Στις προθέσεις της Κουλτουρόσουπα πάντα ήταν και είναι η στήριξη νέων προσώπων και ομάδων που δραστηριοποιούνται στον χώρο του πολιτισμού παρουσιάζοντας μια όσο γίνεται εφ΄ όλης της ύλης συνέντευξη ώστε το θεατρόφιλο και όχι μόνο κοινό να τους γνωρίσει εκτενέστερα.

Η νέα ηθοποιός Χρύσα Σεραφείμ τη περίοδο αυτή πρωταγωνιστεί σε δυο παραστάσεις,   «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει» του Λουίς Σεπούλβεδα,  και «Πώς λένε το κορίτσι που κρατά ένα μπαλόνι;» του Μάνου Κοντολέων, όλες παρουσιάζονται στο θέατρο Σοφούλη.

1. Τί σημαίνει το θέατρο για σένα;

Ένα μέσο έκφρασης να μοιραστούμε τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς και τα όνειρά μας.

2. Πότε και πώς ξεκίνησε η επαφή σου με το θέατρο; Ποια ήταν η αφορμή να ασχοληθείς με την υποκριτική; Ήταν ένα πρόσωπο, μια συγκεκριμένη παράσταση που είδες;

Θυμάμαι από πολύ μικρή ή σε φωτογραφίες και βίντεο που βλέπω ως ενήλικη πια, να είμαι με ένα μικρόφωνο στο χέρι ή να βλέπουμε ελληνικές ταινίες (Αλίκη κυρίως χαχα) και να μαθαίνω όλες τις ταινίες απ’ έξω. Μάθαινα τα σενάρια και παράλληλα με την ταινία στο σαλόνι, υποδυόμουν κι εγώ τον αγαπημένο μου ρόλο. Μου άρεσε πολύ, πραγματικά το απολάμβανα. Αργότερα, στο δημοτικό, δημιουργήθηκε στο σχολείο μας θεατρική αγωγή που φυσικά… δεν μπορούσα να λείπω. Στο γυμνάσιο, για ένα διάστημα χρειάστηκε να απέχω από αυτό και καταλάβαινα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, ότι κάτι έλειπε από την καθημερινότητά μου. Σιγουρεύτηκα ότι θέλω να ασχοληθώ με αυτό, στο μάθημα επαγγελματικού προσανατολισμού, όταν καμία από τις σχολές που υπήρχαν δεν ένιωθα ότι με γεμίζουν, δεν με φανταζόμουν σε κάτι άλλο. Βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον να βιώνεις ζωές άλλων ανθρώπων, να βρίσκεις λόγους να δικαιολογήσεις τον άνθρωπο που υποδύεσαι και τις πράξεις του, που στην κοινωνία έξω μπορεί να μη το έκανες, καθώς και συναρπαστική την αλλαγή από ρόλο σε ρόλο γιατί βαριέμαι λίγο εύκολα…

3. Ποια σχολή τελείωσες και ποια ήταν τα βασικά εφόδια που θα κρατήσεις για πάντα;

Τελείωσα την Σχολή του Ανδρέα Βουτσινά. Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία και ταυτόχρονα πολύ δύσκολη, καθώς τελείωνα τη σχολή την περίοδο της καραντίνας, που όλοι ζοριστήκαμε εκείνη την χρονιά. Είχα πολύ σπουδαίους ανθρώπους δίπλα μου και είμαι πολύ περήφανη που τους έζησα έστω και λίγο. Ο καθένας μου έδωσε και από κάτι διαφορετικό, που πάντα κουβαλάω μαζί μου. Ένα από αυτά είναι να μη χάσω ποτέ την πίστη μου σε αυτά που αγαπάω, όσα εμπόδια κι αν συναντήσω στον δρόμο μου. Όλα για κάποιο λόγο έρχονται και για κάποιο λόγο φεύγουν.

4. Με ποιον/ποια ηθοποιό θα ήθελες να συνεργαστείς; Θεωρείς κάποιον ίνδαλμά σου;

Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο ίνδαλμα… Πιστεύω πως με όποιον κι αν συνεργαστώ, που αγαπάει αυτό που κάνει, πάντα θα παίρνω κάτι. Όλα είναι εμπειρίες και πάντα μετά από μια συνεργασία, βγαίνεις αλλαγμένος.

5. Μίλησε μας για κάποιες παραστάσεις στις οποίες συμμετείχες έως τώρα. Ξεχωρίζεις κάποια και γιατί;

Ξεκίνησα την πορεία μου με το Μ&Μ σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαστρογεωργίου, αργότερα συνεργάστηκα με το Νέο Θέατρο Θεσσαλονίκης, συμμετέχοντας στην παράσταση «Τα κοριτσάκια με τα ναυτικά» σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα και από πέρυσι, είμαι στην ομάδα Blackbird, παίζοντας στην παιδική παράσταση «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει» και φέτος, στη νέα παραγωγή της «Πώς λένε το κορίτσι που κρατά ένα μπαλόνι;», και τα δύο σε σκηνοθεσία Ανθής Ιωαννίδου. Στάθηκα πολύ τυχερή, γιατί έως τώρα είμαι ευχαριστημένη και γεμάτη από όλες τις συνεργασίες μου, αλλά αν χρειαστεί να ξεχωρίσω κάποια είναι το «Μ&Μ». Ήρθε σε μια πολύ ευάλωτη στιγμή της ζωής μου και ο Γιάννης είναι μέχρι και σήμερα ένας άνθρωπος που εκτιμώ και τον θεωρώ σημαντικό παράγοντα, που είμαι εδώ που είμαι τώρα.

6. Ποιος χαρακτήρας από τη παγκόσμια δραματουργία σ’ έχει αγγίξει ως προσωπικότητα και θεωρείς ότι σε έχει επηρεάσει σε κάποιο βαθμό;

Δεν θα πω για χαρακτήρα, θα πω για έναν μονόλογο που έχει γράψει κοντινό μου πρόσωπο και μου έβαλε πολλές σκέψεις σε σειρά, μου απομυθοποίησε καταστάσεις και κατάφερε να με βγάλει από τα κουτάκια που είχα τότε στο κεφάλι μου. Ωστόσο, ό,τι διαβάζω, ό,τι βλέπω, φροντίζω να το βλέπω από μια βαθύτερη ματιά, για να καταφέρω να αντλήσω πληροφορίες που θα με επηρεάσουν, θα με αγγίξουν και κάπως έτσι κρατώ μια ισορροπία ανάμεσα στο μυαλό μου και την πραγματικότητα.

7. Τα πράγματα ήταν μέχρι σήμερα εύκολα; Αντιμετώπισες τυχόν δυσκολίες, που σε έκαναν να πεις ότι δεν θέλεις να συνεχίσεις άλλο;

Υπάρχουν περίοδοι που βλέπω ή ακούω περιστατικά, τα οποία με κάνουν να αναρωτιέμαι αν μπορώ να ανταπεξέλθω σε αυτόν τον χώρο, αλλά όταν πηγαίνω στην πρόβα, μια νεράιδα με το μαγικό ραβδάκι της, μου εξαφανίζει κάθε αμφιβολία. Άλλωστε σε ποια δουλειά θα πας και θα είναι όλα ρόδινα; Τουλάχιστον, ας αγαπάμε αυτό που κάνουμε και θα δούμε ότι όλα θα κυλάνε πολύ καλύτερα.

8. Μοιράσου μαζί μας κάποια ιδιαίτερη – αξιοσημείωτη στιγμή από κάποια παράσταση ή παρασκήνια.

Με τους BLACKBIRD, πέρα από συνεργάτες, είμαστε και φίλοι οπότε πάντα υπάρχουν στιγμές που θα γελάσουμε ή θα είναι επικές γιατί… είμαστε εμείς. Θα μοιραστώ, παρ’ ολ’ αυτά, πως ιδιαίτερες στιγμές είναι όλες οι φορές που βλέπω τα ματάκια των παιδιών στις παιδικές παραστάσεις να λάμπουν από χαρά και αθωότητα, γιατί, δυστυχώς στις μέρες μας, έχει χαθεί λίγο – πολύ αυτό, κι όταν το βλέπω… για εμένα δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτά τα πλάσματα!

9. Πώς αντιδράς γενικότερα στις κακές στιγμές αλλά και στις κακές κριτικές που μπορεί να ακολουθούν;

Αντιδρώ όσο πιο ψύχραιμα μπορώ και παίρνω ανασούλες… βοηθάει όντως αυτό! Οι κριτικές, καλώς ή κακώς, υπάρχουν είτε είσαι στο χώρο, είτε όχι. Είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε κάτι, το έχουμε οικειοποιηθεί επικίνδυνα πολύ. Από εκεί και πέρα είναι θέμα του καθενός, αν θα κρατήσει κάτι από αυτά ή θα προχωρήσει αγνοώντας τα.

10. Αν κάποιος σκηνοθέτης σου ζητούσε κάτι «ακραίο» επί σκηνής, για παράδειγμα να εμφανιστείς γυμνός/η θα το ακολουθούσες; Γενικά πόσο «ανοιχτός» είσαι στην πρόκληση;

Αν ερχόταν ο σκηνοθέτης και μου έδινε ένα λόγο που θα στήριζε με επιχειρήματα λόγω κειμένου, ίσως και να το έκανα. Κατά τα άλλα, κάθε πρόκληση που έρχεται, την δέχομαι και δοκιμάζουμε τι προκύπτει.

11. Πόσο σε απασχολεί και σε ενδιαφέρει η δημοφιλία;

Η δημοφιλία είναι ένα σενάριο στη δουλειά μας, που καλώς – κακώς σε βοηθάει πολύ. Προσωπικός μου στόχος είναι να καταφέρω να ζω μόνο από το θέατρο. Αν αυτό προβλέπει την δημοφιλία, ας είναι. Σε κάθε περίπτωση, κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις.

12. Ποια πρόσωπα και σχήματα της Θεσσαλονίκης εκτιμάς πιστεύοντας πως παράγουν καλλιτεχνικό έργο;

Εκτιμώ όλους όσους κάνουν την δουλειά με μεράκι και αγάπη, έχοντας την ανάγκη να επικοινωνήσουν κάτι. Σέβομαι κάθε προσπάθεια που γίνεται, από όποια ομάδα κι αν είναι, κι αυτό γιατί νιώθω πως είμαστε συνοδοιπόροι σε αυτό, κι όχι αντίπαλοι, όπως συχνά ακούμε να συμβαίνει.

13. Ποια είναι η γνώμη σου για τις παραστάσεις που ανεβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη και γενικά για την θεατρική παραγωγή στην Ελλάδα;

Αυτό που βλέπω είναι πως γενικά, είμαστε λαός που πάμε όπου πάει το τσούρμο. Προτιμάμε δηλαδή να στηρίξουμε μια παράσταση που θα παίζει κάποιος γνωστός, παρά να στηρίξουμε νέες ομάδες, νέα παιδιά, σε κάτι όμορφο που μπορεί να ξεκινάνε. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλές φορές, αν όχι πάντα, παραστάσεις από μικρότερες ομάδες, που έχουν επιλέξει ένα ωραίο κείμενο και η προσπάθειά τους αξίζει να τιμηθεί, μπορεί να έχουν άδειο θέατρο. Αυτό, κάποια στιγμή, πρέπει να έρθει σε μια ισορροπία, γιατί βλέπουμε και ότι μεταξύ μας υπάρχει, λόγω αυτού, μια πάλη κι ένας διαχωρισμός, λες κι έχουμε κάτι να χωρίσουμε. Το θέμα της παραγωγής, είναι ένα μεγάλο ζήτημα που απασχολεί, ιδίως ομάδες χωρίς κάποια στέγη, καθώς χρειάζεται να πάρουν το ρίσκο και να διαθέσουν ένα Α χρηματικό ποσό, που δεν ξέρουν αν θα το πάρουν και πίσω. Με άλλη άνεση κινείσαι όταν έχεις μια ιδέα και ξέρεις ότι θα βγει όπως την ονειρεύτηκες, κι αλλιώς όταν περιορίζεσαι γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Ωστόσο, βλέπω ότι τελευταία έχουν πάρει ξανά μπρος οι παραγωγές, τηλεοπτικές και μη, και γίνεται μια τίμια, θα έλεγα προσπάθεια, με νέα και φρέσκα πρόσωπα.

14. Πιστεύεις πώς ένας νέος ηθοποιός μπορεί να εξασφαλιστεί βιοποριστικά ασχολούμενος μόνο με το θέατρο; Στην δική σου περίπτωση κάνεις και κάποια άλλη δουλειά παράλληλα;

Σε όλα συμβάλλει και λίγο η τύχη θαρρώ, και κατά πόσο είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις κάποια πράγματα, σε τι φάση θα σε βρει μια ευκαιρία κλπ. Πιστεύω πως όλα είναι στον τρόπο διαχείρισης του καθένα.  Όσοι έχουμε επιλέξει να ασχοληθούμε με αυτό το χώρο, γνωρίζουμε τα θέματά του και λυπάμαι πραγματικά που τα έχουμε οικειοποιηθεί και είμαστε εντάξει με το να δουλεύουμε σε δυο δουλειές. Είμαι ένα από αυτά τα άτομα, όπως και πολλοί σαν εμένα, και θα πω με σιγουριά ότι είναι πολύ μεγάλη πίεση στην καθημερινότητά σου. Είσαι πάντα με την ψυχή στο στόμα, έχεις πολύ περιορισμένο χρόνο και μέσα σε όλα πρέπει να βρεις τη δύναμη και την ενέργεια να ανταπεξέλθεις και να δώσεις το 100% του εαυτού σου, ειδικά στο επάγγελμά μας που είναι αρκετά απαιτητικό. Είναι δύσκολο και μαγικό ταυτόχρονα, γιατί όταν ανεβαίνεις στο σανίδι, κάπως δια μαγείας, εξαφανίζεται η κούραση και είσαι πράγματι εκεί και κάνεις ό,τι σου ζητηθεί μέχρι να τελειώσει η πρόβα και να πας σπίτι σου, όπου εκεί καταλαβαίνεις ότι τελικά η κούραση δεν είχε εξαφανιστεί, απλά απολαμβάνεις αυτό που κάνεις και παύεις να την σκέφτεσαι. Κάπως έτσι καταλαβαίνεις πως κάτι καλό υπάρχει εδώ… παίρνεις δύναμη και συνεχίζεις.

15. Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο ρόλος του θεάτρου στη σημερινή κοινωνία και ειδικότερα στην ελληνική πραγματικότητα;

Το θέατρο είναι εδώ να μας δώσει μια δόση ελπίδας όταν το χρειαζόμαστε, είναι για κάποιους ένας τρόπος ψυχαγωγίας, και υπάρχει, ορισμένες φορές, για να ανοίγει τα μάτια και τα αυτιά σε ανθρώπους που, συνειδητά ή όχι, τα έχουν κλείσει. Πιστεύω πως μέσα από το θέατρο μπορούν να βγουν διαμάντια και να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο αύριο.

16. Με ποιες τρεις λέξεις θα χαρακτήριζες το παρόν και το μέλλον τούτης της χώρας;

Καταστροφή, αδικία, κρίμα.

17. Με τι ακριβώς ασχολείσαι αυτή την εποχή και δυο λόγια για την παράσταση, έργο, ρόλος.

Αυτήν την περίοδο, ξεκινάμε 28/10 τη δεύτερη σεζόν του γλάρου και 29/10 έχει πρεμιέρα η καινούρια μας παράσταση με τίτλο: «Πώς λένε το κορίτσι που κρατά ένα μπαλόνι;». Ένα κορίτσι με κόκκινο μπαλόνι, λοιπόν, έρχεται και φεύγει στις ζωές των ανθρώπων για να τους θυμίσει κάτι που έχουν ξεχάσει. Ένας από αυτούς είναι και ένα αγόρι που στη συνάντησή του με το κορίτσι αυτό, προσπαθεί να βρει το νόημά της, καθώς και τ’ όνομά της. Ψάχνοντας, ρωτώντας το πλήθος και στον δρόμο της αναζήτησής του, θα συνειδητοποιήσει και θα περάσει από μονοπάτια που θα του δώσουν μια ξεχωριστή πνοή για τη ζωή… όλα τα υπόλοιπα είναι έκπληξη!

18. Τί σκέφτεσαι για το μέλλον; Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας κάποια από τα όνειρά σου;

Στο κοντινό μέλλον, θέλω να συνεχίσω να προσπαθώ να ζω από αυτό που με γεμίζει και κάποια στιγμή να ασχοληθώ και με παιδιά πιο ειδικά, διότι τα λατρεύω. Ο συνδυασμός αυτών των δύο θα είναι ιδανικός για το δρόμο μου προς την ευτυχία.

Σύντομες ερωτήσεις, γρήγορες απαντήσεις με δυο τρεις λέξεις:

-Ένα μνημείο/χώρος/στέκι της Θεσσαλονίκης που ξεχωρίζεις;

Το Όρος Συβρί στο Ωραιόκαστρο.

-Τι σου τη σπάει στη Θεσσαλονίκη;

Αυτό δεν αφορά μόνο τη Θεσσαλονίκη, αλλά μου τη σπάει φοβερά η αδιαφορία των ανθρώπων σε θέματα που αφορούν όλους μας.

-Με τι διασκεδάζεις εκτός από το θέατρο;

Προσπαθώ να περνάω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ με τα δικά μου άτομα. Με γεμίζει πολύ αυτό.

-Μια θεατρική παράσταση που σ’ έχει στοιχειώσει;

«Σφήκες»

-Μια κινηματογραφική ταινία που δεν ξεχνάς ποτέ;

“Το κυνήγι της ευτυχίας”

-Ένα χόμπι που κάνοντας το ξεχνιέσαι;

Το τραγούδι και η μουσική γενικότερα. Μπορώ να κλειστώ σε ένα δωμάτιο για ώρες, γρατζουνώντας κιθάρα και τραγουδώντας. Με εκτονώνει και με ευχαριστεί πάρα πολύ.

-Ένα ταξίδι που έκανες και ακόμη το νοσταλγείς;

Ετοιμάζομαι να ταξιδέψω Εδιμβούργο, το σκέφτομαι χρόνια και ήρθε η ώρα να γίνει. Οπότε το νοσταλγώ πριν καν πάω.

-Το μεγαλύτερο σου προτέρημα;

Είναι κάτι που το έχω σα στόχο ζωής: Να καταφέρω να μην αλλοιωθώ στην πάροδο του χρόνου στον κόσμο που ζούμε. Προς το παρόν, τα καταφέρνω.

-Το μεγαλύτερό σου ελάττωμα;

Το άγχος μου.

-Αγαπημένη καθημερινή συνήθεια;

Βράδυ, τσάι, κεριά, χαλάρωση.

-Με τι βαριέσαι ως συνήθως;

Με τη βαρεμάρα.

-Μια αδυναμία που δεν μπορείς σχεδόν ποτέ να αντισταθείς;

Σοκολάτα.

-Αν δεν ήσουν εσύ ποιος/ποια θα΄θελες να ήσουν;

Εγώ σε μια άλλη εποχή.

ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΝΕΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ΕΔΩ