Τι είναι θέατρο; Γράφει ο ηθοποιός Γιάννης Κυφωνίδης.
Αλήθεια τι είναι θέατρο; Το θέατρο σύμφωνα με τη βικιπαιδεία είναι ο κλάδος της τέχνης που αναφέρεται στην απόδοση ιστοριών μπροστά σε κοινό, με τη χρήση κυρίως του λόγου, αλλά και της μουσικής και του χορού. Ουσιαστικά πρόκειται για την παραγωγή ζωντανών απεικονίσεων πραγματικών ή φανταστικών συμβάντων με σκοπό την τέρψη και την επιμόρφωση των θεατών.
Και βέβαια το θέατρο μπορεί να έχει διάφορες μορφές, όπως είναι ο μονόλογος, η όπερα, το μπαλέτο, η παντομίμα κ.ά. Δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην Αρχαία Αθήνα, ως εξέλιξη του διθυράμβου. Οι πρώτες μορφές του θεάτρου σε όλη τη διάρκεια της ελληνικής αρχαιότητας ήταν η τραγωδία, η κωμωδία και το σατυρικό δράμα. Στο αρχαίο ελληνικό θέατρο πρωταγωνιστούσαν μονάχα άντρες και ακόμη και σε γυναικείους ρόλους ντύνονταν οι ίδιοι γυναίκες. Έπειτα ο χώρος του θεάτρου μέσα από το πέρασμα των χρόνων εξελίχθηκε και πλέον στις σκηνές του θεάτρου παγκοσμίως πρωταγωνιστούν τόσο γυναίκες όσο και παιδιά.
Αλλά θέατρο δεν είναι μόνο αυτό. Θέατρο είναι και πρόβες, πολλές πρόβες, επίμονες και επίπονες. Πρόβες που αλλάζουν χώρους, χρονοδιαγράμματα, συνθήκες. Και δεν είναι πάντα ιδανικές αυτές οι συνθήκες για τους ηθοποιούς και όλους τους συντελεστές, ιδίως στην Ελλάδα και ακόμη περισσότερο στη Θεσσαλονίκη.
Γιατί δεν είναι ιδανικές οι συνθήκες; Μα γιατί την παραγωγή την αναλαμβάνουν οι ίδιοι οι δημιουργοί, οι ίδιοι οι καλλιτέχνες τις περισσότερες φορές και όχι καθαρόαιμοι και “εξιδικευμένοι” παραγωγοί απαλλάσσοντας συγγραφείς, σκηνοθέτες και ηθοποιούς από αυτό το βάρος.
Οι συντελεστές της παράστασης μίας ομάδας της πόλης της Θεσσαλονίκης λειτουργούν εξ ανάγκης ως νομάδες που μεταφέρονται από χώρο σε χώρο για τις πρόβες τους, καθώς και αυτοί καθεαυτοί οι χώροι δε είναι δυνατό να δεσμεύονται από τις ανάγκες μίας παράστασης.
Αυτό δηλαδή που προηγείται μίας παράστασης είναι πολλές φορές κάτι που οι θεατές δε μπορούν να γνωρίζουν και δε μπορούν να φανταστούν.
Για αυτό δεν είναι υπερβολή να παραδεχτεί κανείς ότι υπάρχουν στη Θεσσαλονίκη και πιθανότατα στην Αθήνα και τις άλλες πόλεις της Ελλάδας ομάδες που κάνουν στην κυριολεξία θαύματα με μηδενικά σχεδόν μπάτζετ και αντικρουόμενες συνθήκες.
Μία παραγωγή που στην ουσία της είναι ακριβή και καθόλου φθηνή η φθηνιάρικη δεν αποκλείεται να έχει στηθεί στην κυριολεξία εκ των ενόντων.
Που δυστυχώς κάποιες φορές, εάν αυτό γίνει γνωστό, αντί να θεωρηθεί αξιοθαύμαστο, να υποτιμάται, να σνομπάρεται ως και να απαξιώνεται.
Δεν είναι λίγες οι φορές που στην Ελλάδα μία παραγωγή εκτιμάται μόνο εάν έχουν ξοδευτεί ποσά.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους ηθοποιούς επί σκηνής. Θεωρούν επαγγελματία αυτόν που πληρώνεται απευθείας από αυτή τη δουλειά, ενώ δε θεωρούν επαγγελματία αυτόν που δουλεύει το ίδιο σκληρά και επαγγελματικά και που μπορεί τελικά να μην πληρωθεί.
Υπάρχει μία σύγχυση και παρανόηση για το τι σημαίνει επαγγελματισμός και πολύ συχνά υποτιμάται ο επαγγελματισμός των ηθοποιών και των δημιουργών που κάνουν και άλλες δουλειές για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους.
Το θέατρο είναι πάνω από όλα ζωή και αυτή η ζωή που προσφέρει το θέατρο είναι πάνω από τα χρήματα, πάνω από τους ηθοποιούς, τους ρόλους, τα έργα, τα φώτα, τον ήχο, τη μουσική, το λόγο, τα σώματα, τα κοστούμια, τα σκηνικά, το εισιτήριο, τους θεατές. Αυτό και μόνο διαφοροποιεί τους επαγγελματίες ή τους δρώντες στο θέατρο, από τους λοιπούς επαγγελματίες και δρώντες.
Γιατί το θέατρο είναι αλήθεια, όσες και όσοι κι αν είναι οι υποκριτές στη ζωή…
Φωτογραφικό υλικό
