Ο μύθος του Ναρκίσσου και της Ηχούς στο θέατρο εΦ.

Κάποια λόγια

Η ιστορία του Ναρκίσσου και της Ηχούς εκφυλίζεται τις περισσότερες φορές σε μία απλή αλληγορία εγωπάθειας. Είναι όμως έτσι πραγματικά; Ο μύθος αναζητά μία καινούργια ερμηνεία. Νέα ερωτήματα γεννιούνται. Πόσο κακό είναι να αγαπάει κανείς τον εαυτό του; Να τον πονάει και να τον νοιάζεται;

Αγάπα τον πλησίον σου, ναι. Τι γίνεται όμως όταν ο πλησίον μου, ο σύντροφός μου, είναι αυτό το ρημαδιασμένο σώμα μου; Αυτό που ενώ πάντα φέρω μαζί μου, το παραμελώ και το παρατάω από εδώ και από εκεί απρόσεκτα. Είναι τόσο κακό να αγαπάω το σώμα μου;

Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν.

Έτσι μας λέγανε. Μα πως να αγαπήσω εσένα, όταν δεν αγαπάω καλά – καλά τον εαυτό μου; Και προσπαθώ, δεν είναι ότι δεν προσπαθώ. Εκεί είναι που ο Νάρκισσος γίνεται ένα πλήρες δραματικό πρόσωπο. Ένας ήρωας. Όταν τολμά να ατενίσει αυτό που τόσο αποφεύγω, τον εαυτό μου, που ξεπροβάλει δειλά – δειλά απέναντί μου και με κοιτάζει μέσα στα μάτια.

Που βρίσκεται το όριο;