Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.
(με αποσπάσματα από την ποιητική συλλογή του Τάσου Λειβαδίτη “Οι Τελευταίοι” και τις “Μάσκες” του Κώστα Ουράνη).
“Κι εκεί που ήμουν στα λευκά ντυμένη, άψογα χτενισμένη κάτω από το λευκό μου καπέλο και υποβασταζόμενη από τις επίσης λευκές μου γόβες… μου έπεσε το βρακί. Επικράτησε το αδιαχώρητο. Φυσικά και δεν επιτρέπεται σε μια κυρία της υψηλής κοινωνίας και δη σύζυγο ενός ανώτερου δημοσίου υπαλλήλου να χάνει έτσι απλά το βρακί της μπροστά σε ολόκληρη την πόλη. Ατυχής στιγμή. Έγινα ωστόσο πολύ γρήγορα ο ερωτικός πόθος και η φαντασίωση όλων των ανδρών της πόλης μου. Αναρωτιέμαι βέβαια:
Και τώρα τι θα πει ο κόσμος;
Μια σκάλα τοποθετώ στο κέντρο του σαλονιού μου. Ανεβαίνω. Η καλύτερή μου φίλη κι ερωμένη του συζύγου μου την κρατάει. Δε θα ήθελε να πέσω, νομίζω. Κι εγώ ατάραχη γυρνάω απαλά την πλάτη μου και κοιτώ έξω. Ατενίζω τον κόσμο που περπατά μπροστά στο σπίτι μου. Φοβάμαι πως για εμένανε μιλούν. Για το βρακί μου σίγουρα μιλούν. Κι εξακολουθώ να γυρνώ την πλάτη στο προφανές μου πρόβλημα: την ερωμένη του άνδρα μου που μου κρατά τη σκάλα, για να μην πέσω. Ο κόσμος έξω μοιάζει μεγάλος στα μάτια μου. Ο κόσμος έξω μοιάζει σαν μέσα μου. Το μέσα μου θέλει να βγει κι αυτό έξω. Έχω μπερδέψει λιγάκι αυτό το μέσα και το έξω, τον ξένο και τον συγγενή, τον άλλον και το εγώ μου. Οι ταμπέλες μάς καταστρέφουν. Οι προσδοκίες μάς θαμπώνουν το τζάμι. Και τίποτε πλέον δεν μπορώ να δω καθαρά. Κατεβαίνω γυρνώντας την πλάτη στο θαμπωμένο τζάμι και στο θολωμένο μου εγώ.
“Για να `μαι ευχάριστος σε όλους
κι ακόμα και στον εαυτό μου,
έκρυψα πάντοτε με μάσκες
που αρέσουνε το πρόσωπό μου”·
κι ακόμα και στον εαυτό μου,
έκρυψα πάντοτε με μάσκες
που αρέσουνε το πρόσωπό μου”·
Χτυπά η πόρτα. Και δύο άντρες εισβάλλουν στη συζυγική μου φωλιά ζητώντας στέγη και τροφή. Επί πληρωμή φυσικά, το τζάμπα πέθανε. Όλα γίνονται για το χρήμα και την εξουσία. Κι αν όχι για το χρήμα και την εξουσία, γίνονται για κάποιο λόγο που πιθανόν εκ πρώτης όψεως δεν είναι ορατός. Θα τούς πληρώσω κι εγώ σε είδος.
“Αλήθεια, αν μπει κανείς, ξαφνικά, στο δωμάτιο θα μας
περάσει για θεατρίνους”.
περάσει για θεατρίνους”.
Τα αρσενικά αυτά γίνονται σκιά μου. Με τραβάνε προς τα κάτω και προς τα πάνω. Θέλουν να μου ξεριζώσουν τα χέρια και τα πόδια, την καρδιά μου, τη μήτρα μου. Φασαρία γύρω μου ερωτική, γεμάτη χρώματα και μυρωδιές και καπέλα και… μάσκες, μπαινοβγαίνει στα δωμάτια του σπιτιού μου. Με τις μάσκες, τα δάκρυα επιστρέφουν ξανά μέσα τρομαγμένα. Δε φαίνονται τα μάτια που υποφέρουν, απλά φουσκώνουν σαν κύματα στην αγριεμένη θάλασσα. Η μάσκα μού ανοίγει έναν δρόμο για το καβούκι μου. Ασφάλεια ονομάζεται, προστασία. Είμαι μια Κάποια πίσω από τη μάσκα, μια γυναίκα που ανεβαίνει στη σκάλα να δει το έξω της δίχως τα τρυφερά της μάγουλα εκτεθειμένα. Όμως, εξακολουθούν τα χείλη μου να καίνε.
“…κι άλλαξα τόσες (μάσκες) στη ζωή μου,
που τώρα πια να μην μπορώ
τ’ αληθινό το πρόσωπό μου
να πω ποιο είναι μήτ’ εγώ”!
τ’ αληθινό το πρόσωπό μου
να πω ποιο είναι μήτ’ εγώ”!
Κάθομαι και παρατηρώ το αμυδρό φως του φεγγαριού. Τραγουδώ το νανούρισμά του. Πιάνω την κοιλιά μου χαμηλά. Νιώθω κάτι να με χτυπάει με το μικρό του δάχτυλο, προσδοκώντας κι αυτό να βγει. Ζητάει την άδεια να υπάρξει. Δεν έχει βγει τίποτε μέχρι τώρα από τη μήτρα. Κι αυτό με κρατά ξύπνια τα βράδια. Ακούω ψιθύρους κι έχω την αίσθηση πως το μωρό μου κλαίει. Τόσο μεγάλα είναι όλα μέσα μου. Θέλω να σχιστεί το σώμα μου στα δυο, να γίνω κομμάτια, μάνα. Δεν πάει άλλο, πρέπει να βγάλω τη μάσκα. Όχι ακόμη, σκέφτομαι. Φοβάμαι πως δε θα καταφέρω να γεμίσω τη μήτρα μου έτσι.
“Έτσι, ο θάνατος σα θα `ρθει,
δε θα `ναι η στέρηση μεγάλη·
θ’ αφήσω μιαν ανυπαρξία
για να περάσω σε μιαν άλλη”.
θ’ αφήσω μιαν ανυπαρξία
για να περάσω σε μιαν άλλη”.
Την κοιλιά μου πολλοί θα την τραγουδήσουν, όπως το νανούρισμα του φεγγαριού. Χαρά μεγάλη στο σπίτι. Όλα μια γιορτή. Τραπέζια και γέλια ακούγονται με το χαρμόσυνο νέο του διαδόχου. Αναρωτιέμαι ποιος έριξε τον σπόρο. Τη σκάλα την εγκλωβίζω στην αποθήκη του σπιτιού μου και μετατρέπω τους συνδαιτημόνες του τραπεζιού σε μόνιμους κατοίκους της οικίας μου. Ο σύζυγος επροάχθη. Κι απέκτησε την προοπτική του να γίνει μπαμπάς. Οι μάσκες είναι ακόμη εκεί. Συνεχίζουν και τρώνε. Θωπεύουν την κοιλιά μου και τραγουδούν το νανούρισμα. Κι εγώ τα βράδια βγάζω την ταπεινή μου μάσκα, την αφήνω στο κομοδίνο και μιλώ στο παιδί μου που κάποτε θα γεννηθεί. Του μιλώ για την πραγματική αγάπη -και για την αλήθεια της ζωής”.
“Όμως οι μάσκες κάποτε θα τελειώσουν, σαν τα τραγούδια
και τις γιορτές,
και τότε θα φανεί αυτό το ανύπαρχτο πρόσωπο που υπήρξαμε…”
και τις γιορτές,
και τότε θα φανεί αυτό το ανύπαρχτο πρόσωπο που υπήρξαμε…”
Η παράσταση «Το βρακί» του Καρλ Στέρνχαϊμ, σε διασκευή της Καρίνας Ιωαννίδου και σκηνοθεσία του Γρηγόρη Μήτα στο Θέατρο Φλέμινγκ, πραγματεύεται με ιδιαίτερα ευφάνταστα θεατρικά μέσα την υποκρισία της μεγαλοαστικής τάξης, το κυνήγι του χρήματος και της εξουσίας. Ένα ανδρόγυνο τρέχει πίσω από μια προαγωγή. Μόνο τους εμπόδιο αποτελεί ένα χαμένο βρακί. Το βρακί της Λουίζε είναι αυτό που, ενώ αρχικά φαίνεται να αναταράσσει τη συζυγική ηρεμία του ζευγαριού, συμβάλλει τελικά στην προαγωγή του ενός και τη μητρότητα της άλλης. Οι στόχοι αυτοί ωστόσο επιτυγχάνονται μέσα από το ταξίδι πέντε ανθρώπων με μάσκες μέσα σε μια οικία της καλής κοινωνίας.
Μουσική Πρόταση:
Active Member. Μάσκα.
.
-k-
,
ΦΛΕΜΙΝΓΚ
«ΤΟ ΒΡΑΚΙ» του Καρλ Στέρνχαϊμ.
Με πρόσχημα την απώλεια του βρακιού της οικογένειας των Μάσκε, ο Στέρνχαϊμ συνθέτει μια κοινωνία, καλά κρυμμένη κάτω από τη μάσκα της αστικής κοσμιότητας, γι’ αυτό εξάλλου και επιλέγει το σαρκαστικό επώνυμο Μάσκε. Αυτό, όμως, που έχει αξία, για τον Στέρνχάιμ είναι η σάτιρα των μικροαστών, που επιβιώνουν και καταφέρνουν σχεδόν πάντα να ανακαλύπτουν, έστω και έτσι, την χαρά της ζωής και της δημιουργίας αδιαφορώντας αν πολλές φορές, μαζί με το βρακί, πέφτει και το προσωπείο μιας ολόκληρης κοινωνίας!!! Και τότε και τώρα και πάντα…
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κάθε Σάββατο στις 21:30
,
.
-k–
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 20/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν Τρίτη 11 Ιουνίου 2019
.
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα ΕΔΩ
-Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιαζουμε ΕΔΩ
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία – ΕΔΩ
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
