[Φωτογραφία Ἐπικεφαλίδας «Ζακ-Λουί Νταβίντ «Ὁ θάνατος τοῦ Σωκράτη» (1787, Μητροπολιτικὸ Μουσεῖο τῆς Νέας Ὑόρκης)»]
«Ἡ γυναίκα τοῦ Καίσαρα δὲν φτάνει νὰ εἶναι τίμια, πρέπει καὶ νὰ φαίνεται.»
Ιούλιος Καίσαρας
Τὶ ἀντικατοπτρίζει ἡ ἐνασχόληση μὲ τὸν ἐνεργὸ πολιτικὸ βίο ἐν ἔτῃ 2017;
Ἰδανικὰ, ἡ διεκδίκηση θέσεως αἰρετοῦ, ἀντικατοπτρίζει τὸ κοινωνικὸ ἤθος καὶ τὴν διάθεση προσφορὰς πρὸς τὸ κοινό, που εἴθισται νὰ προέρχεται ἀπὸ πλεόνασμα προσωπικῆς λάμψης, ἰκανότητας καὶ γνώσης συνδυασμένο μὲ ἔνα αἴσθημα ἀγάπης καὶ κοινωνικῆς προσφορὰς εἶτε πρὸς τὰ πρόσωπα που ἀπαρτίζουν τὴν κοινωνία, εἶτε πρὸς τὸ σύνολο ἀπὸ μιὰ ἰδεώδης, πιὸ ἀφηρημένη, συνολικὴ ματιὰ. Διαφορετικὰ, μὲ ποιὰν ἀξίωση ὑπεισέλχονται πρόσωπα στὸν δημόσιο βίο, ἄν ὄχι, γιὰ νὰ προσφέρουν;
«Ἰωάννης Καποδίστριας,ἔνας Ἀγιος τῆς Πολιτικῆς που μόνο προσέφερε στὸν τόπο καὶ στὸν κάθε τόπο που δραστηριοποιήθηκε.»
Τὸ θεμελιῶδες αὐτὸ ἀξίωμα τῆς ἐκλογικοπολιτικῆς διαδικασίας ἔχει ἀντιστραφεῖ στὰ χρόνια τῆς ἀποθέωσης τῆς ἰδιοτέλειας καὶ τοῦ ἀτομικισμοῦ. Μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις οἱ πολιτικοὶ ὑποψήφιοι καὶ ἐνάσκοντες, εἰσέλχονται στὸν πολιτικὸ στίβο τῆς κρατικῆς ἢ τῆς τοπικῆς αὐτοδιοίκησης, διὰ νὰ ἀ ν τ λ ή σ ο υ ν καὶ ὄχι γιὰ νὰ προσφέρουν.
Ἀναζητοῦν νὰ ἀντλήσουν χρῆμα, ἀναγνώριση, πολιτικὸ κεφάλαιο, προσωπικὴ καὶ ἀτομικὴ ἐπιτυχία.
Ἐὰν τὰ παραπάνω ἀποτελέσουν συνέπεια εὐεργετικῆς δράσης τῆς προσφορὰς τοῦ ἀτόμου/προσώπου ὡς πρὸς τὸ λειτούργημα τοὺς, τότε καλῶς νὰ ἔλθουν – ὡς παράγωγα. Ὅταν ὅμως ἀποτελοῦν αὐτοσκοπὸ, τότε εὐτελίζουν τὸν πολιτικὸ θεσμὸ (σὲ ὅποια κατάσταση καὶ ἄν αὐτὸς βρίσκεται ἤδη), ἀλλὰ καὶ τὸ ἴδιο τὸ ἄτομο.
Στὰ χρόνια ὅπου ἠ ἀτομικὴ ἐπαγγελματικὴ ἐπιτυχία καὶ ἡ συνεπαγόμενη προοπτικὴ ἀπολαβῶν μὲ ὑψηλὸ ποσοτικὸ τιμάριθμο, μοιάζει νὰ εἶναι τὸ ὑψιστο ἀγαθὸ, ἡ πολιτικὴ καὶ ἠθικὴ ἀκεραιότητα χαρακτήρος ὄχι, μόνον δὲν ἐκτιμάται ἄλλὰ μοιάζει σχεδὸν ἐλάττωμα.
.
Ἔτσι συντίθεται τὸ πολιτικὸ σκηνικὸ τῆς ἐποχῆς μὰς, ὅπου διαδραματίζεται, θλιβερὴ καὶ κακόγουστη, ἡ θεατρικὴ παράσταση τῆς πολιτικῆς διακυβέρνησης καὶ διαχείρισης τοῦ δημοσίου ἀγαθοῦ – θλιβερὴ καὶ κακόγουστη γιατὶ δὲν σέβεται τὸ κοινὸ τῆς, ἀλλὰ καὶ ἐγκληματικὴ (τὸ λιγότερο σὲ σημεῖο ἐξοστρακισμοῦ) ὡς πρὸς αὐτὸ τὸ «δημόσιον ἀγαθὸν», τὸ ὅποῖο ἄν καὶ διαφεύγει εὐκρινοῦς ὅρισμοῦ, ἐντοῦτοις, διαγουμίζεται.
Ἀφορμὴ γιὰ τὴν σημερινὴ ἐπιφυλλίδα, ἀποτελεῖ ἔνα συμβὰν που ἔλαβε χῶρα πρὸ δύο μηνῶν περίπου στὸν Δῆμο Θεσσαλονίκης. Ὁ λόγος γιὰ τὴν παραίτηση τῆς (πρώην) ἀντιδημάρχου «Ἀστικῆς αὐθεντικότητας καὶ Ἀναπτυξιακῶν προγραμμάτων» τοῦ Δήμου Θεσσαλονίκης, κας Λίνας Λιάκου, ἀρχιτέκτονος στὸ ἐπάγγελμα. Ἡ παραίτησή της, ἡ ὁποία ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ τὴν δημαρχία, στὶς 4-10-2017, μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ Δημάρχου, κατατέθει, προκειμένου νὰ ἀναλάβει ἡ κα Λιάκου καθήκοντα ὡς περιφερειακὴ διευθύντρια γιὰ τὴν Εὐρώπη καὶ Μέση Ἀνατολὴ για τον ὁργανισμό 100 ἀνθεκτικῶν πόλεων τοῦ ἱδρύματος Ρόκφέλλερ.
«Λίνα Λιάκου τῆς (πρώην) ἀντιδημάρχος «Ἀστικῆς αὐθεντικότητας καὶ Ἀναπτυξιακῶν προγραμμάτων» τοῦ Δήμου Θεσσαλονίκης. Φωτογραφία ἀπὸ τὴν προσωπικὴ ἰστοσελίδα τῆς»
Ἡ γνωριμία καὶ συναλλαγὴ τῆς κας Λιάκου μὲ τὸν ἐν λόγῳ ὁργανισμὸ ἀλλὰ καὶ ἡ προσφορὰ ἐργασίας αὐτοῦ πρὸς τὴν ἴδια, προέκειψαν ἀπὸ τὴν συνεργασία τοὺς στὰ πλαίσια τῆς δραστηριότητας καὶ τῶν καθηκόντων τῆς κυρίας ὡς αἰρετὸ πολιτικὸ προσωπικὸ τοῦ Δήμου.
Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ ἐν λόγῳ (πρώην) ἀντιδημαρχος μοιάζει νὰ ἐκμεταλλεύτηκε τὶς δραστηριότητες τῆς πολιτικῆς θητείας της ὡς αἰρετοῦ στὸν Δήμο, ὡς εὐκαιρία προώθησης τοῦ ἐπαγγελματικοῦ προφὶλ τῆς καὶ ὡς σκαλάκι προαγωγῆς καὶ μετάβασης σὲ τρίτο /ξένο ὀργανισμὸ.
Ἐὰν αὐτὸ ἀκολουθοῦσε, μετὰ τὴν λήξη τῆς πολιτικῆς τῆς θητείας, δὲν θὰ ἦτο ἄξιο λόγου, ἄλλὰ κάτι τὸ φυσιολογικὸ καὶ εὐκταίο. Ὅμως τὸ γεγονὸς ὄτι ἐγκατέλειψε τὰ διόλου εὐκαταφρόνητα δημοτικὰ τῆς καθήκοντα, μεταξῦ τῶν ὁποίων: ἡ διαχείριση καὶ ἀπορρόφηση κονδυλίων τοῦ ΕΣΠΑ, ἡ συμμετοχὴ τῆς πόλης στὸ Δίκτυο τῶν 100 Ἀνθεκτικῶν πόλεων (ὁ όργανισμὸς που τὴν ἀπορρόφησε), ἡ συνεργασία μὲ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Τράπεζα Ἐπενδύσεων καὶ τὴν Παγκόσμια Τράπεζα, γιὰ τὴν ἔκδοση δανείων, ὅπως αὐτὸ που ἐξασφάλισε μέσω τῆς, συνεργασίας τῆς μὲ τοὺς παραπάνω, ὕψους 20 ἐκατομμυρίων εὐρῶ.
Ἡ κα Λιάκου ἐγκατέλειψε, παρὰ τὴν σχετικὰ ἐπιτυχημένη καὶ πολλὰ ὑποσχόμενη πορεῖα τῆς, τὸ χρῆσμα που διεκδίκησε καὶ ἔλαβε, ὄχι λόγω ἀδυναμίας ἐκπλήρωσης καθηκόντων (που ἄν μὴ τὶ ἄλλο, θὰ ἦταν ἀπλῶς κατανοητὸ), ἀλλὰ διὰ τὴν προαγωγὴ τῆς στὸν ἐπαγγελματικὸ στίβο, ἀπὸ πόρους που προήλθαν ἐκ τῶν δημοσίων καθηκόντων τῆς, δημοσίων πόρων δηλαδὴ.
Ὑπ’αὐτὴν τὴν ἔννοια σὲ τὶ διαφέρει ἡ κυρία Λιάκου ἀπὸ αὺτοῦς που σφετερίστηκαν δημόσιο χρῆμα καὶ καταχράστηκαν τῶν διοικητικῶν /κυβερνητικῶν θέσεῶν τοὺς; Ἐπειδὴ δηλαδὴ οἱ πόροι που σφετερίστηκε ἐκείνη γιὰ νὰ προαχθεῖ σὰν πολιτικὴ ἀριβίστας σὲ πιὸ πλουσιοπάροχη θέση, δὲν εἶναι τυπωμένοι σὲ χαρτονομίσματα ἡ πράξη τῆς εἶναι ἄμεμπτη;
«Μάνδρα Ἀττικῆς Νοέμβριος 2017. Βιβλικὴ καταστροφὴ ἢ ἔλλειμμα εὐθύνης;»
.
Ὑπάρχει ἐδῶ καὶ χρόνια μιὰ αὐξημένη, κὶ ὄχι ἀδικαιολόγητη δυσπιστία ὡς προς τὴν ἀμοραλιστικὴ στάση ἐπιεικῶς – τῶν πολιτικῶν καὶ τῆς ἀντιπαραγωγικῆς τοὺς δράσης στὰ πράγματα, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ προαγωγὴ ἐνὸς νεαροῦ στελέχους σὲ θέση εὐθύνης, ἔστω κὶ ἄν αὐτὸ προέρχεται ἀπὸ τὴν κατάχρηση δημοσίων καθηκόντων, μέσω –βεβαίως- τῆς ἀξίας τῆς ἐργασίας τοῦ ἀτόμου, νὰ μοιάζει ἐως καὶ ἐπιτυχία.
Ἀλίμονο ὄμως, εἶναι ἡ πλήρης ἀπόδειξη τῆς κοινωνικοπολιτικῆς κατάρρευσης τῆς συνοχῆς τοῦ δημόσιου βίου. Ὅταν ἔνα νεαρὸ, ἰκανὸ καὶ πολλὰ ὑποσχόμενο στέλεχος, ρίχνει τὴν ἀσπίδα που τοῦ δόθηκε τόσο εὔκολα γιὰ νὰ ὑπηρετήσει τὸν Δαρεῖο, τότε ἔχει ἐξευτελιστεῖ ἡ θέση τοῦ δημόσιου λειτουργοῦ καὶ ὁ ἴδιος ὁ ἐκλογικὸς πληθυσμὸς που ἀμέσως καὶ ἐμμέσως ἔχει προδοθεῖ (γιὰ ἀκόμη μία φορὰ) ἀπὸ τὸν αἴρετὸ τοῦ, ὄχι, λόγω ἐλλείμματος ἰκανότητας ἀλλὰ ἐλλείμματος αἰσθήματος τοῦ καθήκοντος, ἤθους ἀλλὰ καὶ ἀντίληψης τῆς σημασίας τῶν δημόσιων θεσμῶν.
Διὰ νὰ ὑπάρχει ὅμως σφαιρικότερη ἄποψη τοῦ ζητήματος, θὰ ἐξετασθεῖ αὐτῆ ἡ περίπτωση – ἀφορμὴ καὶ ἀπὸ ἄλλη σκοπιὰ.
Στὰ πλαίσια τῆς Realpolitick, ἡ ὁποία κυριαρχεῖ στὸν Δυτικοποιημένο πολιτικὸ κόσμο, δὲν εἶναι ζητούμενο τὸ ἰδεῶδες, ἀλλὰ τὸ ἀποτελεσματικὸ. Ἀδιαμφισβήτητα, ἡ ὐπαρξη ἐνὸς οἰκείου (πρὸς τὸν Δῆμο μας) προσώπου σὲ θέση ὑψηλῆς εὐθύνης σἔνα τόσο πλοῦσιο ὀργανισμὸ μὲ κῦρος, μπορεῖ νὰ λειτουργήσει πρὸς τὸ συμφέρον μας ὡς πόλη ἀπὸ πλευρὰς ἄντλησης κεφαλαίων, διαμεσολάβησης, διαπραγματευτικῆς ἰσχῦως κλπ. Θὰ μπορούσε κανεῖς νὰ πεῖ ὄτι ἀποτελεῖ στρατηγικῆ ἐπιλογὴ η τοποθέτηση τοῦ οἰκείου στελέχους μας σἔναν τέτοιο ὀργανισμὸ, ὡς ἰδιότυπου «πράκτορα» τῶν συμφερόντων τοῦ δικοῦ μας δημοσίου.
«Μίμίδιο γιὰ μιὰ ἀποψη τῆς Realpolitick ἐκ διαδικτῦου .»
Ἀκόμη καὶ σαὐτὴν τὴν περίπτωση, σκιαγραφείται μιὰ ἠθικὴ ἀκροβασία, ἡ ὀποία δὲν συνάγει μὲ τὴν ἀξιοπρέπεια τοῦ δημόσιου λειτουργοῦ.
Ἀκόμη καὶ ἄν ἡ κα Λιάκου, ἐπὶ παραδείγματι, ἀποτελεῖ ἔναν ἡρωϊκὸ πράκτορα ὑπὲρ Μπουτάρεως καὶ Θεσσαλονίκης, θὰ ἦταν ἀρμοστὸ νὰ ἐπισύρει καὶ νὰ ὑπομείνει τὸν δημόσιο διασυρμὸ καὶ μήνη γιὰ τὴν ἐπαίσχυντη πράξη προδοσίας τοῦ ἀξιωμάτὸς τῆς, μὲ συνέπεια τὸν πλήρη ἐξοστρακισμὸ τῆς ἀπὸ τὸν δημόσιο βίο. Θὰ μπορούσε μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ ἀποτελέσει ἔναν ταπεινωμένο καὶ ἀφανὴ ἥρωα που θυσιάζει τὴν ἐπωνυμία καὶ ὑστεροφημία του γιὰ τὸ καλὸ τοῦ δημοσίου κοινωνικοῦ βίου καὶ τὴν διασφάλιση τοῦ κύρους καὶ τῆς ἀξιοπρέπειας τῶν δημοσίων θεσμῶν.
«Πλακίδια ὀστρακισμοῦ, θεσπισμένου ἀπὸ τὸν Κλεισθένη, στὴν Ἀρχαία Ἀθήνα τῆς ἀρχετυπικῆς δημοκρατίας.»
Ἀποδεικνύεται ὅμως, γιὰ ἀκόμη μιὰ φορὰ τὸ κακῆς ποιότητας θέατρο που λαμβάνει χῶρα στὸν δημόσιο στίβο τῆς χῶρας, που καταστρατηγεῖ θεσμοῦς καὶ ἀξίες ὑπὲρ προτύπων ἀτομικισμοῦ καὶ ἐφήμερης ἐπιτυχίας ἀποκομμένης ἀπὸ τὸ κοινωνικὸ σύνολο.
,
Ἡ περίτωση τῆς κας Λιάκου εἶναι μονάχα μιὰ ἀφορμὴ κοὐχὶ πολεμικὴ πρὸς τὸ ἄτομὸ τῆς -ἄλλωστε ἐκείνη ἐλέγχεται ἐνῷ ἐξασφάλισε 20 ἐκατομμύρια στὸν δῆμο καὶ παραιτήθηκε, ἀλλοι, ἐξασφάλισαν 15 πνιγμένους στὴν σκοπιά τους καὶ μένουν καλὰ στεριωμένοι στὶς θέσεις τοὺς..
«Μάνδρα Ἀττικῆς Νοέμβριος 2017, 15 νεκροὶ, ἀνυπολόγιστες ὐλικὲς καὶ ψυχικὲς ζημιὲς. Τὸ δράμα εἶναι ὄτι μπορούσαν νὰ ἀποφευχθοῦν »
Φεῦ καὶ κατὰ τὰ ἄλλὰ καλὴ ἐπιτυχία στὴν κα Λιάκου.
27/11/2017
Θεσσαλονίκη
Μέχρι τὸ ἐπόμενο δεκαήμερο
Dημήτριος Χατζηθεοδοσίου
Φωτογραφικό υλικό
