Συνέντευξη στον Γιάννη Τσιρόγλου για την Κουλτουρόσουπα.
.
Στις προθέσεις της Κουλτουρόσουπα πάντα ήταν η στήριξη νέων προσώπων και ομάδων που δραστηριοποιούνται στον χώρο του πολιτισμού παρουσιάζοντας μια όσο γίνεται εφ΄ όλης της ύλης συνέντευξη ώστε το θεατρόφιλο και όχι μόνο κοινό να τους γνωρίσει εκτενέστερα.
Όπως είναι και ο Σωκράτης Λογοθέτης που αποτελεί ένα από τα τέσσερα πρωταγωνιστικά πρόσωπα της παράστασης «Η δωδεκάτη νύχτα συν κάποιες ακόμη» σε κείμενο και σκηνοθεσία του Κρίτωνα Ζαχαριάδη, ενώ συμμετέχει και σε δυο παραγωγές του Μικρού Βορρά του αγαπημένου Τάσου Ράτζου.
.
.
-Πες μας δυο λόγια για τον εαυτό σου, προτερήματα –ελαττώματα, καθημερινές συνήθειες, φίλους, χόμπι, αγαπημένα στέκια, ταξίδια, κλπ; (Να σε μάθουμε καλύτερα).
Το όνομά μου είναι Σωκράτης Λογοθέτης. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Στα προτερήματα μου θα έβαζα το ότι κοιτάω τη δουλειά μου συνήθως και δεν ασχολούμαι πολύ με τα γύρω-γύρω, τις ίντριγκες τα μαλώματα και τα λοιπά. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι ειλικρινής, ευθύς.
.
Τώρα τα ελαττώματα ως συνήθως είναι πιο πολλά. Είμαι αγχώδης, αναβλητικός, λίγο παράξενος γενικά. Μου αρέσουν οι ταινίες, η μουσική πολύ, παίζω και διάφορα μουσικά όργανα, τα κόμικς, οι υπερήρωες. Όλα τα κλισέ του σπασίκλα.
-Πότε και πώς ξεκίνησε η επαφή σου με το θέατρο; Ποια ήταν η αφορμή να ασχοληθείς με την υποκριτική; Ήταν ένα πρόσωπο, μία συγκεκριμένη παράσταση που είδες;
Πριν ασχοληθώ με την δουλειά αυτή, η μεγαλύτερη μου τριβή ήταν κυρίως ο κινηματογράφος κι όχι τόσο το θέατρο. Κάποια στιγμή από περιέργεια (;) δεν ξέρω κι εγώ, μπήκα σε μια θεατρική ομάδα της σχολής μου (Φιλολογία στο ΑΠΘ) και κάναμε μια παράσταση. Μου άρεσε η όλη εμπειρία, πήρα κι ένα θετικό feedback και την επόμενη χρονιά αποφάσισα να γραφτώ στη δραματική σχολή.
-Ποια σχολή τελείωσες και ποια ήταν τα βασικά εφόδια που θα κρατήσεις για πάντα;
Τελείωσα τη σχολή «Σύγχρονο Θέατρο Βασίλης Διαμαντόπουλος» στην Θεσσαλονίκη. Εκτός από τα βασικά που διδάσκεται κάθε ηθοποιός: ορθοφωνία, κίνηση, υποκριτική, δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, θα έλεγα ότι ως βασικά εφόδια θα μου μείνει η συνεργασία αφενός με τους συμφοιτητές μου, αφετέρου με τους καθηγητές μου, μερικοί από τους οποίους ήταν πραγματικοί φάροι έμπνευσης είτε με τα έργα που μας δίδαξαν, είτε με το ήθος τους, είτε με το ταλέντο και την δουλειά τους.
-Τι σημαίνει το θέατρο για σένα;
Φαντάζομαι ότι σ’ αυτήν την ερώτηση θα απαντούσα διαφορετικά σε διαφορετικές στιγμές της ζωής μου. Στο τώρα πάντως που τα πράγματα είναι σε πρώιμο στάδιο θα έλεγα ότι είναι ένα μυστήριο και με την καλή και με την όχι τόσο καλή έννοια. Είναι ένα άγχος, μια παράδοξη διαδικασία ή οποία όμως καταλήγει σε μια κάθαρση. Μέσα σ’ αυτό νιώθω συχνά πιο ελεύθερος από ό,τι είμαι στην καθημερινότητα μου. Η όλη διαδικασία ενέχει μέσα της αυτήν την αντιφατικότητα που έχει η αίσθηση ευεξίας μετά από έντονη γυμναστική. Η ανακούφιση μετά από έναν έντονο πόνο. Έχει αυτήν την υπερβατικότητα, έστω και στιγμιαία. Την έκθεση, την σωματική, πνευματική, ψυχολογική καμμιά φορά κούραση που όμως τελικά οδηγούν σε ενός είδους «νιρβάνα».
-Με ποιον/ποια ηθοποιό θα ήθελες να συνεργαστείς; Θεωρείς κάποιον ίνδαλμά σου;
Οι Metallica σε κάποια φάση είχαν πει κάτι τύπου: «Το καλύτερο μας album είναι αυτό που δεν έχουμε γράψει ακόμα». Παραφράζοντας, θα απαντούσα ότι οι ηθοποιοί με τους οποίους θέλω να συνεργαστώ είναι οι επόμενοι με τους οποίους θα συνεργαστώ ή με αυτούς που δεν έχω συνεργαστεί ακόμα. Οκ, μπορεί να ακούγεται πιο cool όταν το λένε οι Metallica, αλλά πιάνετε το νόημα ελπίζω. Δεν μπορώ να πω ότι έχω κάποιο ίνδαλμα, επιρροές σίγουρα, αλλά όχι ινδάλματα.
-Μίλησέ μας για κάποιες παραστάσεις στις οποίες συμμετείχες ως τώρα. Ξεχωρίζεις κάποια και γιατί;
Έχω συμμετάσχει σε δυο παιδικά εκτός από αυτό που είμαι τώρα στο Μικρό Βορρά, με ενήλικες παραστάσεις έχω συμμετάσχει στο ΔΗΠΕΘΕ Σερρών και στο ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, έχω κάνει μία χοροθεατρική παράσταση τον Δον Κιχώτη στο Μελίνα Μερκούρη, έχω συνεργαστεί με το Ινστιτούτο Γκαίτε και το Ίδρυμα Χάινριχ Μπέλ και έχω παίξει σε διάφορες άλλες ενηλίκων, δεν θα αναφερθώ ξεχωριστά. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω αυτή τη στιγμή κάποια, έχουν η κάθε μια της δική της μαγεία.
-Ποιος χαρακτήρας από την παγκόσμια δραματουργία σε έχει αγγίξει ως προσωπικότητα και θεωρείς ότι σε έχει επηρεάσει σε κάποιο βαθμό;
Η παγκόσμια δραματουργία βρίθει από παραδείγματα υπέροχων ηρώων. Κάθε εκάστοτε στιγμή θα διάλεγα μάλλον και κάτι διαφορετικό, δεν πιστεύω ότι είναι σταθερό αυτό που θα πω. Αυτή τη στιγμή, από θέατρο μου έρχεται, όσο κλισέ και να είναι, ο Άμλετ γιατί για κάποιο λόγο είναι κλισέ. Όταν το πρωτοδιάβασα με είχε συναρπάσει και συγκινήσει πολύ η ειλικρίνεια, η ευθύτητα και η αμεσότητα αυτού του χαρακτήρα.
.
Από γενικότερη πεζογραφία και λογοτεχνία θα διάλεγα αυτή τη στιγμή τον Φραντς Κάφκα, τα έργα του οποίου δεν είχαν κάποιον αξιομνημόνευτο χαρακτήρα απαραίτητα, συνήθως οι χαρακτήρες του ήταν ανώνυμοι και μυστηριώδεις, όπως βέβαια και ο κόσμος που τον περιέβαλε. Αλλά εγώ πάντα στους χαρακτήρες του έβλεπα τον ίδιο τον Φραντς Κάφκα και με έχει επηρεάσει πολύ νομίζω ο τρόπος που αντιλαμβανόταν τον κόσμο γύρω του.
-Για σένα προσωπικά τα πράγματα ήταν μέχρι σήμερα εύκολα; Αντιμετώπισες τυχόν δυσκολίες, που σε έκαναν να πεις ότι δεν θέλεις να συνεχίσεις άλλο;
Εύκολα θα έλεγα ήταν μόνο από την έννοια ότι είχα μέχρι στιγμής μια σχετική επιτυχία στις μέχρι τώρα προσπάθειες μου και στήριξη από την οικογένεια μου. Κατά τα άλλα, εννοείται πως μιλάμε για μια πολύ δύσκολη κατάσταση με απλήρωτες πρόβες, επισφάλεια, μια κυβέρνηση που μας θεωρεί παλιάτσους, κοινό που κι αυτό καμμιά φορά μας θεωρεί παλιάτσους, έλλειψη θέσεων εργασίας (ειδικά στην Θεσσαλονίκη), πολύ λίγες προσπάθειες για προστασία των δικαιωμάτων των ηθοποιών και άλλα πολλά. Εννοείται πως όλα αυτά με επηρεάζουν κι εμένα πολύ και αναρωτιέμαι συνέχεια αν πρέπει να τα παρατήσω. Τι να πω, θα προσπαθήσω όσο μπορώ, πριν το κάνω.
-Υπήρξε κάποια ιδιαίτερη – αξιοσημείωτη στιγμή από κάποια παράσταση, παρασκήνια, πού θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Το πρώτο που μου έρχεται είναι κυρίως από παιδικές παραστάσεις οι οποίες έχουν πάντα εκπλήξεις και ιδιαιτερότητες. Ξεχωρίζω μάλλον όχι κάποια συγκεκριμένη στιγμή, αλλά υπάρχουν φορές που ένα παιδάκι θα σου δώσει μία ζωγραφιά με την παράσταση που μόλις είδε, θα σου κάνει ένα παράξενο δωράκι, ένα φυτό, ένα κλαράκι από την αυλή του σχολείου κάτι τέτοιο ή θα σου πει κάτι αφοπλιστικά ειλικρινές και κατ’ επέκταση όμορφο, που θα σου μείνει όλη τη μέρα, για να μην πω και για περισσότερο.
-Πώς αντιδράς γενικότερα στις κακές στιγμές αλλά και στις κακές κριτικές που μπορεί να ακολουθούν;
Ίσως στάθηκα τυχερός μέχρι στιγμής, αλλά δεν θυμάμαι κάποια ακραία κακή στιγμή ή κριτική. Πάντως, γενικότερα νομίζω ότι είμαι αρκετά δεκτικός και δεν τα παίρνω πολύ τοις μετρητοίς, είτε επειδή ο καθένας έχει δικαίωμα στη γνώμη του, είτε επειδή μπορεί και να πάρεις κάποιο πολύτιμο μάθημα, αν ακούσεις ψύχραιμα και δεν εκνευριστείς.
-Αν κάποιος σκηνοθέτης σου ζητούσε κάτι ακραίο επί σκηνής, για παράδειγμα να εμφανιστείς γυμνός θα το ακολουθούσες; Γενικά πόσο ανοιχτός είσαι στην πρόκληση;
Νομίζω ότι δεν είμαι ούτε κλειστός στις προκλήσεις, ούτε υπέρ του δέοντος ανοιχτός: η πρόκληση για την πρόκληση δηλαδή. Αν υπάρχει βάθος, ουσία και πραγματική πρόθεση να ειπωθεί μια ιστορία, τότε δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι «ακραίο». Αν ο άλλος θέλει να σε ξεγυμνώσει, να σε τρέχει πάνω κάτω και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, μόνο για την πρόκληση ή για το ψώνιο του ή για να σοκάρει και δεν έχει ουσία, δεν τον ενδιαφέρει να αγγίξει με κάποιον βαθύτερο τρόπο, ε ούτε εγώ ψήνομαι.
-Πόσο σε απασχολεί και σε ενδιαφέρει η δημοφιλία;
Δεν είμαι φαν. Είμαι έτσι κι αλλιώς αρκετά χαμηλών τόνων και low profile σαν άνθρωπος που δεν μπορώ να πω ότι με τρελαίνει. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε και σταρ του Χόλιγουντ, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα.
-Ποια πρόσωπα και σχήματα της Θεσσαλονίκης εκτιμάς πιστεύοντας πως παράγουν καλλιτεχνικό έργο;
Δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο ή σχήμα. Γενικά στη ζωή με συγκινούν οι μικροί, οι άσημοι, οι βιοπαλαιστές, οπότε θα έλεγα ότι κάθε νέος ηθοποιός, κάθε νέα ομάδα πού ξεκινάει τώρα, που προσπαθεί, που το παλεύει είναι πολύτιμοι.
-Ποια είναι η γνώμη σου για τις παραστάσεις που ανεβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη και γενικά για την θεατρική παραγωγή στην Ελλάδα;
Δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι είμαι μεγάλος οπαδός αυτών που έχω δει τα τελευταία χρόνια, τον τελευταίο καιρό. Δεν ξέρω πού έγκειται το πρόβλημα. Νομίζω ότι πράγματα που έχω δει από ερασιτεχνικές ομάδες, από επαγγελματικές ομάδες με έχουνε συγκινήσει περισσότερο από πράγματα που έχω δει από το Κρατικό για παράδειγμα, με εξαιρέσεις πάντα. Τώρα γιατί γίνεται αυτό δεν είμαι σίγουρος.
.
Θεωρώ ότι το πώς αντιμετωπίζει η κυβέρνηση το θέατρο, την κουλτούρα και την τέχνη επηρεάζει και τους ίδιους τους καλλιτέχνες και τους δημιουργούς, οπότε με ένα τρόπο, επειδή και αυτοί δεν έχουν κάποια στήριξη ή κάποια βοήθεια, καταλήγουν ίσως να γίνονται κι αυτοί κάποιες φορές πιο επιχειρηματίες, να χάνεται κάπου η καλλιτεχνική ευαισθησία. Πάντα με εξαιρέσεις, βέβαια, το ξαναλέω. Αλλά αντικειμενικά, σε μία χώρα η οποία εισήγαγε το θέατρο στον δυτικό κόσμο, όταν δεν υπάρχει η απαιτούμενη στήριξη και ο σεβασμός και η εκτίμηση, προφανώς θα παραπαίει και σε αυτόν τον τομέα και σε πολλούς άλλους. Πάντα θα υπάρχουν βέβαια και οι αφανείς ήρωες είτε μιλάμε για ατομικότητες είτε για ομάδες, ξανά και στο χώρο του θεάτρου και σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας και της ζωής.
-Πιστεύεις πώς ένας νέος ηθοποιός μπορεί να εξασφαλιστεί βιοποριστικά ασχολούμενος μόνο με το θέατρο;
Δεν είναι θέμα αν το πιστεύω, είναι γεγονός ότι όχι. Είτε νέος είτε και παλιός πολλές φορές. Οι περισσότεροι που ξέρω, κάνουν δύο και τρεις δουλειές είτε άσχετες, είτε σχετικές και συνήθως πρέπει να το κάνουν για αρκετά χρόνια, πριν πουν ότι μπορούν να βιοποριστούν από αυτό. Έχω ακούσει και την φράση: «Είναι δουλειά για πλούσιους». Δεν ξέρω, μπορεί…
-Ποιος πιστεύεις πως είναι ο ρόλος του θεάτρου στη σημερινή κοινωνία και ειδικότερα στην Ελληνική πραγματικότητα;
Ο ρόλος του θεάτρου ανέκαθεν ήταν και είναι, πιστεύω, εκτός από το να διασκεδάζει, να ψυχαγωγεί. Να προκαλεί την σκέψη. Να είναι κατά κάποιο τρόπο η «αντιπολίτευση» στην κυβέρνηση της μαζικής κουλτούρας και του τρόπου σκέψης και διασκέδασης που μας φοράνε, χωρίς όμως να είναι ελίτ και ψυχαγωγία για πλούσιους ή για «μορφωμένους». Κι ακριβώς επειδή είναι «επικίνδυνο» το θέατρο, γι’αυτό και δέχεται τέτοια επίθεση.
-Με ποιες τρεις λέξεις θα χαρακτήριζες το παρόν και το μέλλον τούτης της χώρας;
Το παρόν είναι χαοτικό, αγχωτικό και κοπιαστικό και κατ’ επέκταση το μέλλον είναι αβέβαιο, θολό αλλά και επειδή τα πράγματα περνάνε από το χέρι μας θα έλεγα ανοιχτό. Ανοιχτό σε όλους εμάς να το φτιάξουμε.
-Με τι ακριβώς ασχολείσαι αυτήν την εποχή και δυο λόγια για την πρόσφατη παράσταση – έργο, ρόλος.
Αυτήν την εποχή εκτός από την κωμωδία καταστάσεων του Κρίτωνα Ζαχαριάδη «Η δωδέκατη νύχτα συν κάποιες ακόμα», είμαι και σε δύο παραγωγές της ομάδας Μικρός Βορράς: στον «Ραφτάκο των λέξεων» και στο «Τρεις κι ο αίσωπος». Και αυτήν, όπως και κάθε άλλη εποχή, ψάχνομαι και για καινούργια πράγματα με ακροάσεις, κλπ. Τώρα για την «δωδέκατη νύχτα συν κάποιες ακόμα» δεν θέλω να πω πάρα πολλά, μην κάνω και spoil. Είναι μία αστεία παράσταση, μία έξυπνη παράσταση, που εκτός από το γέλιο που θα προσφέρει, πιστεύω και ελπίζω, θίγει κάποια από τα κακώς κείμενα των διαδικασιών στο Ελληνικό θέατρο, για τα οποία μίλησα και παραπάνω και έχει και κάποιες στιγμές ειλικρίνειας, ανθρωπιάς και ένα βάθος θα έλεγα, που δεν το συναντάμε απαραίτητα πάντα στην κωμωδία. Μη γελιέστε(punintended) πάντως, στην παράσταση γίνεται της τρελής…
-Τι σκέφτεσαι για το μέλλον; Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας κάποια από τα όνειρά σου;
Για το μέλλον σκοπεύω να συνεχίσω να προσπαθώ να κάνω αυτό το οποίο αγαπάω, παρόλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες. Πιο συγκεκριμένα, υπάρχει στα πλάνα και μία αλλαγή περιβάλλοντος με κάποια προσπάθεια για μετακίνηση στην Αθήνα. Κατά τα άλλα ψάξιμο, κυνήγι, ακροάσεις, ενασχόληση, βελτίωση των δεξιοτήτων μου και του εαυτού μου. Και όλα αυτά με μία τάση προς τα έξω. Γιατί εκεί είναι η ουσία και το νόημα. Να κοιτάς μέσα σου με απώτερο σκοπό η ενέργεια αυτή να καταλήξει έξω στους άλλους ανθρώπους. Πράγμα το οποίο είναι και η δουλειά του ηθοποιού στην τελική.
.
Πληροφορίες για τη παράσταση:
ΘΕΑΤΡΟ ΣΟΦΟΥΛΗ
«Δωδεκάτη νύχτα συν κάποιες ακόμη..» του Κρίτωνα Ζαχαριάδη.
Πρεμιέρα: Δευτέρα 23 Οκτωβρίου.
Πρώτα χρόνια μετά την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Δύο παραγωγοί προσπαθούν να επαναλειτουργήσουν τη θεατρική τους επιχείρηση ανεβάζοντας την “Δωδεκάτη Νύχτα” του Σαίξπηρ. Οι ηθοποιοί τους, πριν την πρεμιέρα, διεκδικούν τα δεδουλευμένα προηγούμενων ετών, δηλώνοντας πως δεν θα παίξουν εάν δεν εξοφληθούν. Αδυνατώντας να διαχειριστούν τις απαιτήσεις των ηθοποιών αποφασίζουν να ανεβάσουν οι ίδιοι δικό τους έργο μαζί με τους δύο συνεργάτες τους, τον λογιστή και τον υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων.
Σκηνοθεσία: Κρίτωνας Ζαχαριάδης. Ερμηνεύουν: Σωκράτης Λογοθέτης, Ματθαίος Παπαδόπουλος, Γιώργος Τερζής, Πλάτων Τσιπίδης.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Φωτογραφικό υλικό
