Συνομιλώντας με τον θεατράνθρωπο Γιάννη Βούρο στα 14α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης + στιγμιότυπα

Συνομιλεί (και γράφει) η Ζωή Ταυλαρίδου για την Κουλτουρόσουπα.

 

Μια πλούσια βραδιά με τιμητικά βραβεία και γεμάτη θέατρο, η Τελετή Απονομής των 14ων Θεατρικών Βραβείων Θεσσαλονίκης 2025, πραγματοποιήθηκε στο θέατρο Metropolitan: The Urban Theater της Θεσσαλονίκης τη Δευτέρα 16 Ιουνίου 2025 με αισθητική, ωραία μουσική και πολλά χαμογελαστά πρόσωπα.

Φέτος τα τιμώμενα πρόσωπα ήταν οι ηθοποιοί Έλλη Φωτίου, Στέφανος Ληναίος, και Γιάννης Βούρος, ενώ ως ελάχιστο φόρο τιμής η βραδιά ήταν αφιερωμένη στον σπουδαίο θεατράνθρωπο Βασίλη Παπαβασιλείου που «έφυγε» πρόσφατα από τη ζωή, αφήνοντας πίσω του μια τεράστια καλλιτεχνική κληρονομιά.

Στο πλαίσιο της μοναδικής καλλιτεχνικής αυτής βραδιάς, συνομιλήσαμε on camera με τον Γιάννη Βούρο, ως τιμώμενο πρόσωπο των 14^ων Θεατρικών Βραβείων Θεσσαλονίκης, και καταγράψαμε ωραία στιγμιότυπα της εκδήλωσης.

Ο Γιάννης Βούρος είναι αριστούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών, πτυχιούχος Δημοσιογραφίας-Δημοσιολογίας και της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου. Έχει υπάρξει αθλητής στίβου της ΑΕΚ και παίκτης στα εφηβικά και ερασιτεχνικά τμήματα της ποδοσφαιρικής της ομάδας. Το 1974 συνεργάστηκε με την εφημερίδα «Αθηναική» στο πολιτικό ρεπορτάζ και την «Ημερησία». καθώς και στη δημοσιογραφική εκπομπή του ΕΙΡΤ «Κάθε μέρα».

Το 1977 μαζί με τον Γιάννη Μαργαρίτη, την Λυδία Κονιόρδου, τον Γρηγόρη Βαλτινό, τον Γιώργο Κιμούλη και την Νατάσσα Ζούκα ιδρύει το Θέατρο της Άνοιξης. Στο Φεστιβάλ Ιθάκης με το συγκεκριμένο σχήμα βραβεύτηκε για το σκηνικό και τα κοστούμια της παράστασης «1821, η Επανάσταση, ο Καραγκιόζης και τα ημίψηλα».

Έχει διδάξει Υποκριτική στη Δραματική Σχολή Αθηνών και στο Θέατρο των Αλλαγών αλλά και σε σεμιναριακά τμήματα στα οποία ήταν υπεύθυνος ο ίδιος. Έχει διατελέσει Πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών.

Από νεαρή ηλικία αναπτύσσει ιδιαίτερη δραστηριότητα σε θέματα κοινωνικού αποκλεισμού, κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας και είναι ιδρυτικό μέλος του φορέα «Το εργαστήρι» για άτομα με νοητική υστέρηση, υποστηρικτής του ιδρύματος “ΜDA Hellas” για άτομα με νευρομυικές παθήσεις και χορηγός του Σ.Κ.Ε.Π (Σωματείο Κοινωνικής Ευθύνης για παιδιά και νέους με αναπηρίες).

Το 1993 η τηλεοπτική του παραγωγή «Γυναίκες» (ΜΕGA) τιμήθηκε με το 4ο βραβείο στο Φεστιβάλ Ευρωπαϊκών τηλεοπτικών προγραμμάτων. Επίσης για την τηλεόραση έχει σκηνοθετήσει την σειρά «Και… sera sera». Πρωταγωνίστησε επί σειρά ετών στην τηλεόραση και σε βιντεοταινίες των αρχών της δεκαετίας του ’80 και στη συνέχεια υπηρέτησε ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός όλα τα είδη θεάτρου. Από ελληνική φαρσοκωμωδία μέχρι Αισχύλο, Σοφοκλή Ευριπίδη και Αριστοφάνη και από γαλλικό μπουλβάρ μέχρι Ντοστογιέφσκι.

Έχει μεταφράσει μεταξύ άλλων τα θεατρικά έργα Χάρολντ και Μωντ, Ευριδίκη, Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια και έχει διασκευάσει για το θέατρο το μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι Έγκλημα και Τιμωρία. Το θεατρικό του έργο Άρωμα Ανδρών έχει βραβευτεί με το 3ο Κρατικό βραβείο συγγραφής θεατρικού έργου, ενώ το έργο του Deadline, που ανέβηκε στο Προσκήνιο το 2009, κατέβηκε με δική του πρωτοβουλία αμέσως μετά τη βουλευτική του εκλογή, καθώς δεν επιθυμούσε να μοιράζει το χρόνο του σε δύο δραστηριότητες. Για τον ίδιο λόγο έλυσε κοινή συναινέσει το συμβόλαιο του με το ΜEGA για την τηλεοπτική σειρά «Πολυκατοικία». Το 2003 η παραγωγή του «Παιδιά ενός Κατώτερου Θεού» ήταν υποψήφια για έξι βραβεία (σκηνοθεσίας, σκηνογραφίας, πρώτου ανδρικού και πρώτου γυναικείου ρόλου, μουσικής και φωτισμών). Έχει βραβευτεί από την Πανελλήνια Ένωση Θεατρολόγων για την ερμηνεία του στο έργο «Χάρολντ και Μωντ» του Κόλιν Χίγκινς.

Δεν έχει ζητήσει να επιχορηγηθεί ποτέ από την Πολιτεία για πολυδάπανες δικές του παραγωγές, προτιμώντας να κινείται ανεξάρτητα ως προς τις επιλογές του. Το 1996 αγόρασε μια παλιά αποθήκη χάρτου στου Ψυρρή και δημιούργησε εκεί έναν πολυπρισματικό πολιτιστικό χώρο πολλαπλών πολιτιστικών δραστηριοτήτων, το House of Art. Έχει τέλος διατελέσει Αντιπρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής και Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος από το Μάιο του 2013 έως τον Αύγουστο του 2015.

Ο Γιάννης Βούρος, μια μοναδική και πολυπρισματική προσωπικότητα με μεγάλο θεατρικό -και όχι μόνο- εκτόπισμα, μας καταθέτει τις εντυπώσεις του από τον θεσμό των Θεατρικών Βραβείων. Μας μιλά με πολλή ευγένεια και φιλική διάθεση για το θέατρο γενικότερα και για τα χαρακτηριστικά και τα εφόδια που χρειάζεται να διαθέτει ένας νέος ηθοποιός στις μέρες μας.

Αρχικά τονίζει τη σημαντικότητα των Θεατρικών Βραβείων ως θεσμού ο οποίος φέρνει τον κόσμο κοντά στο θέατρο και δημιουργεί πολιτισμό. Παρομοιάζει τις εκδηλώσεις αυτές με «φρυκτωρίες» που ευαισθητοποιούν και αφυπνίζουν συνειδήσεις. Η θεσμοποίηση των θεατρικών βραβείων θεμελιώνεται στα «ευήκοα ώτα», στους ανθρώπους που αγαπούν ειλικρινά το θέατρο και κατανοούν την αξία τέτοιων πολιτιστικών εκδηλώσεων -ιδιαίτερα στην πόλη μας, προσεγγίζοντάς τα με θετική διάθεση κι ελπίδα για κάτι καλύτερο.

Το θέατρο στις ημέρες μας έχει έναν πολύ απαιτητικό και νευραλγικό ρόλο, αποτελεί «μια σπουδαία μορφή επικοινωνίας» σε αντιπαράθεση με την ταχύτατα εξελισσόμενη τεχνολογία που έχει κυριολεκτικά εισβάλει στην καθημερινότητά μας αλλοτριώνοντάς την. Το θέατρο με την «ερωτική σχέση που αναπτύσσει ανάμεσα στη σκοτεινή πλατεία και τη φωτεινή σκηνή…αποτελεί μια μετάγγιση με συμβατό αίμα», υπογραμμίζει.

Επιπροσθέτως, ο κ. Βούρος παρουσιάζει το πρότυπο του νέου ηθοποιού ως ανθρώπου με «γερό στομάχι, επιμονή, υπομονή, ειδικά στις δύσκολες περιόδους που δε βγαίνει το μεροκάματο».  Γι αυτό και ο ίδιος θέτει επί τάπητος το ζήτημα των χορηγιών στην τέχνη, το οποίο ήδη από την περίοδο της Κλασικής Αρχαιότητας και της Αναγέννησης είναι καθοριστικό για τη διεύρυνση της καλλιτεχνικής δημιουργίας και την ελευθερία του καλλιτέχνη, καθώς δυστυχώς η «οικονομική δυσπραγία φιμώνει την τέχνη».

Τέλος, επισημαίνει πως το μεγαλύτερο μάθημα που έχει λάβει ο ίδιος από την εκτεταμένη και πολυδιάστατη θεατρική του πορεία είναι πως η θεατρική πράξη είναι μια συλλογική δουλειά, η δουλειά μιας ομάδας ανθρώπων, που «βρίσκονται όλοι επάνω σε ένα σκοινί και ανεβαίνουν. Εάν πέσει ο ένας, όλοι πέφτουν».

Κι έτσι όμορφα ολοκληρώνεται η επικοινωνία μας κι αισθανόμαστε μεγάλη χαρά που τον ανταμώσαμε. Ευχαριστούμε θερμά κι ευχόμαστε στον Γιάννη Βούρο υγεία κι επιτυχία, να αγωνίζεται πάντοτε με σθένος κι αισθητική στον χώρο που ονομάζουμε θέατρο.

Αισθάνομαι την ανάγκη να τονίσω πως η βράβευση των παραστάσεων και των ηθοποιών έχει μόνο θετικό χρωματισμό, καθώς δεν αναιρεί ούτε αμφισβητεί την καλλιτεχνική αξία των παραστάσεων και των ανθρώπων του θεάτρου που δε βραβεύτηκαν ή δεν προτάθηκαν για κάποιο βραβείο. Δεν υπάρχουν αρνητικά πρόσημα στις παραστάσεις και στους/τις ηθοποιούς ή καλλιτέχνες/ιδες στον χώρο του θεάτρου και τη βράβευσή τους, παρά μόνο μια ευγενής άμιλλα, προκειμένου να προωθηθεί και να προβληθεί η αξία του θεάτρου στη Θεσσαλονίκη μας.

Παρακολουθήστε τη συνομιλία μας στον σύνδεσμο: