Μυρίζει ελιά και θυμάρι. Μυρίζει ουρανός και σύννεφα. Μυρίζει θάλασσα και βότσαλα. Στον μικρόκοσμό της χιλιάδες διαμάντια σαγηνεύουν με την αμμώδη τους σύσταση τις φτέρνες των ποδιών της. Έχει ξεφύγει από τη δύση, τη σκληρή της αφέλεια και την ψυχρή τεθλασμένη γραμμή των ιδεών της. Η μήτρα της την κατατρέχει. Κι “οπλισμένη” με τις 30.000 λίρες της κατορθώνει να επισκεφτεί τη χώρα του ονείρου της… μιαν Ελλάδα γεμάτη μυρωδιές και φως.
Βογγητά και κρύοι τοίχοι που αντιλαλούν λαγνεία συνθέτουν το παρελθόν της. Κυνηγά μιαν ταυτότητα που δεν είναι δική της, της μητέρας της ίσως. Ταυτίζεται με αγάλματα και μυθικές φιγούρες. Τα κλασικά γράμματα είναι η παρηγοριά της. Κι αυτή πλέκει στεφάνια ελιάς για τα μαλλιά της. Και τρέχει στα δάση αλαφιασμένη, γυρεύοντας να λυτρωθεί από τον θεό Πάνα, της μητέρας της σύντροφος και εν δυνάμει γαμβρός της. Διχασμένη “ελευθερία”. Ακριβοπληρωμένη πόρνη. Πριν πολλά πολλά χρόνια έκλεινε πόρτες δωματίων με θυμό και κραυγή. Και τώρα περιμένει να λυτρωθεί με τις ελιές, τις θάλασσες, τα σύννεφα και τα θυμάρια της Ελλάδας. Περιμένει να σύρει τις φτέρνες των ποδιών της στην κολλώδη άμμο και να συνεχίσει να΄ναι ελεύθερη. Περιμένει να γευτεί όλο το αλάτι του Αιγαίου. Περιμένει να δώσει το όνομά της στο καράβι ενός σύγχρονου Οδυσσέα. Ονομάζεται Μαρίνα Μπαρέ. Η΄ αλλιώς Μήδεια.
Το αλμυρό φιλί της άμμου την βάζει σε ένα βάθρο με μάτια ερμητικά κλειστά να γεύεται τον Έρωτα. Κοιτά ψηλά περιμένοντας. Δίνει χαρούμενη το όνομά της σε ένα σύμβολό της θάλασσας, ένα καράβι που γεμάτο ελπίδα αποπλέει, ένα καράβι που δυστυχώς μια και καλή βυθίζεται. Το κέρινο και σφριγηλό κορμί της διαπερνά το αρχοντικό του Έρωτά της, γεμάτο προσδοκίες ευτυχίας. Η Μαρίνα δεν κοντοστέκεται σε κανένα σκαλί. Αποφασιστικά μπαίνει σε ό,τι πιο συντηρητικό κι ελληνικό υπάρχει. Βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μήτρα του συζύγου της, μια μήτρα ντυμένη στα μαύρα. Το αρχοντικό ντύνεται με “μάσκες” και με στρωσίδια ανέπαφα ενός στεγνού και ουτοπικού έρωτα, σπάνια εκφρασμένου και λυρικά νεκρού. Ο σύζυγός της οργώνει τις θάλασσες ψάχνοντας για Σειρήνες και Κύκλωπες, προσδοκώντας τη φήμη ενός Οδυσσέα των θαλασσών, κυνηγώντας πλούτη και δόξα και υποθηκεύοντας το μέλλον της κόρης του. Η Μαρίνα λατρεύει μάταια τα ανθρώπινα αγάλματα ενός ελληνικού νησιού, στωικά υποθηκευμένου σε έναν ξύλινο χωρόχρονο. Τίποτε δεν αλλάζει για τη γυναίκα αυτή. Περιφέρεται μέσα στο αρχοντικό ενός χιμαιρικού έρωτα γύρω γύρω από μήτρες, της μάνας της, της πεθεράς της, της κόρης της, και μερικά κλασικής ομορφιάς αγάλματα, λαξευμένα με το φιλότιμο και το κουτσομπολιό των λαϊκών ανθρώπων μιας χώρας που μυρίζει θυμάρι και σύννεφα.
Ο Έρωτάς της αποκτά δύο κεφάλια. Ιδρώνει ο ύπνος της. Το κρεβάτι της γεμίζει με τις δικές της μυρωδιές: της λάγνης αναζήτησης μιας αγάπης ελάχιστα υπαρκτής. Το σύμπαν της μετατρέπεται σε δυαδικό. Εγκλωβίζεται ανάμεσα σε δύο αδέλφια, δίχως να το συνειδητοποιεί. Η μοναξιά της είναι απαράμιλλης ταχύτητας. Παρελθόν και παρόν την τραβούν από τα πόδια, να “ξεσκίσουν” τη μήτρα της, να μην ξαναγίνει μάνα. Φτάνει πια η σύμβαση. Δεν υπάρχει γυρισμός. Τώρα θα ντύσει το παιδί της Χίμαιρα. Τι όμορφο καρναβάλι… Η μικρή Χίμαιρα κοιμάται αγκαλιά με τον θαλασσινό αέρα στο άδειο και στεγνό κρεβάτι της μητέρας της. Οι “μάσκες” την κοιτούν ειρωνικά. Καημένο κορίτσι που ντύθηκες ναυαγισμένο πλοίο, φρούδα ελπίδα, ατέρμονη αναζήτηση ενός τερατόμορφου Έρωτα. Μαρίνα, οι χίμαιρες ακόμη στριγγλίζουν το όνομά σου στο κεφαλόσκαλο του αρχοντικού που κάποτε σε φιλοξένησε. Μαρίνα μου, έγινες άθελά σου η Μήδεια της κόρης σου.
Αλλά πάλι…
Εσύ επέλεξες την τελευταία βουτιά στη θάλασσα του πρωταρχικού σου ονείρου.
Εσύ φρόντισες να πνιγείς στο αλάτι και τον ουρανό.
Η παράσταση “Χίμαιρα”, μια θεατρική διασκευή του Στρατή Πασχάλη στο περίφημο μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου στο Μέγαρο Μουσικής από το Θέατρο Πορεία διδάσκει με τον πιο λυρικό τρόπο τα όρια ανάμεσα στην ελπίδα και τη χίμαιρα, την αληθινή αγάπη και τον ουτοπικό έρωτα, τη σχέση του ανθρώπου με την οικογένειά του και την εξάρτησή του από την ύλη. Το να κυνηγά κανείς χίμαιρες αποτελεί την πιο τραγική ενασχόληση της ανθρώπινης ύπαρξης. Αδειάζει την καρδιά από την ουσία και στρέφει την ανθρώπινη σκέψη και δράση σε ένα φαίνεσθαι και το “τι θα πει ο κόσμος”. Οι άνθρωποι του μόχθου πεθαίνουν για ένα κομμάτι ψωμί ανασφάλιστοι και μόνοι στην ξενιτιά. Αφήνουν μάνα, γυναίκα και παιδιά, να τους θρηνήσουν και να τους θάψουν. Οι άνθρωποι του σαλονιού τραβούν και έναν ακόμη γολγοθά, αυτόν που στολίζεται με ενοχές και οργή για τη ματαίωση των προσδοκιών μιας ζωής γεμάτης “μάσκες” και κοσμικά πάρτι. Οι ήρωες του Μ. Καραγάτση ζωντανεύουν στη σκηνή με μιαν αριστοτεχνική εναλλαγή θεατρικής πραγματικότητας και κινηματογραφικής πράξης, δίνοντας βάθος στον χώρο και έκταση στον χρόνο της ιστορίας και οικοδομώντας εν τέλει μιαν ειλικρινά μαγευτική παράσταση.
.
————————————————————————————————————-
Μαύρη Παλίρροια. Μ΄ ακούς;
(κομμάτι-διασκευή από το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη).
————————————————
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2017 έως 31/05/2018 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 8α Θεατρικά (Κουλτουρο) Βραβεία Θεσσαλονίκης 2018 που θα πραγματοποιηθούν TΡΙΤΗ 22 ΜΑΙΟΥ 2018
==========================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
=========================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
==============================
Kάντε like στη σελίδα του Kulturosupa.gr στο facebook και ακολουθήστε μας στο twitter για να βλέπετε πρώτοι όλη την ροή πληροφοριών και να μαθαίνετε όλους τους νέους διαγωνισμούς προσκλήσεων
Φωτογραφικό υλικό
