Πέμη Ζούνη: Ο θεσμός των Θεατρικών Βραβείων αγαπήθηκε και δυνάμωσε τον διάλογο κοινού–καλλιτεχνών

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν περνούν απλώς από τη σκηνή αλλά τη διασχίζουν αφήνοντας πίσω τους ίχνη από φως, σιωπές γεμάτες νόημα και λέξεις που συνεχίζουν να ψιθυρίζουν πολύ μετά την αυλαία.

Η Πέμη Ζούνη αποτελεί μια από τις πιο εμβληματικές μορφές του καλλιτεχνικού κόσμου. Ηθοποιός, σκηνοθέτης αλλά κυρίως γυναίκα που αφουγκράζεται τον κόσμο με ευαισθησία και τρυφερότητα και τον μετουσιώνει σε τέχνη. Η Πέμη είναι μια φωνή που ξέρει να σπάει τη σιωπή με ουσία και να την επενδύει με αλήθεια.

Γεννήθηκε στην Αθήνα, στο Μεταξουργείο. Έζησε πολλά χρόνια στο κέντρο της Αθήνας. Είναι κόρη του κονφερασιέ Λάμπρου Ζούνη. Αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή του ΕΚΠΑ, ενώ παράλληλα παρακολούθησε την ύλη του δεύτερου έτους του τμήματος Lettres Modernes στο Πανεπιστήμιο Ναντέρ στο Παρίσι. Επίσης έκανε και μαθήματα πιάνου, φλογέρας και θεωρίας της μουσικής στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Η πρώτη της τηλεοπτική εμφάνιση ήταν τη σεζόν 1982-1983 στη σειρά της ΕΡΤ, «Γιάννης και Μαρία», με πρωταγωνιστές στους ομώνυμους ρόλους την ίδια και τον Ηλία Γιαννίτσο.

Συνεργάστηκε για μια δεκαετία στο θέατρο με τον Γρηγόρη Βαλτινό. Η πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα ήταν με το έργο «Το τέλος του καλοκαιριού» του Γιώργου Ηλιόπουλου. Από τότε σκηνοθέτησε πολλές παραστάσεις, μεταξύ των οποίων την «Αρρώστια της Νιότης» του Φ. Μπρούκνερ για το ΚΘΒΕ, που παίχτηκε για δύο σαιζόν. Έχει επίσης ασχοληθεί και με το τραγούδι, ενώ έχει δανείσει τη φωνή της (ντουμπλάροντας την πρωταγωνίστρια) σε δυο ταινίες του Θεόδωρου Αγγελόπουλου «Η αιωνιότητα και μία μέρα» και «Το βλέμμα του Οδυσσέα».

Τιμητικές διακρίσεις: Βραβείο ερμηνείας Α γυναικείου ρόλου, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (1985). Θεατρικό βραβείο Μαρίκα Κοτοπούλη (2004).

Δείγμα της δουλειάς της στο θέατρο είναι οι παραστάσεις «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», «Η Μαργαρίτα Γκωτιέ ταξιδεύει απόψε», «Λεωφορείο ο Πόθος», «Άμλετ» κ.ά. Τα τελευταία χρόνια ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη με τις παραστάσεις «Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες», «Ο αδελφός μου ο Αμαντέους» και «Φθινοπωρινή Ιστορία». Τελευταία τηλεοπτική της εμφάνιση, ως Μαργέτα Παράσχου, στη σειρά του OPEN,/ ΑΝΤ1 «Έρωτας φυγάς».

Στον παλμό των των 14^ων Θεατρικών Βραβείων Θεσσαλονίκης, συνέντευξη της πολυαγαπημένης Πέμης Ζούνη στην Ελπίδα Παπαδανιήλ για την Κουλτουρόσουπα.

Ε.Π.: Πως βλέπετε το θεσμό των 14ων Θεατρικών Βραβείων Θεσσαλονίκης και ποιο πιστεύετε ότι είναι το αποτύπωμά τους για την πόλη μας;

Π.Ζ.: Είναι προφανές ότι αυτός ο θεσμός είναι δυνατός και ήρθε τότε για να μείνει! Αγαπήθηκε απ’ όλους, δυνάμωσε τον διάλογο κοινού – καλλιτεχνών, προσελκύει συνεχώς περισσότερους! Οι Θεσσαλονικείς είναι δυνατοί σε όλους τους τομείς και όταν το θελήσουν αγκαλιάζουν μοναδικά τον πολιτισμό.

Ε.Π.: Πώς νιώθετε που η «Φθινοπωρινή Ιστορία» κατέκλυσε τις καρδιές των θεατών;

Π.Ζ.: Χαρούμενη, πώς αλλιώς;;; Σε κάθε παράσταση προσπαθούμε – όχι για το καλύτερο – για το άριστο. Πάντα ονειρευόμαστε να αγαπηθεί το αποτέλεσμα αυτού του κόπου. Κι όταν συμβεί να το υποδεχθεί το κοινό με τόση γενναιοδωρία, να σου αντιγυρίσει τόση αγάπη, τότε πετάς! Η χαρά και η συγκίνηση που νιώθεις είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή.

Ε.Π.: Τι σας τράβηξε στην Φθινοπωρινή Ιστορία και αποφασίσατε να συμμετάσχετε στην παράσταση;

Π.Ζ.:Το έμψυχο δυναμικό. Οι συνεργάτες. Πρώτα και πάνω απ’ όλα. Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις χωρίς τους σωστούς ανθρώπους. Το κείμενο είναι η αφορμή για να βρεθούμε μ’ αυτούς που αγαπάμε, να σκεφτούμε και μετά να προσπαθήσουμε να μοιραστούμε μαζί σας τις σκέψεις μας. Είναι γνωστό ότι κανένα έργο ως κείμενο δεν εγγυάται την επιτυχία. Στη «Φθινοπωρινή Ιστορία» λοιπόν η δουλειά του καθένα, μπρος και πίσω από τα φώτα, κούμπωνε τόσο αρμονικά με τον στόχο μας, το ζητούμενο, που δεν σου επέτρεπε να νιώσεις ανασφάλεια. Η στήριξη όλων, με το ταλέντο και την έμπνευσή τους, ήταν τα ασφαλή σκαλοπάτια που πατούσαμε ανεβαίνοντας ο Σταύρος κι εγώ.

Ε.Π.: Πώς προσεγγίζετε έναν ρόλο τόσο συναισθηματικά φορτισμένο; Υπάρχει κάποια προσωπική εμπειρία που σας βοηθά;

Π.Ζ.:Ο ηθοποιός γεμίζει κάθε μέρα το οπλοστάσιό του με περισσότερη γνώση και βιώματα. Υπάρχει το θεωρητικό μέρος της δουλειάς, το τεχνικό μέρος που αφορά το σώμα και το ψυχικό, δηλαδή συναισθήματα, βιώματα, εμπειρίες, ενσυναίσθηση. Όλα είναι πολύτιμα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι «στο τσεπάκι» μας. Πάντα αναρωτιέσαι ποια είναι άραγε η καλύτερη επιλογή γι’ αυτή τη στιγμή του ρόλου; Αυτές οι επιλογές δίνουν την ταυτότητα του προσώπου που υποδύεσαι. Αυτές οι επιλογές διαφοροποιούν τον χαρακτήρα, που έχει ερμηνευτεί και από άλλους ηθοποιούς.

Ε.Π.: Τι συμβολίζει για εσάς το φθινόπωρο στο πλαίσιο του έργου;

Π.Ζ.:Για μένα το φθινόπωρο, ως ηλικιακή αναφορά, είναι μία ψευτοπαγίδα, ένα παιχνίδι του μυαλού βασισμένο στη ληξιαρχική πράξη γέννησής μας. Έτσι το αντιμετωπίζει και η Λύντια, ο ρόλος μου. Παλεύει λοιπόν – τις περισσότερες φορές με επιτυχία, όχι όλες – να αγνοήσει αυτή την παγίδα. Παλεύει με το σκοτάδι που της έχει χαρίσει η ζωή, προσπαθώντας να το κάνει ήλιο και χαμόγελο.

Ε.Π.: Τι χρώμα έχει για εσάς το φθινόπωρο της ψυχής – και πώς αυτό το χρώμα απλώνεται στη σκηνή;

Π.Ζ.:Το φθινόπωρο της ψυχής είναι το πιο πλούσιο τοπίο. Κρατάει όλα τα χρώματα της άνοιξης και του καλοκαιριού, όλα τα αρώματα και τις γεύσεις από μια γεμάτη ζωή. Κρατάει το γέλιο μαζί με τον πόνο, τη λαχτάρα μαζί με τις εμπειρίες. Κρατάει το πείσμα και την ελπίδα. Έτσι απλώνεται και πάνω στησκηνή. Πολύχρωμο και πολύβουο. Με έρωτα, με θυμό, με παιχνίδι – ποτέ με παραίτηση!

Ε.Π.: Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση σε αυτήν την παράσταση;

Π.Ζ.:Η μόνιμη και σταθερή πρόκληση κάθε παράστασης: Να είσαι εδώ, στο τώρα, ανοιχτός στην έκπληξη της κάθε στιγμής, να φτιάχνεις την ιστορία κάθε βράδυ χωρίς να την ξέρεις.

Ε.Π.: Η Φθινοπωρινή Ιστορία φέρει μια βαθιά σιωπή ανάμεσα στις λέξεις. Πόσο σημαντικό είναι για έναν ηθοποιό να ακούει αυτό που δεν λέγεται;

Π.Ζ.: Μα από αυτό ακριβώς κρίνεται ο ηθοποιός. Από το αν καταλαβαίνει – άρα αν μπορεί να μοιραστεί με το κοινό – αυτό που δεν λέγεται. Οι λέξεις του κειμένου είναι απλώς η αφορμή, το έχει πει ο Τένεσι Ουίλιαμς.

Ε.Π.: Αν μπορούσατε να συνοψίσετε την ουσία του έργου σε ένα βλέμμα, μια ανάσα, μια παύση – ποια θα ήταν αυτή;

Π.Ζ.:Το γυμνό, αφύλακτο βλέμμα πριν ομολογήσω «Όλη μου τη ζωή ερχόμουν σε σένα».

Ε.Π.: Το κοινό έρχεται στο θέατρο συχνά αναζητώντας έναν τρόπο να αγγίξει ό,τι δεν τολμά στην καθημερινότητά του. Πώς το βιώνετε αυτό ως δημιουργός;

Π.Ζ.:Σαν ένα μεγάλο δώρο. Έχω συνειδητοποιήσει, χρόνια τώρα, ότι ηθοποιός- θεατής έχουν μια σχέση «συνενοχής».

Ε.Π.: Πιστεύετε ότι το κοινό θα αναγνωρίσει τον εαυτό του μέσα στην ιστορία που ξετυλίγεται στη σκηνή;

Π.Ζ.:Δεν το πιστεύω απλώς. Μας το λένε κάθε βράδυ. Άνθρωποι κάθε ηλικίας. Το εντυπωσιακό είναι ότι νέοι άνθρωποι λένε «μα αυτή δεν είναι φθινοπωρινή ιστορία, είναι δικιά μας!»

Ε.Π.: Υπάρχει κάποια σκηνή που σας συγκινεί κάθε φορά που την παίζετε;

Π.Ζ.:Και οι δύο ρόλοι αντιστέκονται σ’ αυτό που τους συμβαίνει σε όλη τη διάρκεια του έργου, μέχρι τις πέντε τελευταίες ατάκες! Αντιστέκονται στον εαυτό τους και στον άλλον, σαν έφηβοι. Αυτοί οι εξηντάρηδες είναι σαν να μην έχουν καμμία πείρα ζωής ξαφνικά. Αυτό με συγκινεί αληθινά.

Ε.Π.: Σε κάθε παράσταση, χαρίζετεένα κομμάτι του εαυτού σας στο σκοτάδι του θεάτρου. Τι αφήσατε πίσω σας παίζοντας αυτή την ιστορία;

Π.Ζ.: Θα ακουστεί ίσως περίεργο, αλλά θυμήθηκα τα νιάτα μου. Έζησα ξανά τα νιάτα μου! Το πρώτο ερωτικό ξάφνιασμα. Την υπέροχη έκπληξη και ανασφάλεια, όταν όλα είναι δυνατόν να συμβούν.

Ε.Π.: Ο χρόνος είναι ένας αόρατος συμπρωταγωνιστής σε κάθε παράσταση. Ποια είναι η σχέση σας μαζί του, πάνω και έξω από τη σκηνή;

Π.Ζ.:Ο χρόνος είναι ο αόρατος συμπρωταγωνιστής μας έτσι κι αλλιώς. Δεν διαχωρίζω τη σκηνή από τη ζωή. Όλα είναι ζωή. Πραγματική. Έτσι το βιώνω. Η σκηνή είναι μια στιγμή δημιουργίας. Αλλά όχι η μόνη. Υπάρχουν κι άλλες τέτοιες στη ζωή μας. Διαστέλλουμε ή συστέλλουμε τον χρόνο κατά βούληση. Όλοι το κάνουμε – ίσως να μην το γνωρίζουμε. «Αργά» ή «νωρίς» δεν υπάρχει. Εμείς το ορίζουμε. Αυτό είναι η μαγεία.

Ε.Π.: Νιώθετε ότι οι ρόλοι σήμερα σας «μιλούν» διαφορετικά από παλιά;

Π.Ζ.:Βέβαια. Με την ηλικία μεγαλώνει και η ευρυχωρία της ψυχής. Βαθαίνει το κοίταγμα. Οι ρόλοι δεν κλείνουν ποτέ. Αλλάζουν πίστα δυσκολίας. Κι αν είμαστε τυχεροί βελτιωνόμαστε. Μου αρέσει να επανέρχομαι στους ρόλους μετά από χρόνια, πάντα το ήθελα.

Ε.Π.: Πιστεύετε πως το θέατρο μπορεί ακόμη να λειτουργήσει ως καθρέφτης της ψυχής – ή μήπως, πλέον, είναι περισσότερο καταφύγιο;

Π.Ζ.:Αν «καταφύγιο» σημαίνει το μέρος όπου είσαι απόλυτα ασφαλής και προστατευμένος, εκεί όπου μπορείς να αφήσεις την ψυχή σου να ψιθυρίσει, το προτιμώ.

Ε.Π.: Αν μπορούσατε να ψιθυρίσετε μία φράση στους θεατές φεύγοντας από την παράσταση, ποια θα ήταν αυτή;

Π.Ζ.:Αυτό που έχω ως μότο: Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να είναι «μικρή».

Ε.Π.: Ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους αναγνώστες της Κουλτουρόσουπας;

Π.Ζ.:Αυτό που ψιθύρισα στους θεατές, φυσικά!

Ευχαριστώ πολύ!!

Χρήσιμες δημοσιεύσεις για τη βραδιά (καθημερινά νέες ενημερώσεις):

Συντονιστείτε: Καθημερινές αναφορές, αναλυτικές πληροφορίες για όλα τα επιμέρους της μεγάλης βραδιάς ΟΛΗ Η ΡΟΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΕΔΩ – Facebook event

Tags: #14αΘεατρικάΒραβείαΘεσσαλονίκης2025 #ΘεατρικάΒραβείαΘεσσαλονίκης #ΘΒΘ #14ΘΒΘΒ2025

Οργανωτική Επιτροπή Θεατρικών Βραβείων Θεσσαλονίκης

Interview Ελπίδα Παπαδανιήλ Πέμη Ζούνη

Δημοφιλέστερα άρθρα

Τελευταία άρθρα

Πέμη Ζούνη: Ο θεσμός των Θεατρικών Βραβείων αγαπήθηκε και δυνάμωσε τον διάλογο κοινού–καλλιτεχνών | Interview

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Δημοφιλέστερα άρθρα

Τελευταία άρθρα