Η ανήθικη κερδοσκοπία με τις… «μετακινούμενες» ακριβές ζώνες! | «Στον παλμό των φουαγιέ»

Από τη μακροβιότερη θεατρική στήλη «Στον παλμό των φουαγιέ» της  Πίτσας Στασινοπούλου.

Μέχρι πρότινος, και εννοώ το πρόσφατο παρελθόν, ο θεατής που επέλεγε μια θεατρική παράσταση, γνώριζε ότι το κόστος του εισιτηρίου ακολουθούσε δύο πάγιες, βασικές διαβαθμίσεις: το κανονικό με έκδοση στο ταμείο και το εκπτωτικό με προπώληση ή για συγκεκριμένες κατηγορίες (πχ. άνεργοι, φοιτητές, ΑΜΕΑ, σπουδαστές δραματικής κλπ.)…Όπου στα μεγάλα θέατρα ίσχυε και μία γενική «χωροταξική» διαβάθμιση, καθώς το ακριβότερο κανονικό εισιτήριο αντιστοιχούσε στην πλατεία με την καλύτερη θέαση και το φτηνότερο εκπτωτικό ή οι προσκλήσεις στον απομακρυσμένο εξώστη… Απλά, λογικά και τακτοποιημένα πράγματα, πλήρως αποδεκτά και εντελώς ανεπηρέαστα από την φιλοξενούμενη παράσταση – πλην ελαχίστων πανάκριβων παραγωγών-  όπου ο θεατής με μια γρήγορη ματιά στις πληροφορίες γνώριζε τί θα πληρώσει και ανάλογα με το βαλάντιο επέλεγε…

Αυτά… last year που λέμε και στο χωριό μου! Διότι μετά το ταράκουλο της οικονομικής κρίσης που κλόνισε τους πάντες, αναγκάζοντας βεβαίως και το θέατρο σε γενναίες εκπτώσεις για να επιζήσει και κυρίως μετά το ακόμα δυνατότερο ταράκουλο της πανδημίας που το έπληξε βαριά, τα πάντα ήρθαν τούμπα στον θεατρικό χώρο! Το κοινό που αναγκαστικά στερήθηκε την αγαπημένη του τέχνη για μια ζοφερή διετία, αμέσως μετά την «απελευθέρωση» άρχισε δειλά στην αρχή και αργότερα μαζικά να συρρέει στις αίθουσες, φτάνοντας σήμερα να δημιουργεί αδιαχώρητο στην πλειοψηφία των παραστάσεων, τόσο που τρίβεις τα μάτια με τα απανωτά soldout, ακόμα και σε μη εμπορικές ή φιρμάτες δουλειές! Προφανώς δεν πρόκειται για αμιγώς θεατρόφιλο κοινό, ωστόσο το γεγονός δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ελπιδοφόρο για τη γενικότερη κουλτούρα… Όμως πέραν της κουλτούρας, καθώς πρόκειται συνάμα για επιχειρηματική δραστηριότητα, υπάρχει αναπόφευκτα και το ταμείο, το οποίο στις παρούσες συνθήκες όπως διαμορφώθηκαν, γνωρίζει μέρες δόξης λαμπρές και άριστα κάνει προσθέτουμε εμείς, ειδικά μετά τα βαριά πλήγματα που υπέστη…

ΘΕΑΤΡΟ ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ

Μόνο που η αθρόα προσέλευση θεατών προσφάτως άνοιξε τόσο πολύ την όρεξη των αιθουσαρχών, που έχασαν το μέτρο, οδηγήθηκαν στην απληστία και το υγιές κέρδος μετατράπηκε σε ανήθικη αισχροκέρδεια! Το πρώτο που σκαρφίστηκαν ήταν να καθιερώσουν «ζώνες» στην αίθουσα με αντίστοιχη κοστολόγηση… Σου λέει, τώρα που γύρισε ο τροχός και τα κονομάμε, γιατί να έχουμε μια ενιαία τιμή στην πλατεία;; Αφού μπορούμε να ορίσουμε πχ. Α ζώνη για τις μπροστινές σειρές και να τις μοσχοπουλήσουμε σε τιμή χρυσού για τους ματαιόδοξους φραγκάτους, Β ζώνη για τους μικρομεσαίους του κανονικού εισιτηρίου, Γ ζώνη για τα ακριανά ή πίσω καθίσματα των αδικημένων με το λειψό βαλάντιο, Δ ζώνη στο τέρμα Θεού και σε εξώστες με σχεδόν μηδενική θέαση για τους φτωχομπινέδες με τα εκπτωτικά… Μια χαρά δίκιο σου λέει: αυτός που φυσάει τον παρά θα μας τα ακουμπήσει χοντρά για να δει άνετα παράσταση κι αυτός που ψωμολυσσάει, δεν πάει να είναι μανιακός θεατρόφιλος τρομάρα του, θα στριμωχτεί στου διαόλου τη μάνα κι ό,τι μπορέσει να δει, είδε! Άλλωστε δεν εφηύραμε εμείς τις ταξικές διακρίσεις, ούτε διακηρύξαμε ποτέ ως επιχειρηματίες τις σοσιαλιστικές ευαισθησίες μας!

ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ

Ωστόσο το νοερό τεμάχισμα σε ζώνες με αντίστοιχες τιμές, ΔΕΝ αποδείχτηκε αρκετό για την απληστία  των λαμόγιων, βλέποντας τον κόσμο ολοένα να πληθαίνει, οπότε σκαρφίστηκαν δεύτερο, ακόμα πιο σατανικό κόλπο! Αντί να κρατούν σταθερές τις ζώνες με καθορισμένες θέσεις, τουλάχιστον ως πάγια πολιτική με στοιχειώδη επαγγελματισμό  σοβαρής επιχείρησης, τί έκαναν οι αθεόφοβοι;; Αποφάσισαν να τις μετακινούν και να τις διαμορφώνουν ανάλογα με… τις φίρμες και την απήχηση της εκάστοτε παράστασης, με στόχο βέβαια την προκλητική επέκταση των ακριβών Α, άντε και Β ζωνών! Όταν δηλαδή φιλοξενούν ονόματα- κράχτες και η προπώληση σαρώνει, όχι μόνο διπλασιάζουν αυθαίρετα τις ακριβές θέσεις, αλλά δεν διστάζουν να «βαφτίσουν» άρον- άρον Α ζώνη ακόμα και… ολόκληρη την πλατεία με βαρβάτο φυσικά εισιτήριο! Που σημαίνει πρακτικά ότι ενώ η χωροταξία των καθισμάτων μένει αυτονόητα ίδια, εντούτοις τόσο αυτός που κάθεται στην μπροστινή σειρά, όσο κι αυτός που κάθεται στην εικοστή, θα πληρώσουν εξίσου ακριβά τις θέσεις τους, παρά την μοιραία διαφορά στη θέαση!  Ή για θέση που σε προηγούμενη παράσταση πλήρωσε χ ευρώ, τώρα θα πληρώσει χ+ ή 2χ, γιατί έτσι γούσταρε το αφεντικό! Δίκαιο κι αυτό, έτσι;;;

ΛΟΙΠΑ ΘΕΑΤΡΑ

Διότι σκέφτεται ο στυγνός επιχειρηματίας με την αγοραία λογική: «Πόσες φορές άραγε θα μου κάτσει η τύχη να φουλάρω με το καλημέρα την αίθουσα;; Μήπως κάθε βδομάδα θα πλακώνουν φίρμες που ο κόσμος παίζει μπουνιές  να τις δει;; Αν δεν αρπάξω τώρα την ευκαιρία για γερή κονόμα, πότε θα το κάνω;; Όταν σκάσει καινούργια κρίση;; » Γιατί, βλέπεις για τους θεατρώνες η… παλιά κρίση πέρασε, τώρα διάγουμε εποχή βαρβάτης ανάπτυξης με ευμάρεια στο θεό και χρήμα να ρέει αβέρτα! Κι έτσι, για χάρη της κονόμας εφηύρε το κουτοπόνηρο τέχνασμα με τις «μετακινούμενες ζώνες κατά περίπτωση», αλλάζοντας  τις  τιμές των θέσεων όποτε του καπνίσει σύμφωνα με το συμφέρον του και προκαλώντας απίστευτο μπάχαλο στον έρμο θεατή… που πλέον, πριν κλείσει θέση πρέπει να μελετήσει προσεκτικά το σχεδιάγραμμα των ζωνών με τον αντίστοιχο τιμοκατάλογο, να ανακαλύψει κάθε φορά τις αλλαγές στις ζώνες ανάλογα με την εμπορικότητα της παράστασης, να μετρήσει το περιεχόμενο της τσέπης  που θα καθορίσει τη θέση του, χωρίς να αποκλείεται κατόπιν όλης αυτής της σπαζοκεφαλιάς, οι μόνες διαθέσιμες και προσιτές γι αυτόν θέσεις να βρίσκονται στην τέρμα γωνιά του εξώστη, στριμωγμένος πίσω από κολώνα, σιχτιρίζοντας τα νέα ήθη με την προκλητική αήθεια!

Μιλάμε για τακτική που καταντά σκανδαλώδης κοροϊδία και απαράδεκτη αισχροκέρδεια, η οποία φυσικά ουδεμία σχέση έχει με το επίπεδο παραγωγής μιας παράστασης, όπου ίσως το ακριβό κόστος δικαιολογούσε παρόμοια πολιτική ως απόσβεση…Αντίθετα, οι τσουχτερές- μετακινούμενες ζώνες συνήθως αντιστοιχούν σε θεάματα των δυο- τριών νοματαίων, με ανύπαρκτο σκηνικό, καθημερινά ρούχα, πενιχρότατα τεχνικά μέσα με ελάχιστος κόστος, που όμως μέσω της κομπίνας επιφέρουν τεράστιο κέρδος με το τίποτα! Και ενώ το πανηγύρι ξεκίνησε από τα μεγάλα θέατρα σαν το Αριστοτέλειο, το Μέγαρο Μουσικής, το Ράδιο Σίτι κλπ. τελευταία τείνει να επεκταθεί  σχεδόν σε όλα, ακόμα και σε «τρύπες» με 50 καρέκλες! Ενίοτε δε, με τιμές Α ζώνης κοντά στο… εγκεφαλικό χωρίς καμιά τσίπα, λες και απευθύνονται  σε μεγιστάνες του πλούτου που σκορπούν ανέμελα κατοστάρικα για θεάματα! Σε παράλληλο σύμπαν ζείτε οι θεατρικοί επιχειρηματίες;; Ή περνιέστε για «ξύπνιοι» θεωρώντας το κοινό κρετίνους που μπορείτε να εκμεταλλεύεστε αισχρά;; Ή πιστεύετε ότι η λαμογιά  μπορεί να γίνει ανεκτή επ’ άπειρον χωρίς συνέπειες σε μια κατάσταση τόσο ρευστή που τα πάντα είναι δυνατόν να ανατραπούν πριν το πάρετε χαμπάρι;;

Μήπως να θυμηθείτε το πρόσφατο ζοφερό παρελθόν, να κατεβείτε από το καλάμι και να συνέλθετε;;; Για κάντε έναν κόπο, να χαρείτε…