Γράφει η Σωφέρ Θεάτρου Ζωή Ταυλαρίδου για την Κουλτουρόσουπα
ΜΕ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΜΗΘΕΑ ΔΕΣΜΩΤΗ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ.
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: όλα εγώ από πριν τα ξέρω
ξάστερ᾽ οσά ᾽ναι για νά ᾽ρθουν, ουδέ θα μ᾽ εύρει
καμιά συμφορά ανέλπιστη· κι έτσι της μοίρας
το γραφτό πρέπει πιο ελαφρά και να υποφέρω,
μια που γνωρίζω πως κανείς με της ανάγκης
δεν ημπορεί τη δύναμη να πολεμήσει.
ξάστερ᾽ οσά ᾽ναι για νά ᾽ρθουν, ουδέ θα μ᾽ εύρει
καμιά συμφορά ανέλπιστη· κι έτσι της μοίρας
το γραφτό πρέπει πιο ελαφρά και να υποφέρω,
μια που γνωρίζω πως κανείς με της ανάγκης
δεν ημπορεί τη δύναμη να πολεμήσει.
Ποιος ονειροπόλος άραγε έχει ταυτίσει την κατοχή με την έλλειψη ελευθερίας;
Ποιος είναι αυτός που γράφει την ιστορία;
Ποιος είναι αυτός που την επαναλαμβάνει;
Και ποιος ο τυχερός που την αναιρεί…
.
Η ξανθιά μου περούκα είναι ένα ταπεινό κράνος προστασίας. Το σώμα μου αδυνατεί να δεχτεί την ανθρώπινη επέμβαση, το ανθρώπινο χάδι, αν το θέλετε… Οι φλέβες μου έχουν γίνει προέκταση μιας βελόνας, λιώνω στη σκέψη πως η αγάπη δεν άργησε απλά μια μέρα. Η αγάπη δεν είναι υπαρκτή οντότητα, πόσο μάλλον συνθήκη. Κι όμως, μέσα στην κατάσταση της εξάρτησης, όπου έχω βολευτεί για να έχω τη δύναμη να επανορθώνω τα λάθη της ζωής μου, αναγνωρίζω τη νέα μου συνθήκη: έχω σχεδόν πάντα, για να μην περιαυτολογώ, πάντοτε δίκιο. Όμως, δυστυχώς, μέσα σε αυτές τις ανελεύθερες, άθλιες -θα μπορούσε κάποιος απαισιόδοξος να πει- συνθήκες, κανείς δεν αναγνωρίζει το δίκιο μου. Άρα, έχω όντως πάντοτε δίκιο, και το ξεστομίζω εδώ κι εκεί δίχως το βάρος της ευθύνης. Εάν τελικά μου φορέσουν χειροπέδες, θα ξέρω πως εγώ τους είχα ήδη προειδοποιήσει. Απλώς δεν άκουγαν.
Μα πάλι ούτε να κλείσω κι ούτε να μην κλείσω
το στόμα μου μπορώ, γιατί, για να προσφέρω
στους ανθρώπους τα δώρα μου, έμπλεξα σε τούτες
ο δύστυχος τις συμφορές, και το κλεμμένο
πλερώνω μες στο νάρθηκα της φωτιάς σπέρμα.
το στόμα μου μπορώ, γιατί, για να προσφέρω
στους ανθρώπους τα δώρα μου, έμπλεξα σε τούτες
ο δύστυχος τις συμφορές, και το κλεμμένο
πλερώνω μες στο νάρθηκα της φωτιάς σπέρμα.
.
Απομακρύνομαι από το σχισμένο στρώμα, οι φλέβες μου από τις βελόνες, και παρακολουθώ τα αδέλφια μου. Δεν καταλαβαίνω εάν κάνουν προσπάθεια να σώσουν τους εαυτούς τους ή να τους εγκλωβίσουν σε μια νέα γνωστή-άγνωστη φυλακή, που πάντοτε είναι η ίδια αλλά και διαφορετική. Γιατί οι φυλακές όλες μοιάζουν μεταξύ τους και οι μπάτσοι είναι πάντοτε οι ίδιοι αλλά και διαφορετικοί κι αυτοί, όπως οι μεροκαματιάρηδες που εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί, αυτή τη φορά με μια επίφαση εξουσίας, προκειμένου οι πραγματικές εξουσίες να διατηρούνται. Άλλωστε, όσοι αρπάζουν εκατομμύρια ευρώ είναι σαφώς οι επενδυτές του δημοσίου χρήματος σε αντιδιαστολή με τα κλεφτρόνια των χιλιάδων. Κι εμείς απλά κι απέριττα ερωτευτήκαμε την ίδια γυναίκα. Μεγάλη η χάρη της, σκέτη Σειρήνα.
Μα όλες τότε οι γητιές οι μελίγλωσσες
της πειθώς δε θα με ξεπλανέψουνε,
μ᾽ ουδέ μπρος σε φοβέρες ζαρώνοντας
θα του τη φανερώσω, πριν τ᾽ άδικα
μου αφαιρέσει δεσμά, και τις παίδειές μου…
στρέξει αυτές να πλερώσει.
της πειθώς δε θα με ξεπλανέψουνε,
μ᾽ ουδέ μπρος σε φοβέρες ζαρώνοντας
θα του τη φανερώσω, πριν τ᾽ άδικα
μου αφαιρέσει δεσμά, και τις παίδειές μου…
στρέξει αυτές να πλερώσει.
.
Παρακολουθώ τις αλυσίδες μας να κρέμονται από το ταβάνι. Θα φθάσουν κάποτε στους καρπούς μας, κι εμείς κρατάμε απλά τα όπλα, που θα μας δέσουν πιο γρήγορα. Φαίνεται να μας αρέσει η ιδέα, σαν να είναι η πρέζα μας μια ζωγραφική επάνω στις φλέβες. Δεν είναι. Διαχείριση συναισθημάτων το ονομάζω εγώ. Όμως, χειρότερη δειλία από την άρνηση της φυλακής του μυαλού δεν υπάρχει. Εσείς ονομάζετε φυλακή τα τούβλα, τους τοίχους, κι ελευθερία το ταξίδι σε μια Βραζιλία χωρίς διαβατήριο, χωρίς επιστροφή. Φυλακές είμαστε Εγώ, Εσύ, Αυτός, Εμείς όλοι. Περιορίζουμε το μυαλό μας κι όχι τα θέλω μας, τις ελπίδες, τα όνειρά μας. Όμως αυτά αφυδατώνονται όταν αγγίζουν τους κρύους τοίχους του μυαλού μας. Και μετά γίνονται πρέπει, μετατρέπονται σε καταναγκαστικό της ύπαρξης, σε άβουλο, σε ασυνείδητο, σε ένα απείθαρχο Εγώ που ομοιάζει με ελευθερία, αλλά αποτελεί μια επιπλέον πρέζα.
Τον Αγώνα τον κάνουν δύο, νικητές και χαμένοι, είπες. Ο κάθε αγώνας δικαιώνει τον Προμηθέα που έκλεψε τη φωτιά για να σώσει ανθρώπους, αμφιβάλλω εάν θέλουν πραγματικά να σωθούν, αν γουστάρουν την ελευθερία ή μπορούν να την αντέξουν. Γιατί η αναξιοποίητη ελευθερία αποτελεί κίνηση ματ εναντίον της ευτυχίας και της ελπίδας, που ευτυχώς πεθαίνει πάντα τελευταία. «Κοσμά, πρόσεχε!» Χρειάζεται να κατανοήσεις πως ο δρόμος για την ελευθερία είναι ένα τσιγάρο δρόμος. Η ταρίφα της ωστόσο είναι σκληρή. Χρειάζεται απλά να μην κρατάς στα χέρια σου το μπαμ που θα ακουστεί στο τέλος.
Σέβου, προσκύνα, χάιδευε πάντα σου εκείνον
που κρατά την αρχή· μα εγώ το Δία πιο λίγο
ψηφώ κι απ᾽ το μηδέν· ας κυβερνά κι ας κάνει
της κεφαλής του, όσος καιρός του μένει ακόμα·
γιατί δε θα ᾽ναι των θεών κύριος για πάντα.
που κρατά την αρχή· μα εγώ το Δία πιο λίγο
ψηφώ κι απ᾽ το μηδέν· ας κυβερνά κι ας κάνει
της κεφαλής του, όσος καιρός του μένει ακόμα·
γιατί δε θα ᾽ναι των θεών κύριος για πάντα.
Μη φοβάσαι, αδελφέ μου, να είσαι ο Προμηθέας.
/
Η παράσταση «Οι Εκτελεστές» του Γιώργου Σκούρτη, σε σκηνοθεσία του Τριαντάφυλλου Δελή στο Θέατρο Αμαλία, είναι η κραυγή απόγνωσης του ανελεύθερου υποκειμένου ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία κι αυταρχισμό, η αέναη πάλη ανάμεσά τους, η κυριαρχία των Εγώ έναντι των Άλλων, ο διχασμός μιας κοινωνίας, προκειμένου να εξυπηρετηθεί αυτό που υποτίθεται χρειάζεται απαραιτήτως να ανατραπεί. Ο αγώνας για την ελευθερία δεν πηγάζει από την αναρχία και τα κρησφύγετα. Αυτό το μαρτυρά και το τελευταίο μπαμ. Ο αγώνας χρειάζεται πειθαρχία και ελεύθερη ψυχή, μια ψυχή που δεν κρύβεται, μια ψυχή που αγωνίζεται σε ανοιχτά πεδία, μια ψυχή που αποκαλύπτεται.
.
Οι τρεις ηθοποιοί, μέσα από τη δυναμική των ρόλων τους και την απρόσκοπτα γρήγορη εξέλιξη του έργου, καθιστούν τις παραπάνω ιδέες σαφείς και ολοκληρώνουν έντεχνα τη σκηνοθετική οδηγία, δίνοντας εύρος σε μια κλασική υπόθεση ληστείας.
.
.
Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως το Θέατρο Αμαλία για τη φιλοξενία του.
1
-k-
ΑΜΑΛΙΑ
«Οι Εκτελεστές» του Γιώργου Σκούρτη.
-Ο Τριαντάφυλλος Δελής μιλά στην “Κ” εδώ
Τρία αδέρφια ο Κοσμάςο Τάσος κι ο Στέλιος οργανώνουν μια ληστεία σε τράπεζα και φεύγουν καταδιωκόμενοι για να κρυφτούν σε μια αποθήκη. Απομονωμένοι, εγκλωβισμένοι, εκνευρισμένοι, κυνηγημένοι. Τα νεύρα τεντωμένα, οι ισορροπίες λεπτές, οι σχέσεις δοκιμάζονται, υπάρχει άραγε διέξοδος;
.
Σκηνοθεσία: Τριαντάφυλλος Δελής.
Ερμηνεύουν: Λυκούργος Μπάδρας, Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου, Βασίλης Τριανταφύλλου.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή 11, Σάββατο 12 και Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2022, στις 21:00
.
ΤΑΥΛΑΡΙΔΟΥ ΖΩΗ:
Facebook – Instagram
.
Δείτε & αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media
..