Το παιχνίδι αναμονής του Μπέκετ: Η ζωή, ο θάνατος και η μεγάλη παύση.

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: ο Μπέκετ δεν είναι κάποιος υψηλών προδιαγραφών «μιζαδόρος» του νοήματος που σε αφήνει να κρέμεσαι μόνο και μόνο για χάρη του. Σίγουρα, μπορείτε να αποκαλέσετε το έργο του μινιμαλιστικό, υπαρξιακό αλλά στην καρδιά του το έργο είναι τραγικά ανθρώπινο.

Οι χαρακτήρες του είναι παγιδευμένοι στους ίδιους βρόχους και τα ίδια διλήμματα που είμαστε όλοι: ξυπνάμε, υπάρχουμε παρακμάζουμε και χάνουμε κάτι για να βγάλουμε νόημα.

Ωστόσο, ο Μπέκετ περισσότερο απ’ όλους συνειδητοποίησε τη ματαιότητα αυτής της αναζήτησης.

15 αποφθέγματα ενός  διαφορετικού ομιλητή

1. Η συνήθεια είναι πολύ καλός σιγαστήρας.
2. Ο αέρας είναι γεμάτος από τις κραυγές μας. Αλλά η συνήθεια τις σβήνει.
3. Όταν είναι κανείς μέσα στα σκατά μέχρι το λαιμό, δεν του μένει τίποτε άλλο παρά να τραγουδήσει.
4. Το να βρει μια φόρμα για να τακτοποιήσει τη χαώδη ακαταστασία. Αυτός είναι ο σκοπός του καλλιτέχνη τώρα.
5. Σε όλη την απαίσια ζωή μου σερνόμουνα στη λάσπη, και μου μιλάς εμένα για το ωραίο τοπίο…
6. Τίποτα δεν συμβαίνει, κανένας δεν έρχεται, κανένας δεν πηγαίνει, είναι τρομερό.
7. Ο James Joyce ήταν ένας συνθέτης: προσπαθούσε να φέρει μέσα όσο περισσότερα μπορούσε. Εγώ είμαι ένας αναλυτής: προσπαθώ να αφήσω απ’ έξω όσο περισσότερα μπορώ.
8. Τα λάθη μου είναι η ζωή μου.
9. Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα.
10. Μη με αγγίζεις! Μη με ρωτάς! Μη μου μιλάς! Μείνε μαζί μου.
11. Κάθε λέξη είναι ένας άχρηστος λεκές στη σιωπή και στο τίποτα.
12. Ο Θεός είναι ένας μάρτυρας που δεν μπορεί να ορκιστεί.
13. Μην περιμένεις να σε κυνηγήσουν για να κρυφτείς, αυτή ήταν πάντα η αρχή μου.
14. Τι γνωρίζω σχετικά με την ανθρώπινη μοίρα; Θα μπορούσα να σας πω περισσότερα σχετικά με τα ραδίκια!
15. Ξέρεις από τι πέθανε η μητέρα Πεγκ; Από σκοτάδι.

ΠΗΓΗ

Ο Μπέκετ είναι περισσότερο γνωστός για το έργο του Περιμένοντας τον Γκοντό, το οποίο γράφτηκε αρχικά στα γαλλικά, όπως και τα περισσότερα έργα του Μπέκετ μετά το 1947. Το έργο δημοσιεύτηκε το 1952 και παρουσιάστηκε στο θέατρο για πρώτη φορά το 1953. Στο Παρίσι, έκανε δημοφιλή και αμφιλεγόμενη επιτυχία, ενώ στο Λονδίνο το 1955 αρχικά το υποδέχτηκαν με αρνητικές κριτικές, ενώ παίχτηκε με επιτυχία και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η επιτυχία αυτή άνοιξε στον Μπέκετ το δρόμο για μια σταδιοδρομία στο θέατρο με επιτυχημένα έργα όπως: Endgame, Krapp’s Last Tape, Happy Days και Play. Οι συνεχείς επιτυχίες των θεατρικών του έργων του άνοιξαν την καριέρα και του θεατρικού σκηνοθέτη.