Το αφήγημα της Βαρβάρας Δουμανίδου για «Το Κορίτσι μέσα στο Σπίτι». Γράφει η δημιουργός.

Σκέψεις, ιδέες, αγωνίες, προβληματισμοί, δυσκολίες και αναποδιές, αναπάντεχες εκπλήξεις μα συνάμα και πολλές χαρές. Ανάμεικτα συναισθήματα στο δρόμο υλοποίησης μιας θεατρικής παράστασης έως ότου υποδεχτούν τους πρώτους θεατές… Όχι δεν υπάρχουν ερωτήσεις. Καμιά υπόδειξη. Ο χώρος ανοιχτός και λευκός να συμπληρώσουν οι ίδιοι το αφήγημα για το έργο τους.

Ο λόγος στην Βαρβάρα Δουμανίδου:
Θέατρο του ‘Αλλοτε
Το Κορίτσι μέσα στο Σπίτι

.
‘’Ελάτε… Είναι η ώρα που συνήθως ανοίγω την καγκελόπορτα και σας υποδέχομαι. Θέλετε να περάσετε; Ελάτε, ελάτε… Γι’ αυτό δεν ήρθατε; Γι’ αυτό ήρθατε και το ξέρω, μη νιώθετε άσχημα. Έχω συνηθίσει πια. Ελάτε, επάνω θα είμαστε πιο άνετα.’’.

Το Κορίτσι μέσα στο Σπίτι είναι ένας σκοτεινός ερωτικός μονόλογος. Από αυτούς που θέλεις λίγο να κλάψεις. Λίγο να κρατήσεις την αναπνοή σου, λίγο να χαμηλώσεις το βλέμμα. Η ιδέα, μου γεννήθηκε όταν σε μια συζήτηση με κάποιον φίλο αναρωτήθηκα πόσο σκοτεινός μπορεί να είναι ο έρωτας. Η απάντηση ήρθε αμέσως. Πολύ. Είτε τον ζεις ολοκληρωτικά είτε όχι ο έρωτας πάντα παραμένει ανεξιχνίαστος και επώδυνος. Ως Θέατρο του ‘Αλλοτε είχαμε καταπιαστεί ξανά με το θέμα του έρωτα στο Τίποτα αλλά αυτή τη φορά ήθελα κάτι άλλο. Κάτι πιο μοναχικό. Επίσης ήθελα να παίξω εγώ η ίδια. Τα τελευταία χρόνια κρατώ ρόλους για μένα πολύ μικρούς γιατί το να παίζεις και να σκηνοθετείς είναι σχεδόν μια τρομακτική εμπειρία. Η ιδέα γεννήθηκε λοιπόν και πήρε τον δρόμο της όπως κάθε φορά. Τη συζήτησα με τη Μαρία Ράπτη τη ρώτησα αν θα μπορούσε να γράψει εκείνη το κείμενο, δέχτηκε με χαρά, πρότεινα και στον Δημήτρη Βασιλειάδη να με (συν)σκηνοθετήσει και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
‘’Καμιά φορά μπαίνω στον πειρασμό να προσπαθήσω να σας κάνω να καταλάβετε πώς ήταν, να σας κάνω να τον δείτε μπροστά σας, όπως τον βλέπω εγώ συνέχεια, όπως τον κουβαλώ πάντα σαν ρούχο δεύτερο πάνω στο δέρμα μου. Ραμμένο για πάντα πάνω στο δέρμα μου με τη σταυροβελονιά του έρωτα.’’

Το Κορίτσι έχασε τον αγαπημένο της από ένα θραύσμα αστεριού! Ναι το ξέρουμε πως είναι αρκετά παράξενο αλλά αυτή είναι και η τραγική της μοίρα. Τον έχασε ξαφνικά κι έτσι ζει για πάντα μόνη και καταδικασμένη στην αβάσταχτη μοναξιά της. Ο θεατής παρακολουθεί τις προσεκτικές, νωχελικές, ελαφριές κινήσεις της μέσα σε ένα μοναχικό, σκοτεινό σπίτι μακριά από τον οποιονδήποτε γνωστό τόπο ή χρόνο. Είναι καταδικασμένη να ζει για πάντα εκεί. Γιατί; Θα το μάθετε όταν έρθετε… Με τη Μαρία συζητήσαμε αρκετά για το πώς θα χτιστεί ένας ρόλος πάνω στο θέμα ενός τόσο επώδυνου έρωτα και η αλήθεια είναι πως όταν πήρα το τελικό κείμενο έκλαψα. Κανονικά. Με δάκρυα.
‘’Έτσι, σκέφτομαι, θα πέσει κάποτε κι αυτό. Θα πέσει και θα με θάψει στα συντρίμμια του και θα ησυχάσω. Όταν συμβεί αυτό, σας παρακαλώ να μη με μετακινήσετε. Μην πειράξετε τίποτα, ούτε το παραμικρό κομματάκι σκόνης. Αφήστε με έτσι, με το σπίτι πάνω μου και ξεχάστε με, ξεχάστε με για πάντα…’’

Οι πρόβες στο Μπενσουσάν Χαν είναι πάντα μια πρόκληση. Κάθε φορά προσπαθούμε να δώσουμε στους θεατές μια διαφορετική οπτική του κτιρίου και σκηνικά και σκηνοθετικά. Αυτή τη φορά οι θεατές έχουν τη δυνατότητα να εισέλθουν στα περισσότερα δωμάτια του σπιτιού αφού το Κορίτσι τους ξεναγεί στον μυστικό της κόσμο. Με τον Δημήτρη προσπαθήσαμε να ξεκόψουμε κάθε χρονική σύνδεση του έξω κόσμου με το σπίτι και το Κορίτσι. Το σπίτι φωτίζεται εξ ολοκλήρου με κεριά και αφήνουμε τους θεατές να παρακολουθούν τις σκιές του κτιρίου να χορεύουν στους τοίχους την ώρα που περιηγούνται στον χώρο.  Άλλωστε οι σκιές είναι και η μοναδική παρέα του Κοριτσιού.
‘’Θα σας πείραζε να μου χαϊδέψετε λίγο τα μαλλιά; Ελπίζω να μην σας φαίνεται αδιακρισία… έχω πολύ ανάγκη από ένα χέρι στα μαλλιά μου αυτή τη στιγμή. Ξέρετε πόσο εγκαταλελειμμένο μπορεί να γίνει ένα σώμα; Νομίζω ότι αφή είναι η αίσθηση που μας θυμίζει ότι δεν είμαστε μόνοι. Μόνο η αφή φέρνει τον κόσμο δίπλα μας…’’

Ναι η παράσταση είναι άκρως διαδραστική! Το Κορίτσι αγγίζει τους θεατές, τους χαιδεύει, τους προσφέρει τσάι γιασεμί, τους ξαπλώνει στο κρεβάτι της, χορεύει μαζί τους. Αλλά και θυμώνει, γελάει και κλαίει με την αβάσταχτη ζωή της. Κυρίως όμως σας αφηγείται έναν έρωτα μοναδικό. Συγκλονιστικό και απλό μαζί. Εκείνος χάθηκε για πάντα κι εκείνη έμεινε να ζει καταραμένη. Με τον Δημήτρη στις πρόβες νιώσαμε το Κορίτσι μέχρι μέσα βαθιά στην ψυχή της. Είδαμε τη μοναξιά της και κλάψαμε μαζί της. Είναι Μόνη. Τόσο μόνη που είναι αβάσταχτο θέαμα. Συγχρόνως όμως είναι άκρως γοητευτικό…
‘’Κι αν ποτέ δείτε εκείνον, αν κάποτε, σε κάποιο παράξενο μέρος συναντήσετε εκείνον που έχει το σημάδι απ’ το αστέρι, να του πείτε πως εγώ είμαι εδώ, στο σπίτι μας. Να του πείτε πως προσπαθώ να τον φτάσω αλλά δεν μπορώ να τον βρω, γιατί έχω παγιδευτεί κάπου ενδιάμεσα και δεν ξέρω που ακριβώς είμαι… Να του πείτε ότι ποτίζω τον έρωτα, όπως εκείνος πότιζε κάποτε το γιασεμί μας κι ότι τον ποτίζω με το αίμα μου. Και να του πείτε ότι θα τον βρω, ότι κάποια στιγμή θα τον ξαναβρώ.’’

Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Βαρβάρα Δουμανίδου Κείμενο: Μαρία Ράπτη Κορίτσι: Βαρβάρα Δουμανίδου Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Βασιλειάδης Σκηνικά αντικείμενα: Ανθοπωλείο Μη Με Λησμόνει Σχεδιασμός κοστουμιού: Κατερίνα Αμπρικίδου Κατασκευή κοστουμιού: Μάγδα Παπανικολάου Αφίσα: Φωτεινή Φιλοξενίδου Φωτογραφίες: Δημήτρης Συμεωνίδης

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ:

Το αφήγημα της Βαρβάρας Δουμανίδου για «Το Κορίτσι μέσα στο Σπίτι». Γράφει η δημιουργός.