Στις προθέσεις της Κουλτουρόσουπα ήταν και είναι η στήριξη νέων προσώπων και ομάδων που δραστηριοποιούνται στον χώρο του πολιτισμού παρουσιάζοντας μια όσο γίνεται εφ΄ όλης της ύλης συνέντευξη ώστε το θεατρόφιλο και όχι μόνο κοινό να τους γνωρίσει εκτενέστερα.
Η δυστοπική κωμωδία του Θανάση Τριαρίδη «Μαιευτήριο» δια χειρός Στέλιου Βραχνή θα παρουσιάζεται στο θέατρο “Τ” από Παρασκευή 18 Οκτωβρίου και αποτελεί μια από τις φετινές παραγωγές της Ομάδας Πρόταση .
Στη σύνθεση της παράστασης συμπεριλαμβάνεται η νέα ταλαντούχα ηθοποιός Χαρά Σβάνου, που με μεγάλη χαρά φιλοξενούμε στην Κουλτουρόσουπα.
Συνέντευξη στον Γιάννη Τσιρόγλου για την Κουλτουρόσουπα.
- Τί σημαίνει το θέατρο για σένα;
Για μένα το θέατρο είναι πολιτική πράξη, είναι η στάση και η θέση που έχεις στα πράγματα, είναι ο τρόπος που χρησιμοποιώ για να μιλήσω για όλα αυτά που με απασχολούν και που με πληγώνουν στην κοινωνία και στον ίδιο τον άνθρωπο. Το θέατρο για μένα είναι μια ανάγκη να υπάρξω και πάντα θα είναι ο μεγάλος μου έρωτας .
- Πότε και πώς ξεκίνησε η επαφή σου με το θέατρο; Ποια ήταν η αφορμή να ασχοληθείς με την υποκριτική; Ήταν ένα πρόσωπο, μια συγκεκριμένη παράσταση που είδες;
Από πολύ μικρή είχα μια κλίση προς το θέατρο , μου άρεσε πάντα να παίρνω μέρος στις θεατρικές παραστάσεις από το νηπιαγωγείο ακόμα , επίσης η μαμά μου μου έπαιρνε πολλά θεατρικά έργα τα οποία τα διαβάζαμε μαζί πριν κοιμηθώ . Κάπως ήταν σαν πάντα να ήξερα ότι αυτό θέλω να κάνω και ότι με αυτό θα ασχοληθώ . Ωστόσο χρόνια μετά και όταν μπήκα στη δραματική σχολή γνώρισα τον Βραχνή ο οποίος αποτελεί τη μεγαλύτερη αναφορά μου στο θέατρο . Ο Βραχνής ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πίστεψε σε μένα πριν πιστέψω καν εγώ στον εαυτό μου γιαυτο και εκτός από σκηνοθέτης μου είναι πάνω απ όλα μέντορας μου .
- Ποια σχολή τελείωσες και ποια ήταν τα βασικά εφόδια που θα κρατήσεις για πάντα;
Τηω Ανώτερη Δραματική Σχολή του Ανδρέα Βουτσινά και είχα την τύχη να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους, σχεδόν όλοι μου οι καθηγητές ήταν μάθημα για μένα και ο καθένας με τον τρόπο του είχε να μου διδάξει και κάτι διαφορετικό. Ένα από τα μεγαλύτερα εφόδια που πήρα επίσης ήτανε η συναναστροφή μου με ανθρώπους με ίδιους προβληματισμούς και κοινό πυρήνα με εμένα, αν και ήτανε λίγοι ήτανε και είναι ακόμα πολύ σημαντικοί για μένα. Στο κομμάτι της υποκριτικής η σχολή με βοήθησε στο να διακρίνω που είναι η “καρδιά” μου στο θέατρο.
- Με ποιον/ποια ηθοποιό θα ήθελες να συνεργαστείς; Θεωρείς κάποιον ίνδαλμά σου;
Γενικά δεν θα έλεγα ότι έχω κάποιον άνθρωπο ως ίνδαλμα ωστόσο υπάρχουν παρά πολύ άνθρωποι που έχω ως αναφορές. Μου αρέσει να βλέπω τους καλλιτέχνες στην ολότητα τους, όποτε σίγουρα θα πω την Κατερίνα Γώγου, την Σωτηρία Μπέλου, την Σοφία Μιχοπούλου. Θα ήθελα παρά πολύ να συνεργαστώ με τον Νίκο Καραθάνο τον οποίο θεωρώ εκτός από έναν από τους κορυφαίους ηθοποιούς στην Ελλάδα και έναν σκηνοθέτη με φοβερή ευαισθησία. Με την Στεφάνια Γουλιώτη επίσης θα ήθελα παρά πολύ να συνεργαστώ, θεωρώ ότι είναι μια γυναίκα που ο τρόπος της στην υποκριτική ξεχωρίζει και θαυμάζω πολύ που τολμάει να δημιουργεί και από μόνη της.
- Μίλησε μας για κάποιες παραστάσεις στις οποίες συμμετείχες έως τώρα. Ξεχωρίζεις κάποια και γιατί;
Πάντα θα έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου η παράσταση “Πεθαίνω σαν Χώρα” στην Αιανή Κοζάνης σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή καθώς ήτανε η πρώτη επαγγελματική παράσταση και για μένα σήμαινε πολλά παραπάνω από μια απλή παράσταση. Έγινε λίγο πριν τις εξετάσεις τρίτου έτους της δραματικής, προετοίμασα ότι μπορούσα από πριν ώστε να καταφέρω να λείψω αυτή τη μια βδομάδα από τη σχολή και το έκανα. Ήτανε μια πολύ σημαντική απόφαση που πήρα και δεν την μετανιώνω. Καλλιτεχνικά ωστόσο θα ξεχωρίσω περισσότερο την παράσταση ‘Μηχανή Κάφκα” όπου ήτανε μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου και από τις πιο όμορφες συνεργασίες.
- Ποιος χαρακτήρας από τη παγκόσμια δραματουργία σ’ έχει αγγίξει ως προσωπικότητα και θεωρείς ότι σε έχει επηρεάσει σε κάποιο βαθμό;
Η Μαργαρίτα από το έργο «Φάουστ» του Γκαίτε, θεωρώ ότι ήταν από τους πιο ωραίους ρόλους στη ζωή.
- Τα πράγματα ήταν μέχρι σήμερα εύκολα; Αντιμετώπισες τυχόν δυσκολίες, που σε έκαναν να πεις ότι δεν θέλεις να συνεχίσεις άλλο;
Σίγουρα αντιμετώπισα και αντιμετωπίζω ακόμα παρά πολλές δυσκολίες και ποιος άλλωστε δεν αντιμετωπίζει στην εποχή που ζούμε. Είναι πολύ δύσκολο να βρεις ανθρώπους που να δουν το όραμα σου, να σε εμπιστευτούν, να είναι δίπλα σου και είμαι πολύ τυχερή που έχω καταφέρει να βρω τους ανθρώπους μου, ακούω από άλλους συναδέλφους, που δεν έχουν βρει ακόμα τα πατήματα τους στο χώρο, ότι αντιμετωπίζουν πολύ μοναξιά. Σε μένα οι δυσκολίες έχουν να κάνουν περισσότερο με έναν εσωτερικό σαμποτέρ που έχω ο οποίος πολλές φορές μου δημιουργεί έναν τοίχο απέναντι σε αυτό που θέλω να κάνω και αγαπώ . Γι’ αυτό κιόλας πολλές φορές θα βρεθώ να πω ότι θέλω να τα παρατήσω ή αυτό δεν είναι για μένα αλλά ποιος μας είπε ότι το επάγγελμα του ηθοποιού είναι ευχάριστο; Αυτό ακριβώς κανείς τις περισσότερες φορές, παλεύεις με τον εαυτό σου και τον αναγνωρίζεις τελικά. Το θέμα είναι να βρούμε που μπορούμε να υπάρχουμε με ειλικρίνεια, που είμαστε “χρήσιμοι” και εγώ σίγουρα μόνο στο θέατρο υπάρχω έτσι .
- Μοιράσου μαζί μας κάποια ιδιαίτερη – αξιοσημείωτη στιγμή από κάποια παράσταση, πρόβα, ή παρασκήνια.
Θυμάμαι μια πρόβα που είχαμε κάνει για τη «Μηχανή Κάφκα», είμασταν όλοι παρά πολύ χαομενοί και μπερδεμένοι από τις προηγούμενες πρόβες όποτε ξεκινήσαμε δειλά να κάνουμε την πρόβα, μέχρι που κάποια στιγμή μαγικά και οι πέντε βρεθήκαμε στο ίδιο σημείο. Από την ήττα καταφέραμε εκείνη την ημέρα να γεννήσουμε ένα κάτι στην πρόβα που όπως είχε πει ο Βραχνής, ήταν σαν να το είχε ονειρευτεί και να το έβλεπε μπροστά του.
- Πώς αντιδράς γενικότερα στις κακές στιγμές αλλά και στις κακές κριτικές που μπορεί να ακολουθούν;
Συνηθίζω παίρνω τα πράγματα παρά πολύ προσωπικά όποτε σίγουρα στην αρχή μπορεί να θυμώσω ή να στεναχωρηθώ με μια κακή κριτική, προσπαθώ να δω τι μπορώ να βελτιώσω και αν πραγματικά με αφορά η συγκεκριμένη κριτική. Γιατί γενικότερα παρατηρώ ότι οι άνθρωποι έχουμε την τάση να δικαιολογούμε τον εαυτό μας και να προσβαλλόμαστε με πράγματα που στην πραγματικότητα μπορεί να μην απευθύνονται σε μας. Ωστόσο στις πραγματικές κακές στιγμές νομίζω ότι έχω μια ψυχραιμία και μέσω του χιούμορ καταφέρνω να επιβιώνω .
- Αν κάποιος σκηνοθέτης σου ζητούσε κάτι «ακραίο» επί σκηνής, για παράδειγμα να εμφανιστείς γυμνή θα το ακολουθούσες; Γενικά πόσο «ανοιχτή» είσαι στην πρόκληση; Αρχικά δεν πιστεύω ότι το γυμνό, για παράδειγμα, μπορεί να θεωρηθεί ακραίο στο θέατρο, όλα είναι θέμα του βλέμματος, εάν το βλέμμα που το βλέπει το αντιμετωπίζει ως τέχνη είναι τέχνη και όχι κάτι ακραίο. Επίσης πιστεύω παρά πολύ στην θερμοκρασία της στιγμής, όλα επιτρέπονται εάν βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον ασφαλείας και εμπιστοσύνης.
- Πόσο σε απασχολεί και σε ενδιαφέρει η δημοφιλία;
Η δημοφιλία είναι κάτι το οποίο δεν μπορώ να πω ότι με απασχολεί ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή, ότι είναι να έρθει θα έρθει πιστεύω .
- Ποια πρόσωπα και σχήματα της Θεσσαλονίκης εκτιμάς πιστεύοντας πως παράγουν καλλιτεχνικό έργο;
Θα μιλήσω σίγουρα για την ομάδα Τροχιές και την Νοεμή Βασιλειάδου που πιστεύω ότι κάνουν εξαιρετική δουλειά, χωρίς εκπτώσεις και με απίστευτη ειλικρίνεια και ανάγκη, θεωρώ ότι είναι από τις ομάδες που πραγματικά έχουν κάτι να πουν στην πόλη.
- Ποια είναι η γνώμη σου για τις παραστάσεις που ανεβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη και γενικά για την θεατρική παραγωγή στην Ελλάδα;
Θεωρώ ότι η Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια χωλαίνει αρκετά στο ζήτημα του θεάτρου. Βλέπουμε να ανεβαίνουν κυρίως Αθηναϊκές παραγωγές και να παραμελούνται ίσως λίγο οι τοπικοί θίασοι. Σαφώς υπάρχουν άνθρωποι στην πόλη που κάνουν εξαιρετικές δουλειές και πιστεύω ότι θα έπρεπε να υποστηρίζονται περισσότερο.
- Πιστεύεις πώς ένας νέος ηθοποιός ή σκηνοθέτης μπορεί να εξασφαλιστεί βιοποριστικά ασχολούμενος μόνο με το θέατρο; Στην δική σου περίπτωση κάνεις και κάποια άλλη δουλειά παράλληλα;
Για τους ηθοποιούς ακόμα θεωρώ ότι είναι αρκετά δύσκολο να βιοπορίζονται αποκλειστικά και μόνο από το θέατρο καθώς οι ηθοποιοί περνάμε και ένα μεγάλο μέρος, που είναι οι πρόβες, χωρίς να πληρωνόμαστε. Η κατάσταση γενικά με αυτό το ζήτημα είναι πάντα κάτι που χρήζει συζήτησης μιας και το επάγγελμα του ηθοποιού υποτιμάται αρκετά στη χώρα. Εγώ αυτή τη στιγμή έχω αφιερωθεί στο Θέατρο Πρόταση όπου έχω αναλάβει και ένα κομμάτι της παραγωγής.
- Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο ρόλος του θεάτρου στη σημερινή κοινωνία και ειδικότερα στην ελληνική πραγματικότητα;
Το θέατρο αυτή τη στιγμή ίσως να έχει μια πιο ψυχαγωγική χροιά αλλά δεν πιστεύω πως είναι αυτός ο ρόλος του. Το θέατρο θα έπρεπε να προβληματίζει, να δημιουργεί ανοιχτό διάλογο με το κοινό . Και θα προσθέσω εδώ έναν πολύ ωραίο προβληματισμό που άκουσα πρόσφατα “εάν αύριο κλείσουν όλα τα θέατρα ο κόσμος θα βγει να διαδηλώσει γι’ αυτο;” νομίζω ότι αυτό είναι απίστευτη τροφή για σκέψη .
- Με ποιες τρεις λέξεις θα χαρακτήριζες το παρόν και το μέλλον τούτης της χώρας;
Νομίζω ότι τρεις λέξεις δεν είναι αρκετές για να περιγράψουν την κατάσταση που βιώνουμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο. Βιώνουμε μια πτώση, ο άνθρωπος σταματάει να είναι άνρθωπος. Έχουμε χάσει κάθε αίσθηση συλλογικότητας, βιώνουμε μια περίοδο ατομικισμού όπου ο καθένας σκέφτεται και δρα μόνο για τον εαυτό του και μέχρι εκεί που δεν χρειάζεται να ξεβολευτεί. Με στεναχωρεί παρά πολύ που άνθρωποι πλέον σταματάμε να είμαστε πολιτικά όντα .
- Με τι ακριβώς ασχολείσαι αυτή την εποχή και δυο λόγια για την παράσταση, έργο, ρόλος, σκηνοθεσία.
Αυτήν την εποχή βρίσκομαι σε πρόβες για την παράσταση ‘Μαιευτήριο” του Θανάση Τριαρίδη σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή. Είναι ένα έργο το οποίο ήρθε στα χέρια μου την κατάλληλη στιγμή. Ο συγγραφέας θίγει στο έργο την φαυλότητα που βιώνει μια ολόκληρη γενιά. Το κατά ποσό στην πραγματικότητα μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι. Με τον σκηνοθέτη προσπαθούμε να αποτυπώσουμε αυτή τη φαυλότητα, όλα είναι σε ένα τοπίο χαλασμάτων όπου οι άνθρωποι του έργου συναντιούνται σε ένα μαιευτήριο για να γεννήσουν την επόμενη γενιά , σε ένα σύμπαν όπου όλα είναι προγραμματισμένα . Το δικό μου μοντέλο είναι αυτό που στην ουσία σπάει τον κύκλο και αποφασίζει να βγει από αυτόν.
- Τί σκέφτεσαι για το μέλλον; Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας κάποια από τα όνειρά σου;
Η αλήθεια είναι ότι δεν μοιράζομαι ποτέ τα όνειρα μου, νιώθω ότι είναι σαν να δίνω μια υπόσχεση. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι η φετινή χρόνια θα είναι πολύ δημιουργική.
Σύντομες ερωτήσεις, απαντήσεις με δυο τρεις λέξεις:
-Ένα μνημείο/χώρος/στέκι της Θεσσαλονίκης που ξεχωρίζεις;
Ξεχωρίζω σίγουρα το Stereo όπου είναι ένα αγαπημένο στέκι.
-Τι σου τη σπάει στη Θεσσαλονίκη;
Η αγένεια των ανθρώπων.
-Με τι διασκεδάζεις εκτός από το θέατρο;
Συναυλίες και βόλτες με φίλους.
-Μια θεατρική παράσταση που σ’ έχει στοιχειώσει;
Η Φαιδρά σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζά.
-Μια κινηματογραφική ταινία που δεν ξεχνάς ποτέ;
Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού
-Ένα χόμπι που κάνοντας το ξεχνιέσαι;
Δεν έχω χόμπι.
-Ένα ταξίδι που έκανες και ακόμη το νοσταλγείς;
Νοσταλγώ ένα ταξίδι στο Λονδίνο
-Το μεγαλύτερο σου προτέρημα;
Είμαι διατεθειμένη.
-Το μεγαλύτερό σου ελάττωμα;
Είμαι γκρινιάρα!
-Αγαπημένη καθημερινή συνήθεια;
Να πίνω καφέ.
-Με τι βαριέσαι ως συνήθως;
Σχεδόν με τα πάντα…
-Μια αδυναμία που δεν μπορείς σχεδόν ποτέ να αντισταθείς;
Τα γλυκά.
-Αν δεν ήσουν εσύ ποιος/ποια θα΄θελες να ήσουν;
Πάντα εγώ θα ήθελα να είμαι.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ
Τ
«Μαιευτήριο» του Θανάση Τριαρίδη.
Πρεμιέρα: Παρασκευή 18 Οκτωβρίου, 21:30 – Χορηγός επικοινωνίας: Kulturosupa.gr
Στο θάλαμο αναμονής μιας Μαιευτικής Κλινικής, τέσσερα ζευγάρια περιμένουν να γεννήσουν το παιδί τους, για το οποίο όλα φαίνονται προαποφασισμένα: άρτια υγεία, σπουδαία καριέρα και μακροζωία. Ωστόσο, για όλα τα παιδιά που θα γεννηθούν σήμερα έχει ήδη οριστεί το ίδιο ανομολόγητο μέλλον.
Σκηνοθεσία: Στέλιος Βραχνής. Ερμηνεύουν: Δημήτρης Αϊναλής, Βασίλης Βασιλείου, Γιάννης Καίδας, Κατερίνα Κασελίμ κ.ά.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή – Σάββατο 21:30 & Κυριακή 20:00
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ