήσει κάποιο σχόλιο επώνυμα όμως για να μπορώ να απαντήσω. Δυστυχώς τα ανώνυμα σχόλια όπως καταλαβαίνετε, είτε καλά είναι είτε κακά, είναι σαν να μην υπάρχουν.
================================================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
==================================================================================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================================================================
Φωτογραφικό υλικό
