Από την Πίτσα Στασινοπούλου
Είναι προφανής ο λόγος που διαχωρίζω την προφορική από την γραπτή συνέντευξη. Διότι στην πρώτη, πέραν του ότι ηχογραφείται ή βιντεοσκοπείται και μεταφέρει άμεσα όχι μόνο τα λόγια, αλλά και τον τόνο της φωνής, την έκφραση του προσώπου, την στάση του σώματος κλπ. του ερωτώμενου, υπάρχουν σημαντικότατες δυνατότητες.., όπως η ευχέρεια να επιμείνει ο ερωτών σε κάτι που θεωρεί ότι δεν απαντήθηκε, να λειτουργήσει η έμπνευση της στιγμής για κάτι που τον κέντρισε, να διευκρινιστεί κάτι που ακούστηκε ασαφές, τέλος πάντων όλα όσα συνθέτουν τη γοητεία και δύναμη μιας ζωντανής κουβέντας, που φυσικά σε μια γραπτή συνέντευξη δεν υφίστανται, καθώς το μόνο μέσο επικοινωνίας είναι ο γραπτός λόγος… ο αναγνώστης δεν έχει εικόνα και ήχο, στερείται οποιαδήποτε αίσθηση του προσώπου και απλά αρκείται να διαβάζει ερωτήσεις και απαντήσεις.
Ερωτήσεις που ετοιμάστηκαν και στάλθηκαν γραπτώς στον καλλιτέχνη κατόπιν αποδοχής μιας συνέντευξης που του ζητήθηκε ή (το συνηθέστερο) κατόπιν αιτήματος του ιδίου και της παραγωγής, με στόχο την προώθηση της εκάστοτε δουλειάς του, είτε πρόκειται για ευρέως γνωστό είτε σχετικά άγνωστο, που επιπλέον του δίνεται η δυνατότητα γνωριμίας με το υποψήφιο κοινό του. Βάσει αυτού του σκεπτικού ο ερωτών μελετά το βιογραφικό και πληροφορίες σχετικές με το προφίλ του και ετοιμάζει «εξ αποστάσεως» ερωτήσεις κατά το δυνατόν ενδιαφέρουσες, ευκρινείς, περιεκτικές, ουσιαστικές, εύστοχες, ενίοτε απρόβλεπτες, με τον απαραίτητο βεβαίως σεβασμό… Ξέρει ότι δεν έχει τις δυνατότητες της ζωντανής συνέντευξης να ελιχθεί ανάλογα με το πρόσωπο απέναντί του, οπότε καταβάλλει διπλή προσπάθεια μέσω του γραπτού λόγου να υπερβεί αυτά τα ελλείμματα και να προκύψει ένα αξιόλογο, ενδιαφέρον αποτέλεσμα επ’ ωφελεία κυρίως του ερωτώμενου…
Αφού λοιπόν ερευνήσει επαρκώς, στύψει το μυαλό του για μη κοινότοπες, συμβατικές ερωτήσεις, διπλοτσεκάρει ότι όλες είναι διατυπωμένες με σαφήνεια και ότι καμία- ακόμα και η πλέον αιχμηρή, δεν θα τον φέρει σε δύσκολη θέση, τις αποστέλλει και αναμένει… Όπου κάποια στιγμή στο εγγύς ή… απώτατο μέλλον καταφτάνουν οι απαντήσεις του καλλιτέχνη, αρκετές εκ των οποίων είναι- σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό- καλογραμμένες, εύστοχες, σαφείς, με ενδιαφέρον και ουσία, χωρίς υπεκφυγές και κάποιες πραγματικά τις χαίρεσαι, σαν να συνομίλησες ζωντανά με έναν αξιολάτρευτο συζητητή! Υπάρχουν όμως και οι «άλλες»- ως αφορμή του παρόντος άρθρου, αλλά κι αυτές που δεν βρίσκουν ποτέ το δρόμο, καθώς…
.
– ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ αγαπητέ να αγνοείς προκλητικά και χωρίς κανένα σημάδι ζωής, μια συνέντευξη που συνήθως εσύ ή ο κύκλος σου ζητήσατε και να γράφεις «εκεί που δεν πιάνει μελάνι» τον κόπο και χρόνο που κάποιος σπατάλησε για χάρη σου! Μη μπαίνοντας καν στη διαδικασία μιας αιτιολογίας ή ειδοποίησης, έστω για τα προσχήματα της «καλής εικόνας» σου και τη στοιχειώδη αστική ευγένεια βρε αδερφέ! Ένα «συγγνώμη δεν προλαβαίνω ή μετάνιωσα ή δεν είναι του γούστου μου»… Όλα σεβαστά, εκτός από τη γαϊδουριά της αδιαφορίας που συνιστά έλλειμμα ήθους! Διότι αγαπητή μου φίρμα ή μη, ο ερωτών δεν ανήκει στα τσιράκια της «αυλής» σου ούτε είναι ταγμένος στη χάρη σου κι όσο κι αν σε εκπλήσσει, δεν ξύνεται ολημερίς, έχει πολύ σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθεί από το να χαραμίζει άσκοπα ώρες για έναν απολίτιστο, που παρά ταύτα ισχυρίζεται ότι υπηρετεί τον πολιτισμό!
– ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ αγαπητέ, επειδή δεν υποχρεούσαι σε φυσική παρουσία έχοντας απέναντί σου κάποιον μάρτυρα ή κάμερα να σε καταγράφουν, να θεωρείς ότι ασφαλής πίσω από τον υπολογιστή, με άνεση και περίπου ως «αθέατος», μπορείς να πληκτρολογείς χαλαρά οτιδήποτε χωρίς κανείς να σου ζητήσει το λόγο… Αντιμετωπίζοντας μια σοβαρή συνέντευξη που απαίτησε ώρες προετοιμασίας και που 8 στις 10 φορές ζήτησες ο ΙΔΙΟΣ, άλλοτε σαν αγγαρεία ή αναγκαίο κακό να φύγει απ’ το κεφάλι σου, άλλοτε σαν ξεπέτα λες και ανταλλάσσεις μηνύματα για χαβαλέ, άλλοτε σαν βήμα ατέλειωτης διάλεξης με θέμα τον εαυτό σου- έστω κι αν σε ρωτούν για το λιώσιμο των πάγων, τη βιολογική καλλιέργεια ή τα παιδιά των φαναριών…
– ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να στέλνεις απαντήσεις μονολεκτικές, του τύπου Ναι – Όχι –Ίσως, λες και παίζεις το γνωστό παιχνίδι όπου με παραπανίσια ή διαφορετική ατάκα «καίγεσαι», όταν ο ερωτών μπορεί να έχει αφιερώσει και μισάωρο για την ακριβή διατύπωση και άψογη σύνταξη ερώτησης τριών σειρών με καθοριστική σημασία που αφορά εσένα! Κι εσύ, ο χαβαλετζής της ξεπέτας, όχι μόνο δεν το εκτιμάς, αλλά σίγουρα «τα παίρνεις στο κρανίο» έτσι και συναντάς ερώτηση πέραν της μισής σειράς, καθώς σου τρώει χρόνο να την διαβάσεις – κατανοήσεις και βέβαια σε ξεβολεύει από την ευκολία των κλισέ που έχεις έτοιμα «δια πάσαν χρήσιν»… Οπότε εκεί που θα χάνεις ώρα και θα στύβεις το μυαλό να απαντήσεις σε ερώτηση που δεν ανήκει στις βολικές τυποποιημένες, πετάς μια – δυο ανούσιες λέξεις να βρίσκονται αντί κενού, στέλνοντας παράλληλα μήνυμα «Άσε μας με τις εξυπνάδες! Την όρεξή σου για μπλα μπλα νομίζεις έχουμε;» Κι ο ερωτών κοιτά αποσβολωμένος μια συνέντευξη με πενταπλάσιες λέξεις στις ερωτήσεις από ό,τι στις τηλεγραφικές απαντήσεις των 5-6 μάξιμουμ, βλαστημώντας την ώρα και τη στιγμή που ασχολήθηκε!
– ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, ακριβώς στον αντίποδα, να στέλνεις απαντήσεις – σεντόνια σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να μην πρόκειται ποτέ στο μέλλον να ερωτηθείς ξανά, σαν να θέλεις να περιλάβεις τα άπαντα μιας ζωής, μιας καριέρας και ενός βαθύτατου φιλοσοφικού στοχασμού, σε τούτη τη μία και μοναδική συνέντευξη που της έλαχε να φιλοξενήσει την ακατάσχετη φλυαρία ενός αμετροεπούς φαφλατά σε υστερική επίδειξη πνεύματος με επίκεντρο σταθερά τον εαυτό του! Υπερβαίνοντας προφανώς κατά πολύ τα ερωτώμενα- σχεδόν αγνοώντας τα, αναλύοντας σε βάθος τα επιτεύγματά του και μπαίνοντας σε λεπτομέρειες που δεν αφορούν απολύτως κανέναν, με πλήρη αδιαφορία για την κούραση του αναγνώστη και το τελικό σιχτίρισμα μετά τον χείμαρρο των 3, 4, 5 χιλιάδων λέξεων που… νισάφι! Αυτό που λέμε «δώσε θάρρος στο χωριάτη…», που αν σου προκύψει και κουλτουριάρης, ψάχνεις απεγνωσμένα ντεπόν…
– ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ επίσης αγαπητέ, να υποτιμάς τη νοημοσύνη όχι μόνο του ερωτώντος αλλά και του αναγνώστη, απαντώντας συνειδητά άλλα αντ’ άλλων σε ερωτήσεις πολύ συγκεκριμένες, που οποιαδήποτε παρανόηση αποκλείεται, κι αυτό γιατί σε «δυσκολεύουν»… Είναι προτιμότερη η τακτική άλλων που παρόμοιες ερωτήσεις τις «ακυρώνουν» αυθαίρετα, από το να κάνεις τον κινέζο και «ό,τι θυμάμαι χαίρομαι» μόνο για να πεις ότι δεν την απέφυγες, έστω κι αν αυτό που απαντάς σε σχέση με αυτό που ρωτήθηκες, ουδεμία σχέση! Λες και όσοι σε διαβάζουμε είμαστε ηλίθιοι και δεν καταλαβαίνουμε το άτεχνο «ξεγλίστρημα»- ποντάροντας στο γεγονός ότι δεν πρόκειται για προφορική συνέντευξη που βέβαια δεν θα είχες παρόμοια πολυτέλεια- εκτός αν προτιμάς να υποθέσουμε ότι διαθέτεις μειωμένη αντίληψη ή ότι στις συγκεκριμένες απαντήσεις υπέστης στιγμιαίο… εγκεφαλικό!
– ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ τέλος να στέλνεις κείμενο του ποδαριού που δεν καταδέχτηκες να ρίξεις δεύτερη ματιά, με λάθη βιασύνης κι απροσεξίας, με συντακτικό ακατάληπτο, με 2-3 είδη γραμματοσειράς (για ποικιλία;), με λέξεις χωρίς κανένα τόνο πουθενά, που σημαίνει ότι κάποιος δυστυχής θα χαραμίσει κι άλλο άχρηστο (εντελώς όμως!) χρόνο για να τις τονίσει μία- μία και να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα ώστε να μπορούν να δημοσιευτούν… Δεν αντιλαμβάνεσαι άραγε ότι αυτή η προχειρότητα και αδιαφορία δείχνουν ξεκάθαρα έλλειψη σεβασμού στον παραλήπτη του γραπτού σου, τον οποίο έχεις εμφανώς «γραμμένο» ενώ εκείνος φροντίζει για την προβολή σου και μάλιστα χωρίς καμία αμοιβή;;; Εδώ είναι που λέμε «η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!» ειδικά όταν έχει να κάνει με ακατανόητα οξύμωρα και άλυτα συμπλέγματα!
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα ΕΔΩ
-Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιαζουμε ΕΔΩ
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία – ΕΔΩ
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
