«ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» του Ντάριο Φο στο Θέατρο του ΚΠ ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ. Από τη Θεατρική Ομάδα του Δήμου Παύλου Μελά
Το Τμήμα Πολιτισμού – Αθλητισμού και η Θεατρική Ομάδα του Δήμου Παύλου Μελά, δημιουργούν παράδοση στις επιτυχημένες θεατρικές παραστάσεις!
Μετά τα έργα «Εχθροί εξ αίματος» του Αρκά, «Με δύναμη από την Κηφισιά» του Δημήτρη Κεχαΐδη και της Ελένης Χαβιαρά, «8 Γυναίκες Κατηγορούνται» του Ρομπέρ Τομά, «Οι Ηλίθιοι» του Νηλ Σάιμον, παρουσιάζεται το «Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω» του Νομπελίστα Ντάριο Φο, 5η παράσταση σε 16 μήνες, όλες σε σκηνοθεσία Δημήτρη Σακατζή.
Ο Δήμαρχος Δημήτρης Δεμουρτζίδης και ο Αντιδήμαρχος Πολιτισμού – Παιδείας Ιωσήφ (Άκης) Αράπογλου σας προσκαλούν τα τελευταία δύο τριήμερα του Μαρτίου, 17-18-19 & 24-25-26 Μαρτίου 2017, και ώρες 21.15 για Παρασκευές & Σάββατα και 19.00 για τις Κυριακές, στο Δημοτικό Θέατρο του Κέντρου Πολιτισμού ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ, όπου παρουσιάζεται η κωμωδία – πολιτική σάτιρα του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω!» που προκαλεί μεν άφθονο γέλιο αλλά και που διεγείρει τον θεατή να απαντήσει σε κάποια σοβαρά ερωτήματα κοινωνικού περιεχομένου.
Η είσοδος είναι ελεύθερη. Αντί εισιτηρίου μπορείτε να προσφέρεται τρόφιμα μακράς διάρκειας και είδη προσωπικής υγιεινής, για την ενίσχυση του Κοινωνικού Παντοπωλείου του Δήμου Παύλου Μελά.
Σενάριο αιχμηρό
Το «Non si paga, non si paga» (Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω) γράφτηκε το 1974.
Η παράσταση θεωρήθηκε τόσο πολύ επικίνδυνη, που οι επιχειρηματίες πήγανε τον Φο στο δικαστήριο, με την κατηγορία ότι ξεσήκωνε τον κόσμο και τον παρότρυνε να κλέβει. Στο δικαστήριο παρουσιάστηκε με τη γυναίκα του Φράνκα και υποστήριξε ότι δεν έκανε τίποτα, πέρα από το να κηρύττει την ατομική αντίδραση, το να κάνει κάτι ο καθένας στο χώρο του…
Μέσα στην οικονομική κρίση, με τους ανθρώπους να χάνουν τις δουλειές τους και τους μισθούς να μειώνονται συνεχώς, μια ομάδα γυναικών μπουκάρει σ’ ένα σούπερ – μάρκετ και αρνείται να πληρώσει τις νέες υπερδιπλάσιες τιμές.
Το πράγμα παίρνει χαοτικές διαστάσεις και εξελίσσεται σε ένα άνευ προηγουμένου πλιάτσικο. Έρχεται η αστυνομία, αλλά η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη. Η οργή των γυναικών, ο πανικός και το πρωτόγνωρο της υπόθεσης δημιουργούν ένα μικρό χάος, τόσο ξαφνικό, αυτοσχέδιο και ανήκουστο που γελοιοποιεί τις αρχές καθιστώντας τις ανίσχυρες.
Οι γυναίκες φτάνουν σε σημείο να κρύβουν τα ψώνια κάτω από το φόρεμά τους παριστάνοντας τις έγκυες. Ο τόπος γεμίζει έγκυες γυναίκες που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και αφήνουν κατάπληκτους τους άντρες που δεν γνωρίζουν τίποτα. Το παράλογο συναντά το γκροτέσκο. Αρχίζει ένας κύκλος απίθανων παρεξηγήσεων και ιλαροτραγικών επεισοδίων, όπου αποκαλύπτεται σταδιακά ένα βουνό προβλημάτων οικονομικής φύσεως, με απλήρωτα ενοίκια και ληγμένους λογαριασμούς. Μοιραία, σε μια κοινωνία που ζει στην αγωνία της επιβίωσης, η άρχουσα ηθική αποδεικνύεται σαθρό ιδεολόγημα και καταποντίζεται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ξεσηκωθούν και οι άντρες και να σταθούν κι αυτοί με τη σειρά τους, δίπλα στις γυναίκες τους.
Δημοτικό Θέατρο του Κέντρου Πολιτισμού «Χρήστος Τσακίρης»
Bρίσκεται στη Σταυρούπολη του Δήμου Παύλου Μελά και συγκεκριμένα στην οδό Λαγκαδά 221, απέναντι από τον Ιερό Ναό του Αγίου Ελευθερίου, πολύ κοντά στο πρώην στρατόπεδο Παύλου Μελά.
Έχει δυνατότητα να φιλοξενήσει συνολικά 266 καθήμενους σε εξώστη και πλατεία.
Η πρόσβαση στo Θέατρο του Κέντρου Πολιτισμού «Χρήστος Τσακίρης»είναι εύκολη και με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (αστική συγκοινωνία του ΟΑΣΘ, δρομολόγια 27, 38, 56).
Συντελεστές
Διασκευή-Σκηνοθεσία: Δημήτρης Σακατζής
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Καλτσίδης, Περικλής Σταύρου
Σκηνικά- Κουστούμια: Δημήτρης Σακατζής
Κατασκευή Σκηνικών: Τάκης Αγαθαγγελίδης
Μουσική: Δημήτρης Οικονόμου
Φωτισμοί: Μάκης Μαριάδης
Κινηματογραφική Παραγωγή: Βασίλης Κοματάς
Παίζουν με σειρά εμφάνισης
Αντωνία: Κωνσταντίνα Θεοφάνους
Μαργαρίτα: Γεωργία Αβραμίδου
Ρόζα: Σοφία Αβραμίδου
Μικέλα: Σοφία Γκαβανόζη
Τζοβάνι: Δημήτρης Σαμαράς
Άλντο: Αλέξανδρος Καλτσίδης
Αστυνόμος: Ζουμπούλης Παπαπαρασκευάς
Καραμπινιέρος: Αλεξάνδρα Μισιρλίδου
Λουίτζι: Χρήστος Καραβασίλης
Νεκροθάφτης 1: Νάντια Κορδάτου
Νεκροθάφτης 2: Παγώνα Μπακαλάκη
Γριά: Δήμητρα Σιδηροπούλου
Πληροφορίες
Κέντρο Πολιτισμού «Χρήστος Τσακίρης»
Λαγκαδά 221, Σταυρούπολη
Τηλ. 2313 302833, 835
Είπε ο συγγραφέας για το έργο του
«…Μ΄αυτό το έργο, θέλουμε να διηγηθούμε την ιστορία δύο οικογενειών, εργατικών ανθρώπων, που αγωνίζονται με μοναδικό τους όπλο την ανυπακοή σαν πολίτες, κόντρα στην παράλογη, σημερινή κοινωνία…
…Πιστεύοντας πώς με το γέλιο, τη σκληρή σάτιρα, πετυχαίνουμε τη μεγαλύτερη έκφραση αμφιβολίας και αμφισβήτησης, γράψαμε μια φάρσα. Αυτό το είδος φάρσας, είναι μια θεατρική φόρμα που επινόησε ο ίδιος ο λαός, για να χτυπήσει ανελέητα, με γλώσσα τσουχτερή, αιώνες τώρα, τα στραβά μάτια της εξουσίας ή τα σάπια προϊόντα της κοινωνίας …
…Σε τούτη μας τη φάρσα αφήσαμε το παιχνίδι της φαντασίας να φτάσει στο έπακρο. Όταν το γράφαμε στα 1975, οι προβλέψεις μας φαινόντουσαν αερολογίες… Σήμερα η πραγματικότητα όχι μόνο τις επαλήθευσε αλλά και τις ξεπέρασε σ’ένα μεγάλο βαθμό…»
Απόσπασμα απ’ το βιβλίο
“Σ’ έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε…»
Εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ’ την τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας. Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας… να ζούμε μια ζωή που θα ‘ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων. Να ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου η επιθυμία σου να γελάσεις, ξεσπάει από μέσα σου σα γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις… κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ’ ευχαριστεί… σαν κανονικοί άνθρωποι κι όχι σαν ζώα που ζουν και υπάρχουν χωρίς χαρά και φαντασία.
Ένας κόσμος όπου μπορεί κανείς να δει ξανά ότι υπάρχει ακόμη ένας ουρανός… τα λουλούδια που ανθίζουν… ότι ακόμα υπάρχει άνοιξη… και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν. Και όταν μια μέρα πεθάνεις, δε θα πεθάνεις σα γέρος, πεταμένος σα στημένη λεμονόκουπα, αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους…”
Το βιογραφικό και το χρονολόγιο του Ντάριο Φο
Ήταν ένας από τους πληρέστερους καλλιτέχνες της εποχής μας, αντισυμβατικός, με μοναδικό ταλέντο στον αυτοσχεδιασμό, μια εμβληματική μορφή της λογοτεχνίας και του θεάτρου.
Ο σκηνοθέτης, ηθοποιός και λογοτέχνης Ντάριο Φο, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997 για το σύνολο του έργου του, έφυγε από τη ζωή τον Οκτώβρη του 2016, πεθαίνοντας από πνευμονία σε ηλικία 90 ετών.
Η Ιταλία αλλά και ο καλλιτεχνικός κόσμος βυθίστηκαν στο πένθος. Ο Ντάριο Φο τις τελευταίες δύο εβδομάδες της ζωής του είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο Σάκο του Μιλάνου, λόγω σοβαρών πνευμονικών προβλημάτων.
Πρόκειται για έναν από τους πληρέστερους καλλιτέχνες της εποχής μας, ο οποίος είχε ασχοληθεί με επιτυχία και με τη λογοτεχνία και τη σκηνογραφία, ενώ ήταν και θιασάρχης. Σε όλη του σχεδόν την καλλιτεχνική σταδιοδρομία, είχε στο πλευρό του τη σύζυγό του και ηθοποιό Φράνκα Ράμε.
Αντισυμβατικός, με μοναδικό ταλέντο στον αυτοσχεδιασμό, ο Ντάριο Φο είχε αναπτύξει και εντονότατη πολιτική δράση: στην δεκαετία του ’70 είχε στηρίξει, μεταξύ, των άλλων, τον αγώνα των ελλήνων αντιστασιακών κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Το 1969 είχε υπερασπισθεί τον Ιταλό αναρχικό Tζουσέπε Πινέλλι, ο οποίος είχε κατηγορηθεί αδίκως για θανατηφόρα βομβιστική έκρηξη στο Μιλάνο.
Ο Πινέλι έπεσε από παράθυρο της αστυνομικής διεύθυνσης του Μιλάνου κατά την διάρκεια της ανάκρισής του και μεγάλο μέρος της ιταλικής κοινής γνώμης, αλλά και τον διανοουμένων , υποστήριξε με έμφαση ότι ο θάνατός του δεν οφειλόταν σε αυτοκτονία. Ο Φο, για την όλη αυτή ιστορία αποφάσισε να γράψει το έργο – καταγγελία «ο Τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού».
Tην τελευταία περίοδο της ζωής του, ο Ιταλός σκηνοθέτης, συγγραφέας και ηθοποιός είχε αποφασίσει να στηρίξει το Κίνημα Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλλο.
Στις αμέτρητες συνεργασίες του Ντάριο Φο, πρέπει να θυμίσουμε και εκείνη με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, που πρώτο ανέβασε στην Ελλάδα το έργο «Ισαβέλλα τρεις καραβέλες και ένας παραμυθάς», την περίοδο 1974-1975. Λόγω της αυτόνομης, ελεύθερης και ασυμβίβαστης σκέψης του, ο Ιταλός νομπελίστας είχε αναγκαστεί να διακόψει, για σειρά ετών, και την συνεργασία του και με την δημόσια τηλεόραση Rai.
Aμέσως μετά την ανακοίνωση της είδησης του θανάτου του, ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρένσι θέλησε να τονίσει σε δήλωσή του: «Με τον Ντάριο Φο η Ιταλία χάνει έναν από τους μεγάλους πρωταγωνιστές του θεάτρου, του πολιτισμού, της κοινωνικής ζωής της. Η σάτιρά του, η έρευνα και η διαρκής εργασία του επί σκηνής, η πολύπλευρη καλλιτεχνική του δραστηριότητα αποτελούν τη μεγάλη παρακαταθήκη ενός μεγάλου Ιταλού, προς όλο τον κόσμο».
1926. Γεννιέται στο Λεγκιούνο – Σαντζιάνο, στην επαρχία του Βαρέζε. Ο πατέρας του Φελίτσε ήταν διευθυντής των ιταλικών σιδηροδρόμων και η οικογένεια άλλαζε συχνά κατοικία λόγω των μεταθέσεων του. Ο Φελίτσε ήταν επίσης ερασιτέχνης ηθοποιός και σοσιαλιστής. Ο Ντάριο έμαθε την τέχνη της διήγησης απ’ την γιαγιά του και από Λομβαρδούς ψαράδες και φυσητές γυαλιού.
1940. Μετακόμισε στο Μιλάνο για να σπουδάσει αρχιτεκτονική αλλά ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος του χάλασε τα σχέδια. Η οικογένειά του πήρε μέρος στην αντιφασιστικό αγώνα και λέγεται πως βοηθούσε τον πατέρα του να φυγαδεύει πρόσφυγες και στρατιώτες των Συμμάχων στην Ελβετία. Κοντά στο τέλος του πολέμου, ο Φο στρατολογήθηκε στο στρατό της Δημοκρατίας του Σαλό, αλλά δραπέτευσε και κατάφερε να κρυφτεί για το υπόλοιπο του πολέμου.
Μετά τον πόλεμο, συνέχισε τις σπουδές αρχιτεκτονικής στο Μιλάνο. Εκεί αναμείχθηκε με τα λεγόμενα μικρά θέατρα (teatri piccoli), στα οποία άρχισε να παρουσιάζει τους αυτοσχέδιους μονολόγους του. Το 1950 άρχισε να εργάζεται στο θέατρο και σταδιακά εγκατέλειψε την εργασία του ως βοηθός αρχιτέκτονα.
1951. Συναντάει τη Φράνκα Ράμε, γόνο θεατρικής οικογένειας, όταν δούλευαν μαζί στην παραγωγή της επιθεώρησης ΄΄Εφτά ημέρες στο Μιλάνο΄΄. Μετά από λίγο καιρό, αρραβωνιάστηκαν. Τον ίδιο χρόνο προσκλήθηκε να παρουσιάσει τη ραδιοφωνική εκπομπή Κοκορίκο στη RAI, το εθνικό ραδιόφωνο της Ιταλίας. Έκανε 18 σατιρικούς μονολόγους όπου μετέτρεπε βιβλικές ιστορίες σε πολιτική σάτιρα. Οι αρχές, σκανδαλισμένες, ακύρωσαν την εκπομπή.
1953. Γράφει και σκηνοθετεί το σατιρικό έργο Δάχτυλο στο μάτι (Il dito nell’occhio). Μετά από αρχική επιτυχία, η κυβέρνηση και η εκκλησία αντιδρούν και εν συνεχεία η θεατρική ομάδα με δυσκολία έβρισκε θέατρο όπου μπορούσε να παίξει. Παρ’ όλα αυτά, το έργο έτυχε θερμής υποδοχής απ’ το κοινό.
1954. Η Φράνκα Ράμε και ο Ντάριο Φο παντρεύτηκαν στις 24 Ιουνίου του 1954. Ο Φο δούλευε στο Μικρό Θέατρο (Piccolo Teatro) στο Μιλάνο και παρόλο που η σάτιρά του υπέφερε όλο και πιο πολύ απ’ τη λογοκρισία, συνέχιζε να παραμένει δημοφιλής.
1955. Ο Φο και η Ράμε δούλεψαν σε κινηματογραφικές παραγωγές στη Ρώμη. Ο Φο έγινε σεναριογράφος και δούλεψε σε πολλές παραγωγές, συμπεριλαμβανομένων και μερικών του Ντίνο ντε Λαουρέντις. Ο γιος τους Τζάκοπο, γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου του ίδιου έτους. Η Ράμε δούλευε στο Τέατρο Στάμπιλε στο Μπολτσάνο. Το 1956 ο Φο κι η Ράμε έπαιξαν μαζί στην ταινία του Κάρλο Λιτσάνι, Ο περίεργος (Lo svitato). Κι άλλες ταινίες ακολούθησαν.
1959. Γυρίζουν στο Μιλάνο και ιδρύουν τη θεατρική ομάδα Ντάριο Φο—Φράνκα Ράμε. Ο Φο έγραφε σενάρια, έπαιζε, σκηνοθετούσε, και σχεδίαζε τα κουστούμια και τα σκηνικά. Η Ράμε ανάλαβε τις διοικητικές δουλειές. Η ομάδα έκανε πρεμιέρα στο Μικρό Θέατρο και μετά άρχισε, για πρώτη φορά, τις ετήσιες τουρνέ της σ’ ολόκληρη την Ιταλία.
1960. Κερδίζουν την εθνική αναγνώριση με το Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ στο θέατρο Οντεόν του Μιλάνο. Κι άλλες επιτυχίες ακολουθούν. Το 1961 τα θεατρικά έργα του αρχίζουν να παίζονται σε Σουηδία και Πολωνία.
1962. Γράφει και σκηνοθετεί την εκπομπή Καντσονίσιμα στη RAI. Ο Φο χρησιμοποιεί το σόου για να περιγράψει τη ζωή των απλών ανθρώπων και γρήγορα γίνεται επιτυχία. Ένα επεισόδιο για ένα δημοσιογράφο που σκοτώθηκε απ’ τη Μαφία ενόχλησε τους πολιτικούς που είχε ως συνέπεια ο Φο και η Ράμε να λάβουν απειλές κατά της ζωής τους και να μπουν κάτω από αστυνομική προστασία. Φεύγουν απ’ την εκπομπή όταν η RAI αρχίζει να λογοκρίνει το πρόγραμμα. Η ιταλική Ένωση Ηθοποιών καλεί τα μέλη της να αρνηθούν να τους αντικαταστήσουν. Απαγορεύεται η εμφάνισή τους στη RAI για τα επόμενα 15 χρόνια. Συνεχίζουν να παίζουν στο Οντεόν.
Το έργο τους για τον Χριστόφορο Κολόμβο ενοχλεί ακροδεξιές ομάδες και προκαλεί βίαιες επιθέσεις. Το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα τούς προμηθεύει σωματοφύλακες.
1967. Το La Signora e da buttare είχε σχόλια για τον πόλεμο του Βιετνάμ, τον Λη Χάρβεϊ Όσβαλντ και τη δολοφονία του Κένεντι. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ το θεώρησε ασέβεια προς τον πρόεδρο Τζόνσον, και ο Φο δεν μπορούσε να βγάλει αμερικανική βίζα για πολλά χρόνια μετά.
Ο Φο έγινε διεθνώς διάσημος όταν το έργο του Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ παίχτηκε στο Ζάγκρεμπ (τότε στη Γιουγκοσλαβία).
1968. Ο Φο και η Ράμε ιδρύουν την θεατρική κολλεκτίβα Νέα Σκηνή (Associazione Nuova Scena) με κινούμενες σκηνές θεάτρου. Στο Μιλάνο μετέτρεψαν ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο σε θέατρο. Απευθύνθηκαν στο ΚΚΙ για βοήθεια και πρόσβαση σε δημοτικά κέντρα και εργατικές ενώσεις. Τον Οκτώβριο του 1968 έκαναν περιοδεία με το τελευταίο έργο του Φο Grande pantomime con bandiere e pupazzi piccolo I medi ( Μεγάλη Παντομίμα με Σημαίες και Μικρές και Μεσαίες Μαριονέτες), αρχίζοντας από την Τσεζένα. Το έργο, που διαθέτει μάσκες αντί για χαρακτήρες – που αντιπροσωπεύουν το Κεφάλαιο, τη Βιομηχανική Συνομοσπονδία, τη Μεγαλοοικονομία, την Εκκλησία, το Λαό, Επαναστάτες και Αγρότες – ανάμεσά τους μια γιγαντιαία μαριονέτα, που αντιπροσωπεύει το φασισμό, που γεννά τους εκπροσώπους της μοναρχίας, του Στρατού και της Βιομηχανίας.
Ο Ντάριο Φο αφαίρεσε τα δικαιώματα που απαιτούνταν για να παιχτούν τα έργα του στην Τσεχοσλοβακία μετά την συντριβή της Άνοιξης της Πράγας από δυνάμεις της συνθήκης της Βαρσοβίας σαν διαμαρτυρία, και αρνήθηκε να δεχτεί τη λογοκρισία που απαιτούσαν οι Σοβιετικοί λογοκριτές. Οι παραγωγές έργων του στο Ανατολικό μπλοκ σταμάτησαν.
1969. Παρουσίασε για πρώτη φορά το Μίστερο Μπούφο, ένα θεατρικό έργο μονολόγων βασισμένο στη μείξη μεσαιωνικών έργων και τοπικών προβλημάτων. Είχε επιτυχία και έκανε 5.000 παραστάσεις ακόμα και σε γήπεδα. Ο Μίστερο Μπούφο επηρέασε πολλούς νέους ηθοποιούς και συγγραφείς: μπορεί να θεωρηθεί σαν η ιδρυτική στιγμή αυτού που οι Ιταλοί αποκαλούν αφηγηματικό θέατρο teatro di narrazione, ένα είδος θεάτρου στο οποίο δεν υπάρχουν ηθοποιοί που παίζουν ένα δραματικό ρόλο, ένα θέατρο παρόμοιο με το λαϊκό παραμύθι.
1970. Ο Φο και η Ράμε άφησαν τη Νέα Σκηνή λόγω πολιτικών διαφορών. Ξεκίνησαν την τρίτη τους θεατρική ομάδα, Collettivo Teatrale La Comune.
Παρήγαγαν έργα (βασισμένα στον αυτοσχεδιασμό) για τα σύγχρονα προβλήματα με πολλές αναθεωρήσεις. Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού (1970) ασκούσε κριτική στην κατάχρηση εξουσίας του συστήματος δικαιοσύνης. Ο Φο το έγραψε μετά από μια τρομοκρατική επίθεση από ακροδεξιούς στην Εθνική Αγροτική Τράπεζα (Banca Nazionale dell’Agricoltura) στο Μιλάνο. Το Φενταγίν (1971) ήταν ένα θεατρικό έργο για την ασταθή κατάσταση στα παλαιστινιακά εδάφη και οι ηθοποιοί αποτελούνταν από πραγματικά στελέχη της PLO. Από το 1971 ως το 1985, η θεατρική ομάδα δώρισε μέρος των εισπράξεών της για την υποστήριξη απεργιών του ιταλικών συνδικαλιστικών οργανώσεων.
1973. Η ομάδα μετακομίζει στο Σινεμά Ροσίνι στο Μιλάνο. Όταν ο Φο άσκησε κριτική στην αστυνομία σε ένα από τα έργα του, ακολούθησαν αστυνομικές επιδρομές και η λογοκρισία αυξήθηκε. Στις 8 Μαρτίου, μια νεοφασιστική ομάδα απήγαγε τη Φράνκα Ράμε, βασανίζοντάς την και βιάζοντας την. Η Ράμε επέστρεψε στη σκηνή μετά από δύο μήνες με νέους αντιφασιστικούς μονολόγους.
Αργότερα τον ίδιο χρόνο, η ομάδα κατέλαβε ένα εγκαταλελειμμένο εμπορικό κτίριο στο κέντρο του Μιλάνο και το ονόμασε Παλατάκι Liberty (Ελευθερία) (Palazzina Liberty). Άνοιξαν το Σεπτέμβρη με το Λαϊκός Πόλεμος στη Χιλή (Guerra di popolo in Cile), ένα έργο για μια εξέγερση ενάντια στην χιλιανή στρατοκρατική κυβέρνηση. Γράφτηκε μετά το θάνατο του Σαλβαδόρ Αγιέντε. Ο Φο συνελήφθη όταν προσπάθησε να αποτρέψει την αστυνομία να σταματήσει την παράσταση.
1974. Το έργο του Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω! Ήταν μια φάρσα για το κίνημα αυτοδιαχείρισης όπου γυναίκες (και άντρες) έπαιρναν ότι ήθελαν από την αγορά, πληρώνοντας μόνο ότι μπορούσαν.
1975. Έγραψε το Φανφάνι ράπιτο (Fanfani rapito) προς υποστήριξη ενός δημοψηφίσματος υπέρ της νομιμοποίησης της έκτρωσης. Τον ίδιο χρόνο αυτός και η Ράμε επισκέφτηκαν την Κίνα. Το 1975 ο Φο προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ για πρώτη φορά.
1976. Ο νέος διευθυντής της RAI προσκαλεί το Φο να κάνει ένα καινούριο πρόγραμμα, Το Θέατρο του Ντάριο (Il Teatro di Dario). Εντούτοις, όταν η δεύτερη έκδοση του Μίστερο Μπούφο παρουσιάζεται στην τηλεόραση το 1977, το Βατικανό το θεωρεί “βλάσφημο” και οι Ιταλοί ακροδεξιοί άρχισαν να γκρινιάζουν ξανά. Παρ’ όλα αυτά, η Φράνκα Ράμε, έλαβε το βραβείο IDI σαν η καλύτερη τηλεοπτική ηθοποιός.
1978. Ο Φο κάνει την τρίτη έκδοση του Μίστερο Μπούφο. Ξαναγράφει και σκηνοθετεί το Η Ιστορία ενός Στρατιώτη (La storia di un soldato), βασισμένο σε μια όπερα του Στραβίνσκι. Αργότερα διασκευάζει, επίσης, όπερες του Ροσίνι. Γράφει κι ένα έργο για το θάνατο του Άλντο Μόρο, το οποίο ποτέ δεν παίχτηκε δημόσια.
1980. Ο Φο και η οικογένεια του βρίσκουν ένα νέο καταφύγιο, το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Αλκατράζ (Libera Universita di Alcatraz), στους λόφους κοντά στο Γκούμπιο και την Περούτζια. Αγόρασαν την κοιλάδα κομμάτι-κομμάτι. Το “καταφύγιο”, επί του παρόντος, το διαχειρίζεται ο Τζάκοπο Φο.
1981. Το America Repertory Theater του Κέιμπριτζ προσκάλεσε τον Φο να πάρει μέρος στο Φεστιβάλ Ιταλικού Θεάτρου στη Νέα Υόρκη. Το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ αρχικά αρνήθηκε να του παραχωρήσει βίζα αλλά αργότερα, το 1984, συμφώνησε να του δώσει μία για 6 μέρες μετά από διαμαρτυρίες Αμερικανών συγγραφέων. Το 1985 τους παραχωρήθηκε ακόμη μία και έπαιξαν στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, στο θέατρο του πανεπιστημίου του Νιού Χέιβεν, στο Κέντρο του Κένεντι στην Ουάσινγκτον, στο Θέατρο των Εθνών στη Βαλτιμόρη και στο θέατρο Τζόυς της Νέας Υόρκης.
1989. Έγραψε Γράμμα απ’ την Κίνα (Lettera dalla Cina) σε διαμαρτυρία για τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν. Τον ίδιο χρόνο ήταν ο πρώτος Ιταλός που σκηνοθέτησε στην Κομεντί Φρανσέζ (Comedie Francaise).
Στις 17 Ιουλίου του 1995, ο Φο έπαθε ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και έχασε σχεδόν όλη την όρασή του. Η Ράμε τον αντικατέστησε στις παραγωγές για ένα διάστημα. Ο Φο ανένηψε σε ένα χρόνο.
Στα έργα του έχει ασκήσει κριτική, μεταξύ των άλλων, στην πολιτική της Καθολικής εκκλησίας για τις αμβλώσεις, τις πολιτικές δολοφονίες, το οργανωμένο έγκλημα, την πολιτική διαφθορά και το Μεσανατολικό. Τα έργα του συχνά βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό, στο ύφος της commedia dell’arte.
Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες.
Το 1981 πήρε το βραβείο Σόννινγκ απ’ το πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, το 1985 το βραβείο Premio Eduardo, το 1986 το βραβείο Όμπι στην Νέα Υόρκη και το 1987 το βραβείο Agro Dolce. Στις 9 Οκτωβρίου του 1997 τού απενεμήθη το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.
Πηγές: Protothema.gr και άλλες σελίδες στο διαδίκτυο.
Φωτογραφικό υλικό
