Γράφει η Σωφέρ Θεάτρου Ζωή Ταυλαρίδου
.
To πάτωμα παγερό απλώνεται κάτω από τα πόδια μου. Όμως εγώ, επιμένω να περπατώ ξυπόλητη. Έτσι έχω μάθει. Προσέχω μόνο μην πατήσω επάνω στις πολύχρωμες μπάλες. Γιατί τις σκέψεις μου τις λαχταρώ. Κι ας μου θυμίζουν πως κάποτε ήμουν ένα απλό κι αθώο παιδί. Η παιδική μου αθωότητα προσπαθεί να βρει ανάπαυση στα μαξιλάρια, που κι αυτά πολύχρωμα αναπαύονται στο κρύο πάτωμα. Προσπαθώ να δροσιστώ. Ξαπλώνω λοιπόν κι εγώ.
Νυχτώνει γρήγορα για μένα.
.
.
Το παρελθόν μου φαίνεται μακρινό και ανεξέλεγκτο. Πώς να ελέγξεις το παλιά; Πώς να οριοθετήσεις το τώρα; Το χθες και το σήμερα μοιάζουν κουβάρι. Κι αυτό γεμάτο χρώματα επιδιώκει να ζωγραφίσει τον εαυτό του σε έναν μαύρο τοίχο. Μαύροι τοίχοι με κυβερνούν. Δεν τους ακουμπάω, πού να τολμήσω… Θέλω να αγγίξω το κρύο τους, αλλά μού προκαλούν ρίγη οι αναμνήσεις. Τριβελίζουν το μυαλό μου… και διψώ σαν γη. Η γείωση της αποδοχής του εαυτού, ωστόσο, δεν μπορεί να εντοπιστεί στο κουβάρι αυτό. Αισθάνομαι λιγάκι σαν Αριάδνη σε έναν μεγάλο σκοτεινό λαβύρινθο, από τον οποίο δεν είμαι σίγουρη πως επιθυμώ να διαφύγω. Κάθε λύτρωση μοιάζει αναπόδραστη ανάγκη για τον καθένα. Όχι όμως για εμένα. Εγώ απλά παρατηρώ τις εγκοπές που κρύβει ο μαύρος τοίχος του προσωπικού μου αδιεξόδου. Ο δικός μου λαβύρινθος δεν μπορεί να ολοκληρώσει την αποστολή του- ακόμη.
Νύχτωσε ήδη.
.
.
Κι επιμένω να μπλέκομαι στα σχοινιά. Με δένουν κι εγώ κάθομαι να τα κοιτώ. Τι όμορφα χρώματα με περιπλέκουν! Τα δεσμά πλέκουν τη συνείδησή μου, αναδύονται από το ασυνείδητο και θριαμβευτικά τραγουδούν το όνομά μου σαν σειρήνες. Αφουγκράζομαι τα λόγια που σαν παιδί καταδέχτηκα να ακούσω και να παπαγαλίσω ίσως. Γιατί κάθε παιδική κουβέντα ηχεί στα αυτιά μου σαν κλισέ. Φτάνει πια με αυτές τις αθώες παιδικές ψυχές που αξιολογούν τον κόσμο μέσα από ροζ κυάλια. Η πραγματικότητά μου έχει τόσο μαύρο, που ούτε με τη μέθοδο του κουβά δεν μπορεί να αδειάσει. Μαύρο το πάτωμα. Μαύροι και οι τοίχοι. Και η τύχη μου που με συναντά κάθε φορά στο πέρασμά της δεν μπορεί να λύσει τον κόμπο, όπου με χίλια ζόρια έχω τοποθετήσει τον εαυτό μου.
Μαύρη είναι η νύχτα. Το θυμάμαι από παιδί.
Ο έλεγχος των όλων αποτελεί τον μοναδικό μου στόχο. Δυσκολεύομαι να ερωτευθώ ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό. Πώς θα μπορούσα να ενσωματωθώ στη ζωή κάποιου άλλου; Πιάνω τον εαυτό μου να χορεύει γύρω από τις μπάλες, γύρω από τα μαξιλάρια, γύρω από τα σχοινιά. Αλλά η αέρινη κίνησή μου γίνεται βαριά, κι επιβάλλεται χαράσσοντας ό τι βρίσκεται κάτω από τα πόδια μου. Ενοχές λέτε; Δεν ξέρω. Το κόκκινο κραγιόν μου ξεφεύγει από το περίγραμμα των χειλιών μου. Θέλω τόσο πολύ να φιληθώ. Θέλω τόσο πολύ να αφεθώ. Μα, τρέμω στη σκέψη πως αυτός ο λαβύρινθος που χτίστηκε για εμένα θα αποχρωματιστεί, κι εν τέλει θα καταρρεύσει. Τα δεσμά μού παρέχουν μιαν ασφάλεια. Θέλει δύναμη να ασχοληθείς με τον εαυτό σου, να γνωρίσεις τα απεριόριστα “κάτι” της ψυχής σου, να ξεβολευτείς. Έρμαιο του μυαλού μου, λοιπόν, επιμένω να ακινητοποιούμαι σε κρύα πατώματα, ενώ μου είναι τόσο εύκολο να χορεύω.
Κι απολαμβάνω τη νυχτερινή σιγαλιά.
.
.
Ένα όπλο έχει μετατραπεί σε προέκταση της γροθιάς μου. Έτσι επιλέγω να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου. Η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα, λένε. Πλέκω τα μαλλιά μου, σαν να επιστρέφω στην ηλικία της αθώας μου παιδικής ψυχής. Οι άλλοι την σημάδεψαν. Εγώ την σκότωσα, την μάτωσα, την αποτελείωσα. Έχασα το κέντρο μου, την ισορροπία μου. Είχα μιαν ευθύνη κι εγώ, να περπατήσω στο τεντωμένο μου σχοινί, σαν ακροβάτης σε τσίρκο που δε χαμπαριάζει από ιερά και όσια. Τίποτε δε φαίνεται σημαντικό πλέον. Όλα όμως περιμένουν να τα αναγνωρίσω ως σημαντικά. Δεν ενδιαφέρομαι. Νομίζω πως στο επίκεντρο είμαι Εγώ. Έχω την εντύπωση πως όλα διαχέονται μέσα μου και φιλτράρονται διαρκώς, για να αποδείξουν την αξία τους. Τεράστια ευθύνη αποδεικνύεται αυτό. Εγώ μόνο στη δική μου ζωή έχω τη δυνατότητα να δώσω το ελάχιστο νόημα που μπορώ.
Θέλω να αγγίξω τη μήτρα της μάνας μου, να νιώσω την αναπνοή του πατέρα μου, να με πιάσουν από το χέρι και να μου πουν Έλα. Φοβάμαι να περάσω τον δρόμο μόνη μου. Φοβάμαι. Κάποιος θα με ποδοπατήσει, θα με λιώσει, θα εκμεταλλευτεί την αξία που θα του δώσω. Μικρή ήμουν, και μόνη, έρημη, απροστάτευτη. Ποιος θα φροντίσει το παιδί μέσα μου, τώρα που έγινα γυναίκα;
Η Νύχτα έχει γίνει ένα με εμένα.
Θέλω να αγαπήσω. Θέλω να αγαπηθώ. Θέλω να παίξω κρυφτό. Θέλω να βγω από την κρυψώνα μου, να τρέξω στον μαύρο τοίχο και με ένα απλό φτου, φτου! να ξαναγεννηθώ από την αρχή, να ξαναμεγαλώσω, να γίνω ξανά γυναίκα, αφού όμως πρώτα θα έχω γευθεί το χάδι και το ζεστό φαγητό του σπιτιού μου. Σκουπίζω τα χείλη μου, τι ωφελεί το μπόλικο κραγιόν… Λύνω τα κοτσιδάκια, τα μαλλιά μου χαϊδεύουν τους ώμους μου, τα πέλματά μου έχουν ήδη λιώσει. ‘Εχω ιδρώσει στις σκέψεις μου, αλλά τις έχω τακτοποιήσει στην ντουλάπα του παιδικού μου δωματίου -με πολλή υπερηφάνεια.
Η σιωπή της Νύχτας είναι ειλικρινά εκκωφαντική, σαν το κρυφτό που όλοι αγαπήσαμε.
Τα μάτια μου στοχεύουν τον μαύρο τοίχο. Τα σχοινιά έχουν πέσει στο πάτωμα, έχουν γίνει ένα πολύχρωμο κουβάρι. Σιγά μην προσπαθήσω να το λύσω. Έχω πλέον αποδεχτεί τον εαυτό μου, σαν Αριάδνη, σαν ακροβάτη, σαν Εμένα. Και ρολάρω χορεύοντας στα πολύχρωμα μπαλάκια. Γιατί έχω ξυπνήσει προ πολλού. Άλλωστε, κάποτε ξημερώνει.
Μην φοβάστε τις Νύχτες.
———-
Η παράσταση «The Reminder» στο Θέατρο Aθήναιον αποτελεί μία εκκωφαντικά πολύχρωμη σκηνοθετική δημιουργία της Δέσποινας Βασιλείου, βασισμένη σε δικό της έργο, το οποίο μας ξαφνιάζει ευχάριστα για το βάθος και την οπτική του σε απωθημένα της παιδικής μας ηλικίας. Τα απωθημένα αυτά, οι ανασφάλειες, οι φόβοι, τα ανομολόγητα όνειρα, οι ματαιωμένες προσδοκίες και οι κρυφές μας ελπίδες, μεταφέρονται στο τώρα, άλλοτε επιβραδύνοντας κι άλλοτε ενισχύοντας την προσπάθειά μας να ενηλικιωθούμε, κατανοώντας εν τέλει τις σκιές μας κι αποδεχόμενοι τον εαυτό μας στην ολότητά του.
.
.
Τέσσερις άνθρωποι, μπλεγμένοι στο δικό τους κουβάρι και προσπαθώντας να βρουν τον δρόμο τους στη ζωή, παρακάμπτουν πολύχρωμα μπαλάκια και μαξιλάρια επί σκηνής, διαχειρίζονται το πολύχρωμο κουβάρι των αναμνήσεών τους, κι επιχειρούν να ανακαλύψουν την παιδική τους ψυχή, να ξεβολευτούν από την πραγματικότητα που έχουν χτίσει εν είδει λαβυρίνθου, δρομολογώντας έτσι την ενηλικίωσή τους. Έρχονται σε επαφή ο ένας με τον άλλον, μαθαίνουν τα όριά τους, απελευθερώνουν ό τι απέμεινε για χρόνια κρυμμένο μέσα τους. Κατακτούν την αυτογνωσία και την αγάπη, καθαίρονται κι αναπαύονται, παρόλα τα προσκόμματα της νυχτιάς και του κρύου. Γιατί, η θέρμη της καρδιάς και το πάθος για την ίδια τη ζωή μπορούν να αποδομήσουν οποιονδήποτε λαβύρινθο και να κόψουν τα σχοινιά που μας κρατούν δέσμιους στο χθες.
Το ιδιαίτερο αυτό έργο κατορθώνει, με τα ευφάνταστα σκηνικά μέσα που χρησιμοποιεί και τον λυρικό του λόγο, να “μιλήσει” εύγλωττα στις ψυχές όσων το παρακολουθούν, επιτρέποντάς τους να ταξιδέψουν στον αθώο τους παιδικό εαυτό, να θυμηθούν, να νοσταλγήσουν και -γιατί όχι- να τον αποδεχτούν. Είναι μια πραγματική υπενθύμιση για όλους μας.
.
Σωφέρ Θέατρου: Συνέντευξη. The Reminder
Ο Σωφέρ Θεάτρου κάθε Πέμπτη 21:00-22:00, από το Καλλιτεχνικό Ραδιόφωνο του Ερευνητικού Οργανισμού Ελλήνων, εδώ
.
Μουσική Πρόταση:
Woven Hand – The speaking hands
-k-
.
ΑΘΗΝΑΙΟΝ
«THE REMINDER» της Δέσποινας Βασιλείου.
Δύο αδέλφια, μια γνωριμία και μια “τυχαία” επίσκεψη φέρνει τα πάνω κάτω στις ζωές όλων. Μια γυναίκα ξύνει τις πληγές και φέρνει ανοιχτές υποθέσεις του παρελθόντος στο προσκήνιο για εξιλέωση.
Σκηνοθεσία: Δέσποινα Βασιλείου.
Ερμηνεύουν: Ντία Καράγιαννη, Ανδρέας Μαυρίδης, Κωνσταντίνος Χατζάκος, Κυριάκος Δανιηλίδης.
.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή 28 και Σάββατο 29 Φεβρουαρίου στις 21:00
Δείτε & αυτά:
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α -επετειακά- Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020.
& αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
