Νέα στήλη
Το άρωμα της Θεσσαλονίκης είναι αυτό που δεν ξεχνάς ποτέ.. Έρχεται και σε τυλίγει εκεί που δεν το περιμένεις… Μια εικόνα, μια μουσική, ένας στίχος και οι μνήμες ξυπνούν ζοφερές για μια πόλη που δεν έπαψες στιγμή να αγαπάς και να νοσταλγείς. Δεν είναι ότι δεν ζεις εδώ, αλλά το ότι η ψυχή σου δεν φεύγει στιγμή μακριά της.
Μια στήλη αφιερωμένη σε όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη Θεσσαλονίκη, που έπαιξαν, γέλασαν, έκλαψαν, ερωτεύτηκαν μέσα στα σοκάκια της και που παραμένουν ερωτευμένοι με την ομορφιά και τους ανθρώπους της. Όταν ο χρόνος σταματά, η δική τους Θεσσαλονίκη γελάει, πονάει, δακρύζει, ερωτεύεται, μοιράζεται μνήμες και νοσταλγίες, φως και αρώματα, αναμνήσεις που κάνουν βουτιά στο παρελθόν και σε μια άλλη εποχή, σε μια Θεσσαλονίκη που στη δική τους καρδιά έχει μείνει ίδια, όπως και τότε..
Ο δημοφιλής ηθοποιός και σκηνοθέτης μετράει ήδη 45 χρόνια στον χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης. Μέσα σε αυτή την πορεία μας χάρισε άπειρες στιγμές βαθιάς συγκίνησης και προβληματισμού, αλλά και γέλιου. Ενδεικτικά να αναφέρουμε τις τηλεοπτικές συμμετοχές «Αστροφεγγιά», «Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα», «Φάκελος Αμαζών», «Ανατομία ενός εγκλήματος», «Πρόβα νυφικού», «Ο μεγάλος θυμός», «Τα παιδιά της Νιόβης», «Έρωτας».
Επίσης τη συμμετοχή του ως αφηγητής σε μεγάλα μουσικά έργα, όπως «Άξιον Εστί» των Μίκη Θεοδωράκη-Οδυσσέα Ελύτη, «Λειτουργία του Ορφέα» των Γιάννη Μαρκόπουλου-Πάνου Θεοδωρίδη, «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Γιάννη Μαρκόπουλου, σε ποίηση Διονύσιου Σολωμού, «Ωδή στον Μέγα Αλέξανδρο» των Γιώργου Χατζηνάσιου-Γιώργου Παπακώστα, «Ελλάδα- Γέννηση και Αναγέννηση των Αιώνων» των Πασχάλη Τόνιου-Γιώργου Παπακώστα.
Στο Θέατρο έχει πρωταγωνιστήσει σε όλα τα είδη θεάτρου, από το αρχαίο δράμα (Σοφοκλής, Ευριπίδης, Αριστοφάνης) ως την κωμωδία, την πρόζα και την επιθεώρηση και έχει διακριθεί για την ερμηνεία του, τόσο στο κλασικό όσο και το σύγχρονο ρεπερτόριο: Ο Νηλ, Γουίλιαμς, Άλμπι, Μίλερ, Σνίτσλερ, Αντρέγεφ, Τουργκένιεφ, Γκέρνι, Mάργκιουλις κ.α. Μεταξύ άλλων, έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως οι: Ζυλ Ντασέν, Ανδρέας Βουτσινάς, Φρανκ Χόζερ, Κώστας Τσιάνος, Σταμάτης Φασουλής, Βασίλης Παπαβασιλείου, Ρότζερ Ουίλιαμς, Γιώργος Θεοδοσιάδης, Διαγόρας Χρονόπουλος, Ντίνος Δημόπουλος, Σταύρος Τσακίρης. Ο ίδιος, από το 1990 και μετά, έχει σκηνοθετήσει πολλές παραστάσεις κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου.
Να σημειώσουμε την ερμηνεία του στον Οιδίποδα τύραννο του Σοφοκλή, που παρουσιάστηκε από το Εθνικό Θέατρο με ιδιαίτερη επιτυχία και διεθνή προβολή, καθώς η πρεμιέρα στο Κολοσσαίο της Ρώμης, που άνοιξε με αυτή την ευκαιρία τις πύλες του ύστερα από 1.500 χρόνια. Η ίδια παράσταση ταξίδεψε και στη Νέα Υόρκη και σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Την προηγούμενη χρονιά ανέβασε με τεράστια επιτυχία την παράσταση “Da”, η οποία συνεχίζεται και αυτή τη σεζόν στο θέατρο “Ιλίσια”.
Ο Γρηγόρης Βαλτινός είναι ένας σημαντικός καλλιτέχνης που επί σειρά ετών υπηρετεί το ποιοτικό θέατρο με αναμφισβήτητη επιτυχία.
Γεννήθηκε στο ιστορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης. Αν και έφυγε από την πόλη σε πολύ μικρή ηλικία, δεν χάνει την ευκαιρία να την επισκέπτεται συχνά. Άλλωστε εδώ είναι οι συγγενείς, οι φίλοι του και πολλές τρυφερές αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων, «η πατρίδα του», όπως όπως λέει και ο ίδιος…
«Την Θεσσαλονίκη περισσότερο την έζησα σταδιακά, μήνα το μήνα σαν επαγγελματίας. Κάτι σαν να χρώσταγα ένσημα στην πόλη και όλες τις παραστάσεις τις ανέβαζα και στη Θεσσαλονίκη».
Κλείνοντας τα μάτια γεμίζει η ψυχή με εικόνες όμορφες και τρυφερές όπως «Να περπατάω στα παραλιακά πάρκα κρατώντας το χεράκι της μάνας μου…εκεί, ανάμεσα στα μεγάλα δέντρα. Και τώρα όταν περπατάω εκεί, που για να είμαι ειλικρινής καμιά φορά το κάνω και επίτηδες, όταν περπατάω λοιπόν και κοιτάω κάτω βλέπω τα παιδικά μου ποδαράκια… Βλέπετε, μου έκανε εντύπωση που περπατάγανε μόνα τους….».
Γεύσεις και μυρωδιές ξεπηδούν μέσα από τα τρυφερά μονοπάτια της μνήμης και κάνουν την ανάμνηση ακόμη πιο νοσταλγική.. «Θυμάμαι τα σπίτια των θείων μου, των συγγενών μου και πραγματικά έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις γιατί τα σπίτια τότε ήτανε μονοκατοικίες με οπωρώνες στο πίσω μέρος.. ροδάκινα, βερίκοκα, δαμάσκηνα, κορόμηλα..Θυμάμαι λοιπόν, με τον παππού μου να κάνουμε βόλτα ανάμεσα στα δέντρα και να μου κόβει τους καρπούς τους και να τους τρώω κατευθείαν.. Αυτή είναι μια πολύ έντονη ανάμνηση. Θυμάμαι όμως και τη χαρακτηριστική μυρωδιά του γράσου, από την μάντρα παλιών αυτοκινήτων που είχε ο αδελφός της μητέρας μου στον Βαρδάρη..»
«Οι άνθρωποι της Θεσσαλονίκης είναι πιο ήρεμοι, πιο της παρέας, πιο της φιλίας, θα έλεγα ότι είναι πιο καλοσυνάτοι, πιο αγαθοί»
Την Θεσσαλονίκη την επισκέπτεται αρκετά συχνά, βρίσκοντας κάθε τόσο και κάποια αφορμή. Άλλωστε έχει διατηρήσει τις φιλίες του στην πόλη «Τα τελευταία δέκα χρόνια είμαι και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κρατικού Θεάτρου, περισσότερο για συναισθηματικούς λόγους γιατί θέλω μέσα από την τέχνη που αγάπησα και λάτρεψα να βοηθήσω με τις πτωχές μου δυνάμεις και να κάνω ότι μπορώ τελείως αφιλοκερδώς, για το θέατρο στην γενέτειρά μου, στην πατρίδα μου… Οπότε, έρχομαι σίγουρα μία φορά τον μήνα για το συμβούλιο. Επίσης, έρχομαι για σχεδόν ένα μήνα για κάθε παράσταση. Το μεγαλύτερο διάστημα που έχω μείνει στη Θεσσαλονίκη είναι πέντε μήνες, όταν έπαιξα στο Κρατικό Θέατρο τους «Αχαρνείς» και τρεις συνεχόμενους μήνες με την παράσταση «Ω Θεέ μου». Με την τελευταία παράσταση έκανα πρεμιέρα στην Θεσσαλονίκη… Ξέρετε κάθε φορά στη συνέντευξη τύπου με κατηγορούσαν οι δημοσιογράφοι ότι φέρνουμε τις παραστάσεις μας στη Θεσσαλονίκη το Πάσχα μόνο για να «τα πάρουμε…». Έτσι και εγώ οργάνωσα όλες τις διαδικασίες κατά τέτοιο τρόπο ώστε να κάνουμε πρεμιέρα στην Θεσσαλονίκη και να διαψεύσω την άποψη που είχαν για εμάς. Βέβαια, διαφεύγει τόσο στους δημοσιογράφους όσο και στο κοινό ότι όταν ανεβάζουμε μια παράσταση εμείς στην Αθήνα υπογράφουμε με όλους του συντελεστές κάποιο συμβόλαιο,το οποίο έχει μία συγκεκριμένη διάρκεια και για αυτό δεν μπορούμε να φύγουμε πριν από το Πάσχα ούτε να κάνουμε ό,τι θέλουμε… Αυτό δεν το γνωρίζουν ίσως οι άνθρωποι της Θεσσαλονίκης..»
Το πρώτο πράγμα που κάνει όταν έρχεται στην Θεσσαλονίκη είναι να βρεθεί με τους φίλους του «Αφού πρώτα πάρω τηλέφωνο τους φίλους μου πάω για ψαράκι και ούζο…»
Μέσα στους τρελούς ρυθμούς της καθημερινότητας στην Αθήνα η σκέψη τρέχει σε στιγμές ηρεμίας στην Θεσσαλονίκη «Μου λείπει η πιο ήρεμη ζωή που έχει η Θεσσαλονίκη σε σχέση με τους φρενήρεις ρυθμούς της Αθήνας… Δεν νιώθεις να υπάρχει συνεχώς πίσω σου ένα μαστίγιο να σε χτυπάει για να τρέχεις.. Είναι πιο ήρεμα τα πράγματα, πιο χαλαρά θα έλεγα με την κλασική Θεσσαλονικιώτικη έκφραση. Οι άνθρωποι είναι πιο ήρεμοι, πιο της παρέας, πιο της φιλίας, θα έλεγα ότι είναι πιο καλοσυνάτοι, πιο αγαθοί. Ίσως γιατί στη Θεσσαλονίκη συγκεντρώνονται άνθρωποι από όλες τις βόρειες περιοχές που πιστεύω ότι είναι πιο καλόψυχοι».
Από την Θεσσαλονίκη κουβαλάει πολύ όμορφες στιγμές «Κουβαλάω πάρα πολύ όμορφες στιγμές από την επαγγελματική μου ιδιότητα στην πόλη… να πηγαίνω και να γίνεται το αδιαχώρητο με τις παραστάσεις, να μας τιμά ο κόσμος σε κάθε μας παράσταση. Κουβαλάω επίσης τους φίλους μου, τις παρέες μου, που μετά την παράσταση συνήθως πηγαίναμε για φαγητό ή σε κάποια μπουάτ να ακούσουμε ελληνική μουσική… Βεβαίως κουβαλάω και τις βόλτες με τα παραθαλάσσια ουζερί όπου καθόμαστε και συζητάμε τα πάντα.. από πολιτική και τέχνη μέχρι θέματα καθημερινότητας, ακόμη και όνειρα.. πίνοντας ένα ουζάκι και ακούγοντας τη θάλασσα.. Οι γειτονιές στη Θεσσαλονίκη είναι κοντά στη θάλασσα και αυτό είναι καλό γιατί εύκολα μπορείς να βρεθείς στην παραλία και να απολαμβάνεις τον ήλιο και τη θάλασσα. Η βόλτα στην παραλία είναι κάτι που επίσης μου λείπει.. Κάθε φορά που έρχομαι, η βόλτα στην παραλία είναι η γυμναστική μου…».
«Με ενοχλεί η παραδοχή που έχει η Θεσσαλονίκη ότι «έρχεται» μετά την Αθήνα..»
Το σεντούκι της καρδιά του είναι γεμάτο και από μουσικές, συναντήσεις, όμορφες συντροφιές με πολύ ποιοτικό ελληνικό τραγούδι, «Παλιά όταν ερχόμουν στη Θεσσαλονίκη πηγαίναμε σε μια λαϊκή μπουάτ μετά τις παραστάσεις, στο Ακρόαμα. Εγώ να σας πω την αλήθεια τραγούδαγα κάθε βράδυ… Έλεγα πολλά τραγούδια με θέμα τη Θεσσαλονίκη αλλά και κλασικά. Ας πούμε, μου αρέσει η Θεσσαλονίκη του Τσιτσάνη όπως εκφράζεται μέσα από τους στίχους και τη μουσική του. Αλλά και όλο εκείνο το ρεπερτόριο που τραγουδούσαμε εκείνη την εποχή και που το τραγουδάμε ακόμη όταν βρισκόμαστε με την «παλιά παρέα» όπως λέμε.. Δε θα ξεχάσω ένα βράδυ βρεθήκαμε σε μια ταβέρνα με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, την Μαριώ, τον Γιώργο Λιάνη, τον Μανώλη Μητσιά και δυο τρεις φίλοι ακόμη, να πίνουμε ουζάκια και να τραγουδάμε μέχρι τις 5 το πρωί…. Τι να διαλέξω εγώ τώρα από όλα αυτά τα τραγούδια; Διαλέγω την παρέα, διαλέγω την συνάντηση, διαλέγω την βραδιά… Αυτό όλο έχει ένα επίπεδο και μία αύρα που πρέπει να την επιδιώκει ο καθένας. Μόνο όμως μέσω κάποιων πραγμάτων μπορείς κανείς να τα επιδιώξει αυτά.. όπως του καλού στίχου, της καλής μουσικής, της ευαισθησίας, του αισθήματος. Δεν είμασταν απλά εκεί.. Δεν τραγουδάγαμε τραπ ας πούμε.. Τραγουδάγαμε Τσιτσάνη, Βαμβακάρη, Ζαμπέτα, Χιώτη, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι… Μπορεί να μας πούνε «παλιακούς» αλλά εύχομαι να μην το συνειδητοποιήσουνε αργά.. γιατί το περιεχόμενο όλων αυτών των πραγμάτων είτε είναι τραγούδι, είτε είναι μουσική, είτε είναι κείμενα, είτε θεατρικά έργα, ακόμη και παραστάσεις, για μας είναι το καύσιμό μας. Πρέπει να έχουμε καύσιμο στη ζωή μας και πρέπει ο καθένας από εμάς να φροντίσει να βρει το καύσιμό του..»
««Μου λείπει η πιο ήρεμη ζωή που έχει η Θεσσαλονίκη…»
Ζητήσαμε από τον Γρηγόρη Βαλτινό να μας πει μερικά από τα πιο ωραία σημεία της Θεσσαλονίκης, γωνιές, περιοχές, γειτονιές, μέρη, μαγαζιά, ό,τι είναι ξεχωριστό για τον ίδιο «Μου αρέσει η ηρεμία που έχουν οι γειτονιές στα Κάστρα και όλη η παραλία. Μου αρέσει η ησυχία που έχουν κάποιες απομακρυσμένες περιοχές όπως η Τριανδρία, η Περαία, μα πάνω από όλα μου αρέσει όταν φτάνω και παίρνω τηλέφωνο τους φίλους μου και χαίρονται όλοι τόσο πολύ που θα ξαναβρεθούμε γιατί μια πόλη δεν είναι μόνο το φυσικό της περιβάλλον, αλλά κυρίως είναι οι άνθρωποι».
Εάν θα έπρεπε να παρουσιάσει τη Θεσσαλονίκη σε κάποιον που δεν την έχει επισκεφτεί θα του έλεγε «Θα του έλεγα να την επισκεφτεί για να ηρεμήσει η ψυχή του…»
Υπάρχει όμως και κάτι που τον ενοχλεί στην πόλη «Με ενοχλεί αυτή η παραδοχή που έχει η Θεσσαλονίκη ότι «έρχεται» μετά την Αθήνα.. Και αυτό δεν είναι μόνο διαπίστωση και γκρίνια, αλλά έχει γίνει και εφησυχασμός.. και αυτό με ενοχλεί περισσότερο.. Αυτό λοιπόν, μπορεί να καταρριφθεί και να ξεκινήσουν πολλά πράγματα από τη Θεσσαλονίκη. Έχει πολύ καλλιτεχνική φλέβα. Δεν είναι απαραίτητο να έρθουν όλοι στην Αθήνα γιατί η Θεσσαλονίκη μπορεί να κάνει και τηλεοπτικές παραγωγές και να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε και εδώ τηλεοπτικούς ηθοποιούς.. Είναι τόσο εύκολη πια η τεχνολογία.… Και στούντιο μπορεί να γίνει, και σήριαλ να παραχθεί με πολύ ωραίο σενάριο, και να παίξουν οι ηθοποιοί του Κρατικού Θεάτρου και να πουληθεί και στην Αθήνα. Πρέπει να έχουμε ορμή, δύναμη νεανική, ασχέτου ηλικίας..»
Κλείνοντας αυτό το σύντομο οδοιπορικό καρδιάς, ο Γρηγόρης Βαλτινός εξομολογήθηκε ότι ο πιο δυνατός όμως λόγος που αγαπάει αυτή την πόλη είναι «Αυτή η ζεστή ατμόσφαιρα των ανθρώπων. Με λίγα λόγια η Θεσσαλονίκη είναι σαν μια μεγάλη γειτονιά και εν τέλει αυτό μου αρέσει.. Λίγο ως πολύ γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους, σαν να μένουνε ακόμη σε χαμηλά σπίτια με αυλές και το απογευματάκι να αφήνουνε μια καρέκλα στην εξώπορτα της αυλής και να κουβεντιάζουν μεταξύ τους.. Σαν μια μεγάλη αγκαλιά όπως αυτή του «Da»..»
Σας ευχαριστώ πολύ!
