Στη μνήμη δυο σπουδαίων γυναικών που τα΄ φερε έτσι η μοίρα, να φύγουν από τη ζωή τελευταίες μέρες του Ιούλη…
24 χρόνια χωρίς την Αλίκη – 28 Χρόνια χωρίς τη Τζένη… δε θα μιλήσω εγώ… μιλάει ο πατερούλης μου μέσα από το βιβλίο του «Από απόσταση αναπνοής» (Εκδόσεις Λιβάνη).
Όταν η νονά μου έφυγε για το μεγάλο ταξίδι και έγινε άγγελος όμορφος, εκείνη ήταν χάλια. Χάλια μαύρα. Ήμουν παιδί, πήγαινα σχολείο, έτσι δεν την είχα ξαναδεί. Ήταν πάντα η χαρά της ζωής, είχε απίστευτο χιούμορ, ήταν εργασιομανής, καλή φίλη, σπουδαία συνεργάτης, έξυπνη πολύ.
«…μίλαγε στον εαυτό της και στη Τζένη».
Πρώτη μου φορά ήμουν αμήχανη μαζί της γιατί δεν ήταν όπως την γνώριζα. Έκλαιγε συνέχεια, στο ατελιέ της γιαγιάς, καθόταν σε μια γωνιά στον καναπέ και μίλαγε στον εαυτό της και στη Τζένη, ώρες ατέλειωτες.
Πρώτη μου φορά ήμουν αμήχανη μαζί της γιατί δεν ήταν όπως την γνώριζα. Έκλαιγε συνέχεια, στο ατελιέ της γιαγιάς, καθόταν σε μια γωνιά στον καναπέ και μίλαγε στον εαυτό της και στη Τζένη, ώρες ατέλειωτες.
…«θα είμαι εγώ η νονά σου τώρα Νταιζάκι μου…».
Είχαμε μαζευτεί όλοι στο μαγαζί και βλέπαμε τα αφιερώματα στην τηλεόραση, εκτός από τον μπαμπά που ο πόνος ήταν βουβός και καθόταν έξω στο μπαλκόνι… κοίταζε απέναντι το «Αθήναιον», τώρα «Τζένη Καρέζη». Ώρες, σε μια καρέκλα. Κάποια στιγμή εκείνη μου είπε πάμε έξω στον Γιώργο. Και βγήκαμε έξω. Η σκηνή με τους δύο τους αγκαλιασμένους με πόνο μεγάλο, είναι μια σκηνή που δε θα ξεχάσω ποτέ. Με πήραν τα κλάματα έτσι που τους είδα. Εκείνη με πήρε αγκαλιά και μου είπε: «θα είμαι εγώ η νονά σου τώρα Νταιζάκι μου αν και σαν την Τζένη δεν είναι καμία». Και προσπάθησε να μου χαμογελάσει, να μου φτιάξει το κέφι… εκείνη που έφυγε ένα κομμάτι από τη ζωή της.
Δύο οι νονές μου, η Τζένη Καρέζη και η μεγάλη κυρία της δημοσιογραφίας Λένα Ζανιδάκη.
Μετά πήγε στο στούντιο με τα χίλια ζόρια να δώσει την περιβόητη συνέντευξη για την αδερφή της. Και έπεσαν να την φάνε. Που προσποιείται. Που έχει ανάγκη την δημοσιότητα. Μετά ήρθε πάλι στο μαγαζί. Χειρότερα από πριν γιατί οι καλοθελητές της είχαν προλάβει τα σχόλια. Κοίταξε τον μπαμπά μου και του είπε «Γιατί Γιώργο; Γιατί δεν με αφήνουν να πενθήσω την Τζένη; Και της απάντησε: «γιατί ακόμα και τώρα αυτό πουλάει, το ότι σας θέλουν αντίζηλες. Δεν την ξαναείδα ποτέ τόσο άσχημα.
«…ερωτεύτηκα την Αλίκη όχι την Βουγιουκλάκη».
Όταν εκείνη αρρώστησε και όσοι την ξέραμε καλά και την είχαμε ζήσει παραπάνω από το τι κάνεις, είμαι καλά, κλπ πάθαμε μεγάλο σοκ γιατί είχαμε πέσει στον έρωτα που λέγεται Αλίκη Βουγιουκλάκη. Εγώ προσωπικά ερωτεύτηκα την Αλίκη όχι την Βουγιουκλάκη.
Όταν εκείνη αρρώστησε και όσοι την ξέραμε καλά και την είχαμε ζήσει παραπάνω από το τι κάνεις, είμαι καλά, κλπ πάθαμε μεγάλο σοκ γιατί είχαμε πέσει στον έρωτα που λέγεται Αλίκη Βουγιουκλάκη. Εγώ προσωπικά ερωτεύτηκα την Αλίκη όχι την Βουγιουκλάκη.
«Εδώ μόλις γεννήθηκα Ο πρώτος άνθρωπος που με πήρε αγκαλιά ήταν η Τζένη, ο πατέρας μου φοβόταν να με πιάσει, νόμιζε ότι θα έσπαγα…»
Ακόμα και σήμερα οι φίλοι της, οι ουσίας και πραγματικοί φίλοι της λένε πόσο πολύ λείπει από την παρέα αυτή η γυναίκα. Έχω το μαγικό μου κουτάκι αναμνήσεων βαθιά φυλαγμένο και κλειδωμένο για εμένα και την οικογένειά μου. Θα πω όμως δημόσια το εξής και για τις δύο τους.
Ο πατέρας μου έγινε θεατρικός επιχειρηματίας με προτροπή της Τζένης και με λεφτά που του έδωσε η Τζένη. Όταν πέρασαν τα χρόνια ένα καλοκαίρι δεν είχε να βάλει κάποια αξιοπρεπή παράσταση στο καλοκαιρινό «Αθήναιον».
.
Τον ρωτάει εκείνη, «Γιώργο τι έχεις»; Της είπε, «Αλίκη δεν έχω τι να βάλω στο Αθήναιον»… και του απάντησε: «και γι’ αυτό είσαι έτσι;» Πάρε το «Λίγο πιο νωρίς λίγο πιο αργά» όπως είναι και βάλτο στο Θέατρο. Εγώ δεν θέλω τίποτα, σου δίνω την παραγωγή (γιατί ήταν δική της και είχε παιχτεί με τεράστια επιτυχία τον χειμώνα).
.
.
Και έτσι έγινε, έσκισε η παράσταση και το καλοκαίρι…
Μικρό απόσπασμα από τις πρόβες της παράστασης
Όταν εκείνη έφυγε… τον πατέρα μου δεν τον είχα ξαναδεί έτσι. Μου είπε με την Τζένη πρόλαβα να το συνειδητοποιήσω αλλά είχα την Αλίκη. Τώρα πέταξαν και οι δύο.
Μετά από χρόνια έφυγε και εκείνος. Δεν τις ξέχασε ποτέ.
Κάθε Κυριακή γράφαμε χαρτάκια Υπέρ Αναπαύσεως για Εκείνες, για τον Νίκο, τον Αλέκο, τον Ζιλ, τον Μάριο. Μου έλεγε: «πρόσεχε, γιατί εμείς μοιάζουμε πολύ, όταν φύγω θα ανάβεις εσύ κεράκια»…
Άντε και πετάξατε.
Άντε και μείναμε να κοιτάμε το πως έχει καταντήσει ο χώρος.
Άντε μείναμε να ακούμε το ποσό φίλοι σας είναι όλοι.
Όλοι με άποψη…
Όλοι να μιλούν για το πόσο φίλες δεν ήταν οι δύο τους. Μπούρδες. Ήταν τέτοια η αγάπη τους, ο σεβασμός τους, ο θαυμασμός τους, η φιλία τους, η γενναιοδωρία τους, το τάξιμο τους στη δουλειά τους, που όλα τα άλλα είναι τόσο δα μικρούλια. Είναι γεγονός πως εάν ζούσαν το θεατρικό τοπίο θα ήταν αλλιώς. Κι όποιος καταλάβει κατάλαβε.
24 χρόνια συμπληρώθηκαν από το φευγιό της Αλίκης. Λες και ήταν χθες θα πω εγώ και συγχωρέστε με που δεν θα ποστάρω δελτία τύπου αλλά άμα πονάς πονάς, άμα αγαπάς αγαπάς, άμα νοσταλγείς νοσταλγείς. Ωδή στους Αναντικατάστατους που ήρθαν για να μείνουν.
Υ. Γ. 1 Οι αλήθειες μένουν που να χτυπιέστε κάτω.
Υ. Γ. 2 Θάρρος η ζωή μας θέλει.
Υ. Γ. 3 Μην το πιάσω και για την Ζωή τώρα…
Ο Γιώργος Λεμπέσης θυμάται: Όταν γνώρισα την Καρέζη…
Κάπου εδώ αρχίζει το μεγαλύτερο κομμάτι της θεατρικής μου ζωής, που μετά την οικογένειά μου είχε και προτεραιότητα: η Τζένη Καρέζη.
Ο Τάκης Μακρίδης, που ήταν επιχειρηματίας του θεάτρου «Κεντρικόν», είχε μαζί με ένα συνεταίρο, τον Θωμά Μαργαρίτη ,το θέατρο «Μετροπόλιταν» της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Εκείνο το καλοκαίρι ο Μακρίδης είχε κλείσει την Καρέζη και τον Κούρκουλο, τον Παπαγιαννόπουλο και άλλους, έναν μεγάλο θίασο δηλαδή, που θα έπαιζαν μια αισθηματική κωμωδία που είχε τον τίτλο «Ένα κουτό κορίτσι» και το είχε διασκευάσει ο μετέπειτα φίλος μου Ιάκωβος Καμπανέλλης, που γνώρισε τεράστια επιτυχία. Εκεί γνώρισα την Τζένη Καρέζη, που τότε ήταν παντρεμένη με τον Ζάχο Χατζηφωτίου.
Το χρονικό της μεγάλης αυτής εκτίμησης και αγάπης, όπως εξελίχθηκε τα κατοπινά χρόνια, άρχισε ένα βράδυ με γεμάτο θέατρο. Την έπιασαν πόνοι φοβεροί. Κάποιος ήξερε ένα γιατρό από τη διπλανή πολυκατοικία, που έτρεξε αμέσως και τον έφερε,τα ην εξέτασε και μας δήλωσε ότι είχε κολικό και μας είπε ότι ήταν αδύνατον έως απαγορευτικό να κάνει παράσταση. Κι ενώ όλοι περιμέναμε να γίνει αναβολή και να διώξουμε τον κόσμο, ακούω την Καρέζη με πονεμένη φωνή να μου φωνάζει: «Λεμπέση, άνοιξε, θα παίξω. Εγώ τον κόσμο δεν τον διώχνω». Ήμουνα διευθυντής σκηνής και χωρίς να χάσω δευτερόλεπτο έδωσα την εντολή και η αυλαία άνοιξε.
.
.
Η Καρέζη έπαιξε κι έπαιξε σπουδαία. Όταν ήρθε το δεύτερο μέρος, αυτή μαζί με δύο κορίτσια,Μαυρομάτη και Φλωρά, έκαναν ένα χορευτικό και ενώ, τρανταζόταν ολόκληρη και οι πόνοι την έσφαζαν κι εμείς όλοι γύρω από τις κουίντες την περιμέναμε να πέσει, αυτή όχι μόνο δεν έπεσε, όχι μόνο δεν είδαμε γκριμάτσα πόνου στο πρόσωπο της, αλλά έκανε μαζί με όλους αυτούς τους αξιόλογους ηθοποιούς μια καταπληκτική παράσταση, για να αποζημιώσει τον κόσμο, που είχε γεμίσει το θέατρο. Είχαμε αλληλοσυμπαθηθεί από την αρχή, γιατί και οι δύο κάναμε σωστά την δουλειά μας. Αλλά τώρα, με αυτό που έκανε, μπήκε μέσα στην καρδιά μου και δεν ξαναβγήκε ποτέ. Έχω ακόμα την έκφραση του προσώπου της στα μάτια μου, για τη μεγάλη ικανοποίηση που είχε κατορθώσει το ακατόρθωτο.
.
.
Κι ενώ ο κόσμος έφευγε ευχαριστημένος, εγώ την κοιτούσα με θαυμασμό και εκτίμηση και είχε ανέβει τόσο πολύ στην εκτίμηση μου. Από εκείνη την ημέρα και ύστερα, δεν έφυγα ούτε μια μέρα από κοντά της.
.
Για το ΘΕΑΤΡΟ, για το ΘΕΑΤΡΟ, για το ΘΕΑΤΡΟ #ΟθεατρόκοσμοςτηςΝταίζης #Κουλτουρόσουπα
Φωτογραφικό υλικό
