Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν περιορίστηκε στον ρόλο του τραγουδοποιού των συναυλιών και των δίσκων. Η σχέση του με το θέατρο υπήρξε βαθιά, ουσιαστική και καθοριστική για την εξέλιξη της ελληνικής σκηνικής μουσικής. Χρησιμοποίησε το σανίδι ως ένα ακόμη πεδίο για να εκφράσει την κριτική και ποιητική του ματιά, δημιουργώντας έργα που γέφυρωσαν την αρχαία κωμωδία με τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Η Σχέση με το Θέατρο: Το Άνοιγμα στην Κλασική Κωμωδία
Η κορυφαία στιγμή της θεατρικής του πορείας είναι η ενασχόλησή του με το Αρχαίο Δράμα, και συγκεκριμένα με τον Αριστοφάνη.
- Οι «Αχαρνής» (1977): Η μουσική που έγραψε για τους «Αχαρνής» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν για το Θέατρο Τέχνης (αν και ηχογραφήθηκε το 1977, η παράσταση ανέβηκε αργότερα), αποτέλεσε σταθμό. Ο Σαββόπουλος κατάφερε να μεταφέρει την αριστοφανική κωμωδία στη μεταπολιτευτική ελληνική πραγματικότητα, ενσωματώνοντας στοιχεία από την έντεχνη ροκ μουσική του.
- Καλλιτεχνικό Αποτύπωμα: Το ομώνυμο άλμπουμ φέρει τον τίτλο «Αχαρνής / Ο Αριστοφάνης που γύρισε από τα θυμαράκια» και περιέχει τραγούδια όπως το «Σαν τον Καραγκιόζη», που, αν και εμπνευσμένο από την αρχαία κωμωδία, μιλάει για τον Έλληνα της εποχής με τα όνειρά του και τη μόνιμη «εκκρεμότητα». Η μουσική του έδειξε ότι το αρχαίο δράμα μπορούσε να είναι σύγχρονο και πολιτικά αιχμηρό.
- Η «Ενδέκατη Εντολή» (1990): Ακολούθησε η μουσική για την παράσταση «Ενδέκατη Εντολή», μια ελεύθερη διασκευή των «Εκκλησιάζουσών» του Αριστοφάνη, σε δική του διασκευή και σκηνοθεσία. Εδώ, ο Σαββόπουλος ασκεί κριτική στη σύγχρονη πολιτική ζωή με τον δικό του σουρεαλιστικό τρόπο.
Μουσική για Κινηματογράφο και Σύγχρονες Παραστάσεις
Εκτός από το κλασικό ρεπερτόριο, ο Σαββόπουλος έγραψε μουσική για αρκετές σύγχρονες παραστάσεις και ταινίες, διευρύνοντας το φάσμα της επιρροής του:
- «Happy Day» (1976): Έγραψε το soundtrack για την ομώνυμη ταινία του Παντελή Βούλγαρη. Πρόκειται για μία από τις πιο βαριές και σκοτεινές δημιουργίες του, καθώς η ταινία αναφέρεται στις σκληρές συνθήκες που επικρατούσαν στην εξορία κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας.
- Θεατρικές Συνεργασίες: Έχει συνεργαστεί με σημαντικούς σκηνοθέτες και θιάσους, συνθέτοντας μουσική για έργα που εκτείνονται από το σύγχρονο δράμα μέχρι το παιδικό θέατρο (π.χ. «Οδυσσεβάχ», 1979). Σε αυτές τις περιπτώσεις, η μουσική του λειτουργούσε συχνά ως ανεξάρτητο σχόλιο στη δράση.
Ο Σαββόπουλος και η Θεατρική Τέχνη
Ο ρόλος του Σαββόπουλου στο θέατρο δεν ήταν απλώς αυτός του συνθέτη. Ήταν ο παρεμβατικός δημιουργός που έβλεπε τη σκηνή ως χώρο αλήθειας:
Δήλωση του Σαββόπουλου: «Η μουσική του θεάτρου έχει τη γοητεία ότι λειτουργεί λειτουργικά (functional music). Ενώ στο τραγούδι πρέπει να εκφράσεις την ψυχή σου, στο θέατρο πρέπει να εκφράσεις την ανάγκη της σκηνής… Προσπαθώ να βρω την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τους χαρακτήρες».
Η ικανότητά του να χρησιμοποιεί διαφορετικά μουσικά είδη (από ροκ και τζαζ μέχρι παραδοσιακά) για να υπηρετήσει τη δραματουργία, έδωσε στη θεατρική μουσική στην Ελλάδα μια νέα διάσταση, καθιστώντας την ισότιμο κομμάτι της παράστασης και όχι απλό συνοδευτικό. Το έργο του στη σκηνή αποτελεί την απόδειξη ότι ο πολιτισμός και η τέχνη είναι μία ενιαία πράξη που ξεπερνά τα στενά όρια των ειδών.
