.
Άρθρο του Βαγγέλη Ραφτόπουλου.
Το θέατρο από αρχαιοτάτων χρόνων θεωρείται ως η μορφή της τέχνης της εκτέλεσης η της παράστασης επί σκηνής, ίσως η επικρατέστερη μορφή καλλιτεχνικής δραστηριότητας σε όλους τους πολιτισμούς του κόσμου.
Το θέατρο βασίζεται περισσότερο στη τέχνη του ηθοποιού και στη θεαματικότητα. Επίσης είναι αποδεδειγμένο ότι το θέατρο βοηθά στη πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου, στη ψυχαγωγία του, καθώς και στη διαμόρφωση των ηθικών του στοιχείων.
Στη πορεία των θεατρικών παραστάσεων αναπτύχθηκαν πολλά είδη θεάτρου, μεταξύ των οποίων το τελετουργικό θέατρο, το θρησκευτικό θέατρο, η κωμωδία, η τραγωδία, το κοσμικό θέατρο.
Μεταξύ των χωρών που ανέπτυξαν και προήγαγαν το θέατρο σε υψηλό βαθμό είναι και η χώρα μας που εντυπωσιάζει ιδιαίτερα με τις τραγωδίες και τις κωμωδίες των συγγραφέων Αισχύλου, Σοφοκλή και Ευριπίδη στις τραγωδίες και του Αριστοφάνη σαν κύριου και σημαντικότερου συγγραφέα των αρχαίων κωμωδιών.
Με τη πάροδο των ετών υπήρχαν θεατρικά ρεύματα που ανύψωσαν το θέατρο έτι περισσότερο με κυριότερα αυτά της Γαλλίας –commedie francaise- με σημαντικότερο συγγραφέα τον Μολιέρο και η commedia dell arte στην Ιταλία.
Το σπουδαιότερο στοιχείο όμως στη δημιουργία και εκτέλεση μιας θεατρικής παράστασης είναι ο σεβασμός στο ίδιο το θέατρο, η αυστηρότητα στις προδιαγραφές του, η συνεργασία των βασικών συντελεστών μιας παράστασης-παραγωγός, σκηνοθέτης, σκηνογράφος, ηθοποιοί κλπ, καθώς και το μυημένο στη τελετουργία του θεάτρου κοινό.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας παρατηρείται μία ανακολουθία, αρκετά προσβλητική προς τη τέχνη του θεάτρου.
Ανάμεσα σε καλές παραστάσεις εμφανίζονται παραστάσεις που οι συντελεστές τους δεν σέβονται τον θεσμό του θεάτρου, τους θεατές και τους εαυτούς τους.
Παρατηρείται το φαινόμενο να εμφανίζονται σε παραστάσεις κείμενα, γεγονότα, καταστάσεις, ποιήματα, διηγήματα που δεν έχουν καμμία σχέση με το θέατρο και δεν έχουν γραφεί από θεατρικούς συγγραφείς.
.
Ένα σημαντικό θέμα που παραβλέπεται, ίσως για οικονομικούς λόγους είναι η επιλογή κάκιστου χώρου που ετσιθελικά πρέπει να λειτουργήσει σαν θέατρο και δεν πληροί ούτε τις στοιχειώδεις προδιαγραφές του θεατρικού χώρου.
Τέλος μεγάλη διάσταση υπάρχει αναφορικά με τον αριθμό των ηθοποιών που πρέπει να παίξουν σε μια θεατρική παράσταση.
Στις κρατικές σκηνές εμφανίζεται εξωφρενικός αριθμός ηθοποιών που δεν χρειάζονται με δεδομένη τη μονιμότητα των ηθοποιών που πρέπει να εμφανισθούν επί σκηνής ενώ αντίθετα στα ιδιωτικά θέατρα εμφανίζεται το παράδοξο ένας ηθοποιός να παίζει 3 και παραπάνω ρόλους.
Χαρακτηριστικά θα αναφέρω την Αννα Βαγενά στην Λωξάνδρα που ερμήνευε όλους τους ρόλους του κειμένου, ακόμη και το νιαούρισμα της γάτας, τον κύριο Αυγουστίδη στο ρόλο του Τιούρινγκ που ερμήνευε 5 πρόσωπα και στη Πανούκλα ο Κώστας Πασσάς πέθανε 4 φορές ερμηνεύοντας 4 διαφορετικά πρόσωπα.
Πολύ συχνό είναι τι φαινόμενο των αρπαχτών που δεν τιμά κανένα, όπως και τα πενιχρά η ανύπαρκτα σκηνικά σε πολλές παραστάσεις.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων δεν προοιωνίζεται ευοίωνο το μέλλον του θεάτρου προς μεγάλη θλίψη των απανταχού θεατρόφιλων.
.
Δείτε & αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Οι νέες ταινίες της εβδομάδας, κλικ εδώ.
.
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
