Επί σειρά ετών υπηρετεί το ποιοτικό θέατρο με αναμφισβήτητη επιτυχία και επιβλητική σκηνική παρουσία που συνδυαστικά με το ήθος και το χιούμορ που εκπέμπει μετράει ήδη 45 χρόνια σφραγισμένα με μεγάλες ερμηνείες σε σπουδαία έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου νιώθοντας πάντα χαρούμενος και ευλογημένος που έχει επιλέξει την τέχνη που μιλάει στην ψυχή του.
Συνέντευξη του κορυφαίου Γρηγόρη Βαλτινού στην Ελπίδα Παπαδανιήλ για την Κουλτουρόσουπα.
«Νιώθω ευλογημένος γιατί ενστικτωδώς διάλεξα την τέχνη που ταιριάζει απόλυτα στην ψυχή μου…»
«Μέσα από το θέατρο έγινα πιο επιεικής με τους ανθρώπους και ταυτόχρονα όμως και πιο προσεκτικός..»
Για δεύτερη συνεχή χρονιά απολαμβάνουμε τον αγαπημένο μας ηθοποιό και σκηνοθέτη, μαζί με μια εξαιρετική ομάδα στην παράσταση “Da” (Ντα), η οποία από το ξεκίνημά της ήταν με sold out εισιτήρια και έρχεται από 2 Φεβρουαρίου στη Θεσσαλονίκη.
Ο δημοφιλής ηθοποιός και σκηνοθέτης μίλησε για την παράσταση σταθμό της καριέρας του, το Ντα, για την πολλά υποσχόμενη νέα σειρά του Μέγκα «Φαμαγκούστα», για την μεγάλη του αγάπη, το θέατρο αλλά και για όλα όσα τον ενοχλούν τόσο σε κοινωνικό επίπεδο αλλά και στο χώρο της τέχνης του.
Η παράσταση ξεκίνησε στην Αθήνα με απόλυτη επιτυχία, «Η σεζόν που μας πέρασε ήταν πολύ καλή, ίσως από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που έχω χαρεί. Το θέατρο είχε κατακλειστεί από κόσμο. Θα πρέπει να σας ομολογήσω ότι μου έκανε εντύπωση γιατί ο κόσμος παρά τα προβλήματά του, παρά την αδράνεια που του δημιούργησαν όλες οι τελευταίες συμφορές, ανταποκρίθηκε άμεσα! Το θέατρο ήταν γεμάτο από την πρώτη μέρα έως και την τελευταία. Ένιωθα τον κόσμο τραυματισμένο οικονομικά και ψυχολογικά από όλα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια και πραγματικά ομολογώ ότι δεν περίμενα μια τόσο μεγάλη ανταπόκριση στο έργο!»
Πρόκειται για ένα εμβληματικό κλασικό ρόλο, βασισμένο στο ομώνυμο και πολυβραβευμένο έργο του Ιρλανδού συγγραφέα Χιου Λέοναρνττ.
«Το Ντα είναι ένα από τα έργα που με συγκλόνισαν, που ένιωσα ότι μπορούσα να πω πράγματα μέσα από αυτό. Όλα αυτά που συζητάμε τώρα, μέσα από την ελευθερία μιας συνέντευξης και όχι κάτω από τον περιορισμό ενός ρόλου, νιώθω ότι μπορώ να τα πω μέσα από κάποιους ρόλους, κάποιες παραστάσεις… Αυτά λοιπόν τα έργα είναι σαν να δίνω μια συνέντευξη ψυχής.Πίστεψα πολύ στο έργο γιατί είναι πρότυπο δραματουργίας».
«Περίμενα να μεγαλώσω για να παίξω τον «Ντα»..»
«Στο “Ντα” έχει χαθεί η ευημερία και η αξιοπρέπεια, καθώς οι ήρωες υπάρχουν σε συνθήκες πολέμου και σε πολύ δύσκολες οικονομικές καταστάσεις. Όμως, υπάρχει και κάτι που δεν έχει χαθεί, η αγάπη, η δοτικότητα και η αγκαλιά. Ο Τσάρλι, ο υιοθετημένος γιος του Ντα, είναι ένα παιδί που έχει επιλεγεί από την ανάγκη του ζευγαριού να δώσει αγάπη. Οπότε η αγάπη προηγείται της ιστορίας του έργου. Ο Τσάρλι είναι ένα παιδί οργισμένο, γιατί βλέπει να παίρνει αγάπη από δύο “ξένους” βιολογικά ανθρώπους, ενώ την στερήθηκε από τους βιολογικούς του γονείς. Αυτό σε συνδυασμό με την εφηβεία του δημιουργεί μια ορμή, που δεν ξέρει που να τη διοχετεύσει. Και όταν δεν έχεις που να ξεσπάσεις, ξεσπάς σε αυτόν που είναι δίπλα σου, τον γονιό σου».
«Η αγάπη κληροδοτείται, όπως κληροδοτείται και το καλό και το κακό.Και την ψυχή του Ντα την έχουμε ανάγκη όλοι μας για να είμαστε πιο ευτυχισμένοι».
Τι είναι αυτό που εισπράττει ο θεατής από το έργο; «Το σημαντικό που απορρέει από το έργο είναι ότι ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες, όσα τραγικά και να είναι τα πράγματα, η αγάπη και η αγκαλιά μπορούν να μας σώσουν… Βέβαια μπορεί να λειτουργήσει το έργο και αντίθετα, δηλαδή βλέποντας ο θεατής τις δυσκολίες και τα προβλήματα επί σκηνής, νιώθει καλά με όλα όσα έχει, γίνεται ευγνώμων για τη δική του ζωή. Μπαίνει στη διαδικασία να εκτιμήσει αυτά που έχει και να τα αξιοποιήσει διαφορετικά. Είναι ένα μεγάλο κέρδος αυτό στο θέατρο. Ο θεατής μπαίνει μέσα σε ένα εργαστήριο, σε ένα μαγικό σωλήνα εκ του ασφαλούς και βλέπει πράγματα τα οποία τα χρησιμοποιεί στην καθημερινότητά του, χωρίς να είναι αναγκασμένος να τα υποστεί».
“ Η αγάπη είναι το μόνο που μένει όταν όλα τα άλλα έχουν χαθεί…”
«Το έργο έχει μια μαγική δραματουργία γιατί ξεκινά με το θάνατο του Ντα και τον γιο του να φροντίζει τις διαδικασίες μετά την κηδεία… και ξαφνικά μέσα στο μυαλό του ανάβει ένα φως, φωτίζεται ο Ντα και αρχίζει να εξελίσσεται η ιστορία. Είναι ένα έργο μαγικό, μια στιγμή που την προσφέρει μόνο το καλό θέατρο».
Τα συναισθήματα που του γεννά ο Ντα είναι οι δικοί του προσωπικοί λογαριασμοί,«Έχω μια ιδιαίτερη σχέση μαζί του γιατί ο Ντα είναι η μητέρα μου… Είναι ίδιος ο χαρακτήρας της μητέρας μου.Είναι ένας φόρος τιμής στη μητέρα μου. Τον έκανα ακριβώς ίδιο με τον χαρακτήρα της και μέσα από το Ντα συνειδητοποίησα γιατί και εγώ διαμόρφωσα αυτό τον χαρακτήρα και αυτή την ψυχή. Είναι πολύ σημαντικό γιατί κατάλαβα πολύ καλά το πως με μεγάλωσε η μητέρα μου.. Είναι δικοί μου προσωπικοί λογαριασμοί..»
Κάνοντας μια αποτίμηση της σεζόν που πέρασε σχετικά με τον κόσμο και τις αντιδράσεις του στο έργο ο δημοφιλής ηθοποιός και σκηνοθέτης αναφέρει, «Ένα κομμάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ο κόσμος έχει τεράστια ανάγκη από το αίσθημα, από την ευαισθησία, παρά την άνυδρη και σκληρή εποχή μας.Η βάση του έργου είναι η γυμναστική του αισθήματος και αυτό είναι πολύ αισιόδοξο. Έρχονται νέα παιδιά και αυτό είναι το παρήγορο γιατί ο βασικότερος στόχος του θεάτρου είναι να προσηλυτίσει νέους ανθρώπους για να το έχουν ως γνώση και ηδονή στο υπόλοιπο της ζωής τους, να μάθουν δηλαδή να επιλέγουν μια καλή ψυχαγωγία. Μου έκανε εντύπωση λοιπόν που ερχόταν νέα παιδιά στο καμαρίνι με βουρκωμένα μάτια και δεν μπορούσανε να μιλήσουνε από τη συγκίνηση. Και όταν μιλάμε για συγκίνηση με βάση την ετυμολογία της λέξης συν-κινούνται μαζί με το έργο. Αυτό είναι ψυχαγωγία, αγωγή της ψυχής κυριολεκτικά. Και όλο αυτό μέσα από μία παράσταση με κλασική φόρμα και με πάρα πολύ αίσθημα και αγάπη, που σημαίνει ότι είναι ένα πράγμα που πλέον τους λείπει στη ζωή και πρέπει να το προσέξουμε αυτό. Όλη αυτή η σκληρότητα που μας περιβάλει ακόμη και μέσω της τέχνης πια, η οποία έχει αλλάξει μορφή, έχει αγριέψει πρέπει να μας προβληματίσει.. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν ένα έργο έχει ειλικρίνεια, αγάπη και αίσθημα θα πάει καλά, εννοώντας ότι θα επικοινωνήσει με τον κόσμο. Εμείς οι ηθοποιοί θέλουμε να έρχεται κόσμος στο θέατρο ασχέτου ταμείου….»
Ο δημοφιλής ηθοποιός και σκηνοθέτης, Γρηγόρης Βαλτινός μετράει ήδη 45 χρόνια θέατρο, μια ζωή! Αλλά όπως λέει και ο ίδιος: «Ναι, είναι μια ζωή αλλά είναι τόσο ωραία ζωή… Νομίζω ότι ήμουν ένα ευλογημένο άτομο γιατί ενστικτωδώς διάλεξα αυτό που ταίριαζε απόλυτα στην ψυχή μου, αυτή ακριβώς την τέχνη. Και αυτό με προχώρησε σαν άνθρωπο, με μόρφωσε και με διαμόρφωσε…».
Εκτός όμως από το θέατρο και την τηλεόραση μεγάλη του αγάπη είναι επίσης η ποίηση, «Τις ζωντανές εμφανίσεις και τις συναυλίες δεν τις εγκατέλειψα ποτέ γιατί μου αρέσει η ποίηση και το τραγούδι, τα υπέροχα κείμενα που μπορεί να στολίσουν μια θεματική συναυλία και είναι κάτι που το κάνω συνεχώς.. και στο Ηρώδειο και με την ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης και αφιερώματα που κάνουμε για ιστορικά θέματα. Μιλάμε για στιγμές που προσφέρουν κάτι διαφορετικό στον κόσμο..»
.png)
Πώς νιώθει λοιπόν ένας τόσο σημαντικός καλλιτέχνης που επί σειρά ετών υπηρετεί το ποιοτικό θέατρο με αναμφισβήτητη επιτυχία, για όλη αυτή την παρακαταθήκη που κουβαλάει; « Νιώθω πάρα πολύ όμορφα… Νιώθω λιγάκι πιο σίγουρος, ότι έχω επιτελέσει τον σκοπό μου και υπηρέτησα με νύχια και με δόντια το επάγγελμα που έχω επιλέξει και έχω αφήσει πράγματα πίσω… Έργα τα οποία διάλεξα για το κοινό αλλά και για μένα, για να ικανοποιήσω αν θέλετε τον δικό μου έρωτα σε αυτά τα κείμενα, σε αυτές τις αξίεςκαι τις ιδέες, και κατάφερα μαζί με την δική μου ικανοποίηση να ικανοποιηθεί και το κοινό. Κάποιες παραστάσεις μείνανε στην καρδιά του κόσμου, τις θυμάται.. Από την άλλη βοήθησα και συναδέλφους, έβγαλα κάποιους νέους ηθοποιούς στο θέατρο με τις συνεργασίες μας, δίνοντάς τους κάποιους ρόλους, κάποιες ευκαιρίες.. Έμαθα πολλά πράγματα για την ίδια τη ζωή γιατί το θέατρο είναι μια ανθρωποκεντρική τέχνη και πραγματικά πιστεύω ότι έγινα καλύτερος άνθρωπος γιατί μέσα από το θέατρο κατάλαβα τον ίδιο τον άνθρωπο… Έγινα πιο επιεικήςμε τους ανθρώπους και ταυτόχρονα όμως και πιο προσεκτικός…Το θέατρο με μόρφωσε, με διαμόρφωσε, με έκανε πιο σοφό μια και με ανάγκασε να διαβάσω..»
Η ζωή υπήρξε γενναιόδωρη μαζί του, όπως παραδέχεται και ο ίδιος, όχι βέβαια χωρίς δουλειά και προσπάθεια..«Ναι ήταν γενναιόδωρη γιατί κατάφερα να κάνω οικογένεια, να την κρατήσω, να έχω δύο υπέροχα παιδιά.. Αυτό που θεωρώ ευλογία είναι το ότι μέσα από αυτή τη δουλειά κατάφερα να τα μεγαλώσω χωρίς καμία στέρηση, να τα σπουδάσω, και αυτό είναι ειλικρινά πράγμα πρωτόγνωρο για το θέατρο… Απλά, κατάφερα να ζω αξιοπρεπώς. Δεν έκανα όμως ποτέ καμία υπερβολή στη ζωή μου… Δεν δάγκωσα τη λαμαρίνα της γκλαμουριάς και του νεοπλουτισμού!! Ποτέ!! Πάντα τα πόδια μου ήτανε λίγο πιο μαζεμένα από το πάπλωμα.. Βέβαια βοήθησε και το ότι δεν είμαι αυτής της φιλοσοφίας ζωής και έτσι δεν μου δημιουργήθηκε ποτέ η ανάγκη. Μου αρέσει να ζω σαν πρίγκιπας μέσα σε ένα απλό ανθρώπινο περιβάλλον. Δεν θεωρώ δηλαδή ότι πρέπει να με περιβάλλουν το χρυσάφι και τα πλούτη.. Δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο! Προτιμώ μια πιο εσωτερική ζωή…»
.png)
Η δουλειά ήταν ευλογία για τον ίδιο και η τύχη καλοδεχούμενη…«Είναι λοιπόν θέμα τύχης αλλά και προσωπικής δουλειάς όλα όσα σου έρχονται. Και για μένα ήταν πολύ σκληρής δουλειάς γιατί όταν σε βρίσκει η τύχη, πρέπει να σε βρει έτοιμο… Τι να το κάνω εγώ να με βρούνε χίλια τυχερά πράγματα και να μην έχω προετοιμάσει τον εαυτό μου να είμαι καλός στην τέχνη μου… Τι να το κάνω όταν δεν έχω διαβάσει, δεν έχω μελετήσει, δεν αρθρώνω σωστά, δεν έχω βάθος, δεν έχω πλάτος και μου έρχεται ο ρόλος και τον κάνω μέτρια… Τι έγινε λοιπόν; Τίποτα…. Ξέρετε, δεν είχα καμία βοήθεια στο θέατρο και επειδή αγαπούσα αυτή την τέχνη, φοβόμουν πάρα πολύ μήπως με εξοστρακίσει, μήπως κάποια στιγμή δεν με θέλουνε ή δεν έχω ταλέντο και αναγκαζόμουν να φύγω… Θα ήμουν δυστυχής εάν πήγαινα κάπου αλλού αποτυγχάνοντας εδώ. Δεν είχα περιθώρια να αποτύχω και καθώς δεν είχα καμία οικονομική βοήθεια από τους γονείς μου, έπρεπε να προετοιμαστώ πάρα πολύ, να είμαι πολύ καλός… Θα σας πω ότι οι δυσκολίες και η ανέχεια που είχα μου κάνανε τρομερά καλό, μεταλλαχτήκανε σε ικανότητα επιβίωσης μέσα βέβαια από ποιοτική προσφορά. Έπρεπε να είμαι καλός… όπου με διαλέγανε, έπρεπε να είμαι ο πρώτος στην απόδοση και όχι απαραίτητα στην ταμπέλα…»
Μια ιδιαίτερα στρεσογόνα κατάσταση που όμως «Αυτό είναι ένα στρες δημιουργικό. Δημιουργεί άμιλλα… Λες θα κάνω αυτό τον ρόλο, μα θα πρέπει να προετοιμαστώ, να εξασκηθώ, να ασκηθώ, να μάθω τα πάντα για τον ρόλο, για την εποχή, για τον συγγραφέα, να είμαι πανέτοιμος για όλα…. Η προετοιμασία όμως ξεκινάει από τις σπουδές. Όταν πηγαίνεις στη Δραματική Σχολή γιατί είσαι απλά όμορφος και γιατί θέλεις να κάνεις το μοντέλο ή να γίνει δημοφιλής, δε θα προχωρήσεις στο θέατρο…Όταν όμως ξέρεις ότι αν αποτύχεις θα σε διώξουνε, είναι μια δαμόκλειοςσπάθη που προσωπικά μου αρέσει..»
“Ό,τι κάνουμε πρέπει να το αγαπάμε πρώτα, να το ερωτευόμαστε, αλλιώς δεν έχουμε ενέργεια για να το κάνουμε”
Μετά από τα τόσο όμορφα και συγκλονιστικά που μας έχει χαρίσει ο κορυφαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης, ο ίδιος πορεύεται έχοντας πάντα στο νου του, «Ξέρετε, είμαι συλλέκτης αποφθεγμάτων. Έχω πολλά βιβλία με ρήσεις και αποφθέγματα, με συμπυκνωμένη σοφία δηλαδή που μου έχει δημιουργήσει έναν πνευματικό κόσμο, με έχει χαράξει… Κάτι πολύ καλό είναι ότι «τίποτα δεν πάει χαμένο..», πρέπει να πλησιάζουμε τις εμπειρίες, να τις γνωρίζουμε γιατί θα μας χρειαστούνε.. καλές και κακές. Ένα άλλο σημαντικό είναι η δουλειά, η εντιμότητα και η αλήθεια, το πάθος…. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζεις με μεγαλύτερο πάθος την δημοφιλία από ότι την τέχνη σου..»
Πώς αντιμετωπίζουν όμως οι νέοι ηθοποιοί την τέχνη τους; Ποια είναι τα βασικά στοιχεία που θα πρέπει να είναι εφοδιασμένοι; «Μια βασική υποχρέωση του ηθοποιού είναι να έχει μια σφαιρική γνώση των πραγμάτων και του παρελθόντος και των πραγμάτων που του έχουνε δοθεί από εμπειρία και κεκτημένα γνώσης, σοφίας, τεχνικής, αισθητικής αλλά και της καθημερινότητας… Πρέπει να παρακολουθεί τα πάντα για να ξέρει σε τι κοινό απευθύνεται. Πρέπει να παρατηρεί που έχει φτάσει η τέχνη και τι της λείπει. Πρέπει να ξέρει μέχρι ποιο σημείο έχει εξαπλωθεί η ξεφτίλα στην κοινωνία μας, η αγραμματοσύνη, η δηθενιά, η λαίλαπα του λάιφστάιλ και της νέας ζωής που κοντεύει να κατακτήσει το πνεύμα, το μυαλό και την αισθητική των παιδιών μας και έχει αρχίσει και εξαπλώνεται και στην τέχνη με τη μορφή της αποδόμησης. Ξεκινάει κάποιος να αποδομήσει ένα αρχαίο κείμενο ή ένα διαφορετικό πιο κλασικό επειδή ακριβώς δεν μπορεί να δομήσει, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ή να ξεπεράσει αυτά που του έχουνε παραδοθεί και αυτά που έχουνε προηγηθεί. Και επειδή λοιπόν δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει, σκέφτεται να κάνει κάτι άλλο που το βαφτίζει και μοντέρνο, μεταμοντέρνο, αποδόμηση και μάλιστα κάνει και το έγκλημα να το απευθύνει και σε νεότερες γενιές, οι οποίες πηγαίνουν στο θέατρο και βλέπουνε κάποιες παραστάσεις που τους απωθούνε και δεν θα ξανά πάνε… Το θέατρο είναι μία συλλογική δουλειά, πρέπει να έχουμε μια συλλογική ευθύνη για την τέχνη μας… Πρέπει να ξέρουμε ότι κάθε παράστασή μας είτε θα φέρει μελλοντικά κόσμο στο θέατρο είτε θα τον διώξει. Δεν μπορούμε «ελαφρά την καρδία» να παραδίδουμε το καλλιτεχνικό προϊόν στον κόσμο….Πιστεύουμε μάλιστα τι εάν βάλουμε και κάποια στοιχεία της εποχής μας θα κάνουμε μια μοντέρνα την παράσταση… Μα δεν υπάρχει τίποτα πιο μοντέρνο από το κλασικό και το διαχρονικό… Αν θέλεις να προτείνειςκάτι, καλύτερα να προτείνεις κάτι διαχρονικό και όχι κάτι «τρέχον», γιατί το «τρέχον» και το εφήμερο αύριο δεν θα ισχύει».
Στη σημερινή εποχή τα πράγματα είναι όχι λίγο αλλά πολύ διαφορετικά και αυτό αφορά και τον χώρο της τέχνης, «Υπάρχει μια τάση που πραγματικά την βλέπουμε καθημερινά μέσα από την ταχύτητας της τεχνολογίας και της πληροφόρησης. Όλα λοιπόν είναι ένας πολτός..Προσπαθούνε να στεγνώσουν το συναίσθημα και να μας κάνουνε ασυναισθηματικούς, να μας κάνουνε ένα κινούμενο βούρκο, ένα πολτό, ένα ζυμάρι το οποίο όμως είναι πολύ επικίνδυνη μορφή ύλης γιατί ο καθένας μπορεί να της δώσει ότι σχήμα θελήσει.. Έχουμε όμως ευθύνη μεγάλη και τεράστια και πρέπει να την αναλάβουμε… Έχουμε την ευθύνη της γνώσης, της αισθητικής, της παράδοσης..Να διαφυλάξουμε αυτά που έχουμε κατακτήσει ως ανθρωπότητα και ως τέχνη, ως μουσική… Βλέπετε ας πούμε αυτό τον πολτό στην τραπ μουσική όπου ισοπεδώνονται τα πάντα… και τρέχουν τα παιδιά μας σε αυτό το εύκολο το οποίο βαφτίζεται και επαναστατικό.. Αυτά όμως είναι πολύ επικίνδυνα φαινόμενα..»
Μια ασυναισθηματική κοινωνία όμως ελλοχεύει πολλούς κινδύνους, «Ξέρετε, εμάς τους καλλιτέχνες αυτό μας ενοχλεί πολύ γιατί το θέατρο φτιάχνεται από τα υλικά της ψυχής και αυτά είναι η ευαισθησία, η συγκίνηση, η γνώση, ο σεβασμός σε ότι έχει προηγηθεί, η άμιλλα να το προχωρήσουμε παραπέρα και όχι να το καταργήσουμε. Γιατί εάν το καταργήσουμε, δεν έχουμε θεμέλια και αρχίζουμε να χτίζουμε από πάνω…Όλα καταλήγουν στη παιδεία και δυστυχώς ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα που έχουμε είναιότι έχει εκλείψει η παιδεία σε ένα πολύ μεγάλο μέρος των νέων ανθρώπων. Αυτό βέβαια δεν είναι γενικό γιατί ειλικρινά συναντώ παιδιά που με συγκινούν πολύμε τα σωστά ελληνικά τους, τις γνώσεις τους, το πάθος τους, οι στόχοι τους, οι τρόποι τους, η ευγένειά τους. Βλέπω όμως και κάποια παιδιά που είναι έτοιμα να πέσουν στο καζάνι με τον πολτό».
Ο καλλιτέχνης όμως, νέος ή με εμπειρία έρχεται αντιμέτωπος συνεχώς με δυσκολίες που πολλές φορές δεν αφορούν μόνο την ποιοτική του απόδοση σε ένα έργο, «Τα προβλήματα μπορεί να μην είναι ακριβώς τα ίδια σε έναν παλιό ηθοποιό, φτασμένο με ρίζες και σε ένα καινούριο που προσπαθεί να επιβιώσει αλλά είναι αναλογικά… Ο παλιός ναι μεν έχει βγάλει ρίζες αλλά πρέπει να τις διατηρήσει, να μην καταστραφούν, να μην σαπίσουνε. Όπως δεν πρέπει να ρίξει τον πήχη, την ποιότητά του και είναι αναγκασμένος να έχει συνεχώς μια παρουσία, να κάνει επιτυχίες και πολλά πολλά ακόμη… Αυτό είναι ένα φοβερό άγχος! Προσωπικά, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, παίρνοντας ένα θέατρο, επιλέγοντας ένα έργο, έναν θίασο, τους συντελεστές….νιώθω πως πρέπει οπωσδήποτε να κάνω επιτυχία!! Γιατί από αυτό θα ζήσουμε όλοι… και πιστέψτε με είναι πολύ αγχογόνο. Έτσι είναι λοιπόν τα πράγματα, αλλά από ένα σημείο και μετά γίνεται εθισμός. Με την πάροδο του χρόνου όμως αποκτάς εμπειρία, είσαι πιο σίγουρος για κάποια πράγματα, αντιλαμβάνεσαι τον κίνδυνο…. Εννοείται ότι αποκτάς κάποιες σταθερές… αλλά οι σταθερές στο θέατρο είναι τόσο ασταθείς….»
Συζητώντας για κοινωνικά θέματα και θέματα παιδείας τελικά καταλήγουμε ότι το φαινόμενο της αποδόμησης είναι σχεδόν καθολικό, «Η αποδόμηση υπάρχει παντού πλέον, ακόμη και στην πολιτική. Είδαμε ότι κάποιος μπορεί να γίνει πολιτικός ακόμη και με δυο τηλεοπτικά σποτ.. Πέρασε πια και η πολιτική στο επίπεδο του χαβαλέ.. Σταμάτησε πια ο σεβασμός σε αυτό που έχει προηγηθεί.. Ακριβώς αυτό δεν θέλω να γίνεται στην τέχνη γιατί η τέχνη είναι πολύ πιο σοβαρή από την πολιτική. Όταν λοιπόν δεν έχεις επίγνωση της σοβαρότητας αυτού που κάνεις και απλά κάνειςχαβαλέ και πλάκα, είσαι επικίνδυνος.. Και εντέλει δεν είναι οργανικό αλλά ανοργασμικό και αντί να φέρει στο μέλλον κόσμο στο θέατρο, θα τον διώξει τελικά.
Όσο για το καλλιτεχνικό του απωθημένο, «Μόνο καλό θέατρο θέλω να κάνω.. τίποτε άλλο. Να με γεμίζει χαρά και να μπορώ και εγώ να την μοιράζω στον κόσμο».
Εκτός από την παράσταση Ντα, έχει ξεκινήσει και η προβολή της νέας και πολλά υποσχόμενης σειράς του Μέγκα, το Φαμαγκούστα. Εδώ ο αγαπημένος μας ηθοποιός υποδύεται τον Μακάριο, «Στο Φαμαγκούστα, θα κάνω τον Μακάριο. Ξέρετε σε όλη μου τη ζωή μου λέγανε πως του μοιάζωκαι πιο πολύ στα μάτια… Ε.. καιρός είναι λοιπόν να παίξω και τον ρόλο του.Είναι μια από τις πολύ σημαντικές προσωπικότητες και ναι μου δημιουργεί ένα άγχος γιατί είναι υπαρκτό πρόσωπο.Δεν είναι ένας χαρακτήρας που θα τον φτιάξω εγώ από το χαρτί, αλλά τον μελετάω πολύ καιρό τώρα, μήνες..»
Ευχαριστώ πολύ για κάθε όμορφο και μοναδικό που χαρίζει η κάθε μας συνάντηση!
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ
«Ντα» του Χιου Λέοναρντ
Πρεμιέρα: Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου.
Ο Τσάρλι Τάιναν, ένας εκπατρισμένος στο Λονδίνο συγγραφέας επιστρέφει στην πατρίδα του μετά το θάνατο του πατέρα του. Στο πατρικό του «ζωντανεύουν» οι γονείς του, ο νεαρός εαυτός του,οι νεανικοί του έρωτες, ιδιαίτερες στιγμές, γεγονότα και κάποια πρόσωπα του παρελθόντος του, που σημάδεψαν τη ζωή του και τον επηρεάζουν ακόμα και στο παρόν του. Ο «Da» (από το αγγλικό Daddy–Πατερούλης) αποτελεί το πιο καθοριστικό πρόσωπο της ζωής του.
Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας. Ερμηνεύουν: Γρηγόρης Βαλτινός Μιχάλης Οικονόμου Γιώργος Σουξές Νεκταρία Γιαννουδάκη Κωνσταντίνα Κλαψινού Λάμπρος Κωνσταντέας Βασίλης Παπαδημητρίου. Στο ρόλο της μητέρας η Ταμίλα Κουλίεβα.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή : 21:00 Σάββατο: 18.00 & 21:00 Κυριακή: 18:30
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
