Σου μιλώ αγαπητέ θεατή σε πρώτο πρόσωπο γιατί σε νιώθω οικείο σαν «δικό μου» άνθρωπο, έστω κι αν δεν γνωριζόμαστε προσωπικά… άλλωστε η δουλειά μου ως θεατρικού ηθοποιού – πολλοί την αποκαλούν λειτούργημα- δικαιώνεται μόνο μέσα από τη δική σου παρουσία κι αν δεν σε έχω απέναντί μου δυσκολεύομαι να λειτουργήσω, νιώθω σαν να μου λείπει κάτι πολύ ζωτικό, σαν να είμαι ακρωτηριασμένος… Δεν με νοιάζει ποιος είσαι, πώς σε λένε, από πού έρχεσαι, τί πρεσβεύεις, τί δουλειά κάνεις, πόσο μορφωμένος είσαι, πόσο πλούσιος ή φτωχός, μου αρκεί που μου χαρίζεις δυο – τρεις ώρες από το πολύτιμο χρόνο σου και κάθεσαι απέναντί μου για να τιμήσεις αυτό που έχω να σου δώσω, το λίγο ή το πολύ κατά την κρίση σου… ωστόσο αυτό που εγώ καταθέτω από την πλευρά μου είναι ψυχή κι επειδή την ψυχή δεν την χαραμίζει κανείς «όπου να ‘ναι», αναπόφευκτα σε θεωρώ δικό μου άνθρωπο ώστε να σου προσφέρω κάτι τόσο πολύτιμο!
Όμως δεν είναι μόνο αυτό, ούτε έχει να κάνει μόνο με την ερμηνεία μου ή το συναίσθημα του έργου ή την όποια καλλιτεχνική απόλαυση εισπράττεις ως θεατής… Όταν λέω ότι σε κατατάσσω στους οικείους μου δεν εννοώ ότι απλά είσαι αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς μου ως απαραίτητος αποδέκτης, αλλά ότι μαζί σου, χωρίς να το ξέρεις τη δεδομένη στιγμή, μοιράζομαι κομβικές στιγμές της ζωής μου και η παρουσία σου συντροφεύει καταλυτικά τις όποιες αγωνίες, οδύνες, λαχτάρες, πόνους ή χαρές της καθημερινότητάς μου… Βλέπεις η δικιά μου δουλειά δεν μοιάζει με τη δική σου που όταν πχ. αρρωστήσεις ή σου συμβεί ατύχημα ή σου κατάσχουν το σπίτι ή χάσεις τον γονιό σου ή γεννήσει η γυναίκα σου ή βραβεύεται το παιδί σου κλπ. δικαιούσαι άδεια από τα εργασιακά σου καθήκοντα για να βιώσεις τη λύπη ή τη χαρά ή την ανάρρωσή σου… ανθρώπινα!
Αντίθετα, στη δική μου δουλειά του ηθοποιού, έχεις σκεφτεί τί σημαίνει η απουσία έστω και ενός από τον θίασο;; Προφανώς σημαίνει ακύρωση μιας ολόκληρης παράστασης για την οποία πλήθος ανθρώπων δούλευαν επί μήνες, κρέμασμα των συναδέλφων και του θιασάρχη, ακύρωση προπωλημένων εισιτηρίων, τεράστια αναστάτωση στο κοινό, οικονομική ζημιά στην παραγωγή, πλήγμα στο κύρος των συντελεστών… γιατί στη δική μου δουλειά, οι κρίκοι που αποτελούν την αλυσίδα της συλλογικής προσπάθειας είναι άρρηκτα δεμένοι (πιο άρρηκτα δεν γίνεται) κι αν ένας κρίκος «σπάσει» η αλυσίδα καταρρέει χωρίς δυνατότητα αντικατάστασης στο παρά ένα, παρά μόνο αν είχε προβλεφθεί εκ των προτέρων, πράγμα απίθανο.. Που σημαίνει ότι ΚΑΝΕΝΑΣ κρίκος δεν μπορεί να λείπει από τη θέση του, καθότι ΟΛΟΙ οι κρίκοι είναι πλήρως αλληλοεξαρτώμενοι (εκτός αν πρόκειται για μονόλογο), επομένως εγώ ο ηθοποιός ΔΕΝ «δικαιούμαι» άδεια, όντας αναγκασμένος να ανέβω στη σκηνή ακόμα κι αν τυραννιέμαι από πόνους ή τρέμω από εξάντληση ή καίγομαι στον πυρετό ή κήδεψα το πρωί τη μάνα μου ή γεννά ενόσω παίζω η γυναίκα μου κλπ…. καλούμενος συχνά να σε κάνω θεατή να γελάσεις, ενώ μέσα μου κλαίω από οδύνη ή το σώμα μου υποφέρει…
Και βέβαια δεν δικαιούμαι «εξ ορισμού» να απολαύσω τις μεγάλες γιορτές σαν τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, το Πάσχα στο σπίτι μου με την οικογένεια ή τους φίλους όπως εσύ, που ειδικά τέτοιες μέρες περιμένεις από μένα να σε ψυχαγωγήσω κι εγώ οφείλω να ανταποκριθώ γιατί αυτή είναι η φύση της δικής μου δουλειάς: να σου προσφέρει κυρίως τις γιορτινές μέρες των αργιών την απολαυστική διέξοδο που αποζητάς… Εσύ τέτοιες μέρες ξεχνάς τη δουλειά σου, ξεκουράζεσαι, χαλαρώνεις, κάνεις με άνεση τα ψώνια και τις βόλτες σου, μαζεύεσαι σε οικογενειακά ή φιλικά τραπέζια, τρως, πίνεις και γλεντάς, χορταίνεις τα παιδιά και τις παρέες σου, απολαμβάνεις τις μικροχαρές μιας γιορτινής καθημερινότητας και μεταξύ όλων αυτών το βραδάκι χορτασμένος, ξεκούραστος και με «εορταστική» διάθεση, επιλέγεις να πας στο θέατρο και άγια κάνεις…
Εγώ ο ηθοποιός τώρα, για να σε υποδεχθώ «απίκο» στη σκηνή όπως οφείλω και να σου προσφέρω τον καλύτερο εαυτό μου, θα πρέπει να στερηθώ πολλές από τις μικροχαρές που απολαμβάνεις εσύ, να αφήσω «στη μέση» μια πολύτιμη οικογενειακή στιγμή, να σηκωθώ βεβιασμένα από το γιορτινό τραπέζι για να προετοιμαστώ, να χαιρετήσω τα παιδιά μου που ζητούν να παίξω μαζί τους, να συμπιέσω με άγχος τον χρόνο για να προλάβω, να στερηθώ μια χαλαρή βόλτα στη στολισμένη πόλη ή μια επίσκεψη στους ηλικιωμένους γονείς μου ή τη σχολική γιορτή του παιδιού μου, γιατί η πρόβα τρέχει και κάτι απρόοπτο προέκυψε τελευταία στιγμή… Και το βράδυ πάνω στη σκηνή πρέπει να λάμπω στον οποιονδήποτε ρόλο μου, άσχετα αν σε ανθρώπινο επίπεδο βιώνω μια στέρηση ή ένα κενό ή ενοχές ή ακόμη κάτι τραγικό, γιατί όλα αυτά εσένα θεατή ΔΕΝ σε αφορούν… εσύ πληρώνεις συχνά από το υστέρημά σου για να με δεις στηρίζοντας τον βιοπορισμό μου και αυτονόητα περιμένεις από μένα ανταποδοτικό όφελος… Άλλωστε αυτό που έχω διδαχθεί και συμπυκνώνει όλη την ουσία της δουλειάς μου είναι το να «αφήνω πίσω» τον εαυτό μου και τα πάθη μου για να υποδυθώ κάποιον άλλον με άλλα πάθη, ξένα από τα δικά μου… και πρέπει να σε πείσω απόλυτα για την υπέρβασή μου, ώστε να δικαιώσω την επιλογή και τη δαπάνη σου!
Όχι, δεν θέλω να εκλάβεις την παρούσα κατάθεσή μου ως μίζερη γκρίνια, ότι τάχα εσύ χαλαρώνεις και διασκεδάζεις ενώ εγώ στερούμαι πράγματα και δουλεύω χριστουγεννιάτικα για χάρη σου και συχνά με υπερωρίες διπλών παραστάσεων σε σημείο υπερκόπωσης… Προφανώς υπάρχουν και άλλες κατηγορίες εργαζόμενων στην ίδια και συχνά βαρύτερη μοίρα από μένα, που η φύση της δουλειάς τους δεν γνωρίζει από αργίες και σχόλες και μάλιστα σε πόστα δύσκολα ή με συνθήκες σκληρές, που μόνο ως «παίζω» δεν μπορείς να τις χαρακτηρίσεις όπως στην περίπτωσή μου… Άλλωστε για όλους τους κλάδους που υπηρετούν την ζωντανή ψυχαγωγία, οι γιορταστικές περίοδοι αργιών σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, μεταφράζονται σε υπερεντατική δουλειά και φυσικά το εύχονται παρά την κούραση…
Ούτε παραπονιέμαι για μια τέχνη που επέλεξα συνειδητά γνωρίζοντας τις ιδιαιτερότητές της- ενίοτε δυσβάσταχτες- επειδή η αγάπη μου γι αυτήν έχει θέση οξυγόνου στη ζωή μου και για χάρη της είμαι διατεθειμένος να στερηθώ πολλά ή να αντέξω θυσίες… Απλά με τούτη την προσωπική εξομολόγηση επ’ αφορμή των γιορτών, ήθελα φίλε θεατή να σου θυμίσω ότι πίσω από τον όποιον ρόλο υπάρχει πάντα ένας άνθρωπος συχνά ευάλωτοςμε ανάγκες σαν τις δικές σου, κι ακόμα να σου τονίσω ότι δεν γίνεται να μη θεωρώ «δικό μου» άνθρωπο αυτόν με τον οποίο μοιράζομαι την ψυχή μου, τις αθέατες προσωπικές μου στιγμές και γιορτάζω ακόμα και Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιές μαζί του σαν «οικογένεια»…
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ !!!
