Καραντίνα #season 2 (?)
.
Μετράμε δυο εβδομάδες (και κάτι μέρες) όταν από τη Δευτέρα 2 Νοεμβρίου η Θεσσαλονίκη και οι πολίτες της τέθηκαν σε αυστηρούς περιορισμούς για την προστασία της δημόσιας υγείας έπειτα από τη ραγδαία αύξηση κρουσμάτων του νέου κορωνοϊού.
Από εκείνη τη μαύρη μέρα σε πανελλαδικό επίπεδο μετράμε δεκάδες νεκρούς καθημερινά, ενώ τα κρούσματα όλο και πολλαπλασιάζονται. Πλέον δεν ισχύει το «δεν ξέρω κανέναν δικό μου να νοσεί», γιατί οι περισσότεροι έχουν κάποιο συγγενικό τους πρόσωπο που έχει κολλήσει τον ιό.
Παραλλήλως ένα άλλο δράμα «παίζεται» για άλλη μια φορά στον χώρο του πολιτισμού καθώς έχει παύσει κάθε είδους πολιτιστική δραστηριότητα μετρώντας και εκεί άλλου είδους θύματα. Τα θέατρα ίσα που ξεκίνησαν, έκλεισαν, τινάζοντας στον αέρα τον όποιο –επιφυλακτικό- προγραμματισμό είχαν προγραμματίσει. Ακόμη χειρότερα για τους κινηματογράφους. Τη μέρα που είχαν έναρξη χειμερινής σεζόν, έπαυσαν, αφήστε που καμιά σημαντική ταινία δεν διακινδύνευε να κάνει πρεμιέρα σε χώρους που θύμιζαν φαντάσματα. Στον κυκεώνα της πανδημίας δεν θα έλειπαν οι μουσικές σκηνές, το Βιβλίο ακόμη και οι αίθουσες Τέχνης που είδαν τους επισκέπτες τους να εξαφανίζονται. Δίπλα σε όλα αυτά και τα ΜΜΕ που ασχολούνται κυρίως με τον πολιτισμό. Τόσο οι συνθήκες μετάδοσης όσο και «δουλειάς», εγκλώβισαν και περιόρισαν προσαρμόζοντας σχεδόν όλη την υλη τους στην επικαιρότητα.
Σε όλη αυτή τη ζοφερή κατάσταση υπάρχουν και τα καλά νέα. Τα εμβόλια είναι σχεδόν έτοιμα και είναι σε πολύ μεγάλο ποσοστό αποτελεσματικά.
.
.
Η Κουλτουρόσουπα απευθύνθηκε σε 17 προσωπικότητες από τον ευρύτερο χώρο του πολιτισμού να μας περιγράφουν συνοπτικά πως βλέπουν το δεύτερο κύμα της πανδημίας και πως βιώνουν την καραντίνα.
Τους ευχαριστούμε.
Τον λόγο έχει ο κ. Γιώργος Λυκιαρδόπουλος, θεατρικός παραγωγός/ιδρυτής της εταιρείας Λυκόφως.
Το δεύτερο lockdown, ενώ μας φαίνεται πρακτικά και ψυχολογικά πιο εύκολο από το πρώτο (με την έννοια ότι κάποια σχολεία αρχικά λειτούργησαν, έχουμε εξοικειωθεί με τη διαδικασία, έχουμε μάθει να δουλεύουμε και να εκπαιδευόμαστε διαδικτυακά, η διάρκεια είναι πιο ορισμένη και γενικά δεν είμαστε αντιμέτωποι με το απόλυτο άγνωστο), φέρνει, παρόλ’ αυτά, τους ανθρώπους του πολιτισμού και του θεάτρου σε μια πρωτόγνωρα δύσκολη θέση.
Βρισκόμαστε -επί της ουσίας- κλειστοί από τον Μάρτιο, προσπαθώντας να επιζήσουμε με μια στήριξη “οριζόντια” προς όλους τους πληγέντες και όχι με μια εστιασμένη προς τον κλάδο μας ενίσχυση. Πρόσφατα ανακοινώθηκαν τα μέτρα επιδότησης των κενών θέσεων των θεάτρων, ένα μέτρο το οποίο, εάν εφαρμοστεί γρήγορα και εκταμιευτεί συστηματικά, θα αποτελέσει ένα σημαντικό βοήθημα για την επιβίωσή μας.
Η δεύτερη σημαντικότερη δυσκολία που αντιμετωπίζουμε -ακριβώς λόγω της ιδιαίτερης φύσης του επαγγέλματός μας- είναι η μεγάλη ανασφάλεια που γεννά η πλήρης αδυναμία προγραμματισμού μελλοντικών παραστάσεων, καθότι ουδείς γνωρίζει εάν θα ανοίξουν τα θέατρα και με τι χωρητικότητα ή εάν θα παραμείνουν κλειστά και για πόσο. Ως γνωστόν, οι θεατρικές παραστάσεις και τα προϊόντα του πολιτισμού απαιτούν πάνω από δύο μήνες πρόβας και προετοιμασίας για να στηθούν επιτυχώς, σε αντίθεση με τους κλάδους της εστίασης, της λιανικής και όλους όσοι έχουν πληγεί τους τελευταίους μήνες, που μπορούν να επαναλειτουργήσουν σχετικά εύκολα και χωρίς μεγάλη προετοιμασία. Έτσι, η λήψη αποφάσεων σε συνθήκες απόλυτης αβεβαιότητας έχει γίνει τρομακτικά δύσκολη, ενώ το άγχος και η πίεση έχουν φτάσει σε ένα οριακό σημείο. Η δουλειά μας το τελευταίο διάστημα προϋποθέτει ψυχικές δεξιότητες και αντοχές τζόγου, όπως ακριβώς στα τυχερά παιχνίδια, όμως με τον ιό να κερδίζει μέχρι τώρα!
Τέλος, αποδεδειγμένα, δεν έχει παρατηρηθεί μέχρι τώρα κανένα κρούσμα σε θεατρική αίθουσα, και γι’ αυτόν τον λόγο πιστεύω ακράδαντα ότι η λειτουργία τους δεν αποτελεί “εστία υπερμετάδοσης” του ιού, παρά μόνο του πολιτισμού…
Ελπίζω σύντομα να επιστρέψουμε σε μία (σχετική) κανονικότητα διότι εάν εξακολουθήσει αυτή η πορεία, οι συνέπειες θα είναι πλέον μη αναστρέψιμες. Πρέπει η πολιτεία να στηρίξει το θέατρο, με ειδική μέριμνα, όπως άλλωστε ταιριάζει στον Πολιτισμό.
Χωρίς τον πολιτισμό δεν μπορεί να επιβιώσει ούτε η κοινωνία αλλά ούτε και ο άνθρωπος. Ειδικά εν μέσω αυτών των απαιτητικών καιρών…
Γιώργος Λυκιαρδόπουλος
Στο δια ταύτα της ζημιάς που προκάλεσε η δεύτερη καραντίνα…
Ανεστάλησαν οι εξής παραστάσεις: «Τέφρα και Σκιά» (Θέατρο Κυκλάδων), «Βασίλισσα της Ομορφιάς» και «Περιμένοντας τον Γκοντό» (Σύγχρονο θέατρο).
Κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες σε πρόβες βρίσκονται οι εξής παραστάσεις: «Συμφορά από το πολύ μυαλό» του Αλεξάντρ Γκριμπογέντοφ σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, «Το τέλος του Παιχνιδιού» του Σ. Μπέκετ με τον Δημήτρη Καταλειφό, «Μπετόβεν: 33 παραλλαγές» του Moisés Kaufman, σκην. Γιώργου Πέτρου (προγραμματισμένο για τα μέσα του Δεκέμβρη στο Μέγαρο Αθηνών), ενώ άγνωστο είναι αν θα πραγματοποιηθούν οι νέες παραστάσεις της «Όμορφης Πόλης» τον Ιανουάριο στο Μέγαρο Αθηνών και Θεσσαλονίκης.
/
Δημοσιεύτηκαν:
–Γιώργος Λυκιαρδόπουλος : «Η δουλειά μας προϋποθέτει ψυχικές δεξιότητες και αντοχές τζόγου με τον ιό να κερδίζει μέχρι τώρα».
