4 Παραστάσεις που έλαμψαν αυτή τη σεζόν, έως τώρα. Από τον Νίκο Γρυλλάκη.
Με αφορμή την ψηφοφορία για την ανάδειξη των καλύτερων παραστάσεων για το πρώτο μισό της θεατρικής σεζόν στην πόλη μας από το Kulturosupa.gr στα πλαίσια των 7ων Θεατρικών Κουλτουροβραβείων Θεσσαλονίκης και την ανάδειξη των Βραβείων Κοινού, (δείτε τα αποτελέσματα εδώ), αναλογίστηκα πόσες παραστάσεις παρακολούθησα από τον Σεπτέμβριο και με συγκίνησαν και πόσες ήταν αυτές που το στίγμα τους δεν ήταν ιδιαίτερα διακριτό και ο αντίκτυπός τους στάθηκε ανίκανος να αγγίξει. Σ’ αυτό το κείμενο, λοιπόν, θα κάνω την δική μου ανασκόπηση στα θεατρικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης, ξεχωρίζοντας παραστάσεις (4 τον αριθμό) που κατάφεραν να αγγίξουν την ευαίσθητη χορδή, φέρνοντας την δυσεύρετη πλέον συγκίνηση στο θέατρο.
Ένα φαινόμενο που έκανε τον κύκλο του για τρεις θεατρικές σεζόν στην Αθήνα (και αν και σε αναβολή προς το παρόν, μάλλον θα συνεχίσει να τον κάνει) και ευτυχώς ήρθε και απ’ τα Βόρεια, ήταν το υπέροχο πόνημα του Νανούρη, «Κατερίνα».
Μια παράσταση που μόνο απαρατήρητη δεν πέρασε, καθώς όχι μόνο κατάφερε να γεμίσει το Θέατρο Εγνατία αμέτρητες φορές αλλά κατάφερε να βγάλει εκατοντάδες θεατές βουρκωμένους από τον χώρο του θεάτρου. Η παράσταση ξεχώρισε γιατί η ηθοποιός που κλήθηκε να αναλάβει το βάρος του ρόλου της μητέρας του Αυγούστου Κορτώ, της Κατερίνας, έχει ταλέντο που ρέει άφθονο και ερχόμενη να ερμηνεύσει έναν υπέροχο ρόλο, αυτό το ταλέντο αναδείχθηκε σε όλη του την έκφανση. Μια συγκλονιστική ερμηνεία, σε ένα απόλυτα ειλικρινές και συγκινητικό πρώτο υλικό.
.
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος είχε έντονη παρουσία στα θεατρικά δρώμενα φέτος αλλά η παράσταση που σάρωσε στο πέρασμά της, τόσο εμπορικά (με μόνιμη βάση την Μονή Λαζαριστών) αλλά και καλλιτεχνικά, είναι το «Τρίτο Στεφάνι».
Καλούμενος να σκηνοθετήσει το κλασικό πλέον αυτό έργο, ο Θανάσης Παπαγεωργίου αποφάσισε να το αντιμετωπίσει σχεδόν κινηματογραφικά, με μια σκηνοθεσία γρήγορη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Ο θίασος του Κρατικού κατάφερε να ζωντανέψει το υπέροχο έργο του Ταχτσή με μοναδικό τρόπο, ενώ εξέχουσα ήταν και η πρωταγωνιστική ερμηνεία της Ελισάβετ Κωνσταντινίδου στο ρόλο της Εκάβης. Μια υπέροχη ανάγνωση, ενός υπέροχου έργου που έχει άλλωστε διανύσει ήδη χιλιόμετρα στο καλλιτεχνικό μνημονικό όλων.
Μια άλλη ιδιαίτερη αναφορά που απασχολεί ακόμα τη Θεσσαλονίκη είναι η «Αναφορά στον Γκρέκο». Δεν θα μπορούσαμε να μην ξεχωρίσουμε μια πολύ όμορφη ανάγνωση ενός έργου που αποτελεί σταθμό στην ελληνική λογοτεχνία, καθώς αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα έργα ενός επίσης σπουδαίου ‘ποιητή’ πεζογράφου, του Νίκου Καζαντζάκη.
Ο Τάκης Χρυσικάκος αντιμετώπισε το δύσκολο εγχείρημα της ενσάρκωσης του ρόλου του συγγραφέα με σεβασμό και κατάφερε να δώσει στο κοινό μια ερμηνεία μεστή, συγκινητική και βαθιά αληθινή. Και το εγχείρημα αυτό κορυφώθηκε με τη συμμετοχή μιας σπουδαίας μουσικού και τραγουδίστριας, μιας αφοπλιστικής φωνής που ερμήνευσε με αισθαντικότητα τραγούδια που έδεσαν με το έργο. Ένα έργο σπουδαίο και μια ανάγνωση που κατάφερε να αναδείξει την σπουδαιότητά του.
(Θεατρική Γνώμη «Κ», εδώ)
Ένα ιδιαίτερο πόνημα που μας παρουσιάστηκε στην μικρή σκηνή του Vis Motrix ήταν το «Επιστροφή στο Σπίτι» σε σκηνοθεσία Πασχάλη Αραμπατζή.
Είναι πραγματικά συγκινητικό να εκπλήσσεσαι θετικά βλέποντας δουλειές από θιάσους που περιορίζονται στα δεδομένα της Θεσσαλονίκης και να καταφέρνουν να σε ταρακουνούν και να σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί τα ταλέντα αυτής της πόλης αναλώνονται στα στενά όριά της. Ένα έργο, λοιπόν, με βαθιά κοινωνικοπολιτικά μηνύματα και σκηνοθεσία απολαυστική. Το στοιχείο του χορού και του σωματικού θεάτρου έντονο, όπως και το πικρό χιούμορ. Υπέροχες ερμηνείες σε ένα σύνολο που μάγεψε.
(Θεατρική Γνώμη «Κ», εδώ)
Ας ελπίσουμε ότι το θέατρο στη Θεσσαλονίκη θα συνεχίσει να συγκινεί και ότι θα υπάρξουν πολλές ακόμη παραστάσεις στις θεατρικές σκηνές της που θα έχουν κάτι να πουν. Και φυσικά ας είμαστε εκεί, ευήκοα ώτα σε όμορφα ακούσματα.
Φωτογραφικό υλικό
